Η εισβολή του Ισραήλ στην γειτονιά της πόλης της Γάζας άφησε πίσω του σημάδια καταστροφής. Ακόμα υπό πολιορκία οι κάτοικοί της κινδυνεύουν με θάνατο για να πάρουν ένα σακουλάκι αλεύρι
Παλαιστίνιοι περπατούν ανάμεσα στα ερείπια της Shuja’iya, στη βόρεια Γάζα,Φεβρουάριος 2024. (Mohammed Hajjar)
Πάνω από πέντε μήνες αφότου το Ισραήλ διέταξε όλους τους Παλαιστίνιους στη βόρεια Λωρίδα της Γάζας να εκκενώσουν προς τα νότια, περίπου 300.000 παραμένουν. Η πλειοψηφία ζει σε μια γειτονιά: τη Shuja’iya. Βρίσκεται στα ανατολικά της πόλης της Γάζας, η Shuja’iya υπήρξε καταφύγιο τόσο για μερικούς από τους κατοίκους της, όσο και για πολλούς περισσότερους Παλαιστίνιους, που εκτοπίστηκαν από αλλού στο βορρά ως αποτέλεσμα του εναέριου βομβαρδισμού και της χερσαίας επίθεσης του Ισραήλ. Μέχρι τον Δεκέμβριο, παρέμενε η μοναδική γειτονιά στη βόρεια Γάζα, που τα ισραηλινά στρατεύματα δεν είχαν ακόμη εισβάλει. Κατά τη διάρκεια εκείνου του μήνα, η Shuja’iya είδε μερικές από τις πιο βάναυσες ισραηλινές επιθέσεις που έχουν δει οπουδήποτε στη Λωρίδα.
Αυτή η εισβολή, που ξεκίνησε στις 4 Δεκεμβρίου και ολοκληρώθηκε στις 22 Δεκεμβρίου, προκάλεσε τέτοια καταστροφή στη γειτονιά, αφήνοντάς την στερημένη ουσιαστικά από κάθε όψη ζωής. Η Shuja’iya σήμερα είναι μια σκηνή εκτεταμένης καταστροφής, με τα σπίτια να έχουν γίνει ερείπια και τους δρόμους να είναι ερειπωμένοι. Οι βασικές υποδομές – συμπεριλαμβανομένων όλων των γραμμών ύδρευσης της γειτονιάς – έχουν καταστεί μη λειτουργικές, βυθίζοντας τους κατοίκους σε περαιτέρω απόγνωση.
Ο ισραηλινός στρατός δεν έχει αποσυρθεί εντελώς από την πόλη της Γάζας: στρατιωτικά οχήματα εξακολουθούν να διακρίνονται γύρω από την περίμετρο της πόλης, καθώς και σταθμευμένα στο σημείο ελέγχου Netzarim που διχοτομεί τη Λωρίδα της Γάζας στα δύο κατά μήκος της Γουάντι Γάζας. Ως εκ τούτου, η πόλη της Γάζας παραμένει ουσιαστικά υπό πολιορκία και αποκομμένη από την υπόλοιπη Λωρίδα, ενώ οι ισραηλινές δυνάμεις ελέγχουν την είσοδο πενιχρής ανθρωπιστικής βοήθειας.
«Δεν μπορώ να περιγράψω την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τώρα», είπε ο Nader Jerada, 33 ετών, στο +972 με έκδηλη απογοήτευση. «Είμαστε εξαντλημένοι από την πείνα. Θέλω να ουρλιάξω ότι δεν έχουμε φαγητό. Έχω έξι παιδιά: έξι στόματα να ταΐσω. Χθες η κόρη μου έκλαιγε από την πείνα. Θέλω αντέχω ακούγοντας την να κλαίει. Πριν από τον πόλεμο, βοηθούσα τους πάντες και ταΐζα τους πάντες, αλλά κοιτάξτε μας τώρα: τρώμε ωμό σιτάρι και κριθάρι, ακόμη και ζωοτροφές για πτηνά — που, όπως όλα τα άλλα, εξαντλούνται στην αγορά. Ένα κιλό κοστίζει 35 NIS (περίπου 10 $).»
Λόγω της σπανιότητας του αλευριού στο βορρά και των επανειλημμένων επιθέσεων του Ισραήλ σε πλήθη Παλαιστινίων, που συγκεντρώνονται για να λάβουν ανθρωπιστική βοήθεια, πολλοί κάτοικοι όπως η Τζεράντα αναγκάστηκαν να καταφύγουν στο άλεσμα των ζωοτροφών – οι οποίες συχνά είναι γεμάτες με μικρά έντομα – ως υποκατάστατο. «Έχει τρομερή γεύση και δεν είναι κατάλληλο για κατανάλωση, αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή», είπε. «Αύριο θα πάω στο νότο, αντί να πεθάνω με τα παιδιά μου στο βορρά χωρίς φαγητό».
«Έχουμε χάσει κάθε αξιοπρέπεια εξαιτίας του πολέμου», είπε ο 22χρονος κάτοικος της Shuja’iya, Said Sweirki. «Έχουμε γίνει σαν τα ζώα. Οι ζωές μας δεν έχουν νόημα και κανείς δεν μας νοιάζεται, ούτε μας εκτιμά στη Γάζα. Ουρλιάζουμε, πεινάμε και πεθαίνουμε μόνοι. Γνωρίζει ο κόσμος ότι τρώμε ζωοτροφές; Ζούμε χωρίς τις βασικές ανάγκες της ζωής: χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, χωρίς καύσιμα. Μαζεύουμε καυσόξυλα για ώρες από τους δρόμους και κατεστραμμένα σπίτια. Επιστρέψαμε στη Λίθινη Εποχή».
«Ξυπνάμε κάθε πρωί ψάχνοντας για νερό», συνέχισε ο Sweirki. «Όλοι στη γειτονιά κουβαλούν άδεια δοχεία, ψάχνοντας για ώρες για να βρουν μέρη να τα γεμίσουν. Μετά από αυτό, αναζητούμε πού μπορεί να υπάρχει βοήθεια ή πού διατίθεται ρύζι σε λογική τιμή».
Οι Παλαιστίνιοι συλλέγουν νερό στη Shuja’iya, στη βόρεια Γάζα,Φεβρουάριος 2024. (Mohammed Hajjar)
«Το χειρότερο δεν είναι ο πόλεμος. Δυστυχώς, έχουμε συνηθίσει τους πολέμους», συνέχισε. «Οι χειρότεροι είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται αυτές τις συνθήκες για να βγάλουν χρήματα — οι έμποροι χωρίς αρχές. Χθες πήγα σε έναν άνθρωπο που πουλάει νερό από το ιδιωτικό του πηγάδι. Στάθηκα στην ουρά και μετά άρχισε να φωνάζει, «Το νερό έγινε ακριβό, ένα γαλόνι θα είναι 5 NIS [περίπου 1,50 $]», όταν ήταν μισό σέκελ. Το μόνο που εύχομαι είναι να φύγω από αυτή την καταπιεστική χώρα».
«Δεν έχω να χάσω τίποτα»
Μέχρι τις 2 Νοεμβρίου, ο ισραηλινός στρατός είχε πολιορκήσει πλήρως την πόλη της Γάζας, σηματοδοτώντας την έναρξη της σκληρής εισβολής του. Τους επόμενους δύο μήνες, οι δυνάμεις του πήγαν πόρτα σε πόρτα, συγκεντρώνοντας και κρατώντας εκατοντάδες άνδρες, διαπράττοντας σφαγές εναντίον αμάχων και αφήνοντας σημάδια καταστροφής παντού. Οι Παλαιστίνιοι πυροβολήθηκαν, επειδή απλώς βγήκαν από τα σπίτια τους, ακόμη και όταν προσπαθούσαν να φύγουν από την πόλη. Αλλά μόλις ένα μήνα αργότερα τα τανκς κύλησαν στη Shuja’iya.
Στις 4 Δεκεμβρίου, ο Abu Khalil Habeib ήταν στο σπίτι με μεγάλο μέρος της ευρύτερης οικογένειάς του, όταν τα ισραηλινά στρατεύματα εισέβαλαν στη γειτονιά υπό την κάλυψη βαρέων βομβαρδισμών πυροβολικού. Ανάμεσα σε περισσότερους από 90 συγγενείς, που είχαν καταφύγει μαζί του ήταν η οικογένεια του αδελφού του, Χαμντάν, που είχε εκτοπιστεί από τη γειτονιά Αλ-Σάαφ.
«Όλοι εκκενώσαμε από το σπίτι, αλλά μετά από λίγα μέτρα, ο Χαμντάν σταμάτησε και μου είπε: «Πρέπει να επιστρέψω για να πάρω γάλα για την κόρη μου γιατί δεν υπάρχει στις αγορές», είπε ο Χαμπέιμ. Αυτή η απόφαση ήταν τραγικά μοιραία: «Γύρισε σπίτι και δεν τον έχουμε δει από τότε».
Παλαιστίνιοι περπατούν ανάμεσα στα ερείπια της Shuja’iya, στη βόρεια Γάζα,Φεβρουάριος 2024. (Mohammed Hajjar)
Μέσα στο χάος της εισβολής του στρατού στη Shuja’iya, η υπόλοιπη οικογένεια συνέχισε το ταξίδι της. «Συνεχίσαμε να περπατάμε μέχρι που φτάσαμε στα καταφύγια στο Al-Rimal [μια άλλη γειτονιά κοντά]. Περιμέναμε ώρες, αλλά ο [Hamdan] δεν ήρθε», συνέχισε ο Habeib. «Προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε μαζί του, αλλά δεν υπήρχε τηλεφωνική υπηρεσία. Μέχρι τότε, περιμέναμε ότι κάτι κακό του είχε συμβεί».
Η οικογένεια έζησε με το οδυνηρό κενό της απουσίας του Χαμντάν για δύο μήνες, μόνο για να επιστρέψει στο σπίτι μετά την αποχώρηση του στρατού και να κάνει μια ανακάλυψη που σοκάρει την καρδιά. «Βρήκαμε το σώμα του Hamdan στη μέση του δρόμου, να φαίνεται σαν κάτι να το είχε συνθλίψει», θυμάται ο Habeib, με δάκρυα στα μάτια του. «Ένα ισραηλινό τανκ είχε περάσει πάνω από το σώμα του, αποσπώντας τα οστά του από τη σάρκα του».
Εξακολουθώντας να σηκώνει το βάρος της θλίψης, ο Habeib φοβάται ότι μπορεί να χρειαστεί να φύγουν ξανά από τη Shuja’iya καθώς οι ισραηλινές δυνάμεις συνεχίζουν να επιχειρούν στη γειτονική γειτονιά της Zeitoun. «Χθες, δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε από τους ήχους των ισραηλινών βομβαρδισμών και πυροβολισμών, καθώς βρίσκονται τώρα λιγότερο από ένα χιλιόμετρο μακριά», είπε. «Ετοιμάζουμε τα υπάρχοντά μας για εκκένωση, φοβούμενοι την προσέγγιση του στρατού και τα τανκς που μας περιβάλλουν. Δεν θέλουμε να μας συμβεί και η μοίρα του Χαμντάν».
Μια άλλη οικογένεια που βρέθηκε στο χάος της εισόδου των ισραηλινών δυνάμεων στη Shuja’iya ήταν αυτή της Heba Salim Al-Shurfa, μιας 44χρονης που είχε ήδη εκτοπιστεί με την οικογένειά της από τη συνοικία Sheikh Radwan νωρίτερα στον πόλεμο. «Στις 4 Δεκεμβρίου είδα το θάνατο με τα μάτια μου και μέχρι τώρα δεν ξέρω πώς επέζησα», είπε στο +972. «Ξαφνικά τα ξημερώματα ακούστηκαν βομβαρδισμοί και πυροβολισμοί που δεν σταμάτησαν ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Τα τζάμια έσπασαν από πάνω μας και το σπίτι σείστηκε βίαια. Ένιωσα σαν τις τελευταίες στιγμές της ζωής μας».
Παλαιστίνιοι περπατούν ανάμεσα στα ερείπια της Shuja’iya, στη βόρεια Γάζα,Φεβρουάριος 2024. (Mohammed Hajjar)
«Καθώς άνοιξε το φως της ημέρας, η γειτονιά γέμισε με εκτοπισμένους που εγκατέλειπαν τα σπίτια τους, αλλά κανείς δεν ήξερε πού να πάει», συνέχισε. «Η σκηνή ήταν τρομακτική. οι άνθρωποι φώναζαν, «Τανκς στη διασταύρωση — αν δεν φύγετε τώρα, θα σας πολιορκήσουν και θα σας σκοτώσουν ή θα σας αιχμαλωτίσουν».
Όταν το άκουσε αυτό, εξήγησε η Αλ-Σούρφα, όλοι έφυγαν από το σπίτι στο οποίο έμενε χωρίς δισταγμό ούτε στιγμή και χωρίς καν να προλάβουν να ελέγξουν ο ένας που βρίσκεται ο άλλος. Αφού περπάτησε λίγα μέτρα κάτω από το δρόμο, ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι ο σύζυγός της δεν ήταν μαζί τους — και από εκείνη την ημέρα, δεν τον έχει δει. «Ο σύζυγός μου εξακολουθεί να αγνοείται», θρηνούσε η Αλ-Σούρφα. «Δεν ξέρω τίποτα για το τι του συνέβη. Μακάρι να είχε συλληφθεί ή ακόμα και να είχε σκοτωθεί. Τουλάχιστον τότε θα μπορούσα να τον θάψω σε έναν κατάλληλο τάφο, για να τον τιμήσω και να έχω ένα μέρος που μπορεί να πάει η οικογένειά μας για να τον θυμάται».
Η Al-Shurfa κατέφυγε με την υπόλοιπη οικογένειά της στη γειτονιά Al-Rimal, προτού αναγκαστεί να επιστρέψει στη Shuja’iya όταν το Ισραήλ έκανε επιδρομή και σε αυτήν την περιοχή. Τώρα, η Al-Shurfa ορκίζεται ότι δεν θα φύγει πουθενά αλλού, ανεξάρτητα από τις περιστάσεις: «Ακόμα κι αν φτάσουν στη Shuja’iya [ξανά], δεν θα εκκενώσω. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο για μένα να χάσω ή να θρηνήσω».
«Νιώθουμε χαμένοι σε μια ζούγκλα»
Αν και οι μάχες στη Shuja’iya έχουν μειωθεί από τα τέλη Δεκεμβρίου, ο ισραηλινός στρατός συνεχίζει να εισέρχεται στη γειτονιά περιοδικά, αναγκάζοντας τους κατοίκους να φεύγουν κάθε φορά από τη μια περιοχή στην άλλη. Ο αριθμός των θυμάτων και των αγνοουμένων από την εισβολή των ισραηλινού κράτους δεν είναι ακόμη πλήρως γνωστός: καθώς οι ισραηλινές δυνάμεις εξακολουθούν να πολιορκούν τη γειτονιά, καμία ιατρική ομάδα δεν μπόρεσε να εισέλθει για να απομακρύνει τους τραυματίες ή να ανασύρει τους νεκρούς. Ωστόσο, αυτό που έγινε σαφές στους επιζώντες κατοίκους μετά την υποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων στα τέλη Δεκεμβρίου, ήταν το μέγεθος της καταστροφής.
Παλαιστίνιοι περπατούν ανάμεσα στα ερείπια της Shuja’iya, στη βόρεια Γάζα,Φεβρουάριος 2024. (Mohammed Hajjar)
Ο Naser Bitar, ένας 31χρονος κάτοικος, έχασε τόσο το σπίτι του όσο και το ξυλουργείο του στη Shuja’iya ως αποτέλεσμα των επιθέσεων του Ισραήλ. «Ένα ολόκληρο τετράγωνο εξαφανίστηκε εντελώς», είπε στο +972. «Το σπίτι μου, το εργαστήριό μου, άλλα 12 σπίτια και ένα τζαμί, όλα έγιναν ερείπια. Όταν επιστρέψαμε μετά την αποχώρηση του στρατού, δεν μπορούσα να αναγνωρίσω πού ήταν το σπίτι μου».
Ο Bitar είχε ανοίξει το εργαστήριό του μόλις ένα χρόνο πριν από τον πόλεμο, ονειρευόμενος να ξεκινήσει μεγάλα έργα. «Μακάρι να είχα χάσει μόνο το σπίτι μου», είπε. «Τουλάχιστον τότε θα μπορούσα να δουλέψω στο εργαστήριο μετά τον πόλεμο για να φτιάξω ένα νέο».
«Εδώ και πέντε μήνες, δεν έχω λάβει ούτε ένα σέκελ», συνέχισε ο Μπιτάρ. «Η δουλειά σταμάτησε εντελώς και ξόδεψα όλες τις οικονομίες μου τους πρώτους μήνες του πολέμου. Δεν ξέρω τι να κάνω ή πώς να πω στα παιδιά μου ότι δεν έχω χρήματα και φαγητό. Οι τιμές είναι εξαιρετικά υψηλές και η αγορά έχει περιορισμένες προμήθειες. Ορισμένοι διεθνείς οργανισμοί ισχυρίζονται ότι εργάζονται στο βορρά για να μας βοηθήσουν, αλλά για μένα, από την αρχή του πολέμου, δεν έχω λάβει καμία βοήθεια. Δεν ξέρω γιατί η βοήθεια δεν κατανέμεται σωστά».
Τις τελευταίες εβδομάδες, μια στάλα ανθρωπιστικής βοήθειας έφτασε σε μερικούς από τους Παλαιστίνιους, που πολιορκήθηκαν στη βόρεια Γάζα, τόσο μέσω ρίψεων αεροσκαφών όσο και μέσω νηοπομπών φορτηγών. Οι κάτοικοι περιμένουν όλη τη νύχτα στο σημείο, όπου πρόκειται να φτάσει η βοήθεια, ελπίζοντας απεγνωσμένα να φέρουν κάτι στο σπίτι για τις οικογένειές τους. Ωστόσο, αυτές οι συγκεντρώσεις μπορεί να είναι εξαιρετικά επικίνδυνες, με τις ισραηλινές δυνάμεις να ανοίγουν πυρ εναντίον του πλήθους σε πολλές περιπτώσεις και τοπικές συμμορίες να αρχίζουν να παρεμβαίνουν στη διανομή.
Παλαιστίνιοι περπατούν ανάμεσα στα ερείπια της Shuja’iya, στη βόρεια Γάζα,Φεβρουάριος 2024. (Mohammed Hajjar)
Ο Amjad Bassam, 19 ετών, ήταν ένας από τους τυχερούς: στα τέλη Φεβρουαρίου, κατάφερε να πάρει στο σπίτι του δύο σακούλες αλεύρι από μια συνοδεία βοήθειας που έφτασε στο βορρά. «Δεν μπορώ να σας περιγράψω τη σκηνή», είπε. «Χιλιάδες άνθρωποι περιμένουν αλεύρι. Όλοι στη Γάζα πεινάνε. Παρά την εγγύτητά μας με τα ισραηλινά τανκς, οι άνθρωποι έτρεξαν στα φορτηγά βοήθειας και άρπαξαν ό,τι μπορούσαν. Το να πάρει στα χέρια του αλεύρι για την οικογένειά του», είπε, ήταν «η καλύτερη στιγμή της ζωής μου στον πόλεμο».
Ο Bashir Ishteiwi, 60 ετών, δεν είχε τέτοια τύχη. «Από την αναμονή στον ήλιο στην οδό Salah al-Din μέχρι τις νύχτες που αντέχουν παγωμένοι στην οδό Rashid, δεν μπόρεσα να πάρω αλεύρι ούτε μια φορά», θρηνούσε. Ο ηλικιωμένος άνδρας έχασε δύο γιους στον πόλεμο, και οι δύο σκοτώθηκαν σε ισραηλινή αεροπορική επιδρομή. με αποτέλεσμα να επωμίζεται την ευθύνη της φροντίδας των εγγονών του. Αλλά σε ένα πλήθος χιλιάδων απελπισμένων, πεινασμένων ανθρώπων, έχει ελάχιστες πιθανότητες να ξεφύγει με οτιδήποτε.
«Οι δυνατοί τρώνε τους αδύναμους», είπε ο Έστιουι. «Όσοι είναι οπλισμένοι με όπλα ελέγχουν το αλεύρι. Οι συμμορίες επεμβαίνουν στη διανομή βοήθειας, η οποία γίνεται δίχως σύστημα. Σε μια περίπτωση, κατάφερα να κουβαλήσω ένα σακουλάκι αλεύρι με τον εγγονό μου. Περπάτησα λίγα μέτρα και μια ομάδα κακοποιών με σταμάτησε, κραδαίνοντας ένα μαχαίρι και απαιτώντας να τους δώσουμε το αλεύρι. Το παρέδωσα: Είμαι γέρος, δεν έχω τη δύναμη να αντιμετωπίσω κανέναν».
«Πυροβολισμοί από ισραηλινά τανκς, συμμορίες που κρατούν όπλα, το κρύο, ο φόβος – τα αντέχουμε όλα αυτά για ένα απλό σακουλάκι αλεύρι», πρόσθεσε ο εγγονός του Έστιουι. «Η κατάστασή μας στη Γάζα φτάνει σε ένα σημείο όπου νιώθουμε χαμένοι σε μια ζούγκλα». 16 Μαρτίου 2024 Αναδημοσίευση, +972 Magazine
Ο Mahmoud Mushtaha είναι ανεξάρτητος δημοσιογράφος και ακτιβιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων με έδρα τη Γάζα.
από: https://anarchypress.wordpress.com