Loading...

Κατηγορίες

Τετάρτη 13 Νοέ 2013
Ενάντια στην ανεργία και στην  εργασιακή αβεβαιότητα
Κλίκ για μεγέθυνση

 

 

 

Του Β. Αντωνίου

 

ΧΡΕΟΣ, ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΙ, ανεργία, αβεβαιότητα για την απασχόληση, εξάτμιση εξοικονόμησης πόρων, αύξηση του κόστους ζωής, εργασιακή ανασφάλεια, περιβαλλοντικές αβεβαιότητες. Αυτά είναι μερικά βασικά χαρακτηριστικά της Μεγάλης Ύφεσης την οποία βιώνουμε τα τελευταία έξι χρόνια. Ζούμε μια χρονική περίοδο όπου δημιουργείται τρόμος χωρίς τέλος.

Όσοι κακίζουν τον κυνισμό που χαρακτηρίζει τους άνδρες και τις γυναίκες της εποχής μας, δεν θα έπρεπε να παραλείπουν να τον αποδίδουν στις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που τον ευνοούν ή τον απαιτούν και που τον ανταμείβουν.

Τι συμπέρασμα έχει εξαχθεί τα έξι τελευταία χρόνια στην χώρα μας από τις συζητήσεις (κυβερνητικές, κοινοβουλευτικές, τηλεοπτικές, επιστημονικές κλπ) και τις συνεχείς αντιπαραθέσεις για την ανεργία, το ασφαλιστικό και το εργασιακό πρόβλημα που έχούν ενσκήψει;

Αποτελεί ασφαλώς, άλλη μια ελληνική πρωτοτυπία, διότι έχει φέρει σε επαφή, διοικητικούς, πολιτικούς υπεύθυνους, συνδικαλιστές, ερευνητές στην οικονομία και την κοινωνιολογία, εργαζόμενους συνήθως προσωρινούς και ανέργους, που δεν είχαν άλλωστε την παραμικρή ευκαιρία να συνευρεθούν και να αντιπαρατεθούν.

Ποιο είναι λοιπόν το αποτέλεσμα;

Οι ερευνητές στην οικονομία και την κοινωνιολογία οι οποίοι θα έπρεπε να προβληματίζονται (περισσότερο βέβαια οι οικονομολόγοι και εργασιολόγοι), με το συγκεκριμένο ερώτημα που τίθεται επιτακτικά, δεν ανησυχούν για την τρέχουσα κοινωνική πραγματικότητα. Δεν είναι λοιπόν μεγάλες οι ευθύνες των οικονομολόγων και των κοινωνιολόγων, όταν με τη σιωπή τους ή την ενεργό συμμετοχή τους συμβάλλουν στη διατήρηση της λειτουργίας της οικονομικής τάξης;

Όλες οι επιστημονικές εργασίες έχουν πράγματι καταδείξει ότι η ανεργία, καταστρέφει όσους πλήττει, ότι εκμηδενίζει τις άμυνές τους και τις ανατρεπτικές διαθέσεις τους.

Όταν η ανεργία σήμερα αγγίζει πρωτοφανή πολύ υψηλά ποσοστά και η ανασφάλεια πλήττει πολύ σημαντικό μέρος του πληθυσμού, (εργάτες , εμποροϋπάλληλους, βιομηχανικούς υπαλλήλους, δημοσιογράφους, εκπαιδευτικούς, φοιτητές), τότε η εργασία γίνεται πράγμα σπάνιο , περιζήτητο πάση θυσία, γεγονός που θέτει τους εργαζόμενους στο έλεος των εργοδοτών.

Είναι πλέον εμφανές ότι η εργασιακή αβεβαιότητα επικρατεί παντού σήμερα.

Τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα , έχουν πολλαπλασιαστεί οι προσωρινές και οι έκτακτες θέσεις, τόσο στις επιχειρήσεις, όσο και στους θεσμούς πολιτισμικής παραγωγής και διάχυσης (παιδεία, δημοσιογραφία, ΜΜΕ κ.ά), όπου προκαλούνται πανομοιότυπες επιπτώσεις που καθίστανται ιδιαίτερα ορατές στην περίπτωση των ανέργων: αποδόμηση της ύπαρξης με επακόλουθη υποβάθμιση της σύνολης σχέσης με τον κόσμο, το χρόνο και το χώρο.

Η εργασιακή αβεβαιότητα επηρεάζει βαθιά εκείνον ή εκείνη που την υφίσταται, καθιστώντας όλο το μέλλον αβέβαιο , απαγορεύοντας και την ελάχιστη πίστη ελπίδας στο μέλλον που πρέπει να έχει κανείς για να εξεγείρεται κυρίως συλλογικά, ενάντια στο παρόν, ειδικά όταν αυτό είναι το πλέον ανυπόφορο.

Ο ανταγωνισμός για την εργασία διπλασιάζεται, από έναν ανταγωνισμό εντός της εργασίας, η οποία πρέπει να διαφυλαχθεί, μερικές φορές πάση θυσία, ενάντια στην απειλή της απόλυσης. Ο ανταγωνισμός αυτός που είναι μερικές φορές άγριος, αποτελεί το έναυσμα, για έναν λυσσαλέο αγώνα εναντίον όλων, έναν αγώνα που καταστρέφει όλες τις αξίες αλληλεγγύης και ανθρωπισμού, που μερικές φορές αγγίζει τα όρια μιας απερίφραστης βίας.

