11 Μαΐου 2011 16:44

Του Β. Αντωνίου

Με πάθος συζητούνται, στον ελληνικό ημερήσιο και περιοδικό τύπο, τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, φορείς και μαζικές οργανώσεις, η αντιπροσωπεία του εργατικού κινήματος της χώρας, έχουν τοποθετηθεί αρνητικά απέναντι σ' αυτά τα μέτρα, απορρίπτοντας τόσο το περιεχόμενό τους, όσο και τον τρόπο που αυτά επιβάλλονται.

Οι συζητήσεις όμως των τελευταίων μηνών για την ορθότητα και την αποτελεσματικότητα των μέτρων, όσο και για τις αιτίες που οδήγησαν σ’ αυτή την κρίση, αγνοούν την πολιτική διάσταση των προβλημάτων της σύγχρονης ελληνικής οικονομίας, αφού η σημερινή κρίση συνδέεται άμεσα με το ρυθμό της γενικότερης ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και με τη φύση, την ιδεολογία, τις επιλογές και τα κοινωνικά συμφέροντα που εκπροσωπούν τα κόμματα εξουσίας, τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της Ν.Δ.

Η έλλειψη δημοκρατίας και διαφάνειας σε όλα τα επίπεδα των κυβερνητικών και κρατικών δραστηριοτήτων είχε και εξακολουθεί να έχει συνέπειες, των οποίων η σημασία τώρα μόλις αρχίζει να γίνεται ορατή.

Η κρίση εμπιστοσύνης, προς τη νέα κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, που εκδηλώνεται και εντείνεται κατά τρόπο δραματικό αυτές τις εβδομάδες έχει ήδη αρχίσει από τις πρώτες εβδομάδες μετά από την τελευταία θριαμβευτική εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ. Η ομολογία της βαθιάς οικονομικής κρίσης και η αναίρεση του προεκλογικού σλόγκαν «λεφτά υπάρχουν» εκ μέρους της ηγεσίας της νέας κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, κυριολεκτικά ξάφνιασε τους έλληνες που περίμεναν τις «καλύτερες μέρες». Η παρατεταμένη αυτή κρίση εμπιστοσύνης, οδηγεί σε μια σοβαρή κρίση νομιμότητας του ίδιου του πολιτικού συστήματος, ιδιαίτερα των θεσμών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η υποβίβαση του βουλευτή σε απλό χειροκροτητή των όποιων θεμιτών ή αθέμιτων επιλογών εξουσίας(πχ. διαγραφές), οι παραβιάσεις του πνεύματος και του γράμματος του συντάγματος(πχ. ψήφιση του μνημονίου με απλή πλειοψηφία αντί των 2/3 της βουλής) και άλλα πολλά, οδηγούν τους θεσμούς σε κρίση, που κινδυνεύει να εξελιχθεί σε κρίση νομιμότητας ολοκλήρου του πολιτικού συστήματος, τα πλαίσια του οποίου διαμορφώνουν το σύνταγμα και οι νόμοι της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Τα γεγονότα λοιπόν πήραν το δρόμο τους.

Η εκπαίδευση (επαγγελματική εξειδίκευση) αντικατέστησε ουσιαστικά την παιδεία (καλλιέργεια, ευρύτερη μόρφωση), όπως ο αμοραλισμός τους ηθικούς κανόνες.

Η κλασσική φιλοσοφία εκδιώχθηκε από τις εκπαιδευτικές αίθουσες, ενώ τα διδάγματά της θεωρήθηκαν μη εφαρμόσιμα την εποχή του «ευ ζην» (της χωρίς προσπάθεια καλοπέρασης) και της κουλτούρας των ναρκωτικών.

