Loading...

Κατηγορίες

Πέμπτη 06 Αύγ 2015
Με ποια ηθικότητα και με  ποια ηθική  μας κυβερνούν;
Κλίκ για μεγέθυνση

 

 

 

Του Β. Αντωνίου

 

 

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα «αριστερό» κόμμα παίρνει την εξουσία. Οράματα δεκαετιών αρχίζουν να υλοποιούνται.

Ευρωπαϊκά αριστερά κόμματα βλέπουν ότι στην Ελληνική κυβέρνηση με κύριο κορμό το ΣΥΡΙΖΑ να ανοίγονται καλύτερες προοπτικές για την μελλοντική ανατροπή της συντηρητικής φιλελεύθερης Ευρωπαϊκής ζώνης του Ευρώ.

Τώρα, ο λαός έχει την κυβέρνησή του, με εκφραστή του τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Τώρα, τόσοι και τόσοι προοδευτικοί άνθρωποι κρατούν στα χέρια τους τις τύχες τού τόπου. Από την ιστορική άνοδο στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 και από το ιστορικό δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, η δεξιά* κάθεται στη γωνιά της διασπασμένη, ολοφυρόμενη και καθημαγμένη. Τώρα οι σοσιαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης και του εξεγερμένου Τρίτου Κόσμου χαιρετίζουν την πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα.

Τι να σκεφτείς και πως να σκεφτείς; Τι να πράξεις και πώς να πράξεις;

Είναι «εύκολο» να λες τέτοιες κουβέντες σ’ αυτήν την περίοδο; Οι «υπερβολές» είναι μέσα στους κανόνες του παιχνιδιού, η «πολεμική» κι αυτή θεμιτή και αναγκαία.

Ας περάσουμε, λοιπόν κατευθείαν, στην καρδιά τού προβλήματος.

Δεν έχουμε καθόλου πειστεί ότι οι δυνάμεις της Αριστεράς κέρδισαν ή προωθήθηκαν. Αντίθετα μάλιστα: Οι λιγοστές εναπομείνασες σοσιαλιστικές και αριστερές δυνάμεις όχι μόνο δέχτηκαν τη δεινότερη ήττα τής ιστορίας τους, άλλά επί πλέον έχασαν ακόμη και τη δυνατότητα να εμφανίζονται ως μικρή έστω αντιπολιτευτική δύναμη. Μιλώ βέβαια για τις δυνάμεις του ΚΚΕ και του πολυδιασπασμένου ΠΑΣΟΚ.

Ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ κατέκτησε τη λαϊκή εμπιστοσύνη. Συγκεντρώνει ένα τεράστιο λαϊκό consensus** Η οποιαδήποτε εκτίμηση και στάση απέναντι στη νέα εξουσία συνεπάγεται αναγκαστικά μια στάση και μιαν εκτίμηση γι’ αυτό το πρωτοφανές consensus. Πώς ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, από το 4,7% το 2009 έγινε 16,78% το 2012 και σε τρία χρόνια έφτασε 36.34%, και κατέκτησε ένα ποσοστό ψήφων από τα υψηλότερα πού έχει κερδίσει αριστερό κόμμα στην ελληνική κοινοβουλευτική ζωή;

Για το θέμα αυτό έχουν ειπωθεί πολλά και θα ειπωθούν περισσότερα. Αλλά ό,τι κι αν ειπωθεί η συζήτηση αναγκαστικά περιστρέφεται γύρω από το χαρακτήρα του ως κόμματος και το χαρακτήρα της πολιτικής του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαιώνει ότι είναι Ριζοσπαστικό Αριστερό Κόμμα, συγγενικό με τα αριστερά κόμματα της Ευρώπης και επιμένει ότι οι προθέσεις του και το πρόγραμμά του είναι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της Ελλάδας και της Ευρώπης. Στο σημείο αυτό συμφωνεί και ή δεξιά μαζί του: τόσο προεκλογικά όσο και μέχρι τώρα κατηγορεί το ΣΥΡΙΖΑ για μαρξιστικό ολοκληρωτισμό καθώς καμώνεται ότι παίρνει στα σοβαρά, τις Τσαβικές και Αργεντίνικες αποχρώσεις, τοποθετήσεις του Τσίπρα ή τις σημερινές εξαγγελίες περί θεσμικών και δομικών αλλαγών, υπονοώντας φαντάζομαι, μ’ αυτό το χαρακτηρισμό ότι το αστικό κοινωνικό καθεστώς στην Ελλάδα δεν κινδυνεύει, και ότι απλώς υπάρχει τώρα ένας διαφορετικός διαχειριστής του.

