της Susan Abulhawa*
Πηγή: Electronic Intifada

Στερούμενοι την πρόσβαση στον κόσμο και περικυκλωμένοι στη στεριά από συρματοπλέγματα και ηλεκτροφόρους φράχτες, οι ακτές της Μεσογείου αποτελούσαν κάποτε το μοναδικό μέρος όπου οι Παλαιστίνιοι της Γάζας μπορούσαν να αναπνεύσουν το μεγαλείο της θείας γης.

Εκεί πήγαιναν οι οικογένειες για διασκέδαση, εκεί πήγαιναν οι εραστές για να εμβαθύνουν τις σχέσεις τους, εκεί κάθονταν οι φίλοι στην άμμο και εμπιστεύονταν ο ένας τον άλλον.

Εκεί πήγαιναν οι άνθρωποι για να σκεφτούν και να αναλογιστούν έναν κόσμο τόσο αφιλόξενο γι’ αυτούς.

Εκεί όπου πήγαιναν για να χορέψουν, να καπνίσουν σίσα και να δημιουργήσουν αναμνήσεις.

Αλλά τώρα αυτές οι ακτές είναι βασανιστήρια.

Ως παράκτια περιοχή, το έδαφος της Γάζας είναι αμμώδες, ακόμη και πιο μέσα στην ενδοχώρα. Με σχεδόν το 75% του πληθυσμού της να ζει πλέον σε αυτοσχέδιες σκηνές, η άμμος μπαίνει στα πάντα.

Βρίσκεται στο φαγητό, το ελάχιστο που υπάρχει, ένας ανεπιθύμητος κόκκος σε κάθε μπουκιά. Κολλάει τα μαλλιά όλων, συνέχεια.

Μπαίνει κάτω από το χιτζάμπ, το οποίο οι γυναίκες αναγκάζονται τώρα να φορούν συνέχεια λόγω έλλειψης ιδιωτικότητας. Το τριχωτό της κεφαλής τους έχει συνεχώς φαγούρα, και οι άνθρωποι ξυρίζουν όλο και περισσότερο το κεφάλι τους, μια ιδιαίτερα επώδυνη απόφαση για τις γυναίκες και τα κορίτσια, η οποία αποτελεί άλλη μια λεπτομέρεια αυτής της σκόπιμης υποβάθμισης μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Οι τυχεροί που έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό μπορούν να πάρουν μερικές ώρες ανάπαυλας πριν η εξουσία της άμμου επιβληθεί ξανά.

Όπου υπάρχει άμμος, υπάρχουν μικροσκοπικά καβούρια της άμμου, και θα ακολουθήσουν και άλλα έντομα καθώς ο καιρός θα ζεσταίνει.

Μια φίλη μου έστειλε φωτογραφίες από αυτό που νόμιζε ότι ήταν δερματικό εξάνθημα στα άκρα της, ελπίζοντας ότι θα μπορούσα να συμβουλευτώ γιατρούς γι’ αυτήν. Αναγνώρισα αμέσως ότι ήταν πιθανότατα τσιμπήματα εντόμων και δύο γιατροί επιβεβαίωσαν την υποψία μου.

Ορκίστηκε ότι ήταν σχολαστική στον καθημερινό καθαρισμό του χώρου ύπνου της, αλλά οι γιατροί εξήγησαν ότι τέτοια έντομα μπορεί να είναι πολύ μικρά για να τα δει κανείς. Αυτές οι μικροσκοπικές επιθέσεις στο δέρμα της τη λύγισαν λίγο, παρόλο που είχε ήδη υπομείνει το αφόρητο — αδιάκριτες βόμβες και σφαίρες, έλλειψη των πάντων, φρικιαστικές σκηνές θανάτου και διαμελισμού σχεδόν καθημερινά, το συνεχές ψυχοφθόρο βουητό των μη επανδρωμένων αεροσκαφών, επιδείνωση της κατάστασης των συγγενών που χρειάζονται μη διαθέσιμα φάρμακα και την αδυναμία να πάει απλώς σπίτι της.

Ταπείνωση

Οι λεπτομέρειες του περιορισμού μιας αρχαίας κοινωνίας στις πιο στοιχειώδεις αρχέγονες φιλοδοξίες είναι οδυνηρό θέαμα. Μια φίλη που ζούσε σε ένα όμορφο «έξυπνο» διαμέρισμα με σύγχρονες ανέσεις, που δίδασκε στο δημοτικό σχολείο και διηύθυνε ψυχαγωγικά προγράμματα για παιδιά μετά το σχολείο, τώρα δομεί τις μέρες της γύρω από δύο απαίσιες επισκέψεις σε μια εξωτερική τουαλέτα που μοιράζονται εκατοντάδες άνθρωποι.

Πρόκειται για μια σάπια τρύπα στο έδαφος που καλύπτεται από έναν κουβά που κόβει το δέρμα. Δεν ξέρει πού οδηγεί, αλλά «δεν έχει καζανάκι, φυσικά», λέει.

Κάποιοι άνθρωποι κάνουν τη «δουλειά» τους έξω από την τρύπα στο χωμάτινο πάτωμα, και έτσι πρέπει να περπατάει μέσα στα κόπρανα μερικές φορές. Έχει τέσσερις πλαστικούς τοίχους, αλλά δεν έχει οροφή, προσθέτοντας άλλο ένα επίπεδο ταπείνωσης όταν βρέχει.

Νωρίς τα ξημερώματα είναι η καλύτερη ώρα για να πάει κανείς, επειδή η ουρά είναι μικρότερη. Είναι προσεκτική πότε τρώει ή πίνει, για να μην χρειαστεί να πάει σε λάθος ώρα.

Η 6χρονη κόρη της μαθαίνει να κρατιέται όσο το δυνατόν περισσότερο. Το μεγαλύτερο αγόρι της μπορεί να συνοδεύει τον πατέρα του στη δουλειά του, όπου υπάρχει λειτουργική τουαλέτα, αλλά το μόνο που νιώθει είναι ενοχές όταν ανακουφίζεται, μου λέει η μητέρα του.

Της έφερα μερικά βασικά είδη υγιεινής και παραλίγο να κλάψει στο άγγιγμα της λοσιόν για το δέρμα.

«Σκέφτομαι συνέχεια ότι θα ξυπνήσω μια μέρα και θα συνειδητοποιήσω ότι όλα αυτά ήταν απλώς ένα κακό όνειρο», λέει.

Τρομερό μονοπάτι

Είναι ένα συναίσθημα που άκουσα πολλές φορές από διαφορετικούς ανθρώπους σε διαφορετικά μέρη της Γάζας. Η υποβάθμιση της ζωής τους ήταν τόσο έντονη και ραγδαία που το μυαλό μόλις και μετά βίας μπορεί να κατανοήσει την πραγματικότητα.

«Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι αυτή θα μπορούσε να είναι η ζωή μου», λέει και στη συνέχεια κάνει μια παύση, προσθέτοντας: «αλλά δεν αισθάνομαι ότι έχω δικαίωμα να παραπονιέμαι, γιατί τουλάχιστον η οικογένειά μου είναι ακόμα ζωντανή».

Και αυτό είναι κάτι που άκουσα επανειλημμένα από ανθρώπους στη Ράφα.

Αισθάνονται ένοχοι που επέζησαν μέχρι τώρα. Αισθάνονται προνομιούχοι επειδή έχουν φαγητό, όσο σάπιο ή ανεπαρκές κι αν είναι, ενώ οι φίλοι, οι γείτονες και άλλα μέλη της οικογένειάς τους λιμοκτονούν σιγά-σιγά στις βόρειες και κεντροβόρειες περιοχές.

Είναι άνθρωποι που περπατούσαν επί ώρες με τα χέρια ψηλά, κοροϊδευόμενοι και χλευαζόμενοι από Ισραηλινούς στρατιώτες στη διαδρομή, τρομοκρατημένοι να κοιτάξουν κάτω ή να σκύψουν για να σηκώσουν κάτι, γιατί αυτό θα ήταν αιτία για μια σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή, μια μοίρα που πολλοί συνάντησαν στη διαδρομή. Σχεδόν όλοι είχαν τα υπάρχοντά τους λεηλατημένα από τους στρατιώτες, οι οποίοι πετούσαν στον δρόμο ό,τι δεν ήθελαν.

«Τα παιδιά μου είδαν επίσης νεκρούς ανθρώπους και ανθρώπινα μέλη σώματος στην άκρη του δρόμου σε διάφορες καταστάσεις αποσύνθεσης. Τι θα κάνουν αυτές οι εικόνες στα κεφάλια τους;», λέει.

Ο 8χρονος γιος της έχασε το αριστερό του shibshib (παντόφλες-σανδάλια) καθώς περπατούσαν σε αυτό το τρομερό μονοπάτι, αλλά έπρεπε να συνεχίσει να περπατάει μόνο με το εναπομείναν, γιατί αν κοιτούσε κάτω ή, ακόμα χειρότερα, αν έσκυβε, θα μπορούσε να σκοτωθεί.

Αν και είχε παραμείνει στωικός μέσα στον αφάνταστο τρόμο, η απώλεια της παντόφλας είναι αυτή που διέλυσε την ψυχραιμία του. Έκλαιγε συνέχεια, αρνούμενος το shibshib της μητέρας του, μέχρι που ένας άλλος πρόσφυγας που περπατούσε δίπλα τους, με τα χέρια υψωμένα από τον ίδιο φόβο, κατάφερε να σπρώξει με το πόδι ένα παραπεταμένο κατά μήκος του δρόμου shibshib προς το μέρος του.

«Ευτυχώς ήταν το αριστερό πόδι και έτσι είχε πάλι ένα ζευγάρι, αν και ήταν παράταιρο», είπε η μητέρα του.

*Η Susan Abulhawa είναι συγγραφέας και ακτιβίστρια. Επισκέφθηκε τη Γάζα τον Φεβρουάριο και στις αρχές Μαρτίου.


από: https://info-war.gr