Αναδημοσίευση από 972mag.com
Β’ Μέρος
Του Idan Landau, 1 Νοεμβρίου του 2024
Πολιτική λιμού
Αυτές οι επιθέσεις συνοδεύτηκαν από μια πλήρη πολιορκία που εμπόδισε όλα τα τρόφιμα και τις ιατρικές προμήθειες να εισέλθουν στη βόρεια Γάζα, κάτι που φαίνεται να ήταν μια σκόπιμη πολιτική λιμού. Σύμφωνα με το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα του ΟΗΕ, το Ισραήλ άρχισε να διακόπτει την τροφοδοσία με τρόφιμα την 1η Οκτωβρίου –πέντε ημέρες πριν από τη στρατιωτική επιχείρηση.
Αυτό το γεγονός έλαβε επίσημη, αν και έμμεση, αναγνώριση με τη μορφή ενός τελεσίγραφου των ΗΠΑ στις 15 Οκτωβρίου, το οποίο απαιτούσε από το Ισραήλ να επιτρέψει στις αποστολές βοήθειας να εισέλθουν στη βόρεια Γάζα εντός 30 ημερών ή διαφορετικά το Ισραήλ θα έπρεπε να αντιμετωπίσει διακοπή των παραδόσεων όπλων από τις ΗΠΑ προς εκείνο. Αυτό δείχνει, όπως είχαν προειδοποιήσει ανθρωπιστικές οργανώσεις, ότι δεν επιτρεπόταν καμία τέτοια βοήθεια πριν από τότε. Η περίοδος χάριτος των 30 ημερών είναι για γέλια. Όπως δήλωσε ο επικεφαλής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, μέσα σε 30 ημέρες χιλιάδες άνθρωποι μπορεί να πεθάνουν από την πείνα.
Επιπλέον, μια αποκάλυψη του Politico ενίσχυσε την αίσθηση, ότι όπως και προηγούμενες τέτοιες «απειλές», η τελευταία απαίτηση από την Ουάσιγκτον δεν ήταν παρά μια κενή τελετουργική χειρονομία για να καθησυχάσει τις φιλελεύθερες συνειδήσεις. Ήδη τον Αύγουστο, ο ανώτατος αξιωματούχος των ΗΠΑ που εργάζεται για την ανθρωπιστική κατάσταση στη Γάζα είπε σε οργανώσεις βοήθειας, κατά τη διάρκεια εσωτερικής συνάντησης, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα συναινέσουν σε καθυστέρηση ή διακοπή των αποστολών όπλων προς το Ισραήλ για να το πιέσουν για ανθρωπιστική βοήθεια. Όσον αφορά την παραβίαση του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, το αίσθημα που εξέφρασε ο εκπρόσωπος, σύμφωνα με έναν από τους παρευρισκόμενους, ήταν ότι «οι κανόνες δεν ισχύουν για το Ισραήλ».
Η πολιτική του Ισραήλ για τον λιμό στη βόρεια Γάζα δεν περιορίστηκε στην αποτροπή της εισόδου τροφίμων. Στις 10 Οκτωβρίου, ο στρατός βομβάρδισε το μοναδικό κατάστημα αλευριού στην περιοχή –πιο ξεκάθαρο έγκλημα πολέμου δεν θα βρείτε, και το οποίο αποτελεί σημαντικό μέρος της υπόθεσης γενοκτονίας που εγείραν κατά του Ισραήλ στο Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης. Τέσσερις ημέρες αργότερα, ο στρατός βομβάρδισε ένα κέντρο διανομής τροφίμων του ΟΗΕ στην Τζαμπάλιγια, σκοτώνοντας 10 άτομα.
Οι οργανώσεις βοήθειας έχουν παράσχει επείγουσες προειδοποιήσεις για αυτήν την κλιμακούμενη καταστροφή, προειδοποιώντας για την αδυναμία τους να εκπληρώσουν τις βασικές τους λειτουργίες, εν μέσω των απίστευτα καταστροφικών συνθηκών που έχει δημιουργήσει το Ισραήλ στη βόρεια Γάζα. Μια νέα έκθεση της IPC σχετικά με την πείνα στη Γάζα προβλέπει «καταστροφικά αποτελέσματα» σοβαρού υποσιτισμού, ειδικά στο βορρά.
Στις 16 Οκτωβρίου, ισραηλινά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι μετά από πίεση των ΗΠΑ, 100 φορτηγά βοήθειας εισήλθαν στη βόρεια Γάζα. Ωστόσο, οι δημοσιογράφοι στο βορρά έσπευσαν να διορθώσουν τα δεδομένα: τίποτα απολύτως δεν είχε μπει στις πολιορκημένες περιοχές. Στις 20 Οκτωβρίου, το Ισραήλ απέρριψε ένα περαιτέρω αίτημα των υπηρεσιών του ΟΗΕ για να φέρουν τρόφιμα, καύσιμα, αίμα και φάρμακα. Τρεις ημέρες αργότερα, ως απάντηση σε αίτημα από την ισραηλινή ομάδα ανθρωπίνων δικαιωμάτων Γκίσα (Gisha) για προσωρινή διαταγή, το κράτος παραδέχτηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο ότι μέχρι τότε δεν είχε επιτραπεί καμία ανθρωπιστική βοήθεια στη βόρεια Γάζα. Αυτή τη στιγμή, μιλάμε ήδη για μια επισιτιστική πολιορκία τριών εβδομάδων.
Έκτοτε, το Ισραήλ ισχυρίζεται ότι επέτρεψε με το σταγονόμετρο τη ροή φορτηγών βοήθειας στη βόρεια Γάζα –αλλά χωρίς φωτογραφικά στοιχεία, είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζουμε πόσα έχουν φτάσει στον δηλωμένο προορισμό τους.
Κλείνοντας το μάτι στα δεξιά, προσποιούμενοι δικαιολογίες ασφαλείας προς τα αριστερά
Από την αρχή, το στρατιωτικό σκεπτικό για μια τόσο δραστική επιχείρηση ήταν κάτι το αμφισβητούμενο. Ο Άιλαντ μίλησε για «5.000 τρομοκράτες» που κρύβονται στο βορρά, αλλά όποιος παρακολουθούσε προσεκτικά την κατάσταση στο πεδίο μπορούσε να δει ότι οι αιφνίδιες συναντήσεις με στελέχη της Χαμάς σε αυτές τις περιοχές ήταν λίγες και πολύ αραιές μεταξύ τους.
Πράγματι, όπως αποκάλυψε ο Γιάνιβ Κιούμποβιτς (Yaniv Kubovich) της Haaretz, «οι διοικητές στο πεδίο… λένε ότι η απόφαση να ξεκινήσει η επιχείρηση στη βόρεια Γάζα ελήφθη χωρίς λεπτομερείς διαβουλεύσεις και φαίνεται ότι είχε ως κύριο στόχο να ασκήσει πίεση στον πληθυσμό της Γάζας». Οι στρατιωτικές δυνάμεις κλήθηκαν να προετοιμαστούν για την επιχείρηση, συνεχίζει η έκθεση, «παρ’ όλο που δεν υπήρχαν πληροφορίες που να την δικαιολογούν».
Επιπλέον, δεν υπήρχε ομοφωνία μεταξύ των ανώτερων αξιωματούχων της άμυνας σχετικά με την αναγκαιότητα του ελιγμού, και υπήρχαν πολλοί, τόσο στον στρατό, όσο και στην Σιν Μπετ (Shin Bet), που θεώρησαν ότι θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τις ζωές των ομήρων. Πηγές που μίλησαν στη Haaretz κατέθεσαν ότι οι στρατιώτες που μπήκαν στην Τζαμπαλίγια «δεν ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο με τρομοκράτες», αν και τουλάχιστον 12 στρατιώτες έχουν σκοτωθεί από τότε στη βόρεια Γάζα.
Ποιο ήταν, λοιπόν, το πραγματικό κίνητρο για την επέμβαση; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε πέρα από την εκδήλωση Σούκοτ (Sukkot) που διοργάνωσαν οι έποικοι και οι υποστηρικτές τους στις 21 Οκτωβρίου, με τίτλο «Προετοιμασία για τον εποικισμό της Γάζας». Εκεί, έθεσαν ένα όραμα για την οικοδόμηση εβραϊκών οικισμών σε όλη τη Λωρίδα της Γάζας μετά την εκκαθάριση του θύλακα των Παλαιστινίων. Η πόλη της Γάζας, για παράδειγμα, θα γινόταν «μια εβραϊκή, τεχνολογική, πράσινη πόλη που θα ένωνε όλα τα μέρη της ισραηλινής κοινωνίας». Και σε αυτό, τουλάχιστον, λένε την αλήθεια: οι Ισραηλινοί ήταν πάντα ενωμένοι γύρω από τον εκτοπισμό και την απομάκρυνση των Παλαιστινίων.
Αυτό το γεγονός ήταν μόνο το τελευταίο που κάλεσε για προσάρτηση και διευθέτηση της Λωρίδας, μετά από μια διάσκεψη, μέσα σε εκστατική ατμόσφαιρα, τον Ιανουάριο στην Ιερουσαλήμ, στην οποία συμμετείχαν χιλιάδες, συμπεριλαμβανομένων το λιγότερο 26 μελών του συνασπισμού. Και ενώ μόνο το ένα τέταρτο του ισραηλινού κοινού υποστηρίζει την επανεγκατάσταση στη Γάζα, η σημαντική παρουσία υπουργών και υποστηρικτών από το κόμμα Λικούντ (Likud) του Νετανιάχου δείχνει, ότι σε πολιτικό επίπεδο η πρόταση αυτή γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής.
Το κίνημα Νατσάλα (Nachala) της Ντανιέλα Βάις (Daniela Weiss) έχει ήδη καταρτίσει τα σχέδια: έξι ομάδες εποικισμού, με 700 οικογένειες να περιμένουν στην ουρά. Το μόνο που χρειάζονται είναι ένα παράθυρο ευκαιρίας –μια στιγμή που η εθνική προσοχή αποσπάται (στο Λίβανο, τη Δυτική Όχθη, το Ιράν), μια στιγμή αποφασιστικότητας με το «όλο πυγμή» ύφος του Μπεζαλέλ Σμούτριχ (Bezalel Smotrich) και το διακύβευμα θα τοποθετηθεί πέρα από τον φράχτη.
Θα το ονομάσουν «στρατιωτικό φυλάκιο» ή «αγρόκτημα», μια δοκιμασμένη στο χρόνο στρατηγική τού να κλείνεις το μάτι στα δεξιά, προσποιούμενος δικαιολογίες ασφαλείας προς τα αριστερά. Ο στρατός δεν θα τους εγκαταλείψει ποτέ: αυτά είναι τα «καλύτερα παιδιά» μας, ο στρατός είναι η σάρκα και το αίμα τους. Και έτσι, η επιστροφή θα πραγματοποιηθεί.
Οι εγκέφαλοι πίσω από το «σχέδιο των Στρατηγών»
Οι παρατηρητικοί ανάμεσά μας μπορούσαν να δουν προς τα που φυσούσε ο άνεμος από την πρώτη κιόλας εβδομάδα του πολέμου. Ενώ οι περισσότεροι Ισραηλινοί προσπαθούσαν ακόμη να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της καταστροφής της 7ης Οκτωβρίου, οι έποικοι σχεδίαζαν ήδη χάρτες και τους κολλούσαν καρφίτσες οικισμών.
Η πληγή της «απεμπλοκής», όταν ο στρατός ξερίζωσε 8.000 εποίκους από τη Λωρίδα, αφέθηκε σκόπιμα ανοιχτή, δεν αφέθηκε ποτέ να επουλωθεί: ένα «τραύμα» που το ξαναβίωναν και το οποίο περνούσε από γενιά σε γενιά χρόνο με το χρόνο, στάζοντας το δηλητήριό του στο διαβόητο Πολιτικό Φόρουμ Κόχελετ (Kohelet) –μια δεξαμενή σκέψης της δεξιάς που είναι υπεύθυνη για πολλά από τα βασικά σχέδια της τρέχουσας κυβέρνησης– και σε μια ολόκληρη σειρά δεξιών πολιτικών, εμποτισμένων με μίσος και ακόρεστη επιθυμία για εκδίκηση.
Ήταν η μετενσάρκωση ενός παλιού θεμελιώδους ισραηλινού θέματος: τα αιώνια θύματα δεν μπορούν ποτέ να αμαρτήσουν. Είναι η νοοτροπία που μετέτρεψε το τραύμα της 7ης Οκτωβρίου, σύμφωνα με τα λόγια της Ναόμι Κλάιν (Naomi Klein), σε «ένα όπλο πολέμου», εμποτίζοντας απρόσκοπτα την επίθεση της Χαμάς με εικόνες του Ολοκαυτώματος.
Και φυσικά, η ακροδεξιά υπουργός Όριτ Στρουκ (Orit Strook) το γνώριζε πριν από οποιονδήποτε άλλον, προβλέποντας τον Μάιο του 2023: «Σχετικά με την Γάζα [και τον επανεποικισμό της]– δεν νομίζω ότι ο λαός του Ισραήλ είναι νοητικά εκεί αυτήν τη στιγμή, οπότε δεν θα συμβεί σήμερα ή αύριο το πρωί. Μακροπρόθεσμα, υποθέτω ότι δεν θα υπάρχει άλλη επιλογή από το να το κάνουμε. Θα συμβεί όταν ο λαός του Ισραήλ θα είναι έτοιμος για αυτό, και δυστυχώς θα το πληρώσουμε με αίμα». Πόσο λυπημένη ήταν πραγματικά γι’ αυτό είναι δύσκολο να πει κάποιος, αφού η ίδια η Όριτ Στρουκ (Orit Strook), εν μέσω πολέμου, χάρηκε για το κύμα νέων οικισμών και φυλακίων στη Δυτική Όχθη και το περιέγραψε ως «μια εποχή θαυμάτων».
Ποια είναι η σχέση ανάμεσα σε αυτό το ξεχειλισμένο καζάνι του μεσσιανισμού και το «Σχέδιο των Στρατηγών»; Αυτό αποκαλύφθηκε νωρίτερα αυτόν τον μήνα, όταν ο Όμρι Μανίβ (Omri Maniv) του Channel 12 διαπίστωσε ότι, αν και οι στρατηγοί είναι το πρόσωπο του σχεδίου, ο εγκέφαλος πίσω από αυτό είναι η δεξιά οργάνωση Τζαβ 9 (Tzav 9) –η ομάδα που είναι υπεύθυνη για την πυρπόληση φορτηγών ανθρωπιστικής βοήθειας πριν να μπορέσουν να εισέλθουν στη Γάζα και, στην οποίαν, κατά συνέπεια, επιβλήθηκαν κυρώσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες όπως και στον ιδρυτή της, τον Σλόμο Σαρίντ (Shlomo Sarid).
Σύμφωνα με την έκθεση του Μανίβ (Maniv,) ήταν ο Σαρίντ (Sarid) που συνέδεσε τον Άιλαντ (Eiland) με το Φόρουμ των Εφέδρων Διοικητών και Μαχητών, το οποίο δημοσίευσε το σχέδιο. Μεταξύ των ιδρυτών του Φόρουμ είναι ο υποστράτηγος (ε.α.) Γκαμπί Σιμπονί (Gabi Siboni) από το Ινστιτούτο Μισγκάβ (Misgav), το οποίο προέρχονταν από το, ανενεργό πλέον, Ινστιτούτο Σιωνιστικής Στρατηγικής, μια οργάνωση βιτρίνα για το –ω τι έκπληξη– Κόχελετ (Kohelet).
Με την πάροδο των ετών, το Κόχελετ (Kohelet) έχει τελειοποιήσει την ικανότητα να επηρεάζει σημαντικά τη δημόσια ατζέντα στο Ισραήλ μέσω επεκτάσεων και υποκαταστημάτων που λειτουργούν με φαινομενικά αβλαβή ονόματα, με τους ερευνητές της μερικές φορές να αρνούνται ακόμη και οποιαδήποτε σχέση με αυτό. Ο Σαρίντ (Sarid) παρέθεσε ουσιαστικά το εγχειρίδιο λειτουργίας του Κόχελετ (Kohelet) όταν εξήγησε σε μια εσωτερική συνάντηση των μελών του Τζαβ 9 (Tzav 9) μέσω Zoom: «Έχουμε καταλήξει σε μια έξυπνη στρατηγική εδώ: να πάρουμε ένα αμφιλεγόμενο βασικό ζήτημα και μετά ως μη στρατιωτικές οργανώσεις ερχόμαστε και προσφέρουμε τη λύση στην κυβέρνηση. Ερχόμαστε από όλες τις πλευρές. Προσφέραμε λύσεις τόσο από τα δεξιά, όσο και από τα αριστερά».
Ο Άιλαντ γνώριζε ότι ο Σάριντ και τα μέλη του Φόρουμ των Εφέδρων Διοικητών και Μαχητών προσπαθούσαν να αποκαταστήσουν οικισμούς στη Γάζα, αλλά αρνήθηκε ότι το σχέδιό του είχε σκοπό να προετοιμάσει το έδαφος για αυτό. Έτσι ακούγεται η άρνηση από έναν χρήσιμο ηλίθιο.
Όπως κάθε καλός διοικητής στην Κεντρική Διοίκηση των IDF, που τον στέλνουν για να διασφαλίσει μια θρησκευτική γιορτή των εποίκων στον τάφο του Ιωσήφ στη Ναμπλούς (Nablus) ή για να εμποδίσει τις εξόδους από τα παλαιστινιακά χωριά Καφρ Καντούμ (Kafr Qaddum) και Μπέιτα (Beita), θα συνεχίσει να ισχυρίζεται ότι απλώς παρέχει λύσεις «ασφάλειας» που δεν έχουν καμία σχέση με την ατζέντα των εποίκων. «Δεν είναι πολιτικό», μας εξηγούν ξανά και ξανά, ενώ οι μεσσιανιστές χαίρονται, ρίχνοντας περιστασιακά ένα δάκρυ για «το αιματηρό τίμημα που πρέπει να πληρωθεί».
Ήταν, όμως, πραγματικά ένας χρήσιμος ηλίθιος; Αυτή την εβδομάδα μάθαμε, ότι η πολιτική ηγεσία του Ισραήλ πιέζει τον στρατό να εμποδίσει τους κατοίκους της Τζαμπάλιγια να επιστρέψουν στα σπίτια τους, «παρά το γεγονός ότι οι στόχοι της επιχείρησης… έχουν ως επί το πλείστον επιτευχθεί». Ο Άιλαντ τώρα αναμένει, ότι για τους Παλαιστίνιους, η βόρεια Γάζα «θα μετατραπεί σιγά σιγά σε ένα μακρινό όνειρο. Όπως έχουν ξεχάσει την Ασκελόν [Αλ Μαγκντάλ] (Ashkelon [Al-Majdal]), θα ξεχάσουν και αυτήν την περιοχή». Αυτή δεν είναι πλέον η φωνή ενός μη σκεπτόμενου στρατιωτικού που εφαρμόζει τακτικισμό, αλλά μάλλον η φωνή ενός πλήρους υποστηρικτή της εθνοκάθαρσης.
Και έτσι, έχουμε διαπεράσει όλα τα στρώματα της εξαπάτησης στο «Σχέδιο των Στρατηγών»: αντίθετα με ό,τι αναφέρθηκε, το ίδιο το σχέδιο είναι ένα έγκλημα πολέμου. Ο στρατός δεν παρείχε καμία περίοδο χάριτος για την απομάκρυνση αμάχων. Η στρατιωτική αιτιολόγηση είναι αμφισβητήσιμη και σίγουρα σε καμία περίπτωση δεν είναι ανάλογη με την μεγάλη ένταση της επιχείρησης. Και ο απώτερος στόχος του σχεδίου δεν είναι στρατιωτικός, αλλά πολιτικός –η επανεγκατάσταση στη Γάζα.
Το «παράθυρο» ευκαιρίας του Ισραήλ
Αυτήν τη στιγμή, περίπου 100.000 κάτοικοι παραμένουν πολιορκημένοι στην Μπέιτ Λαχίγια (Beit Lahiya), στην Μπέιτ Χανούν (Beit Hanoun) και στην Τζαμπάλιγια, πεινασμένοι και διψασμένοι. Ολόκληρες οικογένειες σφαγιάζονται και ολόκληρες γειτονιές ισοπεδώνονται κάθε μέρα. Η καταστροφή των υποδομών υγειονομικής περίθαλψης από το Ισραήλ και το μπλοκάρισμα της ιατρικής βοήθειας έχει θέσει τα νοσοκομεία εκτός λειτουργίας, ανίκανα να φροντίσουν τους τραυματίες. Εν τω μεταξύ, ένα μερικό μπλακ άουτ στις επικοινωνίες και η σχεδόν πλήρης απουσία δημοσιογράφων στις πολιορκημένες περιοχές, μας κρατούν σε μεγάλο βαθμό στο σκοτάδι.
Είναι δυνατόν να προβλέψουμε τι θα ακολουθήσει; Κάποιοι αναπόφευκτα θα αναζητήσουν απαντήσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε λίγες μέρες οι Αμερικανοί θα προσέλθουν στις κάλπες σε μια σκληρή κούρσα μεταξύ Ντόναλντ Τραμπ και Καμάλα Χάρις. Εάν κερδίσει ο Τραμπ, η ισραηλινή ηγεσία μπορεί να αναπνεύσει. Δεν θα σταματήσει κανένα ισραηλινό σχέδιο, όσο βάναυσο κι αν είναι –ακόμα και για τον απλό λόγο ότι δεν είναι ξεκάθαρος για το ποια είναι η διαφορά μεταξύ της Γάζας και του Ισραήλ.
Η Χάρις από την πλευρά της δεν θα ρισκάρει τις τελευταίες μέρες της εκστρατείας της κάνοντας βαρύγδουπες δηλώσεις. Σίγουρα δεν θα θέσει σε κίνδυνο την εβραϊκή ψήφο των Δημοκρατικών υποβάλλοντας στο Ισραήλ ένα πραγματικό τελεσίγραφο –στην πραγματικότητα το έχει ήδη πει. Και αν κερδίσει; Δεν υπάρχει βιασύνη. Ο νέος πρόεδρος θα πρέπει να μελετήσει την κατάσταση. «Παρακολουθούμε στενά τι συμβαίνει στη Γάζα και εργαζόμαστε με τους συμμάχους μας για μια λύση σε αυτήν την τραγική κατάσταση», θα πει σίγουρα.
Η Ευρώπη δεν έχει μοχλούς επιρροής στο Ισραήλ για το άμεσο μέλλον, και σε κάθε περίπτωση η εσωτερική διάσταση απόψεων εντός της Ε.Ε. –και, πρωτίστως, η αποφασιστική υποστήριξη της Γερμανίας στο Ισραήλ– ανατρέπουν κάθε δραστική αλλαγή πολιτικής. Και στη Χάγη, οι μύλοι της δικαιοσύνης αλέθουν αργά.
Η σωτηρία μπορεί να έρθει μόνο από την Ουάσιγκτον, αλλά η Ουάσιγκτον κάθε μέρα που περνά είναι περισσότερο απασχολημένη με την τελευταία σκανδαλώδη δήλωση του Τραμπ. Η μηχανή δηλητηρίασης της αμερικανικής δεξιάς, με τη βοήθεια του Έλον Μασκ, βρίσκεται ήδη σε υψηλές ταχύτητες στην παραγωγή παραπληροφόρησης και ψευδών ειδήσεων. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα θα είναι ότι για άλλη μια φορά κανείς δεν θα νοιάζεται για τη συσσώρευση παλαιστινιακών σορών.
Όλα αυτά παρέχουν στο Ισραήλ ένα παράθυρο ευκαιρίας ενός ή δύο μηνών, κατά το οποίο μπορεί ακόμη και να εντείνει την επιχείρηση εξόντωσης στη βόρεια Γάζα. Από όσο μπορώ να δω, τίποτα δεν θα το σταματήσει κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ή μάλλον και μετά. Ο εντεινόμενος πόλεμος στον Λίβανο και στο βόρειο τμήμα του Ισραήλ λειτουργεί, επίσης, ως ένα περαιτέρω προπέτασμα καπνού.
Πόσους Παλαιστίνιους θα εξοντώσει το Ισραήλ στη βόρεια Γάζα πριν από αυτό; Η δολοφονία περισσότερων από 1.000 σε τέσσερις εβδομάδες από την έναρξη της τρέχουσας επιχείρησης μπορεί να μην ακούγεται πολύ μεγάλος σε σύγκριση με τους αριθμούς που είδαμε στην αρχή του πολέμου, αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι η περιοχή που βρίσκεται σήμερα υπό πολιορκία περιέχει λιγότερο από το ένα πέμπτο του πληθυσμού της Γάζας. Αναλογικά, λοιπόν, αυτό ισοδυναμεί με τους αριθμούς ρεκόρ τους πρώτους δύο μήνες του πολέμου, όταν ο στρατός σκότωνε κατά μέσο όρο 250 ανθρώπους την ημέρα, μέσω αδιάκοπων αεροπορικών επιδρομών. Επομένως, δεν είναι περίεργο που οι κάτοικοι της βόρειας Γάζας λένε ότι οι τελευταίες εβδομάδες ήταν οι πιο δύσκολες από την αρχή του πολέμου.
Αναγκάστηκαν να φύγουν, και δεν θα επιστρέψουν ποτέ;
Αποκλείοντας το ενδεχόμενο μαζικής εξόντωσης με μέσα που δεν προβλέπονται ακόμη, το Ισραήλ φαίνεται να επιλέγει κάτι σαν μια μέση λύση μεταξύ εξόντωσης και μετακίνησης. Η εξόντωση προοριζόταν ως μια μορφή τρόμου και εκφοβισμού, ο τρόπος του στρατού να πείσει τους κατοίκους της βόρειας Γάζας να απομακρυνθούν «εθελοντικά». Αλλά ούτε αυτό ήταν αρκετό. Και έτσι, έστειλαν τους στρατιώτες στα καταφύγια για να συγκεντρώσουν τους πρόσφυγες υπό την απειλή όπλων και να τους στείλουν στα νότια, αφού οι άνδρες διαχωρίστηκαν από τις γυναίκες και τα παιδιά και οδηγήθηκαν για ανάκριση ή σύλληψη.
Στις 21 Οκτωβρίου, ο ισραηλινός δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός Kan δημοσίευσε πλάνα από drones, όπου οι Παλαιστίνιοι συλλαμβάνονται και εξαναγκάζονται σε φυγή προς το νότο. Ο σταθμός τους έβαλε τίτλο «Οι κάτοικοι της Γάζας που φεύγουν από την Τζαμπάλιγια». «Φεύγουν» με τον ίδιο τρόπο που «έφυγαν» οι κάτοικοι του Λυντ (Lyd), του Αλ Μαγντάλ (Al-Majdal) και της Μανσίγια (Manshiya) το 1948. Οι ίδιοι οι κάτοικοι της Γάζας μαρτυρούν: «Όποιος δεν ακολουθεί τις εντολές πυροβολείται».
Και έτσι είναι: γυναίκες και παιδιά σε μια γραμμή, χωρισμένα από τους άρρενες άνω των 16 ετών που κρατούν στα χέρια δελτία ταυτότητας σε μια άλλη γραμμή –μια αναγκαστική μετακίνηση-εκτόπιση που καταγράφηκε από τις κάμερες της δύναμης επιβολής. Στα επόμενα χρόνια, το Ισραήλ θα γράψει στα βιβλία της ιστορίας: έφυγαν από μόνοι τους.
Και ακριβώς τη στιγμή που η ισραηλινή τηλεόραση μετέδιδε τις εικόνες αυτής της «ήρεμης αναχώρησης», δημοσιογράφοι στη Γάζα ανέφεραν έναν άλλο βομβαρδισμό ενός καταφυγίου στον ίδιο προσφυγικό καταυλισμό, στον οποίο σκοτώθηκαν 10 άνθρωποι και τραυματίστηκαν 30. Η μαρτυρία του πληρώματος ενός ασθενοφόρου που ήταν εκεί αποκαλύπτει τη φρίκη: ένα drone ανακοίνωσε από αέρος, ότι οι κάτοικοι του οικιστικού συγκροτήματος θα έπρεπε να εκκενώσουν και, όχι πάνω από 10 λεπτά αργότερα, πριν προλάβουν οι περισσότεροι να φύγουν, η τοποθεσία βομβαρδίστηκε.
Το «Σχέδιο των Στρατηγών» είναι επομένως όχι μόνο μια απάτη, αλλά και μια επιχειρησιακή αποτυχία. Ο απειλούμενος πληθυσμός δεν ήταν διατεθειμένος να εκκενώσει οικειοθελώς βαδίζοντας στο μονοπάτι των ιπτάμενων σφαιρών και βλημάτων όλμων, προτιμώντας την οικεία από την άγνωστη φρίκη, όπως άλλωστε είναι η ανθρώπινη φύση (και πάλι, ποιος στον ισραηλινό στρατό είναι ικανός να αντιληφθεί τους Παλαιστίνιους ως ανθρώπους;). Ακόμη και η εξόντωση ως όργανο τρόμου δεν ήταν αρκετή για να πείσει τους κατοίκους της βόρειας Γάζας να απομακρυνθούν «εθελοντικά». Και έτσι, δυνάμεις πεζικού στάλθηκαν στα καταφύγια για να αναγκάσουν τους εκτοπισμένους, υπό την απειλή όπλου, να βγουν έξω και να αρχίσουν να βαδίζουν προς τα νότια (αφού οι άνδρες διαχωρίστηκαν και οδηγήθηκαν για ανάκριση ή σύλληψη).
Όλα τα σημάδια υποδεικνύουν, ότι το Ισραήλ δεν σχεδιάζει να αφήσει τους εκτοπισμένους να επιστρέψουν. Υπό αυτή την έννοια, η καταστροφή στη βόρεια Γάζα δεν μοιάζει με τίποτα που έχουμε δει στο παρελθόν. Ο στρατός φροντίζει πραγματικά να κάψει, να καταστρέψει και να γκρεμίσει κάθε κτίριο μετά την αποχώρηση των Παλαιστινίων –και μερικές φορές όσο αυτοί είναι ακόμα μέσα. Ακόμη και οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι μπορούν να δουν την επικείμενη κατάρα («την Γραφή στον Τοίχο») αυτήν τη φορά.
Πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να εκκαθαριστεί πλήρως η βόρεια Γάζα από τον πληθυσμό της; Είναι δύσκολο να προβλεφθεί επακριβώς, εξαρτάται από την αντοχή των ντόπιων κατοίκων, του μέγιστου ημερήσιου απολογισμού των θανάτων που επιτρέπει στον εαυτό του ο στρατός, βάσει των δικών του εκτιμήσεων, αλλά και της διεθνούς αντίδρασης. Σίγουρα, φαίνεται ότι η τρέχουσα επίθεση θα συνεχιστεί για τις επόμενες εβδομάδες.
Στο μεταξύ, πολλοί από τους εκτοπισμένους δεν εγκαθίστανται νότια του διαδρόμου Νετζαρίμ (Netzarim), αλλά μάλλον στα περίχωρα της πόλης της Γάζας, φοβούμενοι ότι αν φύγουν εντελώς από το βορρά, μπορεί να μην μπορέσουν να επιστρέψουν ποτέ. Εάν ο στρατός τούς διώξει και από εκεί, αυτό θα είναι ακόμη μια άλλη απόδειξη, ότι η επιχείρηση εκκαθάρισης δεν καθοδηγείται από επιχειρησιακές εκτιμήσεις.
Ένας αγώνας για τη ζωή
Τι μας μένει να κάνουμε; Μέσα στο Ισραήλ είμαστε λίγοι όσοι βλέπουμε την πραγματικότητα μπροστά μας με καθαρά μάτια. Αλλά όσα λίγα μπορούμε να κάνουμε, πρέπει να τα κάνουμε.
Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να πάψουμε να δίνουμε σημασία στις φωνές που τσιρίζουν δήθεν διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους: «Μα και τι θα γίνει με τον καταστατικό χάρτη της Χαμάς!», «Μα, τι θα γίνει με το Ιράν!» και «Μα, είναι βάρβαροι!». Τίποτα από αυτά δεν είναι σχετικό εν όψει της γενοκτονίας που πραγματοποιεί ο στρατός μας, καθώς διαβάζετε αυτές τις λέξεις (και δεν επιλέγω αυτόν τον όρο βιαστικά. Ορίστε, τέσσερις Ισραηλινοί ιστορικοί που κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα, οι οποίοι είναι μεγαλύτεροι ειδικοί από εμένα). Πώς ακριβώς δικαιολογεί η σφαγή της 7ης Οκτωβρίου το κάψιμο σχολείων και αρτοποιείων; Τι σχέση έχει ο χάρτης της Χαμάς με την άρνηση εισόδου ιατρικού εξοπλισμού στη Γάζα, που οδηγεί σε μαζικό θάνατο τραυματιών;
Πρέπει, επίσης, να αγνοήσουμε την καρικατούρα που είναι η «αντιπολίτευση». Η «εναλλακτική» που προσφέρει η «κεντροαριστερά» του Ισραήλ βρίσκεται μεταξύ μιας «στρατηγικής κατοχής» περισσότερων εδαφών από τη μια πλευρά και μιας πολιτικής «διαχωρισμού» από την άλλη, που εξακολουθεί να επιτρέπει στον στρατό πλήρη ελευθερία δράσης στα κατεχόμενα εδάφη ή σκέφτεται ακόμη και μια αναβίωση της «ιορδανικής επιλογής».
Η αδιάκοπη φασαρία για μεγάλες πολυμερείς πολιτικές ρυθμίσεις εξυπηρετεί μόνο έναν σκοπό: μια υπεκφυγή από την αιματηρή πραγματικότητα. Είναι μια άρνηση να αντιμετωπίσουμε τις δικές μας πράξεις, μια άρνηση να αναλάβουμε την ευθύνη για την καταστροφή –για την οποία η Χαμάς φέρει πράγματι σημαντικές ευθύνες, αλλά εμείς φέρουμε πολύ περισσότερες. Και τελικά, μια άρνηση να δούμε τους Παλαιστίνιους ως ανθρώπους, όπως και εμείς.
Έχω ξοδέψει αμέτρητες ώρες διαβάζοντας μαρτυρίες από τη Γάζα τον περασμένο χρόνο, και ένα φαινόμενο που με εντυπωσίασε ιδιαίτερα, παρ’ όλο που δεν καταλήγει στα πιο φρικτά εγκλήματα, είναι ο τρόπος με τον οποίο οι Ισραηλινοί στρατιώτες αντιμετωπίζουν τους Παλαιστίνιους, σαν να ήταν πρόβατα ή κατσίκες που τα βόσκουν από τη μια τοποθεσία στην άλλη. Όπως ένα κοπάδι ζώων, ελεύθεροι σκοπευτές και drones τούς μαντρώνουν, πυροβολώντας με αληθινά πυρά όποιον αρνείται να μετακινηθεί ή καθυστερεί πολύ. Αεροπλάνα και drones παραδίδουν ειδοποιήσεις εκκένωσης και στη συνέχεια σχεδόν αμέσως βομβαρδίζουν αυτούς που δεν κατάφεραν ακόμη να διαφύγουν. Μια τέτοια απανθρωποποίηση δεν μπορεί παρά να πυροδοτήσει τους συνειρμούς μας με σκηνές που απεικονίζουν τους Ναζί να φορτώνουν Εβραίους σε βαγόνια.
Ο ιστός των εγκλημάτων που περιγράφονται εδώ δεν είναι τόσο αφηρημένος –ένα μεγάλο μέρος της ισραηλινής κοινής γνώμης συμμετέχει σε αυτά. Εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, κατέγραψαν τον εαυτό τους σε δράση, ενώ πολλοί άλλοι ζητούν την εξόντωση των Παλαιστινίων. Η πλειοψηφία, ωστόσο, δεν είναι τόσο απόλυτη ή αυτάρεσκη. Οι περισσότεροι απλώς υπηρετούν τον στρατό για εκατοντάδες ημέρες εφεδρείας «επειδή πρέπει να προστατεύσουμε τη χώρα μας». Διαπράττουν εγκλήματα χωρίς να το σκέφτονται, ή με μισή σκέψη, ή μόνο με μια σιωπηλή, καταπατημένη σκέψη.
Μπορούν να βρουν μυριάδες δικαιολογίες, αλλά η καθεμία θρυμματίζεται μπροστά σε περισσότερα από 16.000 νεκρά παιδιά –από τα οποία πάνω από 3.000 είναι ηλικίας κάτω των 5 ετών– που έχουν όλα ταυτοποιηθεί με το όνομά τους και με τον αριθμό ταυτότητάς τους. Και καταρρέουν μπροστά στην καταστροφή όλων των μη στρατιωτικών υποδομών, οι οποίες δεν έχουν και δεν μπορούν να έχουν καθαρά στρατιωτικό σκοπό.
Επομένως, όλοι φέρουμε το βάρος της ευθύνης για αυτό, αν και κάποιοι περισσότερο από άλλους. Το κίνημα άρνησης του στρατού προέκυψε πολύ αργά και με πολύ αργό ρυθμό, ωστόσο απαιτεί όλη την ενθάρρυνση και την υποστήριξη και κάθε φωνή που μπορεί να δανειστεί. Η συναίνεση σχετικά με τον πόλεμο της εξόντωσης δηλητηριάζει την ισραηλινή κοινωνία και μαυρίζει το μέλλον της τόσο βαθιά, που ακόμη και οι μικροί θύλακες αντίστασης μπορούν να πολλαπλασιάσουν την αντοχή και την ελπίδα σε όσους δεν έχουν ακόμη παρασυρθεί από αυτό το ρεύμα της τρέλας.
Μπορούμε, επίσης, να αναζητήσουμε εταίρους σε αυτόν τον αγώνα στο εξωτερικό, όπου ο κρίσιμος μοχλός πίεσης είναι η οδός ανεφοδιασμού με αμερικάνικα όπλα. Από τις 7 Οκτωβρίου, αυτή η οδός λειτούργησε με πρωτοφανή ρυθμό (μέχρι σήμερα, όπλα αξίας 17,9 δισεκατομμυρίων δολαρίων έχουν αποσταλεί στο Ισραήλ), διευκολύνοντας έναν μακρύ κατάλογο εγκλημάτων πολέμου. Αλλά και κάτι άλλο ήταν επίσης άνευ προηγουμένου: για πρώτη φορά, αυτή η οδός παρεμποδίστηκε κάπως, έστω και προσωρινά, όταν η παράδοση βομβών 2.000 λιβρών καθυστέρησε πριν από την εισβολή στη Ράφα.
Αυτό είναι απλώς μια σταγόνα στον ωκεανό, αλλά δείχνει τι πρέπει να γίνει. Και δεν θα είχε συμβεί χωρίς τη συνεχή πίεση που ασκούσαν οι ακτιβιστές στους εκπροσώπους τους στο Δημοκρατικό κατεστημένο, πίεση η οποία τελικά διείσδυσε στο Λευκό Οίκο. Αναφορές, επιστολές προς τους βουλευτές, δημοσίευση μαρτυριών –οποιοδήποτε εργαλείο χρησιμοποιείται για να επηρεάσει την κοινή γνώμη ενάντια στην αυτόματη υποστήριξη του Ισραήλ μπορεί να βοηθήσει.
Ο αγώνας για τον τερματισμό αυτού του εντεινόμενου πολέμου εξόντωσης και μετακίνησης-εκτοπισμού στη Γάζα, ιδιαίτερα στο βορρά, είναι πρωτίστως ένας ανθρώπινος αγώνας. Είναι ένας αγώνας για τη ζωή, τόσο στη Γάζα όσο και στο Ισραήλ: για την ίδια την ευκαιρία να συνεχίσει να υπάρχει ζωή σε αυτήν την αιματοβαμμένη γη. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ανθρώπινο.
Στμ. Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας.
Πηγή: https://www.972mag.com/exterminate-expel-resettle-israel-northern-gaza/
Μετάφραση-απόδοση Π.
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.255, Ιανουάριος 2025