Του Β. Αντωνίου

Ανούσιες κόντρες, προσωπικές επιθέσεις με αήθεις χαρακτηρισμούς, ενέργειες, που στόχο έχουν την προβολή και ανάδειξη του «εγώ» και όχι το συμφέρον του δήμου, κυριαρχούν στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου Αγιάλειας σε όλη τη διάρκεια, της πρώτης και της δεύτερης Καλλικρατικής περιόδου. Κάτω από αυτές τις συνθήκες και εν μέσω της γενικής κρίσης, δεν προωθείται το καλό του συνόλου και του τόπου και ο αυτοδιοικητικός προσανατολισμός έχει χαθεί. Κανείς δεν γνωρίζει τι θέλουμε και που πάμε!

Αν πιστεύουν οι νυν και πρώην καλλικρατικοί δημοτικοί άρχοντες, ότι κάποια από την σωρεία των απαράδεκτων τεκταινομένων τα οποία στην εφημερίδα «Στύξ» έχουμε επισημάνει και αναδείξει με τις αναφορές πολιτών και φορέων, τιμούν το δήμο , και την αυτοδιοίκηση γενικά, τότε ας συνεχίσουν με ευθύνη τους στην ίδια απροσανατόλιστη πορεία, αφού το αποτέλεσμα είναι προβλέψιμο και καταστροφικό.

Για άλλη μια φορά, η εικόνα που παρουσίασε το δημοτικό Συμβούλιο των «εκλεκτών» του δήμου στην τακτική συνεδρίαση του Μαρτίου, κάθε άλλο παρά ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες των δημοτών και βέβαια, ουδεμία αντιστοιχία είχε με όσα συζητούνται στις πλατείες, τους συλλόγους, τα καταστήματα, τα καφενεία κι άλλους χώρους συνάθροισης των πολιτών.

Από την αρχή μέχρι και την πρόσφατη συζήτηση στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Αιγιάλειας για την προσφυγή της Δημοτικής Αρχής Αιγιάλειας στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) που αφορούσε τις αμμοληψίες στα πολύπαθα ποτάμια της, επιβεβαίωσαν δυστυχώς όσους εκτιμούσαν ότι επιχειρείται να δημιουργηθεί πολύς θόρυβος για το τίποτα.

Και το «τίποτα» δεν αφορά, φυσικά, την πρόθεση για την προσφυγή, κάθε άλλο παρά έλασσον θέμα είναι, αλλά στον τρόπο με τον οποίο τελικώς η προσφυγή αντιμετωπίσθηκε, όπου ζητήθηκε καθυστερημένα (μετά από ένα σχεδόν χρόνο) κάποια τεχνική γνωμάτευση επί πληρωμή δι’ απ’ ευθείας ανάθεσης από το Γεωλογικό Πανεπιστήμιο Πατρών όπου να αποφαίνεται ότι η διάβρωση των ακτών της Αιγιάλειας οφείλεται στις αμμοληψίες από τα ποτάμια της.

Πολύ φοβούμαστε ότι κάποιοι εκ των συμμετεχόντων στο Δημοτικό Συμβούλιο του δήμου μας, είτε έχουν πάψει να κυκλοφορούν στην Ακράτα, την Αιγείρα, το Διακοπτό και αλλού, είτε φροντίζουν να περιστοιχίζονται από ανθρώπους που τους λένε μόνο ευχάριστα πράγματα, τα οποία... χαϊδεύουν τ’ αφτιά τους και συντηρούν την πολιτική τους αυταρέσκεια, είτε εξυπηρετούν τα μεγάλα… εθνικά έργα, όπως αρέσκονται να ομολογούν.

Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε διαφορετικά αυτή τη συνεχή διολίσθηση των συνεδριάσεων του δημοτικού Συμβουλίου Αιγιάλειας, σε κουραστικούς πλέον καβγάδες μεταξύ των «πρώην» και των «νυν» που, όταν δεν προκαλούν ειρωνικά σχόλια από το πάντοτε μικρό ακροατήριο, το αφήνουν παντελώς αδιάφορο.

Δεν βρίσκουμε άλλη ερμηνεία για τις εκτοξευόμενες ένθεν κι ένθεν κατηγορίες-καταγγελίες που σταματούν λίγο πριν... αποκαλυφθούν τα στοιχεία που τις στοιχειοθετούν, συνήθως με επίκληση της ατάκας: «σε καλύπτω», «κάνε πίσω», «μη μιλάς», θα μιλήσω»!

Δεν μπορούμε να αιτιολογήσουμε με άλλον τρόπο την επαναλαμβανόμενη πλέον τακτική να χάνεται η ουσία των συζητουμένων θεμάτων μέσα σ’ ένα... πέλαγος διαδικαστικών θεμάτων, «διασπαστικών» ερωτημάτων, ανερμάτιστων μονολόγων, εκατέρωθεν ειρωνιών κ.ο.τ., που... εκτροχιάζουν χρονικά τις συνεδριάσεις και, τελικώς, τις καθιστούν απωθητικές για τον μέσο δημότη.

