Φωτιά ποιότητας και αντιδράσεων φέτος οι παραστάσεις αρχαίου θεάτρου. Οπου και να παρουσιάζονται κατακεραυνώνονται άμεσα από το κοινό. Και να πεις ότι το κοινό είναι της ηλικίας μου; Θα έλεγα δεκτό.

Μα, έλα που το κοινό είναι και νεότεροι άνθρωποι.

Προσωπικά κρίνω μια βασική αιτία των πιο πάνω αρνητικών θέσεων και η βασικότερη από τις πολλές είναι η επιλογή των ηθοποιών.

Στις δεκαετίες του ’50, ’60, ’70 η Κατίνα Παξινού, ο Αλέξης Μινωτής, η Αννα Συνοδινού, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, ο Θάνος Κωτσόπουλος, η Αννα Ραυτοπούλου, ο Γκίκας Μπινιάρης, ο Στέλιος Βόκοβιτς, ο Νίκος Τζόγιας, ο Παντελής Ζερβός, η Βάσω Μανωλίδου, η Ειρήνη Παππά κ.λπ. ιερά τέρατα του τότε θεάτρου είχαν τη στόφα και μόνο του θεάτρου. Για να τους δεις έπρεπε να πας θέατρο. Ούτε σινεμά ούτε τηλεόραση, που δεν υπήρχε.

Τώρα οι «θρυλικοί πρωταγωνιστές» των σίριαλ της τηλεόρασης νομίζουν πως είναι εύκολο να αντικαταστήσουν εκείνα τα τέρατα. Και δέχονται να λάβουν μέρος σε ρόλους που απαιτούν «πολύ δυνατά θεατρικά και μόνον προσόντα». Δεν έχουν τη στόφα ή δεν μπορούν να μάθουν ή δεν θέλουν να μάθουν τι έκαναν εκείνοι.

Απλά υπενθυμίζουμε πως τα τότε ιερά τέρατα ξεκινούσαν πρόβες τουλάχιστον 3 μήνες πριν, νυχθημερόν, για να σεβαστούν τους 20.000 θεατές που έμπαιναν στο αρχαίο θέατρο να ξεδιψάσουν από θεατρικό πολιτισμό.

Είχαν ήθος πίστη, ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΣΜΟ τεραστίων διαστάσεων και σεβασμό σε αυτό που έκαναν.

Η σημερινή προχειροδουλειά ειδικά και η νοοτροπία και των ξένων σκηνοθετών δεν βοηθούν στο να αναβαθμιστεί ο θεσμός. Θυμάμαι τον Θεόδωρο Παπαλεξόπουλο σε μια παράσταση της «Ορέστειας» στην Ελευσίνα που στο διάλειμμα σηκώθηκε ευγενικά και μου είπε: «Νίκο φεύγω, ευχαριστώ για απόψε, αλλά αυτές οι παραστάσεις δεν ανήκουν στις δικές μας γενιές. Συμφωνείς;».

Πόσο δίκιο είχε...

πηγή:  https://www.efsyn.gr