*To κείμενο μεταφράστηκε αυτούσιο από τον ιστότοπο των Financial Times όπου δημοσιεύτηκε αρχικά:

Γράφει ο Τόνι Μπάρμπερ (Tony Barber)

Πριν από σχεδόν 30 χρόνια, το ελληνικό κοινοβούλιο ψήφισε την παραπομπή σε δίκη του πρώην πρωθυπουργού, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, για τη φερόμενη εμπλοκή του σε σκάνδαλο παρακολουθήσεων πολιτικών αντιπάλων και δημοσιογράφων. Η υπόθεση έπεσε στο κενό αφού, σε μία κρίση γενναιοδωρίας ή ιδιοτελούς πολιτικού σχεδιασμού, το ΠΑΣΟΚ, το κυβερνών σοσιαλιστικό κόμμα, υποστήριξε ότι οι κατηγορίες θα έπρεπε να αποσυρθούν.

Τώρα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, γιος του πρώην πρωθυπουργού και πρωθυπουργός από το 2019, βρίσκεται στο επίκεντρο ενός παρόμοιου σκανδάλου υποκλοπών. Ο χρόνος θα δείξει αν αυτό θα οδηγήσει σε νομικές διαδικασίες. Εν τω μεταξύ, η σωρεία αναπάντητων ερωτημάτων σχετικά με την υπόθεση ρίχνουν βαριές σκιές πάνω από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς η εικόνα της Ελλάδας έχει υποστεί μια αξιοσημείωτη και από πολλές απόψεις δικαιολογημένη μεταμόρφωση μετά τα χρόνια της κρίσης της δεκαετίας του 2010. Κάποτε τα προβλήματα χρέους της χώρας ήταν πιθανό να οδηγήσουν σε μια καταστροφική χρεοκοπία και έξοδο από την ευρωζώνη, απειλώντας τη νομισματική ένωση της Ευρώπης. Η πολιτική πολώθηκε με την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, ενός εξεγερμένου κόμματος που σχημάτισε την πιο ριζοσπαστική αριστερή κυβέρνηση σε ευρωπαϊκή δημοκρατία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αργά αλλά σταθερά, τα πράγματα άλλαξαν προς το καλύτερο. Υπό τη διακυβέρνηση ενός εξημερωμένου ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια της Νέας Δημοκρατίας του Μητσοτάκη, η Ελλάδα ικανοποίησε τους όρους των πιστωτών της με τόση επιτυχία, ώστε η Ευρωπαϊκή Ένωση ανακοίνωσε τον Αύγουστο το τέλος της «ενισχυμένης εποπτείας» της ελληνικής δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής.

Η Ελλάδα έγινε επίσης πολύτιμος εταίρος στην αντιμετώπιση περιφερειακών προβλημάτων. Ο διακανονισμός με τη νεοσύστατη Βόρεια Μακεδονία έθεσε τέλος σε μια από τις δυσκολότερες διπλωματικές διαφορές των Βαλκανίων. Η ΕΕ επαινεί την Ελλάδα για τον ρόλο της στην απομάκρυνση των ανεπιθύμητων μεταναστών και η Αθήνα υπήρξε πιστός σύμμαχος του ΝΑΤΟ στην υποστήριξη της Ουκρανίας μετά την εισβολή της Ρωσίας τον Φεβρουάριο.

Δυστυχώς, το σκάνδαλο των υποκλοπών υποδηλώνει ότι δεν είναι όλα καλά στην πολιτική και τη διακυβέρνηση της Ελλάδας μετά την κρίση. Μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Κ. Μητσοτάκης έθεσε την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΕΥΠ), υπό τον έλεγχό του και όρισε στη θέση του διευθυντή της τον Παναγιώτη Κοντολέων, επικεφαλής μιας ιδιωτικής εταιρείας ασφαλείας. Ο Π. Κοντολέων παραιτήθηκε τον Αύγουστο, αφότου η ΕΥΠ παραδέχθηκε ότι παρακολουθούσε το τηλέφωνο του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Νίκου Ανδρουλάκη.

Το επόμενο κεφάλι που έπεσε ήταν αυτό του Γρηγόρη Δημητριάδη, του γενικού γραμματέα του πρωθυπουργού, ο οποίος είχε την πολιτική εποπτεία της ΕΥΠ και τυγχάνει να είναι ανιψιός του Κ. Μητσοτάκη.

Τη Δευτέρα ο Κ. Μητσοτάκης επέμεινε στην διάψευση της οποιαδήποτε ανάμειξής του στις υποκλοπές. Όμως το σκάνδαλο αρνείται να πεθάνει γιατί η υπόθεση Ανδρουλάκη δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό. Κάποιος – ούτε εμείς ούτε η ΕΥΠ, δηλώνει αγανακτισμένη η κυβέρνηση – χρησιμοποιεί παράνομα το ισραηλινής κατασκευής κατασκοπευτικό λογισμικό Predator για να παρακολουθεί τα τηλέφωνα άλλων δημόσιων προσώπων, συμπεριλαμβανομένων δημοσιογράφων του ερευνητικού ρεπορτάζ.

Μια επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που εξετάζει την παράνομη χρήση κατασκοπευτικού λογισμικού επισκέφθηκε την Αθήνα την περασμένη εβδομάδα σε αναζήτηση απαντήσεων, ωστόσο έφυγε δυσαρεστημένη. Η Σόφι ιντ Βελντ (Sophie in ‘t Veld), μια Ολλανδή ευρωβουλεύτρια, εξέφρασε τη δυσαρέσκειά της για το ότι οι ελληνικές αρχές δεν διεξάγουν «εντατική έρευνα για την εύρεση των ενόχων».

Δεν είναι το μοναδικό αντίστοιχο μυστήριο στο πρόσφατο παρελθόν της Ελλάδας. Την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004, τα τηλέφωνα περίπου 100 ατόμων, συμπεριλαμβανομένου του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, παρακολουθούνταν επί μήνες. Μια δεκαετία αργότερα, προέκυψε ότι οι υποκλοπές μπορεί να ήταν μέρος μιας μυστικής επιχείρησης των ΗΠΑ με στόχο την αποτροπή τρομοκρατικής επίθεσης κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης.

Στο σημερινό σκάνδαλο, οι Έλληνες αξιωματούχοι έχουν αφήσει σκοτεινά υπονοούμενα για εχθρική ξένη ανάμειξη και επικαλούνται τη νομοθεσία περί κρατικών μυστικών για να δικαιολογήσουν τη συγκάλυψη της υπόθεσης. Αλλά όσο περισσότερο καθυστερεί η κυβέρνηση να δώσει εξηγήσεις, τόσο περισσότερο φαίνεται ότι έχει κάτι να κρύψει. Η κωλυσιεργία της κινδυνεύει να προκαλέσει μεγαλύτερη ζημιά στη φήμη της σταθερής και εύρυθμης διακυβέρνησης που η Ελλάδα έχει αποκτήσει με κόπο.

*Επιμέλεια κειμένου: Χριστίνα Χελά

Διαβάστε παρακάτω μεταφρασμένα δημοσιεύματα του Διεθνούς Τύπου σχετικά με το σκάνδαλο των υποκλοπών, αλλά και το σχετικό έγγραφο του ευρωκοινοβουλίου:

• Ελληνικό Predatorgate: Το τελευταίο κεφάλαιο του ευρωπαϊκού σκανδάλου κατασκοπείας;

• Jacobin: Η δεξιά κυβέρνηση της Ελλάδας κατασκοπεύει τους επικριτές της

• Politico: Προς αντιπαράθεση για το σκάνδαλο υποκλοπών Ελλάδα και ΕΕ

• Guardian: Πρόσθετη πίεση για τον πρωθυπουργό το ελληνικό «Watergate»

• Reuters: Ήρθε η ώρα να ανησυχήσουμε ξανά για την Ελλάδα