Του Β. Αντωνίου

«Δυστυχώς επτωχεύσαμεν- και οικονομικά και ηθικά».

Ωχαδερφισμός, γραφειοκρατία της κομπίνας και του παραγοντισμού έχουν οδηγήσει την ελληνική κοινωνία στο πιο αντιφατικό της σημείο, όπου παρανομεί… προκλητικά, σκανδαλοθηρεί ο κάθε είδους «κλέφτης» και φοβάται ο πραγματικός νοικοκύρης. Και αυτό είναι ένα σοβαρό αίτιο της γραφειοκρατίας. Όπως δημιουργοί γραφειοκρατίας είναι - όσο παράξενο κι αν ακούγεται- οι περιπτώσεις του ρουσφετιού, των δεκάδων κατηγοριών πολιτών ειδικών προνομίων, των παρασιτικών επαγγελμάτων, του ανοικτού παραθύρου ή της πίσω πόρτας, της λατρείας του... όρκου για οποιαδήποτε αιτιολογία, της ασυνέπειας, μέχρι της επίτευξης του ύψιστου αγαθού - ιδανικού του «βολέματος» Ένα «βόλεμα» αντιεπαγγελματικό, αντικοινωνικό, αντιπαραγωγικό. Κι αυτό το τελευταίο το Ελληνικό κράτος παρά του ότι το γνωρίζει καλά, προτιμά να το πληρώνει( ο λαός) ακριβά!

Από τη μια μεριά έχουμε έναν κουρασμένο νεοέλληνα (αφού τον ενδιαφέρει πια μόνον ο εύκολος πλουτισμός και με οποιοδήποτε τρόπο… ), και από την άλλη έχουμε έναν απογοητευμένο νεοέλληνα (αφού δεν ακούει, δεν διαβάζει και δεν συζητά) κι έναν αποπολιτικοποιημένο Έλληνα (αφού πέρασε μέσα από μια έντονη πολιτικοποίηση των πάντων κι έφτασε να γίνει αναρχοσυντηρητικός.

Συζητά η τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού λοιπόν για την εφαρμογή νέων οικονομικών μέτρων, που στοχεύουν(;), σε παραγωγικότητα και ανάπτυξη, σε πολιτιστικούς στόχους, σε έναν άλλο καλύτερο τρόπο ζωής. Στην προσπάθεια να επιτευχθούν με τον πιο βίαιο, απάνθρωπο και αντισυνταγματικό πολλές φορές τρόπο όλα αυτά, οι κυβερνώντες έχουν χάσει το νεοέλληνα, που ξέφυγε… πια και ζει μόνος του, προσπαθεί μόνο για τον εαυτό του και τον ενδιαφέρουν μόνον τα του οίκου του. Μιλά η τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού, για μακρόπνοα προγράμματα και στόχους ενώ ξεχνά την έννοια της συνεργασίας. Λέξη - πράξη άγνωστη στο ελληνικό λεξιλόγιο που επειδή ακριβώς δεν υπάρχει, δεν μπορεί να δοθεί πια καμιά ώθηση στη χαμένη μας πρόοδο.

Βιοπορισμός, κοινωνία, πολιτισμός, τομείς για τους οποίους ο βασικός ορισμός και η σωστή ερμηνεία έχουν χαθεί , μένουν στα αζήτητα. Βέβαια σε περιόδους εκλογών εκποιούνται, αλλά κατά τη διάρκεια του πλειστηριασμού γίνονται λαδιές, στημένες αγορές και πέφτουν στα χέρια φθοροποιών. Αναφερόμαστε λοιπόν στη γραφειοκρατία. Λένε ότι θα πατάξουν(;) τους αργόσχολους, ότι θα εξυγιάνουν(;) τις δημόσιες υπηρεσίες, χωρίς να αντιληφθούν ότι η γραφειοκρατία βρίσκει άλλους δρόμους να περπατά, όπως στο δημόσιος τομέα, στις συναλλαγές, στην ψυχαγωγία, στον τρόπο ζωής. Αυτή είναι η νεοελληνική πραγματικότητα, που δεν απέχει από την δυτικότροπη καθημερινή σύγχρονη «τρέλα».

Ας έρθουμε όμως στην πραγματικότητα. Το πράγμα ξεκινά αυτήν την κρίσιμη περίοδο που ειδικά αυτόν τον καιρό περνά η πατρίδα μας. Γεγονός γιο το οποίο όλοι πια αδιαφορούμε όπως ακριβώς ο βοσκός με το λύκο στο σχετικό μύθο. Επειδή λοιπόν πάψαμε να... φοβόμαστε, η ζωή στην πόλη-κι όχι στην περιφέρεια - παρουσιάζει τα εξής φαινόμενα:

Ο μεγαλύτερος αριθμός των εμπόρων, βιοτεχνών, επιχειρηματιών έχει «ανέβει απότομα χωρίς καμιά παράλληλη πορεία οικονομικής γνώσης. Επιχειρηματίες ανέβηκαν, είτε γιατί πιάσανε την καλή, είτε γιατί προέρχονται από μεγάλη θητεία στην πιάτσα και τη βιοπάλη. Το οικονομοεπιχειρηματικό επίπεδο δεν γνώρισε ούτε διακατέχεται από το φόβο του παροδοσιακού... εμποράκου (συναγωνισμός - μάρκετινγκ - τυποποίηση - βιτρίνα κ.ά.) ούτε διαθέτει επιχειρησιακό «ήθος». Δηλαδή ρισκάρει επικίνδυνα, συχνά αναίτια και ανορθόδοξα, κυνηγά πάντα το εύκολο κέρδος, αγγίζοντας συχνά σημεία αγορανομικής αταξίας. Μια κατάσταση που διαιωνίζεται Τόσο από τη γραφειοκρατία όσο κι από τις κάθε είδους ψευδοτεχνοκρατικές μελέτες στήριξης της κομπίνας.

Με το σύνδρομο του «εδώ παπάς εκεί παπάς»:

@ Αφανίζεται ο φορολογικός έλεγχος εφόσον υπάρχει γιγαντιαία παρασιτική διακίνηση.

@ Ενισχύεται ο πληθωρισμός αφού ο τρόπος αυτός διαβίωσης αποτελεί κοινωνική Λερναία Ύδρα μιμητισμού και καταναλωτισμού.

@ Ανεβαίνει η ήδη φορτισμένη πολυθεσία -σε βάρος της ανεργίας - με έναν τρόπο ζωής που οδηγεί σε λανθασμένες αντιλήψεις, όσον αφορά στην ανάπτυξη, το κέρδος, την παραγωγικότητα, το δανεισμό μέχρι και το χαμένο χρόνο.

Καταλήγουμε δηλαδή ενώ ξεκινάμε από ξεχωριστά λάβαρα… (εθνικοφροσύνη - συμφέρον - κοινωνική δικαιοσύνη) να τραγουδάμε ο καθένας τον «εθνικό ύμνο», με διαφορετικό τρόπο (προσβάσεις - δυνατότητες - συνείδηση).

Δηλαδή μια «κοινωνική» αντίληψη που εκδηλώνεται με στόχους όπως όταν ζητάμε:

@άδεια οδήγησης χωρίς εξετάσεις, τις πινακίδες που μας αφαίρεσαν από την Τροχαία χωρίς επιβολή ποινής, επίσπευση παροχής τηλεφώνου, νερού, ηλεκτρικού ρεύματος κ.ά .

@ εισιτήριο για πλοίο και αεροπλάνο για δεκαπενταύγουστο, παραμονή της Παναγίας

@ δάνειο από οποιαδήποτε πηγή.

@ άδεια γιο παρκάρισμα μέσα στο κέντρο της πόλης από δημόσιες υπηρεσίες και στοές. Εξάλλου είναι στο αίμα μας η επιτυχία να σβήσουμε την παράβαση - αγορανομική ή υγειονομική - εργατικής νομοθεσίας και για νοθευμένα προϊόντα,.

@ να καταλάβουμε κάποια θέση χωρίς διαγωνισμό, να βολέψουμε το παιδί μας.

@ να μεταθέσουμε την κουμπάρα μας, τον πρωτοδιορισθέντα ανιψιό μας, τη συγκάτοικο εκπαιδευτικό, το παιδί του γνωστού πούναι στρατιώτης.

Όλα αυτά τρέχοντας και χαμογελώντας στον συμπολιτευόμενο ή αντιπολιτευόμενο βουλευτή - πολιτευτή – κομματάρχη - δεν έχει σημασία- αρκεί να κάνουμε τη δουλειά μας.

Υπερηφανευόμαστε για την ευχέρεια που παρέχει η όποια ιδιότητά μας από την οποία «κάτι» παραπάνω βγάζουμε και ιδιαίτερο έχουμε. Ιδιότητες όπως: πολιτικός, δημοσιογράφος, υπάλληλος δημόσιου οργανισμού, απασχολούμενος σε εισόδους - ελέγχους γηπέδων, κινηματογράφων κλπ. θεαμάτων, βοηθός σε χασάπικο, εργαζόμενος σε μανάβικο, με «πόστο» στη λαχαναγορά, κλητήρας σε οργανισμό ή υπουργείο, ρεσεψιονίστ κλπ., κλπ.

Γενικά επιδιώκουμε να αποκτήσουμε ένα «δικό μας» άνθρωπο ή να γίνουμε «δικός του» άνθρωπος ό,τι κι αν πιστεύουμε όπου κι αν αυτός ανήκει.

Μια εύνοια την οποία πληρώνουμε τις περισσότερες φορές με κόπο, χρόνο, χρήμα και υπόληψη, αν διατηρούμε ελάχιστη από αυτήν! Μ’ άλλα λόγια αυτό το «μέσον», η γνωριμία, η φιλία, το «άστον να περάσει» που μας... καταξιώνει (τουλάχιστον στον εαυτό μας, γιατί παρόμοιοι επαγγελματίες υπάρχουν αρκετοί) ακριβοπληρώνεται. Έτσι κάποιο μικρο-ρουσφέτι θα «βγει» με ποικιλόμορφο δόσιμο και τρέξιμο που συχνά φτάνει στην αγανάκτηση. Μια ξεχωριστή αντιμετώπιση από το τραπέζι σε καλή θέση στο κοσμικό κέντρο μέχρι το διαλεχτά φρούτα του μανάβη. Πράγματα που ζητούν συχνή οικονομική συντήρηση φιλοφρονημάτων.

Το παν είναι να γίνουμε «ημέτεροι ή δακτυλοδεικτούμενοι άσχετα αν παρασύρουμε και τσαλακώνουμε σαν φυσικοί ελέφαντες ή τεχνητοί οδοστρωτήρες, συνειδήσεις, «πιστεύω», μικρές φωνές απόγνωσης, φιλίες. Άσχετο αν έχουμε πλησιάσει τα όρια της γελοιοποίησης!

Μάλλον η λύση θα έρθει μέσω της καταστροφής. Και τότε κανείς δεν θα έχει δικαιολογία. Θα είναι ο καθένας μόνος, μαζί με την πείνα, την αθλιότητα και την μιζέρια του.