Με τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής να γίνονται όλο και πιο εμφανείς, η ανάγκη για απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα σαν πηγή ενεργείας μεγαλώνει.

Πέρα από τις συμβατικές λύσεις που έχουν προταθεί, για την εκμετάλλευση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας σε παγκόσμια κλίμακα, υπάρχουν και οι πιο φιλόδοξες που μιλάνε για εκμετάλλευση του διαστήματος και της άφθονης ηλιακής ενέργειας.

Διαστημικοί σταθμοί παραγωγής ενέργειας

H βασική ιδέα μοιάζει βγαλμένη από ταινία επιστημονικής φαντασίας με τα τωρινά τεχνολογικά δεδομένα.

Περιλαμβάνει τεράστιες ανθρώπινες κατασκευές μήκους πολλών χιλιομέτρων, που βρίσκονται σε Γεωστατική τροχεία. Αυτές περιλαμβάνουν έναν τεράστιο αριθμό φωτοβολταϊκών στοιχείων, τα οποία συλλέγουν την ηλιακή ενέργεια ώστε στην συνέχεια να την μετατρέψουν σε ηλεκτρική. Η ηλεκτρική ενέργεια που θα προκύψει μετατρέπεται σε μικροκύματα που εκπέμπονται πίσω στην Γη. Μια ειδική αντένα θα λαμβάνει την δέσμη τον μικροκυμάτων και στην συνέχεια θα την μετατρέπει ξανά σε ηλεκτρισμό.

Αν και φαινομενικά εξωπραγματική, η ιδέα αυτή έχει πολλά πλεονεκτήματα. Στην γεωστατική τροχεία ένας τέτοιος σταθμός ενέργειας θα λούζεται με ενέργεια σχεδόν χωρίς διακοπή και τις  365 μέρες τον χρόνο. Οι κακές καιρικές συνθήκες που μειώνουν την απόδοση των επίγειων φωτοβολταικών θα εκλείψουν απόλυτα.

Ταυτόχρονα εκτάσεις στην Γη που θα δεσμεύονταν για την τοποθέτηση φωτοβολταϊκών αποδεσμεύονται επιτρέποντας την χρήση τους για άλλους σκοπούς. Παρόμοιες κατασκευές θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την παροχή ενέργειας σε μια Σεληνιακή βάση ή σε μια ενδεχόμενη Αρειανή αποικία.

Παρά τα σαφή της πλεονεκτήματα μια τέτοια πρόταση έχει και σοβαρά προβλήματα που επιζητούν περαιτέρω μελέτη για την επίλυση τους.

Κόστος και τεχνικές δυσκολίες

Το πρώτο εμπόδιο για την δημιουργία τέτοιων κατασκευών είναι το υπερβολικά υψηλό κόστος εκτόξευσης τους σε τροχεία. Με την είσοδο ιδιωτικών εταιρειών όπως η SpaceX που φιλοδοξεί να καταστήσει την πρόσβαση στο διάστημα υπόθεση ρουτίνας, και του ανταγωνισμού που έχει αναπτυχθεί, η μείωση του κόστους θα μπορούσε να επιτευχθεί.

Από την άλλη το διάστημα ενέχει πολλούς κινδύνους για μια τέτοια κατασκευή. Οι μετεωρίτες που υπάρχουν, πολλοί από αυτούς μικροί σε μέγεθος, μπορεί να συγκρουστούν με μια τέτοια κατασκευή προκαλώντας σοβαρή ζημία. Ταυτόχρονα σε γήινη τροχεία υπάρχουν εκατομμύρια διαστημικά σκουπίδια, αποτελέσματα της 70χρονής διαστημικής προσπάθειας του ανθρώπου, που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν παρόμοιο πρόβλημα.

Και εάν η άφθονη ηλιακή ακτινοβολία ακούγεται σαν κάτι το θαυμάσιο, κρύβει μέσα της τον κίνδυνο της πρόωρης φθοράς των ηλιακών πάνελ. Μελέτες που έγιναν στην κατάσταση των πάνελ, των διαστημοπλοίων και των διαστημικών σταθμών έδειξαν ότι η φθορά είναι 8 φορές μεγαλύτερη από ότι η αντίστοιχη στην Γήινη επιφάνεια.

Οποιαδήποτε ζημία ή βλάβη ανακαλυφτεί, θα δημιουργήσει επιπρόσθετα προβλήματα πέρα της πτώσης της απόδοσης, καθώς η μεγάλη απόσταση από την Γη κάνει την οποιαδήποτε επισκευή ιδιαιτέρως πολύπλοκη και επικίνδυνη. Αν χρειαστεί δε η εμπλοκή ανθρώπων αυτοί θα είναι εκτεθειμένοι στους ίδιους κινδύνους.

Τέλος η ίδια η δέσμη που θα στέλνει την ενέργεια πίσω στην Γη δημιουργεί τα δικά της προβλήματα. Θα πρέπει να κατευθύνεται με απόλυτη ακρίβεια πάνω στην Γήινη επιφάνεια ενώ η κεραία που θα λαμβάνει το σήμα υπολογίζεται ότι θα πρέπει να είναι 10πλάσια σε μέγεθος από αυτή που το εκπέμπει. Η ίδια η συχνότητα της δέσμης, αν και δεν θα επηρεάζει άμεσα αρνητικά τους ανθρώπους, οφείλει να μην παρεμβάλεται με τις άλλες συχνότητες που χρησιμοποιεί η ανθρωπότητα.

Παρελθόν και παρών, η έρευνα συνεχίζεται

Παρόλες τις μεγάλες τεχνικές δυσκολίες οι ειδικοί δεν εγκαταλείπουν τις προσπάθειες. Διαστημικές υπηρεσίες και χώρες έχουν εκπονήσει μελέτες και σχέδια για την κατασκευή τέτοιων διατάξεων.

Κατα την διάρκεια μάλιστα τις πετρελαϊκής κρίσης της δεκαετίας του 1970 η NASA, μετά από παρότρυνση της Αμερικανικής Κυβέρνησης, ξεκίνησε να μελετά σοβαρά την κατασκευή τέτοιων πλατφορμών. Η μελέτη που εκπόνησαν με κόστος 50 εκατομμύρια δολάρια αποτελεί την πλέον εκτεταμένη έως τώρα. Η έλευση όμως του Προέδρου Ρήγκαν και η συνεπακόλουθη αλλαγή πολιτικής έβαλε φρένο στα σχέδια της NASA.

Σε διεθνές επίπεδο η JAXA (η διαστημική υπηρεσία της Ιαπωνίας) στον οδικό χάρτη που εκπόνησε το 2008, αναφέρει ότι στόχευση της είναι η κατασκευή τροχιακών σταθμών ηλιακής ενέργειας, Η JAXA μάλιστα προχώρησε το 2015 σε επίγεια επίδειξη των απαραίτητων τεχνολογιών για την ασύρματη μετάδοση ηλεκτρισμού. Για μια νησιωτική χώρα με ελάχιστους φυσικούς πόρους, όπως είναι η Ιαπωνία, μια τέτοια λύση μοιάζει σωτήρια.

Από την άλλη η Κίνα με το πλούσιο διαστημικό της πρόγραμμα φαίνεται ότι έχει και αυτή αντίστοιχα σχέδια. Σύμφωνα με το Κινέζικο πρακτορείο Xinhua η Κινεζική κυβέρνηση στοχεύει να συναρμολογήσει σε τροχεία μια πλατφόρμα βάρους 200 τόνων, ικανή για παραγωγή αρκετών μεγαβάτ ενέργειας μέχρι το 2035. Οι ανάγκες της αχανής χώρας σε άφθονη ενέργεια και η εκφρασμένη επιθυμία για στροφή σε πιο πράσινες πολιτικές μια τέτοια κίνηση δεν φαντάζει και τόσο υπερβολική.

Στης ΗΠΑ τα ηνία φαίνεται να έχει η Καλιφόρνια, με το ινστιτούτο τεχνολογίας της να χρηματοδοτεί αδρά μια πειραματική πλατφόρμα σε τροχεία, που θα κατασκευαστεί μέσα στην δεκαετία. Ταυτόχρονα οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις έχουν ξεκινήσει παρόμοια ερευνητικά προγράμματα με στόχο την εκτόξευση πειραματικών δορυφόρων-προπομπών των μεγάλων κατασκευών.

Με την κλιματική αλλαγή να δείχνει ήδη τις πρώτες σοβαρές επιπτώσεις, είναι η ώρα η ανθρωπότητα να δράσει άμεσα και να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο όσο ακραίο και αν φαίνεται, πριν να είναι αργά.
πηγη: https://tvxs.gr