Η Αριστερά αντιπολιτεύεται συμπολιτευόμενη και συμπολιτεύεται αντιπολιτευόμενη! Άλλοι πάλι, στον εσωτερικό χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, τραβάνε την πλατφόρμα «απ’ τ’ αριστερά» και για να αποδείξουν την αριστεροσύνη και τη σοσιαλιστικότητά τους, αφενός επικαλούνται τη λαϊκή κοινωνική σύνθεση των οπαδών του, αφετέρου το θεωρούν συνέχεια του ΕΑΜ, παρόλο βέβαια που τους τότε μικροαστούς, τους αγρότες και τους εργάτες τους θέριζε η πείνα κι ο πόλεμος και οι σημερινοί διόλου δε μοιάζουν με τους τοτινούς.

Που βρίσκεται η άλήθεια; Πόση αλήθεια έχει η πεποίθηση άλλων σχηματισμών, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα «άριστερό» και όχι κόμμα του μικροαστικού σοσιαλισμού;

Έχουν γραφεί πολλά για το ΣΥΡΙΖΑ και αναλυτικά και πολεμικά. Και δεν νομίζω ότι ή σωστότερη μέθοδος είναι του σφουγγαριού: να σβήσει κανείς ό,τι σκέφτηκε ως τώρα και ν’ αρχίσει να μουτζουρώνει λευκά χαρτιά από την αρχή.

Αν ήταν να ξαναβρεθούμε μπροστά στα φαινόμενα του καλοκαιριού του 1981 θα λέγαμε πάνω κάτω τα ίδια. Δε βλέπω δηλαδή που και πώς οι αναλύσεις μας (προσοχή, όχι οι προβλέψεις μας) να αστοχήσουν από αναλυτική άποψη ώστε να τις περιφρονήσουμε.

Υπάρχει όμως ένα νέο κρίσιμο στοιχείο πού προστίθεται στα προηγούμενα. Είναι το 61% στο δημοψήφισμα, γεγονός ότι δύο στους τρεις Έλληνες εμπιστεύονται το ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι όλοι οι παλιοί χαρακτηρισμοί, λίγο ως πολύ, μοιάζουν ατελείς για να περιγράψουν το φαινόμενο. Και πρώτα απ’ όλα, εκείνο που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει στον εαυτό του. Γιατί κανέναν δεν μπορεί να πείσει ότι, όντας κόμμα αριστερό, ξαφνικά κι απότομα κατάφερε να συνδέσει τα 2/3 του ελληνικού πληθυσμού με την αριστερή ιδέα της διακυβέρνησης, με άλλα λόγια ότι πραγματοποίησε όσα οι αριστεροί δεν μπόρεσαν εδώ και 200 χρόνια παρά τούς τιτάνιους θεωρητικούς, ιδεολογικούς και πολιτικούς τους αγώνες. Πολύ περισσότερο που τίποτε το ριζοσπαστικό δε βλέπουμε στην κίνηση των μαζών τα τελευταία δέκα χρόνια ενώ αντίθετα διαπιστώνουμε την έξαρση του συντεχνιακού πνεύματος, τη σε βάθος διάσπαση της κοινωνικής οργάνωσης, την άνθηση του μικροϊδιοκτητικού ζήλου με όλες τις συνάδουσες πρακτικές της ατομικιστικής δραστηριότητας και την άνθηση όλων των αντιαριστερών ιδεολογιών.

Μπορούμε, λοιπόν, να κρατήσουμε ένα πρώτο συμπέρασμα: η προσχώρηση του κόσμου στο ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε στη βάση της αριστερής ριζοσπαστικής ιδεολογίας· ο κόσμος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ δεν πολέμησε τη δεξιά από αριστερές θέσεις.

Στη σημερινή κοινωνία, η εναλλαγή των παραμέτρων, η διάλυση των παραδόσεων , η κοινωνική κινητικότητα, το αναλώσιμο των προτύπων και των αρχών, όλα συγκεντρώνονται κάτω από τη σκέπη μιας διαρκούς πληροφοριακής φόρτισης που προχωρεί με μεγάλα άλματα και ενέχει συνεχείς αναδιευθετήσεις των ευαισθησιών, προσαρμογές των ψυχολογικών παραδοχών, τροποποιήσεις του νου.

