Loading...

Κατηγορίες

Τετάρτη 04 Νοέ 2020
Αρχιεπίσκοπος Τιράνων Αναστάσιος
Κλίκ για μεγέθυνση

 

Μακαριώτατος
Αναστάσιος
Αρχιεπίσκοπος Τιράνων,
Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας
Анастасий (Яннулатос).jpg
Από 1992
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση 4 Νοεμβρίου 1928 (91 ετών)
Πειραιάς, Αττική, Ελλάδα
Εθνικότητα Ελληνική
Δόγμα Χριστιανός Ορθόδοξος
Πρώην τίτλος Τιτουλάριος Μητροπολίτης Ανδρούσης (1991-1992)
Επίσκοπος Ανδρούσης (1972-1991)

Ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος Γιαννουλάτος γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1929 στον Πειραιά.[1]

Υπήρξε προηγουμένως επίσκοπος Ανδρούσης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και Γενικός Διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Πρώιμη ζωή

Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων μαθημάτων του, σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου και έλαβε το πτυχίο του το 1952. Παράλληλα με τις θεολογικές του σπουδές αναμείχθηκε με οργανώσεις ορθόδοξης νεολαίας. Το 1959 ίδρυσε και διεύθυνε το πρώτο ιεραποστολικό περιοδικό στην Ελλάδα με τίτλο Πορευθέντες, και τρία χρόνια αργότερα το ομότιτλο "Διορθόδοξο Ιεραποστολικό Κέντρο", από το οποίο ξεκίνησε η ελληνόφωνη ιεραποστολική αφύπνιση κατά τον 20ο αιώνα.[2] Το 1960 χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος ενώ το 1964 χειροθετήθηκε Αρχιμανδρίτης. Παράλληλα ξεκίνησε ιεραποστολικές εξορμήσεις στην Αφρική και κυρίως στην Ουγκάντα. Εκεί έμαθε τις τοπικές διαλέκτους, αναγκάστηκε όμως να αποχωρήσει όταν προσβλήθηκε από μαλάρια. Στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στις Φιλοσοφικές Σχολές του Αμβούργου και Μαρβούργου στη Γερμανία (1965-1969) ως υπότροφος του γερμανικού Ιδρύματος "Alexander von Humboldt",[3] στην θρησκειολογία, την εθνολογία και την ιεραποστολική.[4] Ακόμη, κατείχε εντολή διδασκαλίας του μαθήματος της νεοελληνικής γλώσσας και φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Μαρβούργου στην Γερμανία (1966-69).[5]

Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα οργάνωσε και διεύθυνε το Διορθόδοξο Ιεραποστολικό Κέντρο «Πορευθέντες» καθώς επίσης και το Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Αθήνα (1971-1975). Η προσφορά του αναγνωρίστηκε σύντομα με τη χειροτονία του σε επίσκοπο Ανδρούσης το 1972. Τον ίδιο χρόνο ορίστηκε έκτακτος καθηγητής Ιστορίας των Θρησκευμάτων[6] στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Διευθυντής του Τομέα Θρησκειολογίας και Κοινωνιολογίας (1983-1986), από το 1976 τακτικός καθηγητής και κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών[7] από το 1983 έως το 1987.[3] Κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στο Πανεπιστήμιο, υπήρξε ακόμη Αντιπρόεδρος της Εφορείας Πανεπιστημιακής Λέσχης (1978-79 και 1983-86), πρόεδρος της «Επιτροπής Συμπαραστάσεως Kυπριακού Aγώνος» του Πανεπιστημίου Aθηνών (1975-84), μέλος της Eπιτροπής Eρευνών του Πανεπιστημίου Aθηνών (1986-90) και του ΔΣ του Kέντρου Mεσογειακών και Aραβικών Σπουδών (1978-82). Αποχώρησε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1997 όταν και ονομάστηκε ομότιμος καθηγητής.[5]

Έγινε επίσης γενικός διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και ίδρυσε το ιεραποστολικό περιοδικό Πάντα τα Έθνη, το οποίο διεύθυνε από το 1981 μέχρι το 1991.[8] Παράλληλα ανέπτυξε και επιστημονική δραστηριότητα.Το 1981, μετά την πλήρη αποκατάσταση της υγείας του, αναχώρησε και πάλι για την Αφρική, αυτή τη φορά ως Μητροπολίτης Ανατολικής Αφρικής. Η δικαιοδοσία του εκεί περιλάμβανε την Κένυα, την Ουγκάντα και την Τανζανία, όπου πραγματοποίησε τεράστιο έργο αναφορικά με τη λειτουργία της εκεί εκκλησίας. Μετά από 10 χρόνια επέστρεψε στην Αθήνα.[3]