Γεννιέται η υποψία ότι η εργασιακή ανασφάλεια βάζει τα θεμέλια για μια γενικευμένη ανασφάλεια στους κόλπους μια υψηλού βαθμού ανάπτυξης οικονομίας που επηρεάζει το σύνολο των εργαζομένων ακόμα και εκείνους που δεν πλήττονται ή που δεν πλήττονται ακόμα άμεσα.

Η εργασιακή αβεβαιότητα μπορεί να αποτελεί μια οικονομική μοιραιότητα που ταυτίζεται, με την περίφημη παγκοσμιοποίηση ή μια άλλη πολιτική βούληση;

Μπαίνουμε σε έναν άγριο πρωτογενή καπιταλισμό που είναι πρωτόγνωρος ως προς τις επιπτώσεις του.

«Παγκοσμιοποίηση»: πρόκειται για έναν μύθο με όλη τη σημασία της λέξης, για έναν ισχυρό λόγο, μια «ιδέα δύναμη», που επιτυγχάνει την αξιοπιστία. Είναι το βασικό όπλο στους αγώνες ενάντια στα κεκτημένα του welfare state: οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι ακούν ότι πρέπει να ανταγωνιστούν με τους λιγότερο προνομιούχους εργαζόμενους από τον υπόλοιπο κόσμο. Με αυτόν τον τρόπο προτείνεται στους ευρωπαίους Εργαζόμενους να ανταγωνιστούν με λιγότερο προνομιούχους εργαζόμενους από τον υπόλοιπο κόσμο. με αυτόν τον τρόπο προτείνεται στους Ευρωπαίους εργαζόμενους, ένα μοντέλο χωρών όπου ο ελάχιστος μισθός δεν υφίσταται, όπου οι εργάτες εργάζονται 12 ώρες την ημέρα για ένα μισθό που κυμαίνεται του 1/4 και του 1/15 του Ευρωπαϊκού μισθού, όπου δεν υφίστανται συνδικάτα, όπου τα παιδιά αναγκάζονται να εργάζονται κ.ο.κ. *

Παράδειγμα:: η «ελαστική» επιχείρηση εκμεταλλεύεται κατά κάποιον τρόπο σκόπιμα μια κατάσταση ανασφάλειας, προσπαθώντας να μειώσει τα κόστη της έχοντας τον εργαζόμενο σε καθεστώς μόνιμης ανησυχίας για την διατήρηση της θέσης εργασίας του, με τη δημιουργία της λεγόμενης «επιχείρησης δικτύου» σε επίπεδο ηπείρου ή ακόμα και πλανήτη, συνδέοντας παραγωγικά τμήματα, τεχνογνωσίες, επικοινωνιακά δίκτυα και επιμορφωτικές τροχιές, «μετατοπίζοντας» κεφάλαια σε χώρες με χαμηλότερους μισθούς και μικρότερο κόστος εργασίας.

Τι πρέπει να γίνει;

Η εγκατάλειψη της στενά υπολογιστικής και ατομικιστικής θεώρησης των πραγμάτων , η οποία συρρικνώνει τους φορείς σε υπολογιστικές μηχανές απορροφημένες με το να επιλύουν προβλήματα αυστηρά οικονομικά με τη στενότερη έννοια του νόμου, όπου οι εργαζόμενοι με δικούς τους όρους παραγωγής και αναπαραγωγής , όρους λειτουργίας του οικονομικού συστήματος αυτού καθεαυτού αρχής γενομένης από την πίστη στην επιχείρηση, στην εργασία και στην αναγκαιότητα της εργασίας. Τόσα πράγματα που οι ορθόδοξοι οικονομολόγοι αποκλείουν a priori από τα λειψά λογιστικά τους, καταλείποντας σιωπηρά την ευθύνη της παραγωγής και της αναπαραγωγής των συγκεκαλυμμένων οικονομικών και κοινωνικών όρων για τη λειτουργία της οικονομίας όπως τη γνωρίζουν στα άτομα ή κατά παράδοξο τρόπο στο κράτος του οποίου κηρύσσουν κατά τα άλλα την κατάργηση.

Ήρθε η ώρα, της οργάνωσης μικρών ομάδων ανθρώπων που θα:

-Αντιμετωπίσουν τις οικονομικές και οικολογικές προκλήσεις

-Μάθουν για τα βασικά αίτια

-Ανακαλύψουν μη χρηματοοικονομικούς πόρους

-Χτίσουν τις σχέσεις που ενισχύουν την ασφάλεια

-Λαμβάνουν μέτρα για την αμοιβαία βοήθεια και την κοινή δράση

-Μάθουν για τα έργα ομάδων, όπως τις ανταλλαγές προϊόντων, τις τράπεζες χρόνου, και τους τοπικούς συνεταιρισμούς.

-Ανακαλύψουν ξανά αυτό που έχουν και την προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον

-Γίνουν μέρος μιας ευρύτερης προσπάθειας για τη δημιουργία μιας υγιούς, δίκαιης και βιώσιμης οικονομίας για όλους.

Οι κατακτήσεις της ελευθερίας επαπειλούνται παντού και όχι μόνο από δικτάτορες και μαφίες. Επαπειλούνται από υποχθόνιες δυνάμεις, από τις δυνάμεις της αγοράς που έχουν μεταλλαχθεί και μετενσαρκωθεί σε μορφές ικανές να γοητεύουν.

* Pierre Bourdieu -Le mythe de la “mondialisation” et l’ Etat social europeen. Απόσπασμα ομιλίας στη ΓΣΕΕ – Αθήνα Οκτώβρης 1996.

 

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου