Κάποια γεγονότα μας διαφεύγουν, αλλά ευτυχώς έχουμε αναγνώστες/ιες μας που επισημαίνουν τις αβλεψίες μας. Και στην προκειμένη περίπτωση αναφερόμαστε σε μια προκλητικότατη συνέντευξη που έδωσε ο αρχιρασοφόρος Ιερώνυμος στην "Καθημερινή της Κυριακής". 

Σ' αυτή διαπιστώνεται ότι αυτός ο τύπος σίγουρα είναι πιο γάτα απ' τον μακαρίτη Χρυστόδουλο. (Τώρα αν θα καβατζάρει για πάρτι του, τόσο τεράστια περιουσία όπως ο προκάτοχος του, μένει να το δούμε)

Χωρίς καθόλου φανφάρες, ψάλει ένα μειλίχιο εκβιαστικό αλλά και αποτελεσματικό τροπάρι κάνοντας ¨θαύματα" που ευνοούν τους "Κληρικούς – Εφημέριους της Εκκλησίας της Ελλάδος" που κανείς από τους προκάτοχους του, από τη δεκαετία του 1950 δεν τα είχε κατορθώσει. 

Οχι δηλαδή ότι διαχρονικά η Ιεραρχία της "Δεξιάς του Κυρίου" δεν λειτουργεί κράτος εν κράτει, ανεξάρτητα τι χρώμα έχει το κόμμα που βρίσκεται στην κυβερνητική εξουσία. Ο Ιερώνυμος όμως έχει αφήσει να εννοηθεί ότι ο Μητσοτάκης δεν πρέπει να τον θεωρεί "δεδομένο" και στην κατάσταση που βρίσκεται η κυβέρνησή του τα ψηφαλάκια του χριστεπώνυμου κοπαδιού που ποιμαίνει του είναι άκρως απαραίτητα, 
Γι΄ αυτό λοιπόν του επέβαλε να ρυθμίσει μια "σοβαρή εκκρεμότητα που υπήρχε "σχεδόν επτά δεκαετίες", με την μονιμοποιήσει 3.500 παπάδων. Και ο απόφοιτος του Χάρβαρντ δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.
(Αν δεν κάνουμε λάθος είχε γίνει μια μοναδική προσπάθεια που έθιγε την "επικρατούσα θρησκεία", Ηταν τότε που ο αείμνηστος  Α, Τρίτσης θέλησε να ψηφίσει νόμο ο οποίος προέβλεπε το πέρασμα της μοναστηριακής περιουσίας στην πολιτεία, με λαϊκή συμμετοχή στη διαχείριση της, Ξέρετε την κατάληξη της που σφραγίστηκε με την παραίτησή του και την ιστορική φράση του Αντρέα Παπανδρέου, “Αντώνη έγραψες Ιστορία” το 1988).

Από την μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα επιβεβαιώνεται η φράση που φέρεται να είπε το τότε Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, στον "εθνάρχη¨ και ιδρυτή της Ν.Δ, Κ. Καραμανλή: "Η εκκλησία είναι σαν το κάρβουνο. Οποια κυβέρνηση το ακουμπήσει σβηστό μουτζουρώνεται και αν είναι αναμμένο καίγεται".

Να επανέλθουμε όμως στην συνέντευξη του Ιερώνυμου στην οποία πανηγυρίζει χαρακτηρίζοντας "δικαίωση" την πρόσφατη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης να κάνει και επίσημα δημόσιους υπαλλήλους 3.520 παπάδες, μια υπόθεση που εκκρεμούσε εδώ και πολλά χρόνια.

"Αυτή, λοιπόν, η ρύθμιση που έγινε χωρίς να επιβαρύνεται στο ελάχιστο ο Κρατικός Προϋπολογισμός, δεν αποτελεί αδικαιολόγητο προνόμιο υπέρ των λειτουργών της «επικρατούσας θρησκείας». Οι πιστώσεις για την μισθοδοσία του Κλήρου αποτελούν περιοδικό αντάλλαγμα για την εκκλησιαστική περιουσία, που το Κράτος απέκτησε από τον 19ο αιώνα χωρίς πλήρη ή και καθόλου αποζημίωση της Εκκλησίας της Ελλάδος", μας γράφει ο αρχιρασοφόρος. 

Τι λες ωρε; Και από που κληρονόμησε το παπαδαριό αυτή την αμύθητη περιουσία του; Και για να μην αρχίσουμε πάλι εμείς τα .... κομμουνιστικά μας, θα αρκεστούμε να σας θυμίσουμε τι έγραφε το 1961 ένας συγγραφέας, με άκρως συντηρητικές πολιτικές απόψεις, ο Νίκος Τσιφόρος: «Η θρησκεία είναι μια εταιρία, που εκδίδει μετοχές επί ανύπαρκτων μεταλλείων. Και κανένας δεν παίρνει μερίσματα από τούτες τις μετοχές, αλλά μόνο το διοικητικό συμβούλιο τούτης τής εταιρίας τρώει καλά».  

Να επανέλθουμε στο θέμα μας τώρα και να δώσουμε τον λόγο σε ένα αστό πολιτικό, τον Φώτη Κουβέλη για να μας πει το πώς αποκτήθηκε η περιουσία για την οποία μας μιλάει ο Ιερώνυμος.

Αντιγράφουμε από τα πρακτικά της βουλής στις 06/11/2008

 

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, οφείλω να αναφερθώ σε αυτήν τη λεγόμενη εκκλησιαστική περιουσία. Έχετε σκεφθεί ότι αυτή η εκκλησιαστική περιουσία προέκυψε ως ιδιοκτησία της Εκκλησίας με την αναγνώριση από τους Οθωμανούς αμέσως μετά την άλωση της Πόλης, ότι αυτή η περιουσία ανήκει στην Εκκλησία και στις μονές, το αναγνωρίζει το Οθωμανικό Κράτος, η Οθωμανική Αυτοκρατορία για να επακολουθήσουν εν συνεχεία και άλλες πράξεις, σιγίλια, φιρμάνια και άλλα συναφή τα οποία –ακούστε- διαμόρφωσαν τίτλους ιδιοκτησίας! 

 

Και όχι μόνο αυτό, η εκκλησιαστική περιουσία μεγεθύνθηκε διότι οι υποταγμένοι οι υπό κατοχήν Έλληνες, έσπευδαν να μεταβιβάσουν την περιουσία τους στην Εκκλησία και στις μονές προκειμένου να διατηρηθεί η ιδιοκτησία έστω στο όνομα της Εκκλησίας ή της μονής και με την υπόσχεση άμεσα ή έμμεσα διατυπωμένη «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά σας θάναι», διότι όταν ελευθερωθεί το Γένος η Εκκλησία θα αποδώσει τις περιουσίες στους ‘Ελληνες πολίτες οι οποίοι την μεταβίβασαν προκειμένου να την γλιτώσουν από τους Οθωμανούς. 

Και ετέθη αυτό το ζήτημα έντονα το 1920 και υπήρξαν γνωμοδοτήσεις, ενθυμούμαι τους Στρέϊτ, του Ρακτιβάν, αλλά και του Ελευθεριάδη η οποία ήταν αντίπαλη προς τις γνωμοδοτήσεις του Ρακτιβάν και του Στρέιτ και εθεωρήθησαν ότι αυτές οι ακίνητες περιουσίες –προσέξτε- δεν αποτελούν λεία πολέμου (!) διότι μέσα στη διάρκεια της σκλαβιάς των τετρακοσίων ετών δεν είχε θιγεί το ιδιοκτησιακό δικαίωμα της Εκκλησίας ή και των μονών.

Και τα λέω αυτά αγαπητοί συνάδελφοι, όχι για να αναδράμουμε σε ένα παρελθόν, αλλά για να διαπιστώσουμε ποια και πόση είναι αυτή η εγκυρότητα της εκκλησιαστικής περιουσίας και ποιος μπορεί με βάση αυτά τα στοιχεία να υποστηρίζει «κρατηθείτε μακριά από τον έλεγχο της εκκλησιαστικής περιουσίας, διότι αποτελεί βλάσφημο ενέργεια, βλάσφημο πράξη, πράξη η οποία αντιστρατεύεται την Εκκλησία!».