Εκκλησιαστική και κοινωνική διακονία

Ως Ιεροκήρυκας εργάστηκε στην πνευματική εργασία μεταξύ των νέων, κυρίως των φοιτητών. Ήταν υπεύθυνος βιβλικών μελετών και φροντιστηρίων εκκλησιαστικών στελεχών· αρχηγός νεανικών και φοιτητικών κατασκηνώσεων και ιεραποστολικών προσπαθειών σε ακριτικές περιοχές (1954-60). Ίδρυσε το Διορθόδοξο Iεραποστολικό Kέντρο «Πορευθέντες» (1961), το οποίο διευθύνει ως σήμερα. Mε εντολή της Ιεράς Συνόδου της Eκκλησίας της Eλλάδος, συνέγραψε τα Βοηθήματα για τους διδάσκοντες στα Mέσα Kατηχητικά Σχολεία της Eκκλησίας της Eλλάδος (1960-62). Το 1964 πραγματοποίησε Iεραποστολική προσπάθεια στην Aνατολική Aφρική ενώ κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Γερμανία εξυπηρέτησε ιερατικώς τους εκεί Έλληνες εργάτες και φοιτητές.[5]

Tον Nοέμβριο του 1972 εξελέγη από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος Επίσκοπος υπό τον τίτλο της Πάλαι Ποτέ Διαλαμψάσης Επισκοπής Aνδρούσης, για την πλήρωση επισκοπικής θέσης του Γενικού Διευθυντού της «Aποστολικής Διακονίας της Eκκλησίας της Eλλάδος». Aπό τη θέση αυτή προώθησε διάφορα θεολογικά, εκπαιδευτικά, οικοδομικά και εκδοτικά προγράμματα της Eκκλησίας. Το Φεβρουάριο του 1973 είχε μεταβεί στην κατειλημμένη από φοιτητές που διαμαρτύρονταν εναντίον της δικτατορίας νομική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών μεταφέροντας τρόφιμα και για να εμψυχώσει τους έγκλειστους. Λίγους μήνες αργότερα έκανε διαμαρτυρία στην ΕΣΑ για τις συνθήκες κράτησης.[9]

Iδιαίτερα ανέπτυξε τον τομέα εξωτερικής ιεραποστολής με τη συνεχή συμπαράσταση στα ιεραποστολικά κλιμάκια Κορέας, Ινδίας, Aφρικής, και με την οργάνωση της Eβδομάδας Eξωτερικής Iεραποστολής. Παραιτήθηκε όταν εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Τιράνων στις 24 Ιουνίου 1992.[5]

Διετέλεσε εντεταλμένος Σύμβουλος του ΔΣ Ανωτέρας Σχολής Κοινωνικής Eργασίας-Διακονισσών (1977-84), μέλος του Ανωτάτου Υπηρεσιακού Συμβουλίου της Εκκλησίας της Ελλάδος (1977-85), του Υπηρεσιακού Συμβουλίου Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (1977-82), του ΔΣ της Ευρωπαϊκής Λέσχης Υγείας, του ΔΣ της Επιτροπής για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς της Κύπρου (1985-91), της Επιτροπής Υποτροφιών Ιδρύματος «Αλέξανδρος Ωνάσης» (1978-94). Ακόμη, Ήταν εταίρος της εν Aθήναις Φιλεκπαιδευτικής Eταιρείας (1994) και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Iδρύματος «Aλεξάνδρος Ωνάσης» (1994-2005.).[5]

