του Β. Αντωνίου

Είμαστε μάρτυρες της κατάρρευσης ενός συστήματος θεμελιωμένου στην ακόρεστη εκμετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης. Βρισκόμαστε σε μια οικονομία που καταστρέφεται, καταστρέφοντας τον πλανήτη. Είμαστε έρμαια των διαχειριστών της χρεοκοπίας, που βιάζονται να στραγγίξουν και την τελευταία σταγόνα γρήγορου κέρδους με την εκμετάλλευση των πολιτών που καλούνται να γεμίσουν με αντάλλαγμα μια ζωή όλο και πιο επισφαλή.

Οι δημόσιες συζητήσεις που πραγματοποιήθηκαν και πραγματοποιούνται από συλλόγους και οργανώσεις για το περιβάλλον και αφορούν τη διαχείριση των υγρών, στερεών , βιομηχανικών, τοξικών, ραδιενεργών κ.ά. αποβλήτων, περιορίζονται κυρίως, στους κινδύνους από τη μόλυνση του εδάφους, των υδάτων και του αέρα, οι οποίοι έχουν άμεση και έμμεση επίδραση στην υγεία, και των κατοίκων της περιοχής μας.

Τα απορρίμματα παντός τύπου, που αποτελούν μέρος της παραγωγής και της κατανάλωσης, συμπεριλαμβάνουν χρήσιμα υλικά και πρώτες ύλες για τα οποία πρέπει να βρεθεί τρόπος να επιστρέψουν στην παραγωγή. Η διαχείριση των απορριμμάτων συγκεντρώνει και συγκέντρωνε πάντοτε το ενδιαφέρον των βιομηχάνων και των κεφαλαιοκρατών. Η χασούρα της πρώτης ύλης κατά τη βιομηχανική παραγωγή ήταν κάτι που επηρέαζε το ύψος της παραγωγής των εργοστασίων ( μαζί με τη συμπεριφορά του εργατικού δυναμικού). Το ποσοστό χασούρας της κάθε πρώτης ύλης, ειδικά εκείνων που βρίσκονταν σε στενότητα, καθοδήγησε τη βιομηχανική έρευνα προς νέα υλικά με υψηλότερο ποσοστό χρησιμότητας, αλλά και προς επαναχρησιμοποίηση των υπολειμμάτων.

Στον προβιομηχανικό κόσμο η έννοια του σκουπιδιού δεν υπάρχει. Μέσα σε ένα περιβάλλον περιορισμένων πόρων, τίποτα δεν πάει χαμένο. Ο Κάρολος Μαρξ - στο «Κεφάλαιο» 3ος τόμος, το 1894 επισημαίνει:.

«Με τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής πλαταίνει η χρησιμοποίηση των απορριμμάτων της παραγωγής δηλαδή, ενώ στο χώρο της κατανάλωσης, με τα πρώτα εννοούμε τα απολειφάδια της βιομηχανίας και της γεωργίας. Με τα τελευταία εννοούμε από τη μια τα απορρίμματα που προέρχονται από τη φυσική εναλλαγή της ύλης του ανθρώπου και από την άλλη τη μορφή που παίρνουν τα αντικείμενα της κατανάλωσης μετά την κατανάλωσή τους.

Απορρίμματα λοιπόν της παραγωγής είναι στη χημική βιομηχανία τα παραπροϊόντα, που στις μικρές παραγωγικές βαθμίδες πάνε χαμένα, τα λιμαδούρια από το σίδερο που αποτρίβονται στη μηχανουργία και ξαναμπαίνουν σαν πρώτη ύλη στην παραγωγή του σιδήρου κλπ.

Απορρίμματα της κατανάλωσης είναι τα φυσικά περιττώματα των ανθρώπων, τα απομεινάρια των ρούχων με τη μορφή των κουρελιών, κλπ. Τα απορρίμματα της κατανάλωσης είναι τα σημαντικότατα για τη γεωργία. Σχετικά με τη χρησιμοποίησή τους γίνεται στην κεφαλαιοκρατική οικονομία μια τεράστια σπατάλη. Στο Λονδίνο λ.χ. δεν ξέρουν τίποτε άλλο καλύτερο να κάνουν με το λίπασμα των 4,5 εκατομ. ανθρώπων παρά να το χρησιμοποιούν με τεράστια έξοδα για να μολύνουν τον Τάμεση»

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, απομάκρυνε το νεοέλληνα από την παραγωγή των αγαθών που καταναλώνει για να ζήσει, τον αλλοτρίωσε από το προϊόν της εργασίας του και τον έσπρωξε στην κατανάλωση, έρμαιο των παραγόμενων αναγκών.

