Η νίκη της επανάστασης με επικεφαλής τους Κάστρο και Γκεβάρα στην Κούβα, το 1959, ήταν η εξαίρεση για τη Λατινική Αμερική, μέχρι τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, η οποία συνέπεσε και με την πτώση του «υπαρκτού» σοσιαλισμού.
Και όμως, από τις αρχές του 21ου αιώνα, στην περιοχή αυτή πήραν τη σκυτάλη ριζοσπαστικών αλλαγών κυβερνήσεις ευρείας αριστερής συνεργασίας, εκλεγόμενες άμεσα από τους λαούς που επί δεκαετίες είχαν ζήσει αμερικανόπνευστες στρατιωτικές δικτατορίες.
Αξιοσημείωτη η περίπτωση της Βραζιλίας, όπου την περασμένη Κυριακή ολοκληρώθηκε η προεδρική εκλογή εις βάρος του ακροδεξιού Μπολσονάρο, φίλου του Τραμπ και υπέρ του πρώην προέδρου Ιγνάσιο Λούλα ντα Σίλβα, ιστορικού ηγέτη του Κόμματος Εργαζομένων της Βραζιλίας, προερχόμενου από την εργατική τάξη (εργάστηκε πολλά χρόνια ως μεταλλεργάτης), ο οποίος μπήκε στον πολιτικό στίβο της χώρας του από τη δεκαετία 1990 με συνδικαλιστικές περγαμηνές, οδηγώντας σε κατακόρυφη άνοδο το κόμμα του, που δεν ανήκει ούτε στην κομμουνιστική ούτε τη σοσιαλδημοκρατική παράδοση της Αριστεράς.
Θυμίζω ότι το 2001 ο Λούλα και το κόμμα του είχαν έρθει έντονα στο διεθνές προσκήνιο, στηρίζοντας την ίδρυση στο Πόρτο Αλέγκρε του ελπιδοφόρου Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ, που είχε διακηρύξει ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», ενάντια στις θεωρίες του τέλους της Αριστεράς και των νεοφιλελεύθερων μονόδρομων. Το 2003, ο Λούλα εξελέγη πανηγυρικά πρόεδρος της Βραζιλίας, με πρόγραμμα κοινωνικής δικαιοσύνης και ανεξαρτησίας της χώρας, κερδίζοντας και δεύτερη θητεία το 2007.
Δεδομένου ότι συνταγματικά δεν μπορούσε να διεκδικήσει τρίτη συνεχή θητεία, παρέδωσε την ηγεσία του κόμματος στη δυναμική Ντίλμα Ρούσεφ, η οποία εξελέγη πρόεδρος της χώρας για μία τετραετία, αλλά έπεσε θύμα κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος εκ μέρους των δυνάμεων της Δεξιάς.
Ο ίδιος ο Λούλα υπέστη πολιτικές διώξεις δικαζόμενος και οδηγούμενος σε φυλακή για σχεδόν ενάμισι χρόνο (18.4.2018-8.11.2019), φυλάκιση που στόχευε στην πολιτική εξόντωσή του, αλλά ο Λούλα αποδείχθηκε πολύ σκληρός για να πεθάνει πολιτικά.
Η επιστροφή της Αριστεράς στη διακυβέρνηση της μεγαλύτερης χώρας της Λατινικής Αμερικής έχει και τεράστια διεθνή σημασία, καθώς η Βραζιλία αποτελεί μέλος της ομάδας BRICS, που θέλει να εξελιχθεί σε αντίβαρο της αμερικανικής ηγεμονίας στον κόσμο. Επιπλέον, η Βραζιλία μπορεί να αποτελέσει την ατμομηχανή της περιφερειακής ενοποίησης, την οποία πρώτος είχε προτείνει ο Φιντέλ Κάστρο.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει κακές επιδόσεις στην πολιτική για τη Λατινική Αμερική. Θυμίζω ότι άρχισε τη θητεία της αναγνωρίζοντας ως νόμιμο πρόεδρο της Βενεζουέλας τον πραξικοπηματία Γουαϊδό, τον οποίο υποστήριζε ο Τραμπ, αλλά όχι η Ε.Ε.
* στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία
πηγη: https://www.efsyn.gr