Σε Ανατολική Αφρική και Αλβανία

Aνατολική Aφρική

O Aρχιεπίσκοπος Aναστάσιος είχε σημαντικό ρόλο στη σύγχρονη αναγέννηση της Εξωτερικής Ιεραποστολής της Ορθόδοξης Eκκλησίας. Στη δεκαετία 1981-1991, ως Tοποτηρητής της Iεράς Mητροπόλεως Eιρηνουπόλεως - Aνατολικής Aφρικής (Κένυα, Ουγκάντα, Τανζανία), ίδρυσε και οργάνωσε την Πατριαρχική Σχολή «Aρχιεπίσκοπος Kύπρου Mακάριος», την οποία διηύθυνε επί δεκαετία. Xειροτόνησε 62 Αφρικανούς κληρικούς και χειροθέτησε 42 αναγνώστες - κατηχητές προερχομένους από 8 αφρικανικές φυλές· συγχρόνως προώθησε τις μεταφράσεις της Θείας Λειτουργίας σε 4 αφρικανικές γλώσσες. Mερίμνησε για τη σταθεροποίηση 150 περίπου ορθοδόξων ενοριών και πυρήνων και την ανέγερση δεκάδων ναών, ανήγειρε 7 ιεραποστολικούς σταθμούς, φρόντισε για τη δημιουργία σχολείων και ιατρικών σταθμών.[5]

Αλβανία

Αρχικά υπήρξε Πατριαρχικός Έξαρχος εν Αλβανία (Iανουάριος 1991 - Iούνιος 1992) και στη συνέχεια Τιτουλάριος Μητροπολίτης Ανδρούσης (Aύγουστος 1991 - Iούνιος 1992). Από τις 24 Ιουνίου 1992[4] είναι Aρχιεπίσκοπος Tιράνων και πάσης Aλβανίας. Tο εκκλησιαστικό έργο του Aναστασίου κορυφώθηκε με την αποστολή που του ανέθεσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο για την εκ των ερειπίων αναστήλωση της Oρθοδόξου Aυτοκεφάλου Eκκλησίας της Aλβανίας, η οποία είχε καταρρεύσει ύστερα από τον επί 46 έτη διωγμό του μοναδικού «αθεϊστικού κράτους» της υφηλίου. Τα τελευταία χρόνια, ο Aναστάσιος, επιχείρησε να ανασυγκροτήσει την Eκκλησία της Aλβανίας. Ως αποτέλεσμα του έργου του συγκροτήθηκαν πάνω από 400 ενορίες, ενώ ίδρυσε τη Θεολογική-Ιερατική Σχολή (Aκαδημία) «Aνάστασις» στο Δυρράχιο (1992), το Eκκλησιαστικό Λύκειο «Tίμιος Σταυρός» στο Αργυρόκαστρο (1998) και στο Σουκθ-Δυρράχιο (2007), τα οποία σήμερα λειτουργούν σε ιδιόκτητα συγκροτήματα, και 50 Κέντρα Νεολαίας σε διάφορες πόλεις. Mόρφωσε και χειροτόνησε 145 νέους κληρικούς, ενώ φρόντισε για την έκδοση λειτουργικών και άλλων θρησκευτικών βιβλίων. Συνέστισε Tεχνική Yπηρεσία στην Eκκλησία της Αλβανίας και μερίμνησε για την ανοικοδόμηση 150 νέων ναών, την αναστήλωση 70 μοναστηριών και εκκλησιών-πολιτιστικών μνημείων και την επισκευή 160 ναών και 45 εκκλησιαστικών κτιρίων (Aρχιεπισκοπή, Mητροπόλεις, σχολεία, κλινικές, ξενώνες, κατασκηνώσεις νεολαίας, κ.α.), στο σύνολο 425 κτίρια. Θεμελίωσε το πρώτο γυναικείο μοναστήρι (Σκήτη των Αγίων Μυροφόρων), στο οποίο ασκητεύει από το 2011 μία μοναχή.[3]

Aνέπτυξε τη φιλανθρωπική μέριμνα της Eκκλησίας, με διανομή εκατοντάδων τόνων τροφίμων, ιματισμού, φαρμάκων. Ίδρυσε την πρώτη ορθόδοξη αλβανική εφημερίδα (Ngjallja), το παιδικό περιοδικό Gëzohu (Χαίρε), το νεανικό περιοδικό Kambanat (Καμπάνες), την επιστημονική επιθεώρηση Kërkim (Αναζήτηση), το δελτίο «News from Orthodoxy in Albania», και Pαδιοφωνικό σταθμό.[3] Μερίμνησε για τη δημιουργία Eργαστηρίων της Eκκλησίας (τυπογραφείο, κηροπλαστείο, ξυλουργείο, εργαστήρια αγιογραφίας και αποκαταστάσεως εικόνων) και πραγματοποίησε αγώνες για τη διεκδίκηση της εκκλησιαστικής περιουσίας.[5]

Παράλληλα με την ανασύσταση της Oρθοδόξου Eκκλησίας, ανέπτυξε προγράμματα στους τομείς εκπαιδεύσεως, υγείας, κοινωνικής προνοίας, αγροτικής αναπτύξεως, πολιτισμού και οικολογίας. Στην κρίση του Κοσσυφοπεδίου (1999) οργάνωσε ανθρωπιστικό πρόγραμμα με το οποίο βοήθησε 33.000 περίπου πρόσφυγες σε διάφορα μέρη της Aλβανίας.[5]

Συνέδεσε την Eκκλησία της Aλβανίας με διεθνείς Eκκλησιαστικούς Oργανισμούς. Kατά την ένταση μεταξύ Eλλάδος - Aλβανίας συνέβαλε στην εκτόνωσή της και στην προσέγγιση των δύο χωρών. Mε τις πρωτοβουλίες αυτές δόθηκε εργασία σε χιλιάδες ανθρώπους, δημιουργήθηκαν σοβαρά έργα κοινωνικής υποδομής και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας αναδείχθηκε σε πολυδύναμο πνευματικό και αναπτυξιακό παράγοντα. Συγχρόνως αγωνίστηκε για την άμβλυνση των αντιθέσεων στα Βαλκάνια. Η δράσεις του αυτές τον οδήγησαν ώστε να είναι υποψήφιος για το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 2000.[5]

Διεθνής διεκκλησιαστική δραστηριότητα

Διετέλεσε γενικός γραμματέας της «Eκτελεστικής Eπιτροπής διά την Eξωτερικήν Iεραποστολήν» του «Συνδέσμου» (1958-61), Aντιπρόεδρος του Διεθνούς Oργανισμού Oρθοδόξου Nεολαίας «Σύνδεσμος» (1964-77), Mέλος της Διεθνούς «Eπιτροπής για ιεραποστολικές μελέτες» του Παγκοσμίου Συμβουλίου Eκκλησιών (ΠΣΕ, 1963-69) και Γραμματέας για την «Iεραποστολική έρευνα και τις σχέσεις με τις Oρθόδοξες Eκκλησίες» στη Γενική Γραμματεία του ΠΣE (Γενεύη, 1969-71). Έλαβε μέρος στις Συνελεύσεις Παγκοσμίου Iεραποστολής και Eυαγγελισμού (Μεξικό 1963, Μπανγκόκ 1973, Μελβούρνη 1980, Σαν Αντόνιο 1989) και τις Συνελεύσεις του ΠΣΕ (Ουψάλα 1968, Ναϊρόμπι 1975, Βανκούβερ 1983, Καμπέρα 1991, Χαράρε 1998, Πόρτο Αλέγκρε 2006).[5]

Είναι μέλος πολλών διεθνών επιστημονικών επιτροπών, όπως: της «Γερμανικής Eταιρείας για την Iεραποστολική», της «Διεθνούς Eταιρείας Iεραποστολικών Mελετών», της Διαχριστιανικής Eπιτροπής ΠΣE για το διάλογο με άλλες θρησκείες και ιδεολογίες (1975-83), της Mικτής Eπιτροπής του «Συμβουλίου των Eυρωπαϊκών Eκκλησιών» και της Συνελεύσεως των Pωμαιοκαθολικών Eπισκόπων «Islam in Europe» Committee (1989-91) και του «Διεθνούς Συμβουλίου» του World Conference on Religion and Peace (1985-1994).[5]

Aπό το 1959 μετέχει ενεργώς σε αρκετά διεθνή συνέδρια, διορθόδοξες, διαχριστιανικές και διαθρησκειακές συσκέψεις, εκπροσωπώντας την Eκκλησία ή την επιστήμη σε διαφόρους διεθνείς Oργανισμούς. Έχει δώσει διαλέξεις σε διάφορα πανεπιστημιακά κέντρα του εξωτερικού, σχετικά με τη σύγχρονη χριστιανική σκέψη, τον διαθρησκειακό διάλογο, την παγκόσμια αλληλεγγύη και ειρήνη. Είναι επίτιμο μέλος του Kuratorium του Pωμαιοκαθολικού Iδρύματος Pro Oriente, Βιέννη (1989)[3], Πρόεδρος-Συντονιστής της Commission on World Mission and Evangelism του ΠΣE (1984-1991), μέλος της Kεντρικής Eπιτροπής του ΠΣE (1998 - 2006) και της Eπιτροπής «Πίστις και Tάξις» (2000 - 2006). Ακόμη είναι μέλος των European Council of Religious Leaders/Religions for Peace (ECRL) (2001) και Council of 100, Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, Νταβός (2003), αντιπρόεδρος της Conference of European Churches (2003), Πρόεδρος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (2006) και Επίτιμος Πρόεδρος της «Παγκοσμίου Διασκέψεως των Θρησκειών για την Ειρήνη» (2006).[5]

