Έχουμε λίγο πολύ εξοικειωθεί με τον θάνατο χιλιάδων απελπισμένων κάθε χρόνο στη Μεσόγειο, ακόμη και όταν πρόκειται για ένα από τα πιο πολύνεκρα ναυάγια. Όταν οι άνθρωποι γίνονται αριθμοί - τόσες χιλιάδες προσπαθούν κάθε χρόνο να περάσουν στην Ευρώπη, τόσοι επαναπροωθούνται, τόσοι βασανίζονται στα σκλαβοπάζαρα και τα κολαστήρια της Λιβύης, τόσοι πνίγονται - τότε μαθαίνεις να μην τους υπολογίζεις πραγματικά. Χάνουν την ανθρώπινη υπόσταση, αυτή που σε κάνει να μπαίνεις στη θέση τους ή στη θέση των δικών τους. Γίνονται αυτοί οι άλλοι, οι δυστυχισμένοι αν είσαι ευαίσθητος άνθρωπος, οι λαθραίοι αν είσαι ο μέσος όρος, σε κάθε περίπτωση μια στατιστική και όχι ένα δράμα.

Μόνο όταν βλέπεις επιζώντες, καταλαβαίνεις πόσο οδυνηρά ίδιοι είναι με σένα, τα παιδιά σου, τους οικείους σου και τότε αρχίζεις να νοιώθεις την ανάγκη να κάνεις και συ κάτι, να τοποθετηθείς απέναντι στο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας στο οποίο η χώρα παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο εκτελεστικού οργάνου ή σε απλά ελληνικά, του δήμιου για λογαριασμό της Ε.Ε.
Οι Ahmad Said Ahmed και Ahmad Al Κilani, είναι δύο νέοι από τους 104 επιζώντες του ναυαγίου της Πύλου, με καθαρά πρόσωπα και συγκροτημένο λόγο, δύο αξιόλογοι νέοι άνθρωποι που καθένας θα ήθελε να είναι παιδιά του ή φίλοι του.

Οι μαρτυρίες τους στην εκδήλωση που έγινε στις 23 Νοέμβρη στο Τριανόν με αφορμή τη συμπλήρωση έξι μηνών από το ναυάγιο, ήταν συγκλονιστικές. Νέοι σε καλή φυσική κατάσταση και ψύχραιμοι, επέζησαν από την τραγωδία. Οι υπόλοιποι δεν είχαν καμία τύχη. 650 άνθρωποι, έχασαν τη ζωή τους αφού πρώτα είχαν περάσει όλα τα στάδια της απόγνωσης και του τρόμου.

Οι μαρτυρίες των δύο νέων έχουν διασταυρωθεί από ομάδες ερευνητών (Forensis) και δημοσιογράφων (Solomon) που συνεργάστηκαν με οργανισμούς υπεράνω υποψίας όπως η Γερμανική δημόσια τηλεόραση και ο Guardian και που τιμούν την ελληνική δημοσιογραφία παρότι παραμένουν άγνωστοι στο ευρύ κοινό.

Στις 13 Ιούνη 2023, στις 2 και 6 λεπτά μέσα στο σκοτάδι, το ελληνικό λιμενικό βύθισε το ασφυκτικά υπερφορτωμένο Αντριάνα, αφού πρώτα το έδεσε με ένα σκοινί και ανέπτυξε απότομα μεγάλη ταχύτητα με αποτέλεσμα να το ανατρέψει αμέσως. Στη συνέχεια απομακρύνθηκε σηκώνοντας κύματα που έπεσαν πάνω στους ανθρώπους που βρέθηκαν στη θάλασσα, σταμάτησε περίπου 500- 600 μέτρα μακριά και έριξε δύο λέμβους που μάζεψαν όσους κατάφεραν να φτάσουν σε αυτές. Από τους 104 διασωθέντες οι περισσότεροι διασώθηκαν από ένα παραπλέον γιωτ.

Αυτό είναι το γεγονός. Το ερώτημα είναι αν το γεγονός αυτό ήταν σκόπιμο. Στην εκδήλωση αυτό το ερώτημα δεν τέθηκε. Οι αφηγήσεις και τα γεγονότα όμως είναι αποκαλυπτικά.

Το πρώτο επιβεβαιωμένο σήμα για το SOS του Αντριάνα είναι από την οργάνωση Alarm phone που ειδοποίησε τη Frontex και τις Ελληνικές αρχές, στις 4.53 της προηγούμενης μέρας. Σύμφωνα με τους επιζώντες, τις προηγούμενες μέρες είχαν απευθύνει εκκλήσεις στην ελληνική, την ιταλική ακόμη και την λιβυκή ακτοφυλακή για να τους σώσουν. Το Αντριάνα βρισκόταν 6 μέρες στη θάλασσα πριν βυθιστεί και από την δεύτερη – τρίτη μέρα δεν υπήρχε ούτε νερό με αποτέλεσμα τουλάχιστον δύο άνθρωποι να έχουν ήδη πεθάνει. Οι άνθρωποι ήταν όσοι πολλοί που δεν μπορούσαν ούτε να κουνηθούν χωρίς να πατήσουν επάνω σε άλλους. Σε ένα δωμάτιο στο μεσαίο διάζωμα ήταν γυναίκες με τα παιδιά τους.

Αρχικά στην περιοχή έσπευσαν εμπορικά πλοία τα οποία όμως δεν έκαναν καμία προσπάθεια διάσωσης απλά έστειλαν λίγο νερό και ψωμί στο Αντριάνα. Οι άνθρωποι φώναζαν ότι δεν θέλουν τροφή και νερό, θέλουν να τους διασώσουν αλλά μάταια. Στη συνέχεια έφτασε το ελληνικό λιμενικό με ένα ολοκαίνουργιο περιπολικό σκάφος τελευταίας τεχνολογίας που μόλις έφτασε έδιωξε αμέσως τα παραπλέοντα πλοία που είχαν φτάσει στην περιοχή.

Ερώτημα πρώτο: πώς θα διέσωζε 750 ανθρώπους ένα περιπολικό σκάφος που δεν χωράει πάνω από 20-30 άτομα; Γιατί δεν πήγε ένα σκάφος διάσωσης και γιατί έδιωξαν τα παραπλέοντα πλοία;

Το σκάφος του λιμενικού έδωσε επίσης λίγα νερά και ψωμί στους ανθρώπους αλλά δεν μοίρασε σωσίβια. Ζήτησε να τους ακολουθήσουν για να τους βγάλει έξω από την ελληνική ζώνη διάσωσης προς Ιταλία, αλλά το Αντριάνα μετά από λίγο έμεινε ακυβέρνητο. Μετά από κάποιες ώρες, το έδεσαν με το σκοινί και το βύθισαν.

Ερώτημα δεύτερο: γιατί δεν μοίρασαν σωσίβια;

Και τρίτο :  γιατί επιχείρησαν τη ρυμούλκηση στις 2 το βράδυ, 13 ώρες μετά την επιβεβαιωμένη ενημέρωση ότι το Αντριάνα ήταν σε κίνδυνο;

Και τέταρτο: είναι δυνατόν έμπειροι λιμενικοί να μην γνωρίζουν ότι εάν τραβήξουν βίαια και με ταχύτητα ένα δεμένο (και μάλιστα έκκεντρα) πλοίο ασφυκτικά γεμάτο με ανθρώπους θα το ανατρέψουν; γιατί δεν έμειναν δίπλα να μαζέψουν όσους περισσότερους μπορούσαν, παρά έφυγαν σηκώνοντας κύματα επάνω στους ναυαγούς;

Από την άφιξη του Λιμενικού και μετά χάνεται κάθε ηλεκτρονικό ίχνος. Οι υπερσύγχρονες κάμερες του σκάφους ήταν «εκτός λειτουργίας» όπως και το επίσης υπερσύγχρονο σύστημα επικοινωνίας του σκάφους με το κέντρο επιχειρήσεων. Από τα 4 πανάκριβα σούπερ περιπολικά που αγόρασε η Ελλάδα με χρηματοδότηση της Frontex πριν από δύο μόλις χρόνια, έστειλαν ένα που είχε όλα του τα συστήματα χαλασμένα να σώσει τους 750 ανθρώπους που χαροπάλευαν στη μέση της θάλασσας.

Ερώτημα τέταρτο: για πόσο ηλίθιους μας περνάνε;

Τα κινητά όλων των διασωθέντων κατασχέθηκαν αμέσως και μέχρι σήμερα δεν τους έχουν επιστραφεί. Αντίθετα τα κινητά των ανθρώπων του λιμενικού κατασχέθηκαν τον Οκτώβρη, 120 μέρες μετά το ναυάγιο. Αρχικά το Λιμενικό ισχυρίστηκε ότι το Αντριάνα βούλιαξε μόνο του παρότι επικρατούσε νηνεμία, όπως επίσης και ότι οι άνθρωποι δεν ήθελαν να διασωθούν αλλά ήθελαν να συνεχίσουν το ταξίδι τους για Ιταλία.

Οι διασωθέντες οδηγήθηκαν αμέσως σε απομόνωση σε ένα ανοιχτό γήπεδο, θυμόμαστε την εικόνα ενός 19χρονου διασωθέντα να αγκαλιάζεται με κλάματα ανάμεσα από διπλά κάγκελα με τον αδερφό του που είχε έρθει από το Βέλγιο. Χωρίς καμία υποστήριξη για το σοκ που είχαν περάσει, υποχρεώθηκαν οι περισσότεροι σε πανομοιότυπες καταθέσεις, αντίγραφα των συνήθων καταθέσεων που δίνουν σε ανάλογες περιπτώσεις. Με βάση αυτές 9 άνθρωποι φυλακίστηκαν και θα δικαστούν ως διακινητές. Εννέα άνθρωποι που βρέθηκαν στη θάλασσα χωρίς σωσίβια και που κάποιοι από αυτούς έκαναν το σφάλμα να έχουν αναλάβει να διανέμουν τα τρόφιμα και το νερό μέσα στο Αντριάνα. 2000 τυχαίοι άνθρωποι σαπίζουν στις ελληνικές φυλακές με εκατοντάδες χρόνια καταδίκης με την κατηγορία του διακινητή γιατί πιθανόν έπιασαν το τιμόνι ή το κουπί προσπαθώντας να σώσουν τα παιδιά τους ή ούτε καν αυτό. 2500 χιλιάδες άνθρωποι έχασαν επιβεβαιωμένα τη ζωή τους στη Μεσόγειο μόνο το 2023.

Στην περίπτωση του Αντριάνα, οι διασωθέντες έπρεπε να είναι πολύ λιγότεροι, όσοι χωρούσαν στο περιπολικό, έστω για τα προσχήματα ότι έγινε κάποια επιχείρηση διάσωσης. 104 στόματα όμως είναι δύσκολο να κλείσουν. Γρήγορα έγιναν γνωστές μαρτυρίες που ανέτρεπαν την εκδοχή του Λιμενικού. Και το θέμα αν ήταν σκόπιμη ή όχι η βύθιση του Αντριάνα μπορεί να μην συζητηθεί ποτέ και σε κανένα δικαστήριο, αλλά θα πρέπει να συζητηθεί από όλους όσους ενδιαφέρονται να σταματήσουν τέτοια εγκλήματα σαν αυτό της Πύλου. Ένας από τους δύο επιζώντες είπε πώς κάπου μέσα στη θάλασσα άκουσε ένα κοριτσάκι να φωνάζει: είμαι παιδί! είμαι παιδί! μην μπορώντας να πιστέψει αυτό που του συνέβαινε. Κανένα παιδί δε σώθηκε από το ναυάγιο.

*https://despoinaspanoudi.blogspot.com/2023/11/blog-post.html?fbclid=IwAR0BeXjC6DQ8P7JI1tuTrptQJeeeBg58ew1-J_inFUgUHq8OL8TBnvuUv28&m=1

από: http://artinews.gr