Loading...

Κατηγορίες

Παρασκευή 14 Νοέ 2014
Αν  ξυπνήσει  ο αγρότης και ο μικροαστός, τότε...
Κλίκ για μεγέθυνση

 

 

του Β. Αντωνίου

 

 

ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ, παρόλο ότι μια μικρή μειοψηφία του λαού, που αποτελεί τη μερίδα του μεγάλου κεφαλαίου, παίρνει και κρατάει συνεχώς την εξουσία στα χέρια της σε μια χώρα όπου λειτουργεί ο μηχανισμός της καθολικής ψηφοφορίας; Το ερώτημα δεν είναι όσο φαίνεται απλό και για ν’ απαντήσει κάποιος είναι υποχρεωμένος να προσφύγει σε θεωρητικές και εμπειρικές αναζητήσεις μεγάλων θεωρητικών.

 

Νομίζω ότι η πιο σωστή ερμηνεία δίνεται από τις θεωρητικές αναλύσεις του Αντώνιο Γκράμσι που αναφέρονται στο συνασπισμό εξουσίας. Από τις μελέτες του μεγάλου θεωρητικού προκύπτει ότι σε πολλούς κοινωνικούς σχηματισμούς η μερίδα του μεγάλου κεφαλαίου μπορεί και κρατάει την εξουσία στο χέρια της γιατί στηρίζεται όχι μόνο στη μεγαλοαστική τάξη που έχει αυτή το κεφάλαιο αλλά και σε άλλα κοινωνικά στρώματα (λ.χ. μικροαστούς) παρόλο ότι αυτά έχουν ταξικά συμφέροντα, που δεν συμπίπτουν ή είναι αντίθετα με εκείνα του μεγάλου κεφαλαίου. Διαμορφώνεται έτσι ένα μπλοκ ή συνασπισμός εξουσίας. Σ’ αυτόν το συνασπισμό η μερίδα του μεγάλου κεφαλαίου κατέχει την ηγεμονική θέση. Οι άλλες κοινωνικές μερίδες ή στρώματα είναι απλώς τα πολιτικά της στηρίγματα. Είναι όπως λένε οι τάξεις στηρίγματα. Αλλά με ποιο τρόπο συμπλέκεται αυτός ο συνασπισμός όταν μάλιστα ανάμεσα στο μεγάλο κεφάλαιο και τις μερίδες που τα στηρίζουν υπάρχει ταξική αντίθεση. Οι αναλύσεις του Γκράμσι δείχνουν ότι η ιδεολογία και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί παίζουν εδώ κυρίαρχα ρόλο. Λόγου χάρη σε πολλούς κοινωνικούς σχηματισμούς παρατηρεί κανείς ότι η μικροαστική τάξη παρόλο ότι έχει αντίθετα ταξικά συμφέροντα με το μεγάλο κεφάλαιο στηρίζει τον μονοπωλιακό συνασπισμό εξουσίας επειδή επί αιώνες έχει εμποτιστεί με τη λογική της αστικής ιδεολογίας.

 

Αν έρθουμε τώρα στην Ελλάδα θα δούμε ότι η μερίδα του μεγάλου κεφαλαίου έχει μεθοδέψει τρόπους με τους οποίους παγιδεύει μεγάλες μάζες λαού κυρίως από τη μικροαστική τάξη και την αγροτιά που τις χρησιμοποιεί για πολιτικά της στηρίγματα παρόλο ότι οικονομικά τις εκμεταλλεύεται.

Την αγροτιά εκμεταλλεύεται διπλά το μεγάλο κεφάλαιο και στη φάση της προμήθειας των λιπασμάτων, των φυτοφαρμάκων, των σπόρων και των μηχανημάτων και στη φάση της πώλησης των αγροτικών προϊόντων. Τα μεγάλα μονοπώλια απειλούν να εξαφανίσουν τους μικροβιοτέχνες και μικρέμπορους που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της μικροαστικής τάξης ή τους υποτάσσουν στο δικό τους συμφέρον. Παρόλη αυτή την εκμετάλλευση μάζες μικροαστών και αγροτών είναι πολιτικά παγιδευμένοι και στηρίζουν την ηγεμονία του μεγάλου κεφαλαίου σ ένα συνασπισμό εξουσίας που εκφράζεται με τον πολιτικό σχηματισμό της Δεξιάς που την εκφράζει το «μνημονιακό» μπλοκ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Με ποιους τρόπους όμως η ηγεμονική μερίδα του μεγάλου κεφαλαίου κατορθώνει να παγιδεύσει αυτά τα κοινωνικά στρώματα σαν πολιτικά της στηρίγματα, παρόλο ότι τα εκμεταλλεύεται; Ο κυριότερος τρόπος είναι η αστική ιδεολογία και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί.

