Μα τον Θορ και μα τον Οντιν, δεν το ’ξερα! Μήτε το ’ξερα, μήτε να το φανταστώ μπορούσα. Πώς να φανταστώ πως όταν η φαντασία μου φαντάστηκε αυτή την τριλογία, εκκινώντας από τη «Μαριάνθη των Ανέμων» του Χατζιδάκι («Μπας και σε λεν Μαριάνθη;», 6-7/2/2021), θα ’πεφτα τόσο μέσα; Τελικά η τριλογία αυτή (τούτο είν’ το δεύτερο μέρος) ταιριάζει τρομερά στη συγκυρία.
Θα μου πεις, η πρώτη φορά είναι; Μήπως δεν έχει ξαναγίνει; Δεν έχω εγώ φίλο καρδιακό, που το βράδυ πριν βγει απ’ τη φυλακή (απ’ αυτούς τους αλήτες ήταν, από ’κείνο το ανυπόφορο φοιτηταριό που αγωνιζόταν κατά της χούντας) τραγούδαγε το «Στρώσε το στρώμα σου για δυο» του Μίκη και με το που τον βγάλανε, την άλλη μέρα, τον ξαναμπουζουριάσανε κατευθείαν και ανυπερθέτως;... Οπως και τότε, έτσι και τώρα. Τραγουδάς «άσματα που το περιεχόμενό τους μπορεί να οδηγήσει σε τρομοκρατικές ενέργειες»; Μπουγιουρούμ στην μπουζού. Αυτό ήταν το περιβόητο άρθρο 8 στο νέο ασύλληπτης γελοιότητας κι επικινδυνότητας νομοσχέδιο για την πνευματική ιδιοκτησία (αυτήν κλάφ’ την!) και τα ΜΜΕ (κι αυτά για κλάματα είναι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων), το οποίο τελικά κάπως αλλάξανε οι κυβερνομητσοτάρχες.
Γιατί μωρέ το αλλάξανε όμως; Αφού τα είπε τόσο ωραία ο υφυπουργός, ο Θεόδωρος Λιβάνιος με τ’ όνομα! Καλέ, δεν λογόκρινε! Κάποιοι αλήτες, σύγχρονοι αντιστασιακοί απλώς διαδίδουν πως με το παραμικρό σε κλείνουν μέσα για «παράτολμη δράση» (βλέπε ακοή) και «αντίσταση κατά της Αρχής» (βλέπε... άσε μη βλέπεις καλύτερα).
Γιατί εν Αρχή είν’ ο Αρχων! Και Αρχοντος παρόντος, πάσα αρχή παυσάτω. Γι’ αυτό κι εγώ θα το πιάσω από το τέλος, μπας και προλάβουμε τίποτις κακά συναπαντήματα από αρχής.
Από ποιο τέλος να το πιάσεις, θες μαρή, που τα χειρότερα μόλις άρχισαν να χειροτερεύουν; Αυτό θα μου πεις (παρεκτός κι αν μιλάω μοναχιά μου) και δίκιο θα ’χεις.
Τα παραθέτω το λοιπόν εν συντονυμία κι όποιος βγάλει άκρη: Πήγε. Τι ήθελε να πάει μου λες; Αλλά πήγε. Καταλαβαίνει αυτός από τόπους και χρόνους; Με ψήφισαν, σου λέει. Είναι και πρωθυπουργός «εμβέλειας» και «διαμετρήματος», είπε και ο άλλος (Βορίδης), είναι και αξιαγάπητος, ξανάπε. Eίμαι και Αρχων, σου ξαναλέει ο πρώτος, είμαι και Ανέμελος, είμαι και Κολάμπιας, είμαι και κουκλάκι ζωγραφιστό, είμαι και άντρας, πολύ άντρας είμαι, βγάζω κι όξω τα βυζιά μου άμα λάχει σαν εμβολιάζομαι, βγάζω κι όξω τους φοιτητές απ’ τα πανεπιστήμια άμα ζοχαδιάζομαι, βγάζω θεατές και καλλιτέχνες από θέατρα κι υπόγεια για να μονοχνοτιάζομαι, φτιάχνω και μπασκινοκατάσταση παντού για να μην πολυταράζομαι, τους πλακώνω και στο ξύλο με λοστούς και πυροσβεστήρες για ν’ αναγαλλιάζομαι και τελοσπάντων Μητσοτάρχας είμαι και το κέφι μου θα κάνω και θα πω και μια κουβέντα παραπάνω κι όποιος έχει αντίρρηση, τη βόλτα του! Θα του στείλω και δυο-τρεις από τους καλούς, τους... εκπαιδευμένους, να τον συνοδεύσουν. Γιατί είμαι και large.
Πήγε, το λοιπόν, στην Ικαρία. Γλέντησε και τον γλέντησαν. Το «συγγνώμη» μήτε και με νοιάζει να το πει. Το πρόστιμο με νοιάζει να πληρώσει. Με κάμερες και με πουκάμισο ανοιχτό. Και να ’ν’ και θαλασσί. Απ’ αυτό που μια φοράει αυτός και μια εσύ.
Λαοθάλασσα από θαλασσιά πουκάμισα έχουν μείνει, σου λέει, στα εκτός σχεδίου πλέμπας σπίτια τους και όλα τους παρακολουθούν με αγωνία τον τραπεζικό τους λογαριασμό ν’ αβγαταίνει εν καιρώ Ανέμελου. Και μία αντίστοιχη θαλασσιά λαοθάλασσα, παρότι βλέπει και το σπίτι της να χάνεται και το παιδί της να στουρναρεύει δίχως σχολειό, δασκάλους και πανεπιστήμιο και τη δουλειά της ν’ απομακρύνεται -κρύνεται -κρύνεται... παρ’ όλα αυτά, το θαλασσί θαλασσί! Μια το φοράει αυτός; Δέκα εσύ! Οσο για τη θαλασσοθαλασσιά των μίντια, τι να πιάσω και με τι; Μου τέλειωσε και τ’ απολυμαντικό.
Γι’ αυτό σου λέω: κατέβα με καμάρι που μοσκοβολά θυμάρι. Με τα κουμπούρια γεμισμένα -να ’ν’ όμως πάντα γεμισμένα, ναι; Αντε καλό μου. Βάλε και κοντό φουστάνι και σιγκούνια και στολίδια -θαλασσιά μην είναι μόνο.
Γιατί δεν θα σ’ αναγνωρίσω τότε. Ναι, Μαλάμω μου;
Πηγη: https://www.efsyn.gr