Της Γ. Λ.
Ξημερώματα παραμονής Χριστουγέννων, μετά από καθαριότητες και γλυκά, ξύπνησα με ένα όνειρο που έχω ζήσει :
1997 ανεβαίνουμε στον ιερό λόφο μαζί με τον πατέρα, σχετικά νέος κοτσονάτος, αλλά στας Αθήνας είχαμε πάει για λόγους ιατρικούς.
-Πάμε Ακρόπολη;
Τεστ κοπώσεως πριν από στεφανιογραφημα.!;
Φτάνουμε στον γκισέ.
Το εισιτήριο ήταν δυο χιλιάρικα δηλ. γύρω στα 6 ευρώ.
Κι εκεί αρχίζει η στιχομυθία:
-Πόοοοσο έχει ;
-Δυο χιλιάδες.
– -Λωλαθήκατε; Ξέρω πως δεν είσαι εσύ ο υπεύθυνος, λέει στον ταμία, αλλά εγώ δεν μπαίνω. Βάλετε μια συμβολική τιμή, ένα πεντακοσαρι βρε αδερφέ, μαγαζί σας είναι, ή το ‘χετε τιμίσο;
Δεν μπήκε αν και τα εισιτήρια είχαν κοπεί, μουλάρωσε, έκατσε κάτω από ένα δέντρο δίπλα σε κάτι αγελουπογράσιδα….
Όνειρα επαναληπτικά ζωής δεν έχω ακούσει, όμως αυτή τη σκηνή την είδα απόψε, ζωντάνεψε, πήρε σάρκα και οστά, ίσως επειδή κοιμήθηκα ακούγοντας τη Blance Epiphanie ενα θεατρικό κωμικογράφημα, σατιρικό, αλλά άκρως δραματικό τραγούδι για την ομοιότητα Blance και Ελλάδας.
Η Blance μια γυναικα υπομονετική, βιασμενη, αφελής, αλλα αγνή.
Εμείς που γυναικωθήκαμε (κατα το ανδρωθήκαμε) στη δημοκρατία βλέπουμε το σύνταγμα θεμέλιο να σκάβεται, να ξεθεμελιώνεται από τυμβωρύχους της δημόσιας παιδείας, υγείας, ασφάλειας και δε συμμαζεύεται, αλλά κυρίως να ξηλώνεται κάθε έννοια δημοκρατίας και να βουλώνονται στόματα με το κουτάλι των “επάρατων” επιδομάτων αναρωτιόμαστε :
Τι θα χει μείνει σε λίγα χρόνια;
* Ο κάφρος που μιλούσε για λαθρο…
* Η λινα αντι της Μελίνας (οχι ως πρόσωπα, αλλά ως προσωπικότητες )
*Ο γεραπετρίτης αντί της τέχνης
* Το τσεκούρι του Βορίδη
*Οσφυοκάμπτες, αλλά σημαιοφόροι…
Μια χώρα με κυβερνώντες, παλατιανή καμαρίλα και υπηκόους…
Το σύνταγμα κουρέλι όπως κι οι σημαίες, αλλά αυτοί φωνάζουν για τα σύμβολα που κουρελιάζουν ενώ το πόπολο αλαλάζον επιλέγει χρώμα σκοινιού.
Σαπούνι δεν δίδεται καθώς και τα απόλαδα ακρίβυναν.
Αυτά!!! τα είπα εδώ μέσα, στον ναό της φατσοβιβλικής δημοκρατίας, ξαλάφρωσα και τώρα πάω να αποβράσω σέλινο και μετά θα αράξω στον καναπέ μου.
Κάπου γίνεται πόλεμος, αλλά εμείς δεν φοβόμαστε είμαστε στη δουλεψη των ισχυρών.
Άντε βρε Καλές γιορτές και μην ακούτε κάτι γκρινιάρηδες που ψάχνουν το νόημα γεννήσεων και συμβόλων…
Ο Χριστός γεννήθηκε για να έχουν δουλειά οι ” σβέρκοι οι βοδινοί”
vathikokkino.gr