Του Β. Αντωνίου

Από το 2009, από τότε που το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» μεταφράστηκε ταχυδακτυλουργικά στην πράξη «Εμπρός γιο πιο σκοτεινές νύχτες της οικονομίας και των εργαζομένων», ή «λεφτά υπάρχουν για καλύτερες μέρες δικές μας» από την κυβερνητική συνεργασία ΠΑ.ΣΟ.Κ, Ν.Δ., και ΛΑ.Ο.Σ., το κύρος του δικομματισμού άρχισε να υποχωρεί το ίδιο και η επιβολή του. Οι πιστοί έχασαν την πίστη τους στις προφητείες, που δεν πραγματοποιούνταν ποτέ. Ο Γ.Α. Παπανδρέου, ο Αντ. Σαμαράς, αλλά και ο Ε. Βενιζέλος, από μια στιγμή και μετά αντιμετώπισαν την προϊούσα αμφισβήτηση, δειλή στην αρχή πιο ανοιχτή αργότερα.

Ειδικά ο κ. Βενιζέλος μετά το σκάνδαλο Τσοχαντζόπουλου και την εξαγγελθείσα κυβερνητική σύμπραξη με την Αντ. Σαμαρά είδε αυτός και ο κ. Σαμαράς, τους υποτελείς κομματάρχες να αμφισβητούν την απόλυτη εξουσία τους, ενώ ο Γ.Α. Παπανδρέου έχει ήδη οδηγηθεί σε πολιτικό χαρακίρι, ακρωτηριάζοντας ταυτόχρονα και τη πρασινοχαρούμενη κυβέρνηση.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η πρώτη κυβερνητική σύμπραξη ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., συνάντησε την χλεύη του Τύπου, ακόμη και του φιλικού. που εδώ και κάμποσους μήνες έπαιζε το οικογενειακό παιχνίδι «αν έχεις τέτοιους φίλους, τις τους θέλεις τους. εχθρούς», αποτέλεσμα κι αυτό της προσπάθειας του Γ.Α. Παπανδρέου να οικοδομήσει δια μέσου του δανεισμού και της υποτέλειας του ελληνικού λαού, μιαν αυτοκρατορία σαν μέσο επιρροής και φενακισμού των λαϊκών μαζών, θεμέλια ενός «σοσιαλιστικού» λαϊκισμού τύπου «ρεμπέτικου»!.

Η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Γ.Α. Παπανδρέου είναι η μοναδική κυβέρνηση, η οποία με μια ομάδα οικονομολόγων και νομομαθών εκτελώντας εντολές της Ε.Ε. και του ΔΝΤ ανέλαβε το 2009 να κωδικοποιήσει το δίκαιο της μνημονιακής… εποχής μας, δηλαδή την διευθέτηση ενός μεγάλου απροσδιόριστου ως προς τη δημιουργία του, δημόσιου χρέους , μέσω μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων, την πώληση… της Ελλάδας και των ελλήνων στο ΔΝΤ και τους Τραπεζίτες και όχι σε μια κοινωνική τάξη όπως κατά Μάρξ συμβαίνει στις καπιταλιστικές κοινωνίες.

«Σήμερα παραιτούμαι από το προσωπικό του ΔΝΤ, ύστερα από δώδεκα χρόνια στο εξωτερικό, ως αξιωματούχος του «Ταμείου» - κατά τη διάρκεια των οποίων, με όπλα τα φάρμακα σας και τα τεχνάσματα σας, εφορμούσα σαν αρπακτικό γεράκι εναντίον των κυβερνήσεων και των λοιπών λαών της Λατινικής Αμερικής. Με αυτόν τον τρόπο ελπίζω ότι, θα μπορέσω να ξεπλύνω τα χέρια μου από αυτό που στα μάτια μου είναι το αίμα εκατομμυρίων φτωχών και πεινασμένων ανθρώπων […]» Badu, πρώην οικονομολόγος του ΔΝΤ: […]

Το «Ταμείο» χρησιμοποιούσε τις στατιστικές ως «φονικά όπλα», για τη αποσταθεροποίηση πολλών χωρών μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας(υπόθεση ΕΛΣΤΑΤ επι κυβερνήσεως Γ.Α.Π.) - προφανώς σε «συνεργασία» με τα υπόλοιπα «μαχητικά» της υπερδύναμης, όπως τη Fed, τις εταιρείες αξιολόγησης, τις επενδυτικές τράπεζες, τα hedge funds, τους οικονομολόγους, τα ΜΜΕ κλπ. (

προφανώς με τη βοήθεια της ανελλιπούς, στοχευμένης «τροφοδότησης» της κοινής γνώμης, η συμμετοχή της οποίας «απαιτείται» - με σκάνδαλα πολιτικών, με σκοτεινές διαπλοκές υπαλλήλων, με διαφθορά συνδικαλιστών, με «ατασθαλίες» στρατιωτικών ή αστυνομικών, με φοροδιαφυγή πολιτών κοκ).

Η πολιτική φιλολογία των ημερών ξαφνικά πλουτίστηκε με νεότευκτους όρους όπως Κορυδαλλός, μίζες, απατεώνας, Άκης, Εφραίμ, ΔΕΚΟ, μνημόνιο, εφαρμοστικοί νόμοι, ΔΝΤ, ΕΚΤ, επαναδιαπραγμάτευση κ.λπ, κ.λπ. Το λαϊκό αίσθημα, τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις, απομακρυνόταν με επιταχυνόμενη ταχύτητα από το δικομματισμό. Διαδικασία που σε μερικές περιπτώσεις κατάληγε σε λοιδορία και σαρκασμό των μεγάλων φυλάρχων.

Είναι προφανές ότι η πολιτική ζωή της χώρας βρίσκεται σ’ ένα μεταβατικό στάδιο: Περνάει από την περίοδο των μεγάλων φυλάρχων, με την απεριόριστη εξουσία μέσα στα κόμματά τους, και την κανιβαλική πολλές φορές διάθεση απέναντι στους συνεργάτες τους σε μια περίοδο «θεσμικών Πολιτικών», δηλαδή Πολιτικών που θα σέβονται λίγο ή πολύ τους κανόνες του παιχνιδιού και θα επιζητούν ευρύτερη συναίνεση για να κυβερνήσουν: Από τις μονοκομματικές κυβερνήσεις στις κυβερνήσεις συνεργασίας. Η μετάβαση αυτή φέρνει μαζί της τις παιδικές ασθένειες ή διαταραχές πριν από την (πολιτική) ενηλικίωση.

Στις δυο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012, η συσπείρωση του δικομματισμού ( Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ) με τη συμμετοχή ενός προσφάτως δημιουργηθέντος αριστερού κόμματος (ΔΗΜΑΡ), δημιούργησαν μια ελληνική κυβερνητική τρόϊκα που έβαλαν το λαό μπροστά στα προεκλογικά διλήμματα, «μέσα ή έξω από την ευρωζώνη», «ευρώ ή δραχμή», «σταθερότητα ή πτώχευση» «αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου».

Όμως προς τι όλος αυτός ο θόρυβος; Η εξήγηση είναι απλή. Τη δίνει η θεωρία του Ρώσου βιολόγου Παυλώφ για τα εξαρτημένα αντανακλαστικά.

Όπως είναι γνωστό ο Παυλώφ σ’ ένα πείραμά του άφησε τα σκυλιά του νηστικά. Στη συνέχεια κτυπούσε ένα καμπανάκι και τους πρόσφερε τροφή. Αφού επανέλαβε πολλές φορές το πείραμα μ’ αυτή τη σειρά μετά έκανε μια μετατροπή:

Άφησε τα σκυλιά νηστικά και κάποια στιγμή χτυπούσε το καμπανάκι, χωρίς να προσφέρει τροφή. Τότε παρατήρησε ότι τα σκυλιά είχαν εκκρίσεις στους σιελογόνους αδένες σα να είχαν μπροστά τους φαγητό και να είχαν αρχίσει να τρώνε.

Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση το σύνδρομο Παυλώφ κυριαρχεί στην πολιτική μας ζωή.

Στις δυο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012 το σύνδρομο Παυλώφ ήταν απαραίτητο για τη διάσωση του δικομματισμού. Τους χρειάστηκε όχι μόνο για να επιβληθούν στο λαό αλλά και στους συνεργάτες τους.

Η μετάβαση αυτή πραγματοποιήθηκε. Ο λαός στις πόλεις και το χωριά έπεσε θύμα του πολιτικού πειράματος Παυλώφ. Το αν θα παραμείνει δέσμιος αυτού του πειράματος θα το δούμε στο μέλλον.

Κάθε είδους σκοτεινή διαπλοκή με σκάνδαλα ατασθαλιών πολιτικών, σκάνδαλα φοροδιαφυγής , σκάνδαλα διαφθοράς υπαλλήλων και συνδικαλιστών , είναι έτσι φτιαγμένα, ώστε ανά πάσα στιγμή να χρησιμοποιηθούν ως μέσον για την εξαπάτηση των λαών.