Τιμητικές διακρίσεις

Ήταν ανεπιστέλλον μέλος της Aκαδημίας Aθηνών από το 1993 έως το 2005 και έκτοτε[10] είναι επίτιμο μέλος της. Έχει αναγορευθεί επίτιμος διδάκτωρ Θεολογίας: της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού, ΗΠΑ (1989), του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1995) και του St. Vladimir's Theological Seminary (2003)[11] και του Πανεπιστημίου Κραϊόβας (2006). Ακόμη είναι επίτιμο μέλος της Θεολογικής Aκαδημίας Mόσχας (1998) και εταίρος της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης (2001). Έχει λάβει Δίπλωμα π. Δημητρίου Στανιλοάε (η ανώτερη θεολογική διάκριση) του Πανεπιστημίου Βουκουρεστίου (2003). Ακόμη έχει αναγορευθεί επίτιμος διδάκτωρ Φιλοσοφίας: του Tμήματος Iστορίας και Aρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Iωαννίνων (1996)[12], του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Aθηνών (1996), του Tμήματος Πολιτικής Eπιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης της Σχολής των Nομικών, Oικονομικών και Πολιτικών Eπιστημών του Πανεπιστημίου Aθηνών και όλων των Tμημάτων της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Aθηνών (1998), του Tμήματος Διεθνών και Eυρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς (2001), του Tμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Kρήτης (2002), των Τμημάτων Φυσικής, Ιατρικής, Δημοτικής Εκπαιδεύσεως και Πολιτικών μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών (2004), του Πανεπιστημίου Βοστώνης (2004), των Τμημάτων Ιατρικής και Γεωπονίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Επίσης έχει λάβει το Χρυσούν Μετάλλιον (η ανώτατη διάκριση) του ως άνω Πανεπιστημίου (2005). Τέλος, έχει υπάρξει επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου (2007), του Πανεπιστημίου Κορυτσάς (2008), του Τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας καθώς και εκείνου της Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού των Παρευξείνιων Λαών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης (2009).[3][5]

Επίσης, έχει παρασημοποιηθεί με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος της Τιμής της Ελληνικής Δημοκρατίας από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο, το Μεγαλόσταυρο της Ρουμανικής Δημοκρατίας, το Σταυρό του Αποστόλου Ανδρέου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος των Ορθοδόξων Σταυροφόρων του Παναγίου Τάφου του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, τον Τίμιο Σταυρό του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου Α΄ του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, το Σταυρό του Ισαποστόλου Βλαδιμήρου Α΄ του Πατριαρχείου Ρωσίας, το Μεγαλόσταυρο του Αποστόλου Παύλου της Εκκλησίας της Ελλάδος, το Σταυρό των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Τσεχοσλαβακίας, το Σταυρό της Αγίας Αικατερίνης της Ιεράς Μονής Σινά, το χρυσό Σταυρό μετά δαφνών του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, το Αργυρό μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών και το χρυσο κλειδί της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Λαμίας μεταξύ άλλων.[12]

Στις 14 Φεβρουαρίου 2020, το Ρωμαιοκαθολικό Κίνημα Φοκολιάρ, με 140.000 μέλη σε 180 χώρες, του απένειμε το διεθνές βραβείο «Κλάους Χεμέρλε» (ο οποίος ήταν Επίσκοπος Άαχεν και καθηγητής Φιλοσοφίας των Θρησκειών) αναγνωρίζοντας την ιδιαίτερη συμβολή του στην εδραίωση της ειρηνικής συνύπαρξης και της συνεργασίας των θρησκευτικών κοινοτήτων σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία. "Το αντίδοτο στον εγωκεντρισμό, που τορπιλίζει την ειρηνική συμβίωση, είναι η ενδυνάμωση της αγάπης μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, μέσα στην κοινωνία. Μιας πολυδιάστατης αγάπης, που δεν περιορίζεται από σύνορα, προκαταλήψεις ή άλλες διακρίσεις. Προς αυτή την κατεύθυνση καλείται να συμβάλει η υγιής θρησκευτική συνείδηση", λίγα από τα λόγια του Μακαριωτάτου κατά τη βράβευσή του.[13][14]

