«Είναι μακάβριο και μοιάζει με τιμωρία το γεγονός ότι η αύξηση του προσδόκιμου ζωής, για το κεφαλαιοποιητικό σύστημα σημαίνει μείωση κατά 35% της σύνταξης των πολιτών», είπε Στο Κόκκινο και στον Νίκο Ξυδάκη, ο ομότιμος καθηγητής Οικονομικών της Εργασίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Σάββας Ρομπόλης. 

«Πρόκειται για μία τυπική νεοφιλελεύθερης έμπνευσης πολιτική η οποία προσπαθεί να δημιουργήσει νέες αγορές, επιφέροντας μειώσεις στις συντάξεις. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 1,5 εκατομμύριο ασφαλισμένοι στο επικουρικό και η απώλεια που θα υπάρξει στο σύστημα θα είναι 1,3 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Επομένως από άποψη μακροοικονομική είναι μία νεοφιλελεύθερη προσέγγιση για τη δημιουργία νέων αγορών, η οποία δοκιμάστηκε και ήδη έχει αποτύχει. 

Το κεφαλοποιητικό σύστημα, αυτό του ατομικού κουμπαρά, ξεκίνησε το 1981 στη Χιλή. Στην πορεία εφαρμόστηκε σε 30 χώρες από τις οποίες οι 12, λόγω του ότι έπαθαν σοβαρές ζημιές στους προϋπολογισμούς τους κυρίως από το υψηλό κόστος μετάβασης, επανήλθαν στο αναδιανεμητικό σύστημα με μεγάλες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες. Οι υπόλοιπες 18, επανήλθαν στο αναδιανεμητικό σύστημα μετά την κρίση του 2008. 

Επομένως είναι ένα χρεοκοπημένο σύστημα που λειτούργησε στον πλανήτη για 30 χρόνια και ο ισχυρισμός της κυβέρνησης, ότι εφαρμόζει αντίστοιχα μοντέλα της Ευρώπης ή της Σουηδίας, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Αυτό που ισχύει στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Σουηδία, είναι το διανεμητικό σύστημα επικουρικής ασφάλισης που ισχύει σήμερα στην Ελλάδα, που πάει να καταργηθεί. Βαδίζουμε δηλαδή σε μοντέλα που ήδη έχουν εγκαταλείψει οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης, ενώ στην κεντρική Ευρώπη δεν υιοθετήθηκαν ποτέ  αυτά τα συστήματα». 

Ο κ Ρομπόλης εξήγησε ότι από τις αναλύσεις και τις προβολές που γίνονται, διαφαίνεται ότι οι νέοι συνταξιούχοι θα παίρνουν μικρότερη σύνταξη. 

«Ο λόγος είναι καταρχήν η αύξηση του προσδόκιμου ζωής κατά 8 χρόνια μέχρι το 2070, καθώς το κεφαλαιοποιητικό σύστημα έρχεται και λέει ότι για αυτό το λόγο θα δώσει λιγότερη σύνταξη κατά 35%. Αυτή η προσέγγιση τιμωρίας δεν αναφέρεται πουθενά. 

Ο δεύτερος πολύ σοβαρός επίσης λόγος είναι το θέμα του κόστους μετάβασης. Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, με 206% του ΑΕΠ χρέος, αυτό το κόστος θα έχει ως αποτέλεσμα να εκτροχιάσει το χρέος, που τώρα χαρακτηρίζεται βιώσιμο απο τους διεθνείς οργανισμούς».