Τι πιστεύουν τα ελληνικά κόμματα για όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία και γύρω από αυτή; Έχουν ασχοληθεί με τις ολέθριες συνέπειες μιας πολεμικής σύρραξης για τη χώρα μας;

Κώστας Αργυρός

13.02.2022


Προκαλεί πραγματικά απορία η αδιαφορία του πολιτικού κόσμου της Ελλάδας για τα όσα συμβαίνουν αυτές τις εβδομάδες στην Ευρώπη γύρω από την κρίση στην Ουκρανία. Η παρέμβαση της Ντόρας Μπακογιάννη, την οποία μόνο η εφημερίδα «Εστία» θεώρησε άξια να την κάνει πρωτοσέλιδο αποτελεί μια εξαίρεση, η οποία υπογραμμίζει απλώς πόσο εσωστρεφές και επαρχιωτικό παραμένει το πολιτικό και μιντιακό μας σύστημα.

Ακόμα και όποιος μπορεί να διαφωνεί με άλλες πτυχές της πολιτικής του Εμανουέλ Μακρόν δε μπορεί να μην αναγνωρίζει στο Γάλλο πρόεδρο, ότι εδώ και μέρες έχει προσπαθήσει να αναλάβει (ευρωπαϊκές) πρωτοβουλίες αποκλιμάκωσης της κρίσης. Κατόρθωσε να πάει στη Μόσχα, χωρίς να «εκτεθεί» όπως προέβλεπαν μερικοί από κάποια εξευτελιστική αντιμετώπιση από τον Πούτιν, να περάσει από το Κίεβο και να καταλήξει στο Βερολίνο, σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει ένα κοινό ευρωπαϊκό μέτωπο με τη Γερμανία, το οποίο θα έχει στόχο την «αποτροπή του πολέμου». Επιχειρεί να εμπλέξει σε αυτή τη διαδικασία και την Πολωνία, μια χώρα που παραδοσιακά ευθυγραμμίζεται περισσότερο με τα κελεύσματα της Ουάσιγκτον παρά με εκείνα των Βρυξελλών. (Αλλωστε στην προκειμένη κρίση δεν υπάρχουν καν τέτοια).

Με άλλα λόγια ο Γάλλος πρόεδρος μπορεί να συνεκτιμά ότι αυτές οι πρωτοβουλίες θα βελτιώσουν την (προεκλογική) εικόνα του στο εσωτερικό της Γαλλίας, αλλά σίγουρα παίρνει ένα ρίσκο για λογαριασμό της Ευρώπης συνολικά, αφού είναι γνωστό ότι τον ενοχλεί η εικόνα μιας ΕΕ αδύναμης και ετερόφωτης, που θα άγεται και θα φέρεται από τις ΗΠΑ.

Ουσιαστικά αυτά επεσήμανε και η πρώην υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας. Από τους υπόλοιπους σιωπή. Συμπολίτευση και αντιπολίτευση λες και έχουν χάσει τη λαλιά τους για την κρίση στη σχέση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ με τη Ρωσία, από το φόβο προφανώς μην πουν κάτι λάθος. Κανείς δεν είχε το θάρρος της κας Μπακογιάννη, να επισημάνει ότι οι ΗΠΑ σηκώνουν επικίνδυνα τους τόνους και να αναρωτηθούν, πού αποσκοπεί αυτό τελικά.

Σίγουρα είναι πολύ πιο βολικοί οι καβγάδες για τις «τσάντες του Δούκα» και τους «εκλογικούς πελάτες του Γεωργαντά». Η εξωτερική πολιτική δεν προσφέρεται για αντιπαράθεση σε στυλ κουτσομπολιού. Απαιτεί και κότσια και γνώσεις. Καλές οι παρελάσεις και οι υπερπτήσεις πάνω από την Ακρόπολη, αλλά χρειάζεται και μια ευρύτερη στρατηγική. Δεν αρκεί να «μένουμε Ευρωπαίοι» στα λόγια. Ειδικά για ένα θέμα που θα επηρεάσει τη χώρα μας μεσοπρόθεσμα, αφού πίσω από τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις παίζονται και οικονομικά και εμπορικά «στοιχήματα» πολλών δισεκατομμυρίων, με επίκεντρο την ενέργεια.

Θα περίμενε κανείς λοιπόν και από έναν πρωθυπουργό, που κάνει διαγγέλματα για να ανακοινώσει μέχρι και πότε θα… κλείνουν οι ταβέρνες, να έχει τοποθετηθεί για το θέμα, αλλά και από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να πράξει κάτι αντίστοιχο. Τι πιστεύουν τα ελληνικά κόμματα για όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία και γύρω από αυτή; Eχουν ασχοληθεί με τις ολέθριες συνέπειες μιας πολεμικής σύρραξης για τη χώρα μας;

Το περίεργο της ιστορίας είναι, ειδικά για τον πρωθυπουργό που επιμένει συχνά να επιδεικνύει τη στενή του σχέση με τον Γάλλο πρόεδρο, ότι δεν έχει βρει να πει δύο κουβέντες για τις πρωτοβουλίες του Παρισιού. Εκτός αν επηρεάζεται κι αυτός από τα τρομολαγνικά σενάρια του αμερικανικού και βρετανικού Τύπου, που άκριτα και ανεξέλεγκτα αναπαράγουν και τα «συστημικά ΜΜΕ» εδώ στην Ελλάδα, με χάρτες, αεροφωτογραφίες, γραφήματα, ημερομηνίες και… ποσοστά πιθανότητας εισβολής, που έχουν κατασκευαστεί σε κάποια υπόγεια μυστικών υπηρεσιών.

Το ίδιο περίεργο είναι φυσικά και για κόμματα, όπως αυτό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που έχουν ρίζες στο αντιπολεμικό κίνημα να μην αναρωτιούνται και να μην αντιδρούν για τις πολεμικές ιαχές συγκεκριμένων κύκλων, που δείχνουν να βάζουν τα δυνατά τους για να εμπλέξουν την Ευρώπη σε μια πολεμική περιπέτεια.

Θα πείτε βεβαίως ότι εδώ έχουν χάσει τη λαλιά τους κι άλλοι Ευρωπαίοι. Αυτό όμως δεν απαλλάσσει κανέναν από τις ευθύνες του. Η Ευρώπη οφείλει να καταλάβει ότι μόνο αν ενεργοποιηθεί η ίδια θα μπορέσει να αποτρέψει χειρότερες εξελίξεις σε ένα καινούριο πολυπολικό πλανήτη. Φυσικά έχουν ευθύνη για αυτό οι Βρυξέλλες. Αλλά και κάθε πρωτεύουσα ξεχωριστά. Όποιος επιλέγει σε περιόδους κρίσεων το ρόλο του φτωχού, υπάκουου συγγενή είναι εγγυημένο ότι ποτέ δεν θα αντιμετωπιστεί σοβαρά από τους «εταίρους» του.

Πηγή: www.rosa.gr