Loading...

Κατηγορίες

Δευτέρα 17 Δεκ 2018
ΘΕΑΤΡΟ ΛΙΘΟΓΡΑΦΕΙΟΝ: Κάτοικος Πατρών
Κλίκ για μεγέθυνση

 

Μετά τον πρώτο επιτυχημένο κύκλο

(από 26/10 μέχρι 17/12/2017)

ο «ΚΑΤΟΙΚΟΣ ΠΑΤΡΩΝ»

επιστρέφει στο θέατρο Λιθογραφείον

για 2η χρονιά.

 

 

 

Μέρες Παραστάσεων:

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14/12 & ΣΑΒΒΑΤΟ 15/12 στις 21:30 – ΚΥΡΙΑΚΗ 16/12 στις 20:00
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21/12 & ΣΑΒΒΑΤΟ 22/12 στις 21:30 – ΚΥΡΙΑΚΗ 23/12 στις 20:00
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28/12 & ΣΑΒΒΑΤΟ 29/12 στις 21:30 – ΚΥΡΙΑΚΗ 30/12 στις 20:00

Εισιτήρια:
Κανονικό 12€
Μειωμένο 8€ (φοιτητικό, μαθητικό, ανέργων, 65+ και ομαδικό άνω των 10 ατόμων)
Κρατήσεις στο τηλέφωνο : 2610 328.394

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Προσαρμογή – Σκηνοθεσία :
Δημήτρης Γεωργαλάς

Ηθοποιοί:
Μαρία Καλλιαμβάκου, Σπύρος Κανελλάκης
Ευάγγελος Μιχάλης, Ηρακλής Τζαβέλλας

 

Σκηνικά – Κοστούμια : Μαρία Αλανιάδη
Κίνηση : Κατερίνα Αναλυτή
Φωτισμοί : Ευσταθία Δρακονταειδή
Μουσική επιμέλεια – βίντεο : Μιχάλης Παπαγεωργίου
Δημιουργικό : Νίκος Πατρώνας
Φωτογραφία : Βάσω Λυμπέρη

Ακούγονται τα τραγούδια:
Whirling Dervish – Omar Faruk Tekbilek
Sacrifice – Dead Can Dunce
Στην υπόγα – Δημήτρης Μυστακίδης
La Chanson Des Vieux Amants – Jacques Brel
Piano Concerto in G major. Mov. 2 – adagio αssai – Maurice Ravel

 

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Ο ήρωας του έργου, ο Δημητρός, αγωνίζεται τριάντα ολόκληρα χρόνια να αποκτήσει τον τίτλο του «Κάτοικου Πατρών» για να μπορέσει να έχει δική του γη και να στεγάσει τη δουλειά του και την οικογένειά του. Είναι ένας δύσκολος αγώνας , μια οδύσσεια , που ξεκινάει αμέσως μετά την ελληνική επανάσταση και διαδραματίζεται μέσα σ’ εκείνα τα χρόνια που το νέο
κράτος προσπαθεί να συγκροτηθεί στηριγμένο στα αμφίβολα θεμέλια πάνω στα οποία μάς παραδίδεται σήμερα.

Ο «Κάτοικος Πατρών» είναι ένας απολογισμός. Είναι το επίπονο ταξίδι στο παρελθόν , στη γέννηση του νεοέλληνα , είναι μια πολύτιμη μνήμη κι ένας φόρος τιμής στους ανθρώπους που αγωνίζονται με όποιον τρόπο μπορούν για να αποκτήσουν τα αυτονόητα.
Ο καθένας από τους σύγχρονους εμάς θα βρει μέσα στον «Κάτοικο» ένα κομμάτι της δικής του ρίζας – που είναι η κοινή ρίζα του νεοελληνικού μας κράτους.

Δημήτρης Γεωργαλάς

 

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Ο “Κάτοικος Πατρών” κυκλοφόρησε το 1998 και είναι συγκινητικό που, 20 χρόνια μετά, ξαναζωντανεύει στη θεατρική σκηνή.
Το βιβλίο περιγράφει την προσπάθεια του πάροικου Δημητρού Γιαννόπουλου να γραφτεί κάτοικος Πατρών, να αποκτήσει δικαιώματα στη νέα πόλη, να κερδίσει επί τέλους ένα οικόπεδο και να κτίσει σπίτι. Δεν είναι η δίψα της ιδιοκτησίας που τον κινεί, αλλά το αρχέγονο αίτημα για ασφάλεια και στέγη. Οι πόλεμοι που ακόμη μαίνονται και τα εκατομμύρια των προσφύγων μάς το θυμίζουν κάθε μέρα.

Ο Γιαννόπουλος ζει σε μια ανώμαλη περίοδο που, όμως, έχει πολλές αναλογίες με το σήμερα. Οι αδύναμοι πάροικοι δεν έχουν δικαιώματα και τα οικόπεδα του σχεδίου καταπατούνται και υφαρπάζονται (με ψεύτικα συμβόλαια και δηλώσεις) από τους ισχυρούς και τους επιτήδειους.

Το μυθιστόρημα αντιμετωπίστηκε από την κριτική με επιφυλάξεις: είναι μυθοπλασία ή ντοκουμέντο; «Ας όψονται τα συγγραφικά τεχνάσματα του συγγραφέα», έγραψε η Μ. Θεοδοσοπούλου (Εποχή, 19/9/1999). Αλλά δεν έχω παράπονο, γράφτηκαν και αρκετά επαινετικά σχόλια.

Παρά τα σκάνδαλα και τις αδικίες η πόλη προχώρησε. «Δεν υπάρχει μνημείο πολιτισμού που να μην είναι ταυτόχρονα και μνημείο βαρβαρότητας» έγραψε ο Μπένγιαμιν.
Και μέσα από τις άπειρες μικρές ιστορίες, σαν του Δημητρού, η Πάτρα αναδείχτηκε σε μια όμορφη νεοκλασική πόλη, ένα μνημείο του νεοελληνικού πολιτισμού.

Δεν κατάφερε όμως να διατηρηθεί, όπως τα κατάφερε π.χ. το Ναύπλιο, που το 1962 κηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο και διασώθηκε. Στην Πάτρα τα συμφέρονται ήταν πολύ πιο ισχυρά. Η νεοκλασική πόλη καταστράφηκε. Και η προστασία περιορίστηκε, πολλά χρόνια αργότερα, σε κάποια μεμονωμένα κτίρια.

Η παράσταση του Δ. Γεωργαλά στηρίζεται στο βιβλίο και ταυτόχρονα το υπερβαίνει. Μέσα από μια ονειρική προσέγγιση μεταφέρει στη σκηνή, με ρυθμό και ζωντάνια, το κλίμα της εποχής, τις κοινωνικές συγκρούσεις, την αγωνία του Νικολού.
Ευχαριστώ το Δημήτρη και τους ηθοποιούς για την ανιδιοτελή αφοσίωσή τους στην προετοιμασία μιας απαιτητικής παράστασης.

βασίλειος χριστόπουλος

 

ΚΡΙΤΙΚΗ:

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΓΝΗΣ
ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ 27/10/2017

Για τον «Κάτοικο Πατρών» είχαμε γράψει, όταν εκδόθηκε. Ενα εντελώς αντιηρωικό αλλά ποιητικά ρεαλιστικό και ιστορικά αυθεντικό αφήγημα για την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα στην Πάτρα μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, αλλά και με «σκηνές» από την επανάσταση, που περιγράφεται μέσα από την τρομακτική σκοπιά ενός πολεμικού γεγονότος: Η επανάσταση δεν έχει μόνο το επικό στοιχείο, την υπέρβαση, την αυταπάρνηση. Εχει και ακρωτηριασμούς, αποκεφαλισμούς, τεμαχισμένα σώματα και πείνα. Μάλιστα, στο στόμα του υποτιθέμενου αφηγητή, ενός ορφανού και νόθου εποίκου που αγωνίζεται στη μετέπειτα ζωή του να αποκτήσει σχέση ισοτιμίας με τον γηγενή πληθυσμό, τα γεγονότα περιγράφονται ως πόλεμος με διάφορα στάδια. Η επανάσταση στην Πάτρα, μετά τον πρώτο καιρό, κάμφθηκε, καθώς οι τούρκοι είχαν το πλεονέκτημα του κάστρου.
Η προσπάθεια του εποίκου να αποκατασταθεί βρίσκει το σύμβολό της σε έναν απηνή αγώνα για απόκτηση οικοπέδου, εν μέσω αντιξοοτήτων που προσωποποιούνται σε μεγαλοπαράγοντες που ελέγχουν τους μηχανισμούς και την ίδια την ατροφική δημοκρατία, αυξάνοντας τον πλουτισμό τους και εξαγοράζοντας την υστεροφημία τους με δωρεές.
Ο «Κάτοικος Πατρών» δεν θα μπορούσε να γραφτεί εάν ο συγγραφέας του, ο Βασίλης Χριστόπουλος, εκτός από αφηγηματικό και επινοητικό ταλέντο, ευαισθησία και ικανότητα να αναζητά την ιστορία μέσα από την απεικόνισή της στον ανώνυμο άνθρωπο, δεν είχε και ιδιαίτερες γνώσεις σε θέματα πολεοδόμησης. Αλλά και διάθεση για περαιτέρω έρευνα.
Αφορμή για τα παραπάνω ήταν η θεατροποίηση του βιβλίου, δια χειρός ενός ακόμα ικανότατου πατρινού, του Δημήτρη Γεωργαλά, που μας χάρισε σχετικά πρόσφατα, τον «Αυτόχειρα» του Μητσάκη, σαν θεατρικό μονόλογο. Ο Δ. Γεωργαλάς σπάει τον ήρωα σε «εκδοχές» του εαυτού του, κάτι σαν συγκατοίκους στο ίδιο σώμα, για λόγους σκηνικούς, κι έτσι το αφήγημα δεν κουράζει, αν και στο ξεκίνημα της παράστασης θα θέλαμε περισσότερο σπίρτο. Ο ήρωας είναι μαχητικός και σκληρός, τραχύς και παθιασμένος. Λίγο αργότερα, πράγματι, οι ηθοποιοί έβγαλαν ενέργεια. Κανελλάκης, Μιχάλης, Τζαβέλλας, με την καθοδήγηση του Δ. Γεωργαλά, πέτυχαν δύο ενδιαφέροντα κατορθώματα: Αν και αφηγούνταν, εμφανίστηκαν διαλεγόμενοι. Επίσης, αν και διαφέρουν απολύτως στην ερμηνευτική φόρμα και το φιζίκ, απέδωσαν και οι τρεις τον χαρακτήρα ομοιόμορφο. Συμπληρώθηκαν από την πληθωρική Μαρία Καλλιαμβάκου που σήκωσε με εναλλακτική άνεση τους γυναικείους ρόλους.
Υπογραμμίζουμε τη δημιουργική συμβολή της Μαρίας Αλανιάδου και της Κατερίνας Αναλυτή, σε κοστούμια και κίνηση αντίστοιχα, σε μια παράσταση που επέλεξε τη λιτή εκφορά (στον Γεωργαλά δεν αρέσουν οι υπερ-εξωστρέφειες, όπως δείχνει). Βέβαια, αν οι συντελεστές είχαν στη διάθεσή τους πλούσιους πόρους, το θέμα έως και για μια άλλη «Οπερα της Πεντάρας» προσφέρεται.
Θέατρο Λιθογραφείο: Μια παράσταση που μιλάει για την πόλη. Για εμάς. Για την ιστορική αλήθεια, που έγινε και της μόδας η αναζήτησή της. Μέσα από την έρευνα και όχι τη πολιτική προπαγάνδα.

http://www.pelop.gr/?page=article&DocID=413706

 