Συγκεκριμένα η αστική ιδεολογία με κυρίαρχα στοιχεία τον υπερεθνικισμό, την προγονολατρεία, τη διαστρεβλωμένη μετάδοση της χριστιανικής διδασκαλίας, του αρχαίου πνεύματος και της ελληνικής παράδοσης, εγχαράσσονται αιώνες τώρα στους γόνους των μικροαστών και της αγροτιάς με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του σχολείου, της εκκλησίας, των μέσων μαζικής ενημέρωσης κ.ά., μηχανισμούς που η κυρίαρχη τάξη τους εξουσιάζει. Έτσι μεγάλα τμήματα του λαού έχουν αλλοτριωθεί ιδεολογικά από τη στείρα αστική ιδεολογία. Αλλά η ηγεμονική μερίδα του μεγάλου κεφαλαίου χρησιμοποιεί και ένα άλλο τρόπο εξίσου σημαντικό για να παγιδεύει μάζες μικροαστών και αγροτών σαν πολιτικά της στηρίγματα. Κάθε φορά εφευρίσκει κάποιον ελλοχεύοντα κίνδυνο ο οποίος απειλεί δήθεν τα συμφέροντα και το σύστημα αξιών της μικροαστικής τάξης και της αγροτιάς. Ο δήθεν κομμουνιστικός κίνδυνος επέτρεψε στη Δεξιά να νέμεται για δεκαετίες την εξουσία. Το ίδιο επιδιώκει τώρα με την εφεύρεση του κινδύνου εξ Ανατολής ή της εξόδου από την Ευρωζώνη και την Ευρώπη.

Ακόμη, δεν είναι μικρός ο ρόλος που παίζουν τα εκλογικά πραξικοπήματα, οι εκλογικές νοθείες και το ρουσφέτι για να κρατάει το μεγάλο κεφάλαιο την εξουσία στα χέρια του. Επίσης η αρνητική στάση για συνεκτικές συνεργασίες ορισμένων προοδευτικών κομμάτων που οφείλεται κυρίως στον προσωποπαγή τους χαρακτήρα, τη φεουδαρχική τους δομή και την άρνησή τους για συνεργασία με τις δυνάμεις της Αριστεράς, χαρίζει στο «μνημονιακό» μπλοκ εξουσίας όχι ασήμαντα ποσοστά λαού που φοβάται την πολιτική αστάθεια. Και όταν το μεγάλο κεφάλαιο κινδυνεύει να χάσει την εξουσία καταφεύγει σε αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και τρόπους με τα οποία η μερίδα του μεγάλου κεφαλαίου κατορθώνει να κρατάει την εξουσία και να διασφαλίζει την οικονομική πολιτική και ιδεολογική της κυριαρχία.

 

Αν ρίξει κανείς μια ματιά στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου θα διαπιστώσει ότι εκτός από ελάχιστα διαλείμματα, η πολιτική εξουσία βρίσκεται σχεδόν μόνιμα στα χέρια της Δεξιάς που εμφανίζεται κάθε φορά στην πολιτική σκηνή με διαφορετικό όνομα. Λαϊκό Κόμμα παλιότερα, κατόπιν Συναγερμός, ύστερα ΕΡΕ, Νέα Δημοκρατία σήμερα, Ένωση Κέντρου, ΠΑΣΟΚ σήμερα. Θα διαπιστώσει επίσης ότι το «μνημονιακό» μπλοκ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι σήμερα ο πολιτικός φορέας και εκφραστής των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Μέσω του πολιτικού αυτού φορέα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ το μεγάλο κεφάλαιο κατορθώνει να παίρνει πάλι και να διατηρεί στα χέρια του την εξουσία, να ελέγχει την οικονομική, πολιτική και ιδεολογική δομή και να αναπαράγει έτσι τις σχέσεις εκμετάλλευσης. Κατορθώνει ακόμη να διαιωνίζει την οικονομική και πολιτική εξάρτηση της χώρας από το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο με το οποίο μοιράζεται τα πλεονάσματα από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και των πλουτοπαραγωγικών πηγών του τόπου. Θα διαπιστώσει τέλος ότι η μερίδα του πληθυσμού που έχει και ζει από το μεγάλο κεφάλαιο είναι μια ασήμαντη μειοψηφία του λαού.

