Σχεδόν δυόμισι χρόνια έχουν περάσει, από τότε που όλοι οι Έλληνες έβγαιναν στα μπαλκόνια και χειροκροτούσαν τους γιατρούς και τους νοσηλευτές των νοσοκομείων, που έδιναν τη δική του τιτάνια μάχη απέναντι στον αόρατο εχθρό, που άκουγε στο όνομα κορονοϊός.
Ατελείωτες υπερωρίες, ξαφνικές μεταθέσεις γιατρών και νοσηλευτών σε άλλες πόλεις χωρίς προειδοποιήσεις, λεφτά-φαντάσματα και φυσικά προσλήψεις για την ενίσχυση του προσωπικού που έμειναν μόνο στα χαρτιά.
Δυόμισι χρόνια μετά, ήρθε η ώρα των νοσοκομειακών γιατρών να βγουν στους δρόμους. Να αγωνιστούν ενάντια στις ελλείψεις των νοσοκομείων, των μισθών τους, τις συνθήκες εργασίας, τα απογευματινά χειρουργεία. Γενικά, να αγωνιστούν για το μεγάλο «ευχαριστώ» της κυβέρνησης σε αυτούς τους ανθρώπους (μην ξεχνάμε, ότι μέχρι και η σύζυγος του Πρωθυπουργού είχε «αγκαλιάσει» τους νοσοκομειακούς γιατρούς για τον αγώνα που έδιναν στα νοσοκομεία που ασφυκτιούσαν τότε, στο καθόλου μακρινό 2021).
Δυόμισι χρόνια μετά, ήρθε η ώρα των νοσοκομειακών γιατρών να βγουν στους δρόμους και να χειροκροτήσουν με τη σειρά τους τον αγώνα των φοιτητών κατά την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, αυτό το αντισυνταγματικό νόμο (δες άρθρο 16).
Πατήστε μέσα για να δείτε το βίντεο.
Κι όμως σήμερα (22/2) έξω από τα Προπύλαια, την ώρα που όλη η Ελλάδα είναι στους δρόμους (φοιτητές, δικαστικοί, αγρότες, μελισσοκόμοι, γιατροί) φοιτητές και γιατροί χειροκρότησαν «ο ένας τον άλλον» για τους αγώνες που δίνουν, με σκοπό τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.
Μνήμη χρυσόψαρου; Θα ρωτήσει κάποιος. Μα είναι η αλήθεια.
Και κάπου εκεί ελπίζουμε, το τελευταίο χειροκρότημα να μην λησμονηθεί όπως το πρώτο, εκείνο στο καθόλου μακρινό 2021.