Αρχικά στον δυτικό κόσμο και σήμερα στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη στις αναπτυσσόμενες χώρες, η αξία της κατανάλωσης αντικατέστησε την αξία της χρήσης. Η κατανάλωση είναι σήμερα το νόημα της ζωής. Αυτός είναι ο λόγος που τα προϊόντα δεν έχουν διάρκεια, που η ζήτηση δεν μειώνεται καθώς πλησιάζουμε στον κορεσμό της ανάγκης δηλαδή της κατανάλωσης. Ένας άλλος λόγος είναι η ποιότητα των πρώτων υλών, που πέφτει για να συμπιεστεί το κόστος παραγωγής.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον όσοι έχουν ανοιχτά τα μάτια καθώς παρακολουθούν την πορεία του εμπορεύματος, βλέπουν στα σκουπίδια τις πρώτες ύλες που περιέχουν και τις ευκαιρίες του πλουτισμού που υπόσχονται. Αρκεί να υπάρχει ένας μηχανισμός μείωσης του κόστους της διαχείρισης των απορριμμάτων για τον επιχειρηματία που είδε την ευκαιρία. Κανένα πρόβλημα, όμως η ανακύκλωση είναι μια αγορά ή μαύρη, ή κρατικά επιχορηγούμενη.

Αν οι άνθρωποι ασχολούνταν με τα πράγματα που πετούν στα σκουπίδια όσο ασχολούνται με το να εγκαλούν τους δημάρχους που ψηφίζουν για την αδυναμία τους να τα μαζέψουν σωστά, θα γλίτωναν, ίσως, από το κόστος που τελικά αναλαμβάνουν ως φορολογούμενοι για τη διαχείριση των σκουπιδιών. Όταν όμως ο διαμορφωμένος οριστικά, καταναλωτής, φτάνει η στιγμή να ξεφορτωθεί ένα προϊόν για να φορτωθεί ένα άλλο, δεν καταλαβαίνει ότι παράγει ένα δημόσιο πρόβλημα, που κοστίζει για να αντιμετωπιστεί.

Αυτό το κόστος το αναλαμβάνει το δημόσιο στις διάφορες μορφές του, με αποτέλεσμα πάλι οι καταναλωτές να το πληρώνουν.

Εγκαταστάσεις λ.χ. στη ΒΙΠΕ Πατρών, Ιωαννίνων, Ασπροπύργου κλπ, οι εγκαταστάσεις της «Ανακύκλωσης» χρηματοδοτούνται από το ελληνικό δημόσιο άμεσα και έμμεσα, καθώς οι συμβάσεις λίζινγκ με τις «συστημικές τράπεζες» πληρώνονται επίσης από το κράτος. Επιπλέον οι εταιρείες χρησιμοποιούν δημόσιους πόρους (χωματερή, ΧΥΤΑ/Υ, δημοτικά απορριμματοφόρα κλπ), πληρώνουν όποτε θέλουν( περίπτωση Λάρισας), ενώ δεν πληρούν τις περιβαλλοντικές προδιαγραφές.

Η συνταγή πληρώνεται με μπόλικη εργατική εκμετάλλευση, κατά προτίμηση οικονομικών μεταναστών εργατών.

Το αναπτυξιακό μοντέλο της Αιγιάλειας και των Καλαβρύτων απαιτεί την ύπαρξη ενός απόπατου που επιλέγουν οι κυρίαρχοι... μέσα από τις διαδικασίες του βιομηχανικού χωροταξικού σχεδιασμού. Κάτι τέτοιο είναι ο διαχρονικός ζόφος των ΧΥΤΑ/Υ Αιγείρας-Παπανικολού και οι μελλοντικές σχεδιασμένες βιομηχανικές μονάδες τύπου «Sevezo II» στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Αιγιάλειας, βάσει του πρόσφατου ( από το 2008) βιομηχανικού χωροταξικού σχεδιασμού της χώρας.

Είμαστε άραγε διατεθειμένοι ως πολίτες και λαός, να προσφέρουμε τις δυνάμεις μας για να ανακουφίσουμε τη χρεοκοπία ενός κράτους που όχι μόνο δεν υπηρετεί τους πολίτες, αλλά ως βρικόλακας τους ρουφά το αίμα για να ταΐσει τα πλοκάμια του παγκόσμιου τραπεζικού κήτους;-