Όταν ο Άκης Τζοχατζόπουλος επί σοσιαλιστικών κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ υπήρξε υπουργός πολλών υπουργείων, διεκδικητής του πρωθυπουργικού θώκου μέσω της αρχηγίας του κόμματος, είχε θεσπίσει… -όπως αποδείχθηκε με την προφυλακισή του προσφάτως- το χρηματισμό μέσω της νόμιμης μίζας

Όταν ο ηγούμενος της Μονής Βατοπεδίου στο Άγιο Όρος, Εφραίμ, οδηγήθηκε στις ελληνικές φυλακές για μίζες (χρηματισμό από εκποίηση ακινήτων sic), που βρέθηκαν στην Όφσόρ εταιρεία «Ράσατέλ» ύψους πολλών εκατομμυρίων ευρώ, υπόθεση στην οποία ενεπλάκησαν υπουργοί και υψηλόβαθμα στελέχη της Ν.Δ

Αυτά μας θυμίζουν τον υπουργό δικαιοσύνης του Ιουστινιανού, Τριβωνιανό, που ανέλαβε να κωδικοποιήσει το δίκαιο της εποχής του . Άπληστος και χρηματολάτρης ο Τριβωνιανός όπως τον χαρακτηρίζει ο ιστορικός Προκόπιος, έβγαλε ειδικό νόμο για την είσπραξη μιας παραγραφείσας απαίτησης από την οποία πήρε και ο Τριβωνιανός τη μίζα του. Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία συντάγματος του αστικού δικαίου, το «corpus iuris civilis», το οποίο αποτελούνταν από τέσσερα τμήματα: τον «Ιουστινιάνειο Κώδικα», τον «Πανδέκτη»-μία πενηντάτομη συλλογή από αρχαίες νομοθεσίες-, τις «Εισηγήσεις», και τις «Νεαρές». Αξίζει να σημειώσει κανείς ότι, ενώ όλα ήταν γραμμένα στα λατινικά, οι «Νεαρές» - επιχείρησαν να κάμψουν τη διαφθορά, να περιορίσουν την ισχύ των πλούσιων γαιοκτημόνων και να αναθεωρήσουν το φορολογικό σύστημα- ήταν γραμμένες στο μεγαλύτερο μέρος τους στα ελληνικά για να γίνονται κατανοητές από την πλειοψηφία του λαού.

Μας θυμίζουν επίσης ακόμα και τον υπουργό του Βασιλιά της Αγγλίας Ιακώβου Α΄ τον Βάκωνα (Francis Bacon 1561 – 1626), τον οποίο ο άγγλος ιστορικός Γίββων τον εξομοίωνε με τον Τριβωνιανό. Μόλις ένα έτος αφού χρίστηκε το 1620 υποκόμης, έχασε λόγω διαφθοράς όλους τους τίτλους και απελύθη από κάθε δημόσια θέση που κατείχε. Τού επεβλήθη επίσης υψηλό χρηματικό πρόστιμο ενώ γλίτωσε με πολλή τύχη τη φυλάκιση. Για την αναρρίχησή του είχε ταχθεί χωρίς αναστολές στις υπηρεσίες των ανακτόρων υπό τον Ιάκωβο Α' και είχε φτάσει μέχρι τη θέση του πρωθυπουργού. Μονιμότερη ήταν όμως η παρουσία του στην επιστήμη και τη Φιλοσοφία. Ο Βάκων (Μπέικον) αγωνιζόταν σταθερά ενάντια στην εκκλησιαστική σχολαστική «φιλοσοφία» και συνέθεσε ως αντίθεση τη μέθοδο της επαγωγής για την απόκτηση γνώσης. Με την απαίτησή του να πηγάζει η επιστήμη από την εμπειρία και μέσω αυτής να καταλήγει σε νόμους γενικής ισχύος, θεμελίωσε το φιλοσοφικό εμπειρισμό και έγινε πρόδρομος του προσανατολισμού των φυσικών επιστημών στην επιστημονική εμπειρία.

Τώρα και σεις , φίλοι αναγνώστες θα μου πείτε: τι είδους συγκρίσεις είναι αυτές που αποτολμώ μεταξύ Τριβωνιανού (δημιουργού του corpus iuris civilis), Βάκωνα (δημιουργού του φιλοσοφικού εμπειρισμού) από τη μια και Αρχιμιζαδόρου- Άκη από την άλλη. Έχετε δίκιο, ο Αρχιμιζαδόρος- Άκης δεν μας κληρονόμησε καμία από τις αρετές των δυο άλλων. Τους ξεπέρασε στην μεθοδολογία του «επι χρήμασιν νομοθετείν». Οψίας δε γενομένης οι Όφσόρ εταιρείες φαντάσματα μετά από έναν τυπικό έλεγχο έβγαλαν στην επιφάνεια τις υπουργικές μίζες από τις οποίες όλο το οικογενειακό περιβάλλον αγόραζε και πωλούσε ακίνητα, διαβιούσε πολυτελώς και εξαπατούσε το λαό που τον εξέλεγε αντιπρόσωπό του στο εθνικό κοινοβούλιο.

Θα εξαρτηθεί τελικά αν η ιστορική εμπειρία πρόσφατη και παλαιότερη του λαού έχει μετασχηματιστεί σε στοιχειώδη πολιτική κουλτούρα ή παραμένει δέσμιος μιας τραυματικής ιστορίας.

Το πρόβλημα και σ’ αυτή την περίπτωση είναι πολιτισμός ή βαρβαρότητα.

Πολίτες ή σκυλιά του Παυλώφ.