Η πρώτη της μνήμη αφορά στη σχέση με την αδερφή της και τη μουσική. «Θυμάμαι ότι βάζαμε μουσική και χορεύαμε στο σπίτι. Θυμάμαι ότι ακούγαμε Leonard Choen στο σπίτι και θυμάμαι να χορεύω με την αδερφή μου το Take this Waltz, το Dance me to the end of Love, το Hallelujah. Αυτές είναι οι πρώτες μου μουσικές μνήμες. Μια έντονη μνήμη μου είναι η εξής. Είμαστε στου Ζωγράφου. Ακούμε την μουσική μιας ταινίας . Θυμάμαι ότι ήτανε του Νικόλα Πιοβάνι, και είχε γρήγορο ρυθμό. Θυμάμαι λοιπόν ότι βάζαμε αυτό το τραγούδι και τρέχαμε στο σπίτι και μετά ζητούσαμε να ακούσουμε το ίδιο τραγούδι και στο αυτοκίνητο».

Οικογένεια για τη Lou Is (Λουίζα Σοφιανοπούλου) σημαίνει road trip με τυχαίες μουσικές επιλογές, «Κάναμε πολλά ταξίδια με το αυτοκίνητο και θυμάμαι πως ο μπαμπάς μου είχε κασέτες με τις πιο περίεργες μίξεις. Πήγαινε από την Μαρία Κάλλας στον Τσιτσάνη και από εκεί στον Σαββόπουλο, στους Beatles και στη Joan Baez. Με την αδερφή μου αρχικά παθαίναμε σοκ, μετά όμως μαθαίναμε τα τραγούδια με τη σειρά. Ξέραμε ποιο θα μπει μετά», σημειώνει.

Ο πρώτος δίσκος που αγόρασε ήταν του Michael Jackson. Έκανε party γενεθλίων και ήθελε να αγοράσει μια κασέτα ώστε να υπάρχει μουσική. Τότε δημιούργησε την πρώτη σημαντική της σχέση. Δεν πρόκειται για σχέση με άνθρωπο, αλλά με χώρο. «Θυμάμαι πως μετά αγόραζα συνέχεια κασέτες εκείνο το δισκάδικο στην Αγία Παρασκευή». Αν την ρωτήσει κανείς, η Lou θυμάται τους τοίχους, το πάτωμα, τα ράφια, τους υπαλλήλους του δισκάδικου. Το περιγράφει όπως οι περισσότεροι περιγράφουμε τον πρώτο μας έρωτα.

Κάπως έτσι περιγράφει και τις τραγουδίστριες με τις οποίες ταυτίζεται. Αγαπά τη Florence Welch, γιατί «όταν τραγουδάει νομίζω πως μιλάει για μένα», τη Lady Gaga, γιατί εκτιμά «τον τρόπου με τον οποίο μιλάει για τον εαυτό της, για τον αγώνα και τις δυσκολίες της», και την Adele«για τον τρόπο με τον οποίο εκφράζει το συναίσθημά της».

Η Οδύσσεια για τον βιοπορισμό ενός καλλιτέχνη

Η Lou Is πιστεύει πως η τέχνη στην Ελλάδα δεν θεωρείται επάγγελμα και πως οι καλλιτέχνες δεν βιοπορίζονται από την τέχνη τους. «Βιοπορίζομαι από τα μαθήματα φωνητικής που παραδίδω και από εκδηλώσεις ιδιωτικές που χρειάζονται μουσική: γάμους, βαφτίσεις, εταιρικά party. Όλη μου την πορεία την καλλιτεχνική την χορηγώ εγώ και οι συγγενείς μου». Βρίσκει πως η απαξίωση των τεχνών, όπως προκύπτει από την εργασιακή επισφάλεια, την υποτίμηση των ίδιων των καλλιτεχνών και των πτυχίων τους επηρεάζει την ψυχολογία τους. 

«Ώρες-ώρες αισθάνεσαι πως το κάνεις για να το ακούσεις εσύ. Είναι άδικο γιατί η τέχνη δεν αντιμετωπίζεται ως δουλειά. Είναι κρίμα να μην έχουμε στήριξη. Υπάρχει ΕΣΠΑ για τα πάντα εκτός από την τέχνη. Πρέπει να κάνεις την καθημερινή σου δουλειά και να βρεις χρόνο να παράξεις μουσική, να την ηχογραφήσεις, να ασχοληθείς με την επικοινωνία της δουλειάς σου, να σε προωθήσεις. Πλέον δηλαδή μόνο αν έχεις την οικονομική δυνατότητα να τα κάνεις όλα αυτά μπορείς να κάνεις τέχνη», αναφέρει.

«Πολύς κόσμος κινείται προς το να περάσει εύκολα στο ΤΙΚΤΟΚ και να γίνει viral. Η καλλιτεχνική δημιουργία δεν μπορεί να χωρέσει σε 15 δευτερόλεπτα. Είναι περιοριστικό αυτό», συμπληρώνει.

Η μουσική ως μια μορφή ενσώματης συνείδησης

Η Lou Is βρίσκει στη μουσική έναν θαυμαστό καινούριο κόσμο, εντός του οποίου «είναι κρίμα να περιορίζεσαι γιατί χάνεις τα πράγματα που έχει να σου δώσει». Ξεκίνησε να τραγουδάει Celine Dion καιWitney Houston. Στην πρώιμη εφηβεία της κατάλαβε πως «το τραγούδι είναι ένας τρόπος έκφρασης της συναισθηματικής μου κατάστασης. Για την ακρίβεια είναι το μόνο μέσο ώστε να καταφέρεις να εκφράσεις τον καημό απευθείας. Η φωνή εκφράζει πολύ πιο βαθιά πράγματα από αυτά που πιστεύουμε. Για αυτό και επηρεάζεται πάρα πολύ εύκολα από τη διάθεσή μας κι από τους φόβους μας, απ’ τις δυσκολίες και τα άγχη μας. Όταν δυσκολεύεσαι να εκφραστείς, δυσκολεύεσαι και να τραγουδήσεις. Απ’ την άλλη όταν τραγουδάς, Αλλάζει η διάθεσή σου. Βγαίνει από μέσα σου αυτό που σε βασανίζει, αυτό που σε βαραίνει. Εκτονώνεσαι, απελευθερώνεσαι. Για μένα η φωνή εκφράζει την ψυχή μας, αφιλτράριστα. Επιστρατεύεται όλο μας το σώμα για να βγει η φωνή μας».

Όταν η Lou Is μιλάει για μουσική ο λόγος της θυμίζει εκείνων των μηχανολόγων μηχανικών και τον πολιτικών επιστημόνων ταυτόχρονα. Αναλύοντας την λειτουργία της φωνής κατά την διαδικασία του τραγουδίσματος μοιάζει να αναφέρεται σε μια άλλη μορφή συνείδησης. «Η φώνηση είναι μια φυσική διαδικασία. Ένας μηχανισμός που περιλαμβάνει πάρα πολλούς μύες, τένοντες, χόνδρους, που λειτουργούν ταυτόχρονα και αρμονικά. Το τραγούδι είναι μια διαδικασία πέρα από την φωνή. Ο τραγουδιστής είναι κάποιου είδους πρωταθλητής επί σκηνής. Χρησιμοποιεί όλο το σώμα, τα πόδια, τα πνευμόνια, το στέρνο, για να εκφράσει αυτό που συμβαίνει μέσα του, ή αυτό που σκέφτεται. Η φωνή του αλλάζει χρώματα και εντάσεις αναλόγως. Είναι μυϊκή διαδικασία, οι μύες των φωνητικών χορδών, συνδέονται με μύες του αναπνευστικού, που συνδέονται με άλλους μύες. Η κίνηση παίζει τεράστιο ρόλο.  Τεράστιο ρόλο παίζει επίσης το πως στέκεσαι, το βάρος σου, ο τρόπος με τον οποίο τοποθετείς την γλώσσα σου όταν μιλάς, η μορφή των μάγουλων. Μαθαίνεις ουσιαστικά να κάνεις συνειδητά, πράγματα που συνήθως κάνεις αυτόματα. Άρα μπορείς να τα ελέγξεις και πολύ περισσότερο. Το συγκλονιστικό είναι πως με τη φωνή, όταν συνειδητά δίνεις την προσοχή σου στο σώμα σου, αρχίσεις και απελευθερώνεις πράγματα που αποθηκεύονται, που παρακρατάμε και λειτουργούν τοξικά. Αποτελεί μια άλλη μορφή συνείδησης, ενσώματης ας το πούμε, έναν άλλο τρόπο να καταλάβεις τον εαυτό σου. Μπορείς με το τραγούδι να διδάξεις το σώμα σου να αφήνεται» σημειώνει.

Lou επί σκηνής

Πρώτη φορά ανέβηκε σε σκηνή στην ηλικία των δεκαπέντε ετών. Στην αρχή αγχώθηκε. Μετά από λίγο όμως κατάλαβε πως δεν ήθελε να κατέβει από κει. Η σκηνή έγινε πιο οικείος τόπος από το παιδικό της δωμάτιο. «Σταδιακά όπου υπήρχε σκηνή ανέβαινα. Θυμάμαι ότι μετά τις πρώτες φορές που συμμετείχα σε μουσικές και θεατρικές παραστάσεις είχα πάθει μια μικρή κατάθλιψη. Ήθελα να είμαι συνεχώς στη σκηνή», αναφέρει.

Την πιο σοκαριστική εμπειρία επί σκηνής την εντοπίζει λίγο πριν την ηλικία της ενηλικίωσής της: « Ήμουν δεκαοχτώ χρονών σε μια περιοδεία με τον Διονύση Τσακνή στην Κύπρο. Όταν βγήκα στη σκηνή συνειδητοποίησα πως υπήρχαν δέκα χιλιάδες άτομα στο κοινό. Αυτό δεν σου κρύβω πως με σόκαρε. Ήταν πραγματικά συγκλονιστικό, όπως και το συναίσθημα που ένιωσα όταν τελείωσε η συναυλία. Σου δίνει απίστευτη