Ο φετινός Μάρτης δείχνει να είναι πολιτικός μήνας. πιο πολιτικός, ίσως απο κάθε άλλη φορά γιατί δεν είναι πια οι κουρασμένες επέτειοι της 25ης και της 6ης Μαρτίου, του ελληνικού λαού και κυρίως της αγροτιάς , αλλά και ο έντονος απόηχος των εθνικών εκλογών , ο οποίος φαίνεται να εικάζει ( ή προειδοποιεί για) σημαντικές αλλαγές στον πολιτικό χάρτη, γενικά...

1821

Πολλοί από εκείνους που πρωτάνοιξαν το ντουφέκι της επανάστασης πέρασαν από το μαχαίρι της γκιλοτίνας που είχαν στήσει στο Ναύπλιο. Οι Χονδρογιανναίοι που χτύπησαν τον Ταμπακόπουλο - ανεξάρτητα από τους λόγους πους τους έσπρωξαν σ’ αυτό - και έσπρωξαν ακόμα πιο μπροστά την έναρξη της επανάστασης, ζήσαν κάμποσα χρόνια ληστές και τελικά πέσαν από τη γκιλοτίνα του Ναυπλιού.

Οι κλέφτες και οι πιστοί στον Αλή αρματολοί άνοιξαν το ντουφέκι της επανάστασης, οδήγησαν την άπειρη επαναστατημένη αγροτιά στον πόλεμο και γίναν κατά φυσικό τρόπο οι στρατιωτικοί της επανάστασης. Μετέτρεψαν την επαναστατημένη αγροτιά σε μισθοφορικό τους στρατό. Οι κλέφτες και ειδικά οι μεγάλοι κλεφτοκαπετάνιοι μπαίνοντας επικεφαλής της επαναστατημένης αγροτιάς, την οργάνωσαν και τη διαπαιδαγώγησαν στο πνεύμα της κλέφτικης ομάδας.

Το κακό είναι ότι η Φιλική Εταιρεία που ηγήθηκε της επανάστασης δεν είχε συγκεκριμένο πρόγραμμα. Και ενώ είχε όλη τη δύναμη, άφησε να περάσει όλη η εξουσία στους κοτσαμπάσηδες. Αυτό έκρινε και τη θέση της επανάστασης. Οι κοτσαμπάσηδες βρέθηκαν κύριοι της πολιτικής και στρατιωτικής εξουσίας. Μετέτρεψαν το στρατό της επανάστασης σε στρατό μισθοφόρων.

Οι κλέφτες και οι αρματολοί που άνοιξαν το ντουφέκι της επανάστασης, έπρεπε να πεθάνουν σαν τέτοιοι, έπρεπε να γίνουν εθνικός στρατός, για να κερδηθεί η Εθνική Επανάσταση.

Ο Καποδίστριας προσπάθησε να μεταβάλλει τούτο το στρατό σε τακτικό στρατό. Σκόνταψε .όμως σε δυο παράγοντες στις φιλοδοξίες των καπεταναίων και στην έλλειψη οικονομικών πόρων.

Εκείνοι που πολέμησαν τον Τούρκο και ποτίσανε με το αίμα τους τη γη της Ελλάδας γύρευαν ένα κομμάτι γης για να ζήσουν ήσυχα τα στερνά τους χρόνια. Μα οι πατριώτες Ζωγράφος, Κωλέττης καί Μαυροκορδάτος τους έσφαξαν και τους πέταξαν στo δρόμο ή στους Τούρκους σαν άχρη στο βάρος, που έπρεπε να το ξεφορτωθούν. Αυτή ήταν η ανταμοιβή για τη θυσία τους.

Και οι μεγαλοκαπεταναίοι μαζί με τους Κοτσαμπάσηδες αυτοί που στάθηκαν οι κακοί δαίμονες του στρατού και της επανάστασης και που τσάκισαν και ποδοπάτησαν τους αγωνιστές, έγιναν υπασπιστές, υπουργοί κλπ. της ξένης δυναστείας, δημιούργησαν την καινούργια φεουδαρχική αριστοκρατία σε μια χώρα που είχε ποτιστεί κοντά – κοντά με το αίμα του λαού μέσα στα 8 χρόνια της σκληρής πάλης για λευτεριά.

(Για την 4η επανέκδοση του βιβλιόυ του Περικλή Ροδάκη “Κλέφτες και Αρματολοί” σελ. 8-9)

Κιλελέρ - 6 Μαρτίου του 1910

Ο αγώνας των Θεσσαλών αγροτών στο Κιλελέρ με τα αιματηρά επεισόδια που συνέβησαν στις 6 Μαρτίου του 1910, αγώνας των αγροτών για τη γη των πατέρων τους, δεν πότισε μόνο το δέντρο της λευτεριάς με το αίμα τους, αλλά έκανε και κάτι άλλο: απόδειξε ότι η Εθνική αστική τάξη ποτέ δεν εκπλήρωσε το ρόλο της αφού από τα πρώτα βήματά της συμβιβάστηκε με τη φεουδαρχική ολιγαρχία.

Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος που η Ελλάδα έμεινε δεκαετίες ολόκληρες καθυστερημένη, εξαρτημένη και κυβερνώμενη με τρόπο που διαιώνιζε την αθλιότητά της.

Χρειάστηκαν δυο παγκόσμιοι πόλεμοι και ο απελευθερωτικός αγώνας του 1940-1945 όπου τον ιθύνοντα ρόλο στην Εθνική ζωή ανέλαβε η μεγάλη έργατο-αγροτική και παλλαϊκή συμμαχία της Εθνικής Αντίστασης για να αρχίσει μια νέα περίοδος εθνικής αναδημιουργίας.

Η περίοδος αυτή ανακόπηκε με την επέμβαση των ξένων δυνάμεων και τον εμφύλιο πόλεμο, όμως, έδωσε τέτοιο τράνταγμα στις συνειδήσεις και έθεσε με τέτοια αποφασιστικότητα τα αιτήματα του λαού για την αναμόρφωση της χώρας, που η πολιτική της ιθύνουσας τάξης, αναγκάσθηκε να προσαρμοστεί στις νέες απαιτήσεις και να προχωρήσει θέλοντας και μη, προς την οικονομική ανάπτυξη όσο και αν αυτό το έκανε κατά τρόπο που να ευνοεί αυτήν κατά πρώτο λόγο. –

«Στύξ»/3ος 2015