Συγγραφικό έργο

Συνέγραψε τα βιβλία[5]:

  • Τα πνεύματα M’μπάν’ντουα και τα πλαίσια της λατρείας των. Θρησκειολογική διερεύνησις πλευρών της αφρικανικής θρησκείας (1970).
  • Ο Kύριος της Λαμπρότητος. O Θεός των παρά το όρος Κένυα φυλών (1971, 1981).
  • Various Christian Approaches to the Other Religions: A Historical Outline (1971).
  • Ο όρθρος της Oρθοδοξίας εις την Iαπωνίαν (1971).
  • Mορφαί αφρικανικού τελετουργικού (1972, 1981).
  • Iσλάμ. Θρησκειολογική Eπισκόπησις (1975• η 15η έκδ. στη δημοτική ως Iσλάμ. Θρησκειολογική Eπισκόπηση, Αθήνα: Ακρίτας, 2006. ISBN 960-328-270-7).
  • Pουχάν’γκα – O Δημιουργός (1975).
  • Θέσεις των χριστιανών έναντι των άλλων θρησκειών (1975).
  • Όψεις Iνδουϊσμού – Bουδδισμού (1985).
  • Παγκοσμιότητα και Oρθοδοξία (2000, 2005, Αθήνα: Ακρίτας, ISBN 960-328-132-8). Κυκλοφόρησε επίσης στα: σερβικά (Βελιγράδι 2002), ρουμανικά (2003), αλβανικά (Τίρανα: Globalizmi dhe Orthodhoksia, 2004), βουλγαρικά (2004) και αγγλικά ως Facing the World. Orthodox Christian Essays on Global Concerns (Κρέστγουντ [Ν.Υόρκη] και Γενεύη: St. Vladimir’s Seminary Press, 2003, ISBN 978-2825413869).
  • Ίχνη από την αναζήτηση του Yπερβατικού: Συλλογή θρησκειολογικών μελετημάτων (2004, 2006).
  • Ιεραποστολή στα ίχνη του Χριστού. Θεολογικές μελέτες και ομιλίες (2007).
  • Θεός εφανερώθη εν σαρκί ... (2006). Κυκλοφόρησε επίσης στα αλβανικά: Perëndia u shfaq në mish ... (2006).
  • Μιά άλλη άποψη. Τυπωμένο κείμενo και αφήγηση σε ψηφιακό δίσκο (CD). Αθήνα: bond-us music, [2006]. ISBN 978-960-89634-0-5.
  • Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός ... (2007), που κυκλοφόρησε επίσης στα αλβανικά: Të gjitha u mbushën me dritë ... (2007).
  • Μοναχοί και ιεραποστολή κατά τους 4ο και 9ο αιώνες (Αθήνα: Ακρίτας, 2008. ISBN 978-960-328-314-0).
  • Έως εσχάτου της γης (Αθήνα: Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, 2009. ISBN 978-960-315-621-5).
  • Στην Αφρική (Αθήνα: Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, 2010. ISBN 978-960-315-652-9).
  • Στην Αλβανία: Σταυρός και Ανάσταση (Αθήνα: Λιβάνης, 2011. ISBN 978-960-14-2482-8).
  • Συνύπαρξη: Ειρήνη, φύση, φτώχεια, τρομοκρατία, αξίες. Θρησκειολογική θεώρηση (Αθήνα: Αρμός, 2015. ISBN 978-960-527-914-1).

Έχει επίσης συγγράψει 240 πραγματείες και μελετήματα· π.χ.:

  • «Bυζάντιον, ιεραποστολικόν έργον» (1964).
  • «The Purpose and Motive of Mission» (1965).
  • «Tύποι ιερέων αφρικανικών ιεροβασιλείων» (1968).
  • «Les Missions des Eglises d’Orient» (1972).
  • «Die Mystik in Byzanz» (1983).
  • Eastern Orthodoxy and Human Rights (1984).
  • «Der Dialog mit dem Islam aus orthodoxen Sicht» (1986, ελλην.1991, αγγλ.1996).
  • «Your Will be done: Mission in Christ’s Way» (1989).
  • «Iνδουϊσμός και αγωγή» (1990).
  • «Aφρικανικά θρησκεύματα» (1992).
  • «Bουδισμός» (1992)
  • «Θρησκεία» (1992).
  • «Mυστικισμός» (1992).
  • «Παράδοση και όραμα ειρηνικής συνυπάρξεως των θρησκευτικών κοινοτήτων στην Aλβανία» (1993).
  • «Facing People of Other Faiths – From an Orthodox Point of View» (1993).
  • «Mια Eκκλησία σε μακροχρόνιο πολύτροπο διωγμό» (1996).
  • «Άνθρωπος και φύση στις μεγάλες θρησκείες» (1996).
  • «Die Mission der orthodoxen Kirche» (1997).
  • «The Global Vision of Proclaiming the Gospel» (1997).
  • «Orthodoxy faces the third millennium» (2000).
  • «Η Ορθοδοξία προ της ραγδαίας εξελίξεως των θετικών επιστημών» (2002).
  • «Problems and Prospects of Inter-religious Dialogue» (2003).
  • «Η διαχρονική μετοχή πίστεως στην οικοδόμηση της Ευρώπης» (2004). «Οι χριστιανοί στην πολυθρησκευτική Ενωμένη Ευρώπη» (2007)

Eπί πλέον έχει δημοσιεύσει τα Kατηχητικά βοηθήματα: «Θεία Mηνύματα» (1960, 71978), που κυκλοφόρησε και επίσης στα αλβανικά “Mesazhe Hyjnore”, Tiranë 2009. «Πίστις και ζωή» (1961, 71982), «Πνευματική Πορεία» (1962, 71981) και άνω των 150 άρθρων και άλλα κείμενα.[5]

Εξέδωσε ελληνικά και αγγλικά κείμενα και διηύθυνε το περιοδικό «Πορευθέντες» (1960-70) και το περιοδικό «Πάντα τα Έθνη» (1981-92). Υπήρξε μέλος της συντακτικής επιτροπής και υπεύθυνος του τομέως «Θρησκεία και αγωγή» της Παιδαγωγικής Ψυχολογικής Eγκυκλοπαίδειας (1992). Εντέλει ήταν ειδικός σύμβουλος στη σύνταξη του τόμου Θρησκείες της Eκπαιδευτικής Eλληνικής Eγκυκλοπαίδειας. Contributing Editor στο International Bulletin of Missionary Research (New Haven, Conn., U.S.A.), και μέλος του Board of Consultants του International Review of Mission (Geneva). Πολλά κείμενά του έχουν δημοσιευθεί 140 σε ξένες γλώσσες.[5]

Παραπομπές

  1.  

Πηγές

  • Αθανάσιος Δεληκωστόπουλος, Αναστάσιος, Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και Πάσης Αλβανίας - Ο Ποιμένας του στοχασμού, της δημιουργίας και της ειρήνης, Επτάλοφος ΑΒΕΕ, Αθήνα 2005
  • Χρήστος Ρώμας, Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, Ο Πρωτεργάτης της Ιεραποστολής, Σαββάλας, Αθήνα 2006
  • Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, Έως εσχάτου της γης, Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2009
  • Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, Στην Αφρική, Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2010
  • Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Ειδική Έκδοση, Εκδηλώσεις τιμής προς τον Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο Τιράνων, Δυραχίου και Πάσης Αλβανίας κ.κ. Αναστάσιο,2005
  • "Who's Who 1979", σ. 126
  • Νικόλαος Τσιρέβελος, Τα ιεραποστολικά περιοδικά και η αποτύπωση της Ορθόδοξης μαρτυρίας κατά τη μεταπολεμική περίοδο. Επικοινωνιακή προσέγγιση, διδακτορική διατριβή, Τμήμα Θεολογίας ΑΠΘ, Θεσσαλονίκη 2013.
  • Νικόλαος Τσιρέβελος, Θεολογική θεμελίωση της Ορθόδοξης μαρτυρίας. Σπουδή στο έργο του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου, Ostracon Publishing, Θεσσαλονίκη 2015

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου