Κάποια στιγμή θα συνέβαινε. Ένα γερασμένο και μη συντηρημένο, πόσο μάλλον μη εκσυγχρονισμένο, σιδηροδρομικό δίκτυο, τεχνολογική υστέρηση, επένδυση στην τύχη και στον ανθρώπινο παράγοντα συνθέτουν τη συνταγή της καταστροφής.

Όλα έγιναν μισά και περίπου. Ο υπερχρεωμένος ΟΣΕ ιδιωτικοποιήθηκε με τον κεντρικό έλεγχο να παραμένει στο κράτος που "χώνεψε" και το χρέος του οργανισμού με αποτέλεσμα εκ των υστέρων η ιταλική εταιρεία που αγόρασε φτηνά να μπορεί να ρίξει τις ευθύνες στο ελληνικό Δημόσιο και το αντίστροφο.

To βέβαιο είναι ότι εκπρόσωποι των εργαζομένων είχαν χτυπήσει το κουδούνι του κινδύνου κατ’ επανάληψη και μιλούν για μια πορεία παρακμής 25 ετών που κατέληξε σε μια πολύνεκρη τραγωδία.

Το να φορτωθεί η ευθύνη στον σταθμάρχη είναι και υποκριτικό και άδικο. Είναι η εύκολη λύση και γι αυτό κακή.

Συστήματα ασφαλείας υπάρχουν και δεν λειτουργούν. Αγοράστηκαν και ξεχάστηκαν. Στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, ανακαλύπτουμε με τον πιο μακάβριο τρόπο ότι το αν το παιδί θα φτάσει στον προορισμό με το τρένο, εξαρτάται από τα ανακλαστικά και την ευθυκρισία δυο-τριών υπαλλήλων.

Το δύσκολο και αναγκαίο θα ήταν να αντιμετωπιστεί το δομικό πρόβλημα της χώρας και του ΟΣΕ που έγινε Hellenic Train, δηλαδή με τη νοοτροπία "πάμε κι όπου βγει", όπως είπε ο μηχανοδηγός στον ασύρματο σύμφωνα με τη μαρτυρία επιβάτη.

πηγη: https://tvxs.gr