Στη χώρα μας, συνεχίζουμε να εισάγουμε αγροτικά προϊόντα, να καταναλώνουμε περισσότερα από όσα κερδίζουμε, να ξεπουλάμε τη δημόσια περιουσία μας, να αισχροκερδούμε στην τουριστική βιομηχανία μας, να φοροδιαφεύγουμε, να δωροδοκούμαστε, να απασχολούμε ξένους εργάτες, απλά και μόνο για να μην εργαζόμαστε οι ίδιοι, να μην απαιτούμε την τιμωρία των επίορκων «δημοσίων λειτουργών», να μην αντιδρούμε στην «κατάργηση» της συνταγματικής τάξης από ένα απαράδεκτο «μνημόνιο υποτέλειας», να ανεχόμαστε ανεπαρκείς ή ενδοτικούς πολιτικούς και τόσα πολλά άλλα, τα οποία μας «ανάγκασαν» να επαιτούμε διεθνώς, αντί να απαιτούμε - καθώς επίσης να διακινδυνεύσουμε την εθνική μας κυριαρχία, καταντώντας τα ανόητα θύματα μίας ενορχηστρωμένης επίθεσης των κερδοσκόπων, οι οποίοι δικαίως θεώρησαν ότι είμαστε ανίκανοι να προστατέψουμε σωστά την πάμπλουτη χώρα μας.

Το πρόσφατο, ευρύτατο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, το οποίο ανακοίνωσε η Ελληνική κυβέρνηση, προφανώς κατ' εντολή της τρόικας και του ΔΝΤ, είναι χαρακτηριστικό, όσον αφορά το συγκεκριμένο γεγονός (υπεξαίρεση της δημόσιας περιουσίας, προς όφελος του τραπεζικού Καρτέλ) - ειδικά όταν αποφασίζεται μέσα στα πλαίσια ενός απίστευτου αφελληνισμού, ο οποίος «επιδοτείται» από μία άνευ προηγουμένου λαθρομετανάστευση, με την «ύποπτη» ανοχή των κομμάτων εξουσίας.

Οι δυσκολίες και τα αδιέξοδα των δημοσίων οργανισμών που διαχειρίζονται ή παράγουν ένα σεβαστό ποσοστό του εθνικού πλούτου οφείλονται και στην ακαταλληλότητα των προσώπων που τους διοικούν. Το φοβερό σ' αυτή την κατάσταση είναι ότι η ίδια η πολιτική ηγεσία του τόπου που, λόγω του απολυταρχικού της χαρακτήρα, επιβάλλει ακριβώς γι' αυτές τις αποφασιστικές θέσεις την επιλογή ανθρώπων άτολμων, αναποφάσιστων, χωρίς φαντασία, γιατί μόνο αυτή η κατηγορία ανθρώπων είναι πρόθυμη να δέχεται και να διεκπεραιώνει εντολές, κάθε είδους εντολές, της εξουσίας.

Δυστυχώς όλοι μας, θα καταλάβουμε πολύ αργότερα ότι, τα όποια έσοδα από αυτού του είδους τις «πρωτοβουλίες» (πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων ), όχι μόνο δεν θα καταλήξουν στα δημόσια ταμεία, μειώνοντας τις επιβαρύνσεις τους αλλά, αντίθετα, θα συμβάλουν στην περαιτέρω επιδείνωση των σημερινών τους δυσκολιών - αφού θα πάψουν πια να εισπράττονται μερίσματα, θα περιορισθούν οι θέσεις απασχόλησης (η αύξηση της ανεργίας κατά 1% κοστίζει πάνω από 400 εκ. € ετησίως), θα μειωθούν τα φορολογικά έσοδα (φοροαποφυγή των πολυεθνικών), θα συρρικνωθεί το κοινωνικό κράτος κλπ.

Επομένως, τυχόν ενέργειες της όποιας κυβέρνησής μας, οι οποίες ενδεχομένως θα θελήσουν να επιταχύνουν την αποκρατικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεών μας, ειδικά σε μία εποχή, κατά την οποίαν έχουν σκόπιμα εντελώς απαξιωθεί, μόνο σαν άκρως ενδοτικές θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν (επισημαίνεται ότι, η ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων, όπου και αν αυτή δρομολογείται, είναι μια εντελώς απαράδεκτη διαδικασία συλλογικής εξαθλίωσης)

Περαιτέρω, η ανάπτυξη που οφείλουμε να επιδιώξουμε δεν θα μπορέσει ποτέ να επιτευχθεί, εάν δεν διαθέτουμε καμία μεγάλη εταιρεία στη χώρα μας - με τις κοινωφελείς να αποτελούν την «αιχμή του δόρατος». Σε κάθε περίπτωση βέβαια, οφείλουμε να δραστηριοποιηθούμε όλοι παράλληλα, έτσι ώστε να καταπολεμηθεί η γραφειοκρατία, να μηδενισθούν τα ελλείμματα του προϋπολογισμού μας, να αυξηθούν οι εξαγωγές μας, καθώς επίσης να περιορισθούν όσο το δυνατόν περισσότερο οι εισαγωγές μας.