Στην προπαγάνδα-πληροφόρηση (πομπός), όπως και στις ανθρώπινες σχέσεις η απουσία της διάστασης «σχεδιασμός» θεωρείται ότι συμβάλλει ουσιαστικά στην εδραίωση μια πατερναλιστικής*** παιδαγωγικής η οποία απαιτεί τη μυστική πεποίθηση ότι το υποκείμενο(δέκτης), δεν είναι υπεύθυνος του παρελθόντος του, ούτε κύριος του μέλλοντός του, ούτε υπόκειται και στους κανόνες του σχεδιασμού σύμφωνα με τις τρεις διαστάσεις του χρόνου. Διότι όλα αυτά θα συνεπάγονταν κόπο και οδύνη, ενώ η κοινωνία είναι σε θέση να προσφέρει στον ετεροκατευθυνόμενο άνθρωπο τα αποτελέσματα των ήδη τελειωμένων σχεδίων, που ανταποκρίνονται στις επιθυμίες του, οι οποίες με τη σειρά τους εισάγονται κατά τέτοιον τρόπο ώστε να τον κάνουν να αναγνωρίζει σε εκείνο το οποίο του προσφέρεται, εκείνο το οποίο θα είχε ο ίδιος σχεδιάσει.

Μια ηθικότητα και μια ηθική –περισσότερο σαφείς ή ασαφείς- μας κυβερνούν κι ακολουθούν τα βήματά μας σαν ένα φως και την ίδια στιγμή σαν μια σκιά. Με ποιο σκοπό; Για πού; Αναζητάμε τη ζωή που θα μας άρεσε και θα δεχόμαστε να της δοθούμε την ώρα που «ζωή αληθινή» δεν υπάρχει.

Τι δυνατότητες λοιπόν υπάρχουν για όποια λογής σωτηρία στο σήμερα ή στο αύριο (σ’ αυτό το αύριο που οικοδομεί το μέλλον όντας αγκιστρωμένο στο παρόν, αποκρυσταλλωμένο στο παρελθόν);

 

*δεξιά: Ως ιστορική έννοια δεν ταυτίζεται με τη Ν.Δ –δεξιά είναι το σύνολο των πολιτικών ρευμάτων και δυνάμεων της εξουσίας που έδρασαν στον ελληνικό πολιτικό χώρο από τα χρόνια του μεσοπολέμου μέχρι σήμερα : ελευθερόφρονες. μεταξικοί, κονδυλικοί, λαϊκοί, φασίζοντες. βασιλικοί. δοσίλογοι τής Κατοχής, γερμανόφιλοι, ταγματασφαλίτες, σύμπασα η εθνικόφρων αντίσταση το εμφυλίου, νατοϊκοί, παλαιοκαραμανλικοί. ερετζήδες, χουντικοί, παλατιανοί, οι διευθυντικές βαθμίδες του κρατικού μηχανισμού αλλά και ολόκληρες γενεές βολεμένων χάρη στα συστήματα «πελατείας».

Ιστορική διαδικασία κατοχής του κράτους και συντήρησης του αστικού συστήματος στον τόπο μας: μια διαδικασία όπου ο νικητής για να πετύχει έβαψε τα χέρια του με αίμα, μετήλθε τα σκληρότερα πολιτικά και ιδεολογικά μέσα, υποχρεώθηκε εκ των πραγμάτων να χρησιμοποιήσει τη μέθοδο της φυσικής εξόντωσης των αντίπαλων του, και της κατατρομοκράτησης των «ενδιάμεσων» φιλελεύθερων κεντρώων στοιχείων και καταγράφηκε ως θύτης στη συλλογική ιστορική μνήμη.

 

**consensus = ομοφωνία (γνώμης)

 

***πατερναλισμός

1. σύστημα, αντίληψη ή πρακτική διοικήσεως, ασκήσεως πολιτικής και γενικότερα ελέγχου (ατόμων, ομάδων, εργαζομένων κ.λπ.) με κηδεμονευτικό και προστατευτικό χαρακτήρα, που, κατά τα οικογενειακά πρότυπα, προβάλλει ως δεδομένη την καλή θέληση τού εργοδότη [προϊσταμένου] κυβερνήτη κ.λπ., τη στοργή και το πατρικό ενδιαφέρον του για το καλό κάθε εργαζομένου, πολίτη κ.λπ. και που εκφράζεται με υλικές παροχές, χωρίς όμως την παροχή δικαιωμάτων συμμετοχής, αναλήψεως υπεύθυνων θέσεων κ.λπ.

2. η τάση να προσπαθεί κανείς (ηγέτης, συνδικαλιστής, αρχηγός ομάδας κ.λπ.) να προστατεύει και να κηδεμονεύει όσους εκπροσωπεί.

Αύγουστος 2015

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου