Μη, μην ανοίξεις αυτή την πόρτα. Μη μπεις εκεί μέσα. Όποιος κι αν μπήκε, βγήκε μετά μ’ ένα χαμόγελο ως τ’ αυτιά και με χορευτικές κινήσεις μαριονέτας κι ό,τι και να του λέγανε αυτός με το χαζοχαμόγελο ήταν αδύνατον ν’ ανησυχήσει.

Μη, μην ανοίξεις αυτή την πόρτα. Δεν θα ‘χει γυρισμό σου λέω. Μου είπαν ότι είναι ένας θάλαμος λευκός. Κατάλευκος. Ένα λευκό κουτί. Τίποτα άλλο. Σε βάζουνε γυμνό εντελώς κι ύστερα αρχίζει μέσα από τους αεραγωγούς να ρέει ευτυχία. Ναι, μη γελάς, ευτυχία. Ατόφια και χαζή και μόνιμη. Τέτοια που βγαίνεις, βλέπεις το παιδί σου να σφαδάζει κι εσύ δεν το μπορείς από το ροζ σου συννεφάκι να κατέβεις, να το αγκαλιάσεις τρυφερά, να το παρηγορήσεις. Μέχρι να ορκιστείς μπορείς πως είσαι ο ευτυχέστερος του κόσμου κι ας βλέπεις το παιδί σου σπαραγμένο.
Ευτυχία, λένε, διαρκής, αέναη, εις τους αιώνας των αιώνων. Μα είναι λήθη. Σε κάνουν να ξεχνάς πως είσαι άνθρωπος.

Μη μπεις, μη μπεις σου λέω εκεί μέσα. Εμείς μπορούμε αληθινή, μέσα στις λάσπες, στα σκατά και στα αίματά μας. Δεν είναι τέτοια η δική μας ευτυχία.
Η δική μας δεν έχει πόρτα.