Αυτό όμως που προξενεί ενδιαφέρον, είναι η απόκρυψη του γεγονότος ότι, η Ελλάδα αντιμετωπίζει τα συγκριτικά μικρότερα οικονομικά προβλήματα, μεταξύ των δυτικών κρατών - όπως επίσης τα πλέον «προσιτά» στην επίλυση τους (υπό την προϋπόθεση βέβαια μίας σωστής διακυβέρνησης). Γνωρίζοντας πως το συνολικό χρέος μας (δημόσιο και ιδιωτικό), είναι από τα χαμηλότερα στις ανεπτυγμένες Οικονομίες, καθώς επίσης ότι η Ελλάδα οδηγήθηκε στην αδυναμία πληρωμών κυρίως από διαχειριστικά σφάλματα των ιθυνόντων της, πιστεύουμε ότι, εάν η (όποια) κυβέρνηση μας κατόρθωνε :

(α) να δημιουργήσει έγκαιρα ένα σταθερό, ορθολογικό «επενδυτικό-λειτουργικό πλαίσιο», για το οποίο δεν χρειάζονται χρήματα, αλλά θέληση για πραγματικές αλλαγές - οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές και, κυρίως, πολιτισμικές (το να ψηφίζονται συνεχώς νέοι νόμοι ή να λαμβάνονται πολύπλοκα μέτρα τα οποία, αφενός μεν δεν εφαρμόζονται στην πράξη, αφετέρου επιβαρύνουν δυσανάλογα τον κρατικό «μηχανισμό», αντί να απλοποιούν τις διαδικασίες και να έχουν πρακτικά αποτελέσματα, είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μία χώρα),

(β) να περιορίσει τις ανεξέλεγκτες δημόσιες δαπάνες, αυξάνοντας παράλληλα την παραγωγικότητα των εργαζομένων (ιδίως των κρατικών «λειτουργών»), έτσι ώστε να ισοσκελισθεί ο προϋπολογισμός,

(γ) να «δαμάσει» το εξωτερικό ισοζύγιο, περιορίζοντας τις εισαγωγές και αυξάνοντας τις εξαγωγές, με τη βοήθεια της σωστής, υπεύθυνης καθοδήγησης των καταναλωτών και επιχειρηματιών της,

(δ) να απαιτήσει την πληρωμή των οφειλών της Γερμανίας (πολεμικές αποζημιώσεις και κλοπές των ναζί), προβαίνοντας ακόμη και σε συμψηφισμό των απαιτήσεων της,

(ε) να προβεί άμεσα σε μακροπρόθεσμο διακανονισμό του δημοσίου χρέους της, με χαμηλό επιτόκιο, καθώς επίσης

(στ) να ανακτήσει επιτέλους την εμπιστοσύνη των Πολιτών της, «εγκαθιστώντας» ένα ουσιαστικό Κράτος Δικαίου - το οποίο θα της επέτρεπε εναλλακτικά την «εθνικοποίηση» ενός μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους της, με την έκδοση ομολόγων κατά το παράδειγμα της Ιαπωνίας (εσωτερική χρηματοδότηση),

αφενός μεν θα λύναμε πολύ γρήγορα τα προβλήματα μας, προφανώς χωρίς καμία «ΔΝΤ-βοήθεια», αφετέρου η Ελλάδα θα γινόταν μία από τις καλύτερες χώρες του κόσμου.

Ελπίζουμε ότι τελικά θα επικρατήσει η κοινή λογική στην Ευρώπη με την εκδίωξη του ΔΝΤ, καθώς επίσης και με την ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, το οποίο θα «συνεπικουρείται» από την ίδρυση και λειτουργία ευρωπαϊκών εταιρειών αξιολόγησης, με απώτερο στόχο την πολιτική ένωση της Ευρώπης και την απεξάρτησή της από τις Η.Π.Α. .