Ο Μητσοτάκης απογοητεύει, αλλά οι απογοητευμένοι δεν πηγαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Τους αποτρέπει το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μένος» κι ένας «αρνητικός συναισθηματισμός» λένε οι ειδικοί. Ποιος όμως δημιουργεί αυτή την αρνητική προδιάθεση; Η προπαγάνδα των «συστημικών-εξωνημένων» μίντια, απαντούν πάραυτα κάποιοι. Και δεν έχουν άδικο. Αλλά το δίκιο τους είναι «μισό». Για να υλοποιηθεί η προπαγάνδα χρησιμοποιείται μία ορισμένη τεχνική που παραπέμπει στη μυθοπλασία. Αρχικά υπάρχει ένα «πραγματικό γεγονός»(res facta), συνήθως ήσσονος σημασίας, πάνω στο όποιο θα βασισθεί η ανάπτυξη ενός τεράστιου μύθου (res ficta). Και το «πραγματικό γεγονός» το παρέχει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Για την ακρίβεια, κάποια στελέχη του.

Η επίθεση ενός συνέδρου (αποπεμφθέντος γι’ αυτό) στον Δρίτσα, οι αποδοκιμασίες των προεδρικών εναντίον του Τσακαλώτου, το ύφος και η γλώσσα Πολάκη, είναι τα μεμονωμένα «πραγματικά γεγονότα» που θα ενισχυθούν μέσω των μιντιακών πολλαπλασιαστών και θα μετασχηματιστούν σε «πολιτικό χουλιγκανισμό». Με άλλα λόγια, οι ύβρεις γίνονται "βούτυρο στο ψωμί" της δεξιάς προπαγάνδας, που όταν δεν μπορεί να αμβλύνει την απογοήτευση των ψηφοφόρων της, σ' ένα δεύτερο επίπεδο τους "ουδετεροποιεί", εκφοβίζοντάς τους και ακυρώνοντας την μετακίνησή τους προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. 

Πέραν των κομματικών "ζημιών ή ωφελειών", όμως, η "γλώσσα" έχει και μία σημαντική διάσταση στο πεδίο της πολιτικής και κοινωνικής αλλαγής καθώς και στο επίπεδο του παραδείγματος. 

Ο Β. Μπένγιαμιν έγραφε πως στη ζωή υπάρχουν «δύο ορχήστρες χάλκινων οργάνων»: μία είναι η στρατιωτική μπάντα που παίζει μια μουσική με βάρβαρο χαρακτήρα, ρυθμίζοντας το βήμα των ανθρώπων ώστε να είναι ομοιόμορφο. Η άλλη, είναι μία ορχήστρα «αισθησιακή και σαγηνευτική», ευαίσθητη, ανθρώπινη, που ηχεί τις χαρές του ατόμου μέσα στον έρωτα και στην ομάδα. Η πρώτη είναι η ορχήστρα των φασιστών, ενώ η δεύτερη είναι των ανθρώπων που επιμένουν να αγαπούν, είναι η ορχήστρα των χρωμάτων και των ερώτων.

Ο νέος κόσμος βρίσκεται στη δεύτερη "ορχήστρα". Και είναι η νέα του γλώσσα που θάλλει στις οπωροφόρες λέξεις και στην ποιητικότητα των δρόμων, εκεί όπου κατοικούν εξόριστοι οι νέοι και ο νέος λόγος, εκεί όπου ανθίζει η αλληλεγγύη για τους πρόσφυγες και η αγάπη για τους απόκληρους. Εκεί όπου παράγεται μια νέα ευαισθησία και μια νέα Μορφική Επινοητικότητα... 

πηγη: http://artinews.gr