Οι δημοσιογράφοι, έχουμε ουσιαστική ευθύνη για τη συντήρηση αυτής της κατάστασης. Ας φροντίσουμε ν’ αναπαράγουμε αντικειμενικά, στα Μέσα που δουλεύουμε τις παραπάνω καταστάσεις, που δεν ταιριάζουν σ’ ένα Δημοτικό Συμβούλιο όπως αυτό της Αιγιάλειας και σε κάθε περίπτωση, δεν αξίζουν στους δημότες μας!

Θα πρέπει όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε ότι όσο αφήνουμε να συνεχίζεται το παιχνίδι εντυπώσεων και στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου, τόσο θα καλούμαστε εκ των υστέρων ν’ αντιμετωπίσουμε μία ακόμη δυσάρεστη εξέλιξη για την περιοχή μας. Στην εφημερίδα «Στύξ»που κρατάτε στα χέρια σας, προσπαθούμε με κάθε τρόπο, να λειτουργούμε ως υποδοχείς των παραπόνων των δημοτών και, ενίοτε να παρεμβαίνουμε σε μείζονα θέματα της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής των Αιγιαλέων και των γειτόνων των Αιγιαλέων ( Κορινθίων, Καλαβρυτινών, Πατρινών κ.ά). Μόνο που η προσπάθεια αυτή απαιτεί παράλληλα τη δυναμική συμμετοχή όλων μας. Δεν αρκεί η κινητοποίηση των ίδιων και των ίδιων πολιτών, συλλόγων ή φορέων για την προάσπιση των δικαιωμάτων και των συμφερόντων των πολιτών της περιοχής.

Υπάρχουν κάποιες αλήθειες που μόνο οι εθελοτυφλούντες μπορούν να παραβλέπουν. Μία από αυτές είναι ότι τα συμφέροντα, στην όποια μορφή τους, υπήρξαν κι εξακολουθούν να είναι «επιστημονικά» οργανωμένα! Το διαπιστώνουμε όλοι μας στον χώρο της πολιτικής, της οικονομίας, του πολιτισμού, του αθλητισμού, των επιχειρήσεων, της Αυτοδιοίκησης, σχεδόν παντού.

Και τι βρίσκεται απέναντι σε αυτά τα άρτια οργανωμένα συμφέροντα; Ένας απροστάτευτος πολίτης-δημότης και κάποιοι σύλλογοι, φορείς, ανεξάρτητες αρχές κ.λπ., που στην πλειονότητά τους διαθέτουν σαφώς υποδεέστερη οργάνωση σε σύγκριση με τα κυκλώματα που καλούνται ν’ αντιμετωπίσουν. Υπάρχει κάποιος που ν’ αμφιβάλλει ότι, με δεδομένη τη συγκεκριμένη... διάταξη δυνάμεων, το παιχνίδι είναι χαμένο και οι όποιες πρόσκαιρες νίκες είναι δύσκολο ν’ αποτρέψουν το τελικό αποτέλεσμα; Αν ναι, δεν έχει παρά να βγει μια βόλτα στη δημοτική ενότητα της Ακράτας της Αιγείρας του Διακοπτού, του Ξυλοκάστρου, της Ευρωστίνης, των Καλαβρύτων, να κοιτάξει γύρω του και να συγκρίνει την εικόνα που βλέπει με εκείνη που επικρατούσε μια -δυο δεκαετίες πριν.

Σε κάθε περίπτωση, το ν’ αφήνουμε τον χρόνο να κυλά, παραμένοντας άπραγοι κι αφήνοντας τους άλλους να σχεδιάζουν ανεμπόδιστα για τις Δημοτικές Ενότητες στις οποίες θα κληθούμε να ζήσουμε για τα υπόλοιπα χρόνια μας, εμείς και τα παιδιά μας, είναι τουλάχιστον ριψοκίνδυνο. Κι επειδή ο χρόνος δεν είναι πάντα σύμμαχος, ίσως θα πρέπει άμεσα ν’ αναλάβουμε πρωτοβουλίες, ο καθένας στον τομέα του και με βάση τις δυνατότητές του. «Λευκές επιταγές» δεν υπάρχουν πουθενά και ουδείς τις δικαιούται. Καθένας θα κριθεί με βάση τις επιλογές, τις πράξεις και τ’ αποτελέσματα που θα έχουν αυτά.

Στο χέρι μας είναι ν’ αποδείξουμε σε όσους μας κυβερνούν ή επιδιώκουν να το πράξουν στο μέλλον, σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο, ότι η συχνά βολική... αμνησία των πολλών ανήκει στο παρελθόν και τη θέση της αρχίζει να καταλαμβάνει η συνειδητοποίηση της δύναμης του μαζικού κινήματος...