του Β. Αντωνίου

 

Τα μεγάλα πράγματα, σ’αυτόν τον κόσμο μπορούν να δημιουργηθούν μόνο από ανθρώπους απόλυτα προσηλωμένους, που αφιερώνουν ταπεινά τη ζωή τους για έναν ανώτερο σκοπό.

Το χάρισμα της διαχρονικότητας το κατέχουν οι μεγάλες φυσιογνωμίες που έβαλαν σκοπό να χαλαλίζουν ελπίδες στη ζωή απορρίπτοντας τα ευτελή ιδανικά και πρότυπα του σύγχρονου υπερκαταναλωτικού πολιτισμού.

Ο προσηλωμένος άνθρωπος στην πίστη… του είναι ταπεινός και ταπεινά δέχεται και τις άδικες κατηγορίες.

Αυτές οι ιδιότητες, χαρακτηρίζουν ανεπιφύλακτά τον Περικλή

Ο Περικλής Ροδάκης αποτελεί σημείο αναφοράς και έμπνευσης και μας δείχνει ότι η εποχή μας περιέχει ποιοτικά χαρακτηριστικά της προηγούμενης.

Πέρασε ένας χρόνος που έφυγε από κοντά μας ο Περικλής Ροδάκης, κι’ όμως τα έργο του μοιάζει σαν το καλό κρασί π’ αρχίζει να παλιώνει.

Λείπει ο Περικλής Ροδάκης σήμερα. Λείπει από την Ελλάδα.

Είναι σίγουρο όμως, πως και οι άνθρωποι αισθάνονται ότι απουσιάζει. Μπορεί να μην είναι μαζί μας, αλλά είναι παρών, με τα κείμενά του, με τους λόγους του, με την ακαταπόνητη καταγεγραμμένη ερευνά του από τη δίψα του για περισσότερη γνώση και θεωρώ ότι πέραν της γενιάς μας, οι νεότερες αλλά και οι επερχόμενες θα μπορούν να συνεχίσουν να εμπνέονται από το έργο του Περικλή.

Το έργο του μας ορμηνεύει ν’ αγαπάμε τον τόπο μας με τα βουνά του, τα ποτάμια του τους ανθρώπους του και την ιστορία του.

Τι ήταν αυτό που φόβιζε τον Περικλή Ροδάκη;

Το μόνο που τον φόβιζε ήταν ο διχασμός του λαού μας και τόνιζε: Χάναμε πάντοτε τα δίκαιά μας όταν διχαζόμαστε.

Η ενότητα είναι η πεμπτουσία και εκεί εκτείνονταν ο βίος και το έργο του Περικλή.

Τον Περικλή Ροδάκη τον γνώρισα, το καλοκαίρι του 2001 στο πρώτο Παγκόσμιο Παγκαλαβρυτινό συνέδριο στα Καλαβρυτα , όπου είχαμε την ευκαιρία να συμφωνήσουμε μέσω της εφημερίδας «Στύξ» που διευθύνω για την προβολή της τοπικής ιστορίας και μυθολογίας.

Τοπική ίστορία με έμφαση τον τοπικό ανθρωπο από καταβολής αρχαίου κόσμου, τις πολεμικές ομάδες και φύλα.

Πιστεύαμε και πιστεύω ότι κάθε γεωγραφική περιοχή ανά την Ελλάδα, τοπικά και γενικά, και ιδιαίτερα στην Πελοπόννησος ανήκει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι από την παγκόσμια πολιτισμική και κοινωνική ιστορία του πλανήτη μας, μια ιστορία που τη διαπερνά και διαποτίζει ο ελληνικός πολιτισμός από τους αρχαίους χρόνους έως σήμερα.

Ο Περικλής Ροδάκης κουβαλούσε μέσα του τα ιδανικά των ελληνικών φύλων, τη λεβεντιά, την ανθρωπιά, το φιλότιμο, την ομορφιά της φύσης και των συναισθημάτων. Πάντα ήταν λιτός απλός και φιλόξενος.

Έτρεφε μεγάλη αγάπη και σεβασμό για τον εκτός συνόρων Ελλάδας Ελληνισμό. Να μη ξεχνάμε ότι ο Ελληνισμός, ουσιαστικά υπήρξε χωρίς κρατικά σύνορα τις περισσότερες φορές και μεγαλούργησε μέσα στο Γόρδιο δεσμό των εθνών.