ΣΤΑΥΡΟΣ ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗΣ
FB – 1/11/2017

Ύστερα από 19 χρόνια το μυθιστόρημα του Βασίλη Χριστόπουλου «Κάτοικος Πατρών» ζωντανεύει στη θεατρική σκηνή του Λιθογραφείου, για να προσφέρει αφ` ενός στους τότε αναγνώστες μια ευκαιρία για σύγκριση με τα «γε νυν έχοντα» (Άλλαξε κάτι από τότε;) γι` αυτούς δε που δεν είχαν διαβάσει το βιβλίο (εκδόσεις Κέδρος 1998) την ευκαιρία να γνωρίσουν την οικιστική ιστορία της πόλης. Αυτά τα πρόσωπα και πράγματα της πόλης που ζούμε και τις προσπάθειες να βρει το βηματισμό της, ανάμεσα στα γονιδιακά κατάλοιπα του κοτσαμπαδισμού και τον προνομιούχων γηγενών μεγαλοαστών (Η Πάτρα υπήρξε ανέκαθεν η πόλη των αστών εμπόρων) και των πάροικων που ψάχνουν τη μοίρα τους κάτω από τον ήλιο.
Ωστόσο το πρόβλημα που θέτει ο συγγραφέας στον αναγνώστη και ο σκηνοθέτης στον θεατή, ξεπερνά τα χρονικά όρια. Ο Τομαρόπουλος ζει ανάμεσά μας με κάποιο όνομα που αντιμετωπίζουμε και για κάποιο πρόβλημα που μας κάνει ιδιότυπους πάροικους. Είτε τρέφεται από τη ανοχή μας που συντηρείται από τον Ελληνικό ωχαδελφισμό μας, είτε από τις συνθήκες που μας επιβάλλει η εκάστοτε εξουσία των Τομαρόπουλων. Το ανάγνωσμα- ακρόαμα – θέαμα γίνεται όχι απλά μια παράσταση αλλά στάδιο προβληματισμού. Είμαστε τάχα λίγο πολύ όλοι μας μικροί Τομαρόπουλοι μιας κοινωνίας που έχει χαρακτηριστεί για τη δικομανία που τρέφει η γραφειοκρατία και τα εγκλήματα ιδιοκτησίας που κληροδοτήσαμε από τους γεννήτορες. Θελημένα ή αθέλητα είναι πρόβλημα του καθενός !
Η θεατρική μεταγραφή ευτύχησε να στηριχτεί στη δημιουργική φαντασία του Δημήτρη Γεωργαλά ο οποίος στον ασφυκτικό χώρο τη σκηνής του Λιθογραφείου, χώρεσε με τέσσερις μόνο καταξιωμένους πια στο σανίδι ηθοποιούς, να καταγράψει την ιστορία της οικιστικής αναγέννησης – με τα ήθη και τα…αήθη της – ανάμεσα στις συμπληγάδες των παλαιών και τους νέων καιρών. Ανάμεσα στους γηγενείς που σφραγίζουν το χτες και τους πάροικους που αντιπροσωπεύουν το σήμερα που ζούμε. Τέσσερις ηθοποιοί που με την πείρα και τη γνώση τους κατάφεραν τις εναλλαγές των προσώπων και των ρόλων –αυτό το ντύσιμο, γδύσιμο του προσώπου και του προσωπείου από τη μια κατάσταση στην άλλη, αντιφατική πολλές φορές και ντύθηκαν την κάθε τόσο εναλλαγή με άνεση και πειστικότητα.
Ο Ευάγγελος Μιχάλης , ο Σπύρος Κανελλάκης κι ο Ηρακλής Τζαβέλας περιστρέφονται σε εναλλαγές προσώπων γύρω από την κορυφαία στο πολυπρόσωπο ρόλο της Μαρία Καλιαμβάκου ενσαρκώνοντας με άνεση τον πάροικο με τις αγωνίες και τις προσπάθειές του αλλά και το αυστηρό κουτοπόνηρο πρόσωπο του έχοντα και κατέχοντα. Του Τομαρόπουλου ή της εξουσίας με άλλο όνομα!
Τα απλά και ωραιότατα κουστούμια της Αλανιάδη-ιδιαίτερα της Καλιαμβάκου-και και με τους φωτισμούς της Ευσταθίας Δρακονταειδή συνέβαλαν καθοριστικά στην δημιουργία της ατμόσφαιρας στο λιτό ακρότατα αφαιρετικό σκηνικό της Αλανιάδη.
Δημιουργική όπως συμβαίνει πάντα και η συμμετοχή όλων των παραγόντων -μουσική φωτογραφία βίντεο- που χωρίς να προβάλλονται ιδιαίτερα και ονομαστικά ωστόσο συνέβαλαν ουσιαστικά στην επιτυχία της παράστασης.

 

ΤΟΥΛΑ ΗΛΙΑΔΟΥ -ΜΑΝΙΑΚΗ, ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΓΑΛΛΙΚΩΝ, ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ, ΘΕΑΤΡΟΛΟΓΟΣ
ΓΝΩΜΗ 13/11/2017

Πολύ διαβάστηκε αυτό το βιβλίο του Πατρινού συγγραφέως Βασίλη Χριστόπουλου. Πατρινός ο σκηνοθέτης Δημήτρης Γεωργαλάς, έδωσε θεατρική μορφή στο έργο. Έξυπνα πινακοποίησε πολλά πρόσωπα, αρκούσαν όμως τέσσερις μόνο ηθοποιοί στη διαδικασία της μετενσάρκωσης, ένα μικρό living theatre, για την ψυχογραφία ενός αδικημένου ατόμου. Η σκηνή κατέκτησε την πλατεία!! Οι θεατές ξανάζησαν τον απεγνωσμένο αγώνα απόκτησης στέγης, του φτωχού ορφανού Δημητρού, προ του 1821 και μετά το 1829, μακριά από την τούρκικη θηριωδία και κατόπιν, τα βρώμικα παιχνίδια Δημοσίου και κεφαλαιούχων.
Αξιόλογη παράσταση, ηθοποιοί δίχως μάσκες, λιτότατο σκηνικό, ομοιόμορφη αμφίεση των 3 ανδρών, σαν ψυχογραφική πινακοθήκη του ήρωα σε διαφορετικές ηλικίες. Συχνά μινιμαλιστικές δείξεις, διατυπώσεις αισθημάτων και καταπτώσεων.
Δεκτότατο το ερμηνευτικό κύρος του Σπύρου Κανελλάκη, αναλόγως: κυνικό, υποχθόνιο, αγωνιστικό, έδενε τις διάφορες καταστάσεις, άψογος στην αναγκαιότητα του πολυσχιδούς ρόλου. Ενορχηστρωμένη από πλευράς θεαματικής ευφορίας η Μαρία Καλλιαμβάκου. Πολύμορφη, με ατάκες ψυχικών καταστάσεων, συνήρπαξε με τα μεταβαλλόμενα tableaux. Ένα μαντήλι, κολιέ ή εσάρπα αρκούσαν να ζωντανέψουν τους γυναικείους ρόλους, ακόμη και το φάντασμα της πεθαμένης μάνας του Δημητρού.
Ο Ευάγγελος Μιχάλης ήταν το νεώτερο alter ego του ήρωα και των άλλων υπαινικτικών χαρακτήρων. Εκφραστικός με φόντο στη μελαγχολική αφήγηση των δεινών. Την ώριμη πια ηλικία υπηρέτησε, συν άλλους, ο Ηρακλής Τζαβέλλας, πασχίζοντας, με αγώνες, πείσμα και αποτυχίες να γίνει κάτοικος Πατρών. Συγκινητικός, σαν παλιός φίλος, προσφέροντας εγγύηση στο «κυνηγημένο αγρίμι» ώστε να πραγματοποιήσει, επί τέλους, το όνειρό του, το χτίσιμο ενός σπιτιού!!   Ήταν μια παρέλαση ιστορικών γεγονότων προεπαναστατικού, με τούρκικο μαχαίρι και απελευθερωτικού, με αναγέννηση εμπλουτισμένου. Ξαναβρίσκουμε τον ήρωα αρματωλό Γιαννιά, εραστή της γιαγιάς (τον απαγχόνισαν οι Τούρκοι στον περίβολο του ναού του Αγίου Αθανασίου, όπου τώρα το άγαλμά του), γνωστά τίμια άτομα όπως ο Ανδρέας Λόντος και ασυνείδητους άρπαγες, όπως ο Τομαρόπουλος, την Πάτρα να ξαναχτίζεται με κατεδαφισμούς και κοινωνικές αντινομίες, τότε; Ο συγγραφέας έσμιξε ιστορία και μυθιστόρημα σαν έργο συνθετικό, ικανό να διδάξει και να θυμίσει, ίσως και την σύγχρονη πραγματικότητα…

 

Φωτογραφίες:  Βάσω Λυμπέρη  (από τη γενική πρόβα της παράστασης)














 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου