Δεν υπήρξε τα τελευταία χρόνια, Δημοτική, Νομαρχιακή, Περιφερειακή, δημόσια και κρατική αρχή, να έχει στηρίξει τα όσα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης τόλμησαν μέσα από το θεσμικό ρόλο τους, να ασκήσουν ουσιαστικό έλεγχο και να κάνουν κριτική στη διοίκηση και τα έργα της εξουσίας τους. Δυστυχώς , όμως και το μεγαλύτερο ποσοστό του λαού, ακολουθεί απαρέγκλιτα τις βουλές των αντιπροσώπων του .

Όσα τοπικά μέσα ενημέρωσης, δεν ποδηγετούνται, οι περισσότεροι άρχοντες, επηρμένοι και διακατεχόμενοι από την αλαζονεία της εξουσίας, προσπαθούν μέσα από προθέσεις και ανομολόγητες πράξεις να τα επηρεάσουν και να τα ποδηγετήσουν.

Αυτά δε συμβαίνουν μόνο στην περιοχή μας. Συμβαίνουν παντού. Αποτελεί δυστυχώς πλέον ένα «εθιμικό» δίκαιο της μεταπολεμικής , μετεμφυλιακής και μεταπολιτευτικής περιόδου της Ελλάδας. Είναι ένα κατάλοιπο που πολύ δύσκολα θα υπερκεραστεί και στα επόμενα χρόνια.

Η «ενόχληση» λοιπόν, που προκαλεί ένα μέσο ενημέρωσης, λειτουργεί βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Σε όλες τις περιπτώσεις όμως, θεωρείται εχθρικό για την κάθε μορφής εξουσία που κρίνεται και η οποία μη αντέχοντας τον έλεγχο, προσπαθεί με κάθε τρόπο να το επηρεάσει, να το ποδηγετήσει και να το «καταργήσει».

Τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης, όμως αργά ή γρήγορα, υποκύπτουν για διάφορους λόγους και έτσι τελούν ως μίσθαρνα όργανα, με βραχυπρόθεσμα ωφελήματα που καθορίζονται από τη μακροβιότητα της κάθε εξουσίας και αργά-αργά ενώ εγκαταλείπουν την πραγματική ενημέρωση η οποία γίνεται άμεσα αντιληπτή, ο λαός σιγά-σιγά τα εγκαταλείπει. Τη γύμνια της η εξουσία ποτέ σχεδόν δεν τη βλέπει.

Μακροπρόθεσμα όμως, όσα μέσα ενημέρωσης παραμείνουν στις επάλξεις της ουσιαστικής ενημέρωσης, έχει αποδειχθεί ότι δεν αντέχουν και καταρρέουν. Μοιάζουν να έχουν την τύχη του Σίσυφου. Και το μαρτύριο ξεκινά με κάθε νέα αρχή που ανεβαίνει στην εξουσία.-