Έξω από την Ελλάδα, ο ελληνισμός συνεχίζει μία παράδοση που παραμένει αυτό που κι εμείς θέλουμε να είναι στην Ελλάδα κι όπου υπάρχουν Έλληνες και μάλιστα μέσα σ’ αυτόν τον σύγχρονο κυκεώνα και πολλές φορές χοάνη, θέλω να πιστεύω ότι η γλώσσα μας παραμένει ζωντανή μέσα από τη μυθολογία την ιστορία τα γράμματα και τις τέχνες και εν πάση περιπτώσει χωρίς να μπορεί να περιφρονείται η γλώσσα που κυριαρχεί στα ξένα κράτη.

Ο Περικλής Ροδάκης πάλεψε πολύ γι’ αυτήν την πατρίδα που αγάπησε, και μπόρεσε προφητικά να μιλήσει μέσα από το έργο του, για τις εξελίξεις.Βρισκόμαστε σε μία βαθιά κρίση που όλοι γνωρίζουν και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να την περιγράψω.Μόνιμος συνοδοιπόρος του Περικλή η σύζυγός του Βάσω. Μαζί πορεύτηκαν σε δύσκολες και όμορφες στιγμές. Δεν χώρισαν ποτέ, παρά μόνο όταν ο Περικλής έφυγε από αυτόν τον κόσμο.Ο Περικλής ήταν χαρισματική προσωπικότητα. Δεν μπήκε σε καλούπια, γι’ αυτό άνοιξε τις δικές του λεωφόρους. Αφομοίωσε την ουσία και τη χρησιμοποίησε με δημιουργικό τρόπο.Για μας δεν έχει νόημα να διεκτραγωδούμε τι είχαμε και τι χάσαμε, σημασία έχει τι μπορούμε να κάνουμε από εδώ και πέρα μ’ αυτά που έχουμε.Ο Περικλής μας οδηγεί μέσα από το πολυσήμαντο έργο του, ν’ ανακαλύψουμε την αλήθεια που μας έκρυβαν και μας κρύβουν ακόμα επιμελώς.

Η πορεία της παιδείας του και τα θέματα που επεξεργάστηκε πονέσανε και πονάνε ακόμα κάποιους που επιθυμούσαν και επιθυμούν να επιβάλουν την νέα τάξη και να συντηρήσουν τον κόσμο σε μια διαρκή ύπνωση κι ένα βαθύ σκοτάδι, προκειμένου να μην αντιδρά στις προθέσεις τους και στα διεστραμμένα σχέδιά τους.

Πολλά συμβαίνουν γύρο μας, ακόμα και οι ποιο δύσπιστοι αντιλαμβάνονται ότι κάθε μέρα γίνονται αλλαγές και πολλές φορές ακατανόητες από κοινούς ανθρώπους.

«Κάτι δεν πάει καλά», ήταν η φράση τα τελευταία χρόνια, του Περικλή στις συναντήσεις μας.

Μιλούσε, εμπειρικά για κάποια θέματα που θα μας προβλημάτιζαν, αν δεν είχαμε προβληματιστεί.

Κάποια απλώς τα ακούγαμε αλλά δε δίναμε σημασία ή μας τα περναγαν με μαεστρία ώστε να μην αντιδρούμε άμεσα, συνήθιζε να λέει.

Όσοι κάναμε τακτικό διάλογο με τον Περικλή προσπαθούσαμε να εμβαθύνουμε σε θέματα, τα οποία μας αφορούσαν όλους, θέματα για τα οποία ακόμα και σήμερα δεν μας ρωτάνε αυτοί που παίζουν με το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.

Ο Περικλής πίστευε ότι η γνώση που απέκτησε είναι για όλους και όχι μόνο για τον εαυτό του. Δυστυχώς η πολιτεία δεν το κατανόησε αυτό έγκαιρα και ένα μέρος της παιδείας του παρέμεινε απλώς εγκυκλοπαιδικό και συγγραφικό.

Μπορεί τα κατεστημένα να τον κυνήγησαν, όμως εκείνος αξιοπρεπής πρόσφερε ένα έργο που αγγίζει τα όρια του θρύλου.

Στις δύσκολες μέρες που ζούμε οι παρακαταθήκες του αείμνηστου Περικλή Ροδάκη είναι τόσο επίκαιρες όσο ποτέ.

Τα συμπεράσματα αφήνονται στον καθένα μας, μιας και όλα τα συμπεράσματα είναι υποκειμενικά.

Ο Περικλής θα ζει πάντα μέσα από τον τρόπο ζωής του και το έργο του στις καρδιές μας σε μια εποχή που η βαρβαρότητα έχει εξοστρακίσει την πνευματικότητα, προκαλώντας αρρώστιες στη λαϊκή ψυχή.

Ο Περικλής είναι η ταυτότητά μας και η γέφυρα επικοινωνίας με άλλους πολιτισμούς.