Aσφαλώς είναι σημάδι υγιούς αντίδρασης ου μην και αντίστασης οι διαδηλώσεις αγροτών και φοιτητών απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική μιας σκληρά δεξιάς κυβέρνησης, όμως ο κύβος, δυστυχώς, έχει προ πολλού ριφθεί. Αυτό σημαίνει ότι οι κοινωνίες δεν είναι σε θέση να περιφρουρήσουν τις ανεξάντλητες οργανωτικές δυνάμεις τους, αδυνατούν να αφουγκραστούν τον εξεγερσιακό βόμβο τους κι έτσι παραμένουν στη σιωπή - και στην αδράνεια.
Αφού έτσι καταντήσαμε, καλά κάνουν οι κυβερνώντες και φέρονται σαν παλιοί φεουδάρχες και τσιφλικάδες [δεσπότες, τύραννοι και λοιπά]. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι πλέον ένα άνοστο αστείο, στάχτη στα μάτια της εποικοδομητικής σύγκρουσης ιδεών και αφηγήσεων. Στο ασφυκτικό αυτό πλαίσιο, πολλοί διαμαρτύρονται και φωνάζουν αλλά ουδείς πράττει.
Η πράξη απουσιάζει, ακόμη και η ορθολογική. Η ελληνική κοινωνία μοιάζει να διάγει, γι' ακόμη μία φορά, περίοδο με κύριο χαρακτηριστικό τον βαθύ λήθαργο και εκείνο που ίσως θα μπορούσε να την επαναφέρει εν εγρηγόρσει -και εν δράσει- είναι η εμφάνιση του θηρίου της πείνας - όλα τα άλλα είναι προκεκαθορισμένα από τους μηχανικούς της εξουσίας. Στην εξουσία συμπεριλαμβάνονται όλα τα κόμματα του Κοινοβουλίου, όσο και αν μερικοί εξίστανται με αυτή την προσέγγιση, όσο και αν στραβομουτσουνιάζουν - τα γεγονότα βοούν και έτσι κι αλλιώς τούς διαψεύδουν πανηγυρικά.
Και αν βασιστεί κάποιος στον δημόσιο πολιτικό λόγο δεν έχει κανένα περιθώριο να νιώσει αισιόδοξος. Ο ουσιαστικός, κριτικός και ανεξάρτητος πολιτικός λόγος δεν έχει εξαφανιστεί, αλλά είναι στο περιθώριο, σε ελάχιστες τυπογραφικές σελίδες και επίσης σε ευάριθμα κοινωνικά δίκτυα ή ραδιοφωνικές εκπομπές και ακόμη λίγα περιοδικά.
Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι όλοι μιλούν με λύσσα, είτε αυτοί υπερασπίζονται καθολικές αξίες [αγάπη, αλληλεγγύη, συμπάθεια, σεβασμό...] είτε επιτίθενται σε αυτές τις αξίες, όπως κάνουν οι κυνικοί και οι φιλελεύθεροι, όλοι εκείνοι που νομίζουν ότι οι αριστερές ιδέες είναι παρωχημένες και ανεφάρμοστες [και επικίνδυνες!]. Καμιά ιδέα, αφού είναι άυλη, δεν είναι επικίνδυνη, η εφαρμογή της μπορεί να είναι δημόσιος κίνδυνος - αλλά αυτό εξαρτάται από την παιδεία και τον πολιτισμό της κοινωνίας εντός της οποίας διαμορφώνεται και κυρίως από αυτούς που αποπειρώνται να την εφαρμόσουν.
Ο υποβαθμισμένος έως και χυδαίος δημόσιος λόγος δεν επιτρέπει σε κάποιον να ζει μες στην καλή χαρά, αυτό όμως καθόλου δεν σημαίνει ότι είναι καλύτερα να παραιτηθεί από τα δικαιώματά του, τις διεκδικήσεις του, ακόμη και από τις κρυφές του επιθυμίες. Η απαισιοδοξία δεν φαίνεται να είναι γενετικό φαινόμενο, απλώς η πολυπλοκότητα των σχέσεων αφαιρεί από πολλούς από εμάς τη θέληση να δίνουμε το «παρών» σε λαϊκές κινητοποιήσεις [ίσως η ραθυμία να είναι έμφυτη, ποιος ξέρει... ή η βολή, το βόλεμα ή πώς αλλιώς μπορεί να ονομάσει κάποιος τη γενική αδιαφορία απέναντι σε αυταρχικές δραστηριότητες, κυβερνητικές ή μη].
Θα πει κανείς: Τι ακριβώς σημαίνει να έλθεις σε επαφή με την πράξη την ίδια και όχι με την έννοια πράξη; Καλό θα ήταν να συνομιλήσει με τα νεύρα του, με το αίμα του, με το μυαλό του, με το σώμα του, όσο δύσκολη κι αν φαντάζει μια τέτοια «συνομιλία».
από: https://www.efsyn.gr