 

Ύστερα από αυτές τις διαπιστώσεις ανακύπτει ένα κρίσιμο ερώτημα:Μπροστά στο συνασπισμό εξουσίας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που έχει συγκροτήσει το μεγάλο κεφάλαιο για να διαιωνίζει την κυριαρχία του, που πρέπει να είναι η στρατηγική και τακτική του αριστερού κινήματος και των άλλων προοδευτικών δυνάμεων του τόπου; Η απάντηση πρόταση, που έχει πολλάκις διατυπωθεί θεωρώ ότι είναι η εξής:

Το συνασπισμό εξουσίας που εκφράζεται με τον πολιτικό σχηματισμό ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μπορεί να πολεμήσει... αποτελεσματικά ένας νέος αντίπαλος συνασπισμός όλων των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων. Με μια καινούργια μορφή πολιτικού φορέα στον οποίο θα συμμετέχουν όλα τα αριστερά και προοδευτικά σχήματα. Με ένα λαϊκό κίνημα.

 

Την αναγκαιότητα συγκρότησης ενός τέτοιου συνασπισμού των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων σαν αποτελεσματικής στρατηγικής για την πάλη ενάντια στο μπλοκ εξουσίας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ εκτίμησαν μέχρι τώρα σωστά μόνο τα κόμματα και οι πολιτικές κινήσεις που συγκρότησαν το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Γι’ αυτό η σύσταση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αποτελεί ιστορικής σημασίας γεγονός για την πολιτική πραγματικότητα του τόπου. Με τη συγκρότηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. γεννιέται μια καινούργια μορφή πολιτικού φορέα στον τόπο, ένας συνασπισμός δυνάμεων που χαράζει καινούργια στρατηγική και τακτική πάλης ενάντια στο μπλοκ εξουσίας της δεξιάς πολιτικής που εκφράζουν κυρίως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ .

 

Τη συγκρότηση ενός συνασπισμού των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων αρνούνται όμως και άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η ΔΗΜ.ΑΡ. λέει ότι θέλει την ενότητα, αλλά μια ενότητα σε παρωχημένα ιδεολογικά και πολιτικά πλαίσια. Έτσι αποκλείει από την ενότητα τις δυνάμεις της αριστεράς. Αυτός ο αποκλεισμός έχει την εξήγησή του. Στην ουσία εκείνο που θέλει η ΔΗΜΑΡ είναι να εξωραΐσει το μνημονιακό μπλοκ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που κυβερνά σήμερα και να το ευπρεπίσει. Όχι να το ανατρέψει. Αυτό το απέδειξε με τη συγκυβέρνηση

 

Τέλος είναι ανεξήγητο γιατί το ΚΚΕ αρνείται έναν πλατύ συνασπισμό για την πάλη ενάντια στο μονοπωλιακό μπλοκ εξουσίας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Είναι σαν να αρνείται βασικές αρχές του ιστορικού υλισμού. Σαν να αρνείται, λόγου χάρη, την ιστορική συμμαχία του μπολσεβίκικου κόμματος με τους σοσιαλεπαναστάτες, τη συμμαχία της εργατιάς με την αγροτιά και τους μικροαστούς που συγκρότησε ο Λένιν για να γκρεμίσει τις τσαρικές φεουδαρχικές δομές και να φέρει τη δημοκρατία που άνοιξε το δρόμο για τη μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση. Είναι σαν να αρνείται την ιστορική σημασία του ΕΑΜ που ήταν ο μοναδικός στην ιστορία του τόπου φορέας συσπείρωσης των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων που αγωνίστηκε ενάντια στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό.

Αλλά εκείνο που έχει σημασία δεν είναι οι εσφαλμένες εκτιμήσεις που κάνουν τώρα αυτά τα κόμματα. Σημασία έχει ότι ο λαός σήμερα έχει συνειδητοποιήσει το νόημα και την αναγκαιότητα της ενότητας.

Και είναι η δύναμη της λαϊκής βάσης που θα πιέσει τα αριστερά και προοδευτικά κόμματα του «αντιμνημονιακού τόξου» που αρνούνται σήμερα την ενότητα να εκτιμήσουν σωστά την κατάσταση και να αναθεωρήσουν τις θέσεις τους.-

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου