Του Γ.Γ.

 

Με αφορμή τις ενστάσεις που διατύπωσε ένας σύντροφος και φίλος για ένα κείμενο μας το οποίο έγινε με αφορμή την λογοκρισία της Ελενας Ακρίτας, να προσθέσω τηλεγραφικά κάποια πράγματα. 

Δεν θεωρούμε ότι απευθύναμε μομφή στην δημοσιογράφο όταν γράφαμε ότι  “όσο εργαζόταν η Ακρίτα στον όμιλο του Μαρινάκη, δεν έκανε καμιά αναφορά για τους "εξαφανισμένους" μάρτυρες της δυσώδους ιστορίας με το ναρκόπλοιο "Noor1" και τα σχετικά”. Αναφέραμε το αυτονόητο σε ένα κείμενο που αναφερόταν γενικά στο καθεστώς αυτολογοκρισίας που ισχύει σε όλους τους δημοσιολόγους που εργάζονται σε αστικά ΜΜΕ. 

Προφανώς και υπάρχουν αστοί δημοσιογράφοι που εργάζονται σε συντηρητικά έντυπα και προσπαθούν να διατηρήσουν την αξιοπρέπεια τους. Στην "Καθημερινή", ας πούμε, θα συναντήσεις κείμενα "διαμάντια" του Παντελή Μπουκάλα, και του Πέτρου Παπακωνσταντίνου. Στα "Νέα" αξιόλογα κείμενα του Παναγιώτη Σωτήρη, ενώ ακόμα και στην φυλλάδα "Πρώτο Θέμα" θα διαβάσεις άρθρα του Θανάση Τσεκούρα με ανώδυνες αποκλίσεις από την πολιτική γραμμή του εντύπου. Κι αυτές οι διαφοροποιήσεις όμως είναι μέσα στα "επιτρεπτά όρια".
(Και μιας και αναφερθήκαμε στον πρώην διευθυντή της εφημερίδας «Εθνος» και σημερινό αρθρογράφο του "Π.Θ", Θ. Τσεκούρα,  -επονομαζόμενο «killer», στην δημοσιογραφική πιάτσα-, ας μην ξεχνάμε ότι η γενικότερη στάση του ανάγκασε την ΕΣΗΕΑ να τον διαγράψει από μέλος της και με μια πολύ σκληρή ανακοίνωση έκανε λόγο για πρώην «συνάδελφο», ο οποίος τελικά κατάντησε «ταγμένος στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της εργοδοσίας»).  

Θέλουμε να πούμε δηλαδή, ότι πρέπει να βάζουμε στις σωστές του διαστάσεις το γεγονός της λογοκρισίας και της απομάκρυνσης της Ελενας Ακρίτας από τα "Νέα" 

 

Προσωπικά θεωρώ εντελώς ηλίθια την απόφαση της διεύθυνσης των "Νέων" να λογοκρίνει το κείμενο της Ακρίτα και την αποδίδω σε αψυχολόγητη σπασμωδική αντίδραση, στο φόντο της αντιπαράθεσης που έχει υπάρξει μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και του στελέχους του ομίλου ΜΜΕ του Μαρινάκη, Γιώργου Παπαχρήστου. Κι ο λόγος αυτής της εκτίμησής μου, είναι απλώς. Αν δημοσιευόταν, στην καλύτερη περίπτωση θα το διάβαζαν 12.000 αναγνώστες της εφημερίδας.
(Αυτή την ημερήσια κυκλοφορία των "Νέων" αναφέρει το μοναδικό πρακτορείο διανομής τύπου "Αργος" που πιθανόν να είναι και πλασματική αφού εφημερίδα και πρακτορείο ανήκουν στον ίδιο ιδιοκτήτη, τον Β. Μαρινάκη).

 

Με τις διαστάσεις όμως που πήρε τώρα το θέμα το κείμενο της Ακρίτα διαβάστηκε από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. 

Σε κάθε περίπτωση αδυνατούμε να αντιληφθούμε τα παρασκηνιακά παιχνίδια και τις μεθοδεύσεις που υπάρχουν, όπου και εντάσσεται το συγκεκριμένο σκηνικό. 

Η ουσία όμως είναι μία και δεν πρέπει να την ξεχνάμε όταν υπερασπιζόμαστε άτομα που οδηγήθηκαν σε απόλυση από αστικά ΜΜΕ. Κι αυτή περιλαμβάνεται σε μια γραπτή δήλωση που έκανε σε μια κρίση ειλικρίνειας ο πρώην ισχυρός, άντρας του ΔΟΛ Σταύρος Ψυχάρης: «Δεν υπάρχουν εφημερίδες που να εκδίδονται για να εκφράζουν απόψεις διαφορετικές από εκείνες του ιδιοκτήτη τους ή να υπηρετούν αλλότρια συμφέροντα». «Βήμα» στις 8/1/2012

Οσο για όσους μας κατακρίνουν για στρατευμένη αρθρογραφία, κάτι που δεν κρύψαμε ποτέ και το θεωρούμε τιμή μας, ας δει την διπλανή εικόνα όπου ο γνωστός ακροδεξιός δημοσιολόγος  Σάκης Μουμτζής παραδέχεται δημόσια ότι για να επιβιώσεις επαγγελματικά στα αστικά ΜΜΕ πρέπει να είσαι το "γιουσουφάκι" του εργοδότη σου.
Εχουμε αναφέρει γιατί υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, αλλά αυτές είναι  μόνο για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.