«Η όξυνση των βίαιων συμπεριφορών, είτε σε προσωπικό επίπεδο όπως στις δεκατέσσερις γυναικοκτονίες, είτε με τη μορφή παραλείψεων, όπως έγινε με την οκτάχρονη Όλγα που πέθανε αβοήθητη στην σιδερόφραχτη πόρτα χωρίς οι άνθρωποι να αντιδρούν, έχουν κοινά αίτια», είπε Στο Κόκκινο και στον Νίκο Ξυδάκη, ο επικεφαλής του Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας του Παιδιού, Γιώργος Νικολαΐδης.     

«Από την μελέτη της Χάνα Άρεντ, για την υπόθεση Άιχμαν, γνωρίζουμε ότι το απόλυτο κακό δεν είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο. Υπάρχει στον καθένα. Είναι ο καθημερινός άνθρωπος που απλώς κοιτάει τη δουλειά του και εκτελεί διαταγές. 

Σε αυτό προστίθεται η επισφάλεια λόγω της δεκαετούς οικονομικής κρίσης, η ατομοκεντρική στροφή της κοινωνίας και ο φόβος ότι μετά την πανδημία θα ξεκινήσει μια νέα οικονομική κρίση. Αυτά συνδυάζονται με τον ρατσισμό αλλά και την απουσία από τον δημόσιο λόγο ενός συλλογικού οραματισμού για ένα καλύτερο κόσμο. Έτσι  δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα και η ιδανική συνθήκη για κάποια άτομα να εκδηλώσουν βίαιες συμπεριφορές. 

Με τον τρόπο αυτό, δικαιώνεται το επιχείρημα όσων λέγαμε ότι όταν εφαρμόζεται μία τόσο στρεσογόνα συνθήκη σε μία κοινωνία, κάποια άτομα που είναι πιο ευάλωτα, στην πορεία θα εκδηλώσουν βίαιες συμπεριφορές και θα έχουμε αύξηση των ανθρωποκτονιών.  

Όταν η κοινωνία εκτίθεται σε συνθήκες έντονα στρεσογόνες, είναι σημαντικό να μπορεί να βρεθούν λύσεις μέσα από μία συλλογική κοινωνική δραστηριότητα. Το γεγονός ότι σε όλο το διάστημα και της τρέχουσας κρίσης της πανδημίας, το μήνυμα ήταν “κοίτα τον εαυτό σου”, δεν υπάρχουν κοινωνίες, υπάρχουν μόνο άτομα, αυτό είναι πολύ κακός σύμβουλος.  

Η κατάσταση, είμαι αισιόδοξος, θα αντιστραφεί, γιατί οι κοινωνίες έχουν ένα απίστευτο δυναμικό να ξανά-σηκωθούν, ακόμα και από τις πιο μαύρες στιγμές τους. Θα το κάνουν όμως ως κοινωνίες, ως κοινότητες, συλλογικά κι όχι ως άτομα».