Όταν μόνο στην Γάζα κατά την τελευταία σφαγιαστική επίθεση του Ισραήλ έχουν κρεουργηθεί 20000 άνθρωποι εκ των οποίων τα 8000 είναι παιδιά, όταν κάθε 7 δευτερόλεπτα κάπου στον («απολίτιστο» και χωρίς τις «αξίες» του Δυτικού πολιτισμού), κόσμο πεθαίνει ένα παιδί από πείνα, δίψα, αρρώστια ή έλλειψη φαρμάκων, μου είναι ακατανόητη η ευχή για ένα «λιγότερο αιματηρό κόσμο» και όχι η ευχή για αγώνα παντί τρόπω και παντί σθένει για ένα αναίμακτο και ελεύθερο κόσμο.

΄Όταν ένα πνευματικό σωματείο, προοδευτικό από την φύση του, εύχεται «(...) να κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα για ένα κόσμο ευγενέστερο, λιγότερο αιματηρό, περισσότερο φιλόξενο για τα παιδιά και την ποίηση», ξέρω ότι τα πράγματα δεν είναι καλά. Καθόλου, μα καθόλου καλά.

Γι αυτό ας κρατήσει ο καθένας μας ως σωσίτριχο εγκόλπιο στίχο (ναι στίχο από ένα απέραντο παγκόσμιο ποίημα) για τη νέα χρονιά, την φράση του μάρτυρα της δημοκρατίας Βασίλειου Μάγγου, «Ας μη νικήσουμε ποτέ θα πολεμάμε πάντα», την ώρα που αγκαλιάζεται με τον στίχο του σπουδαίου Παλαιστίνιου ποιητή Σαμίχ Αλ Κάσεμ, «(...) κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θα αντιστέκομαι».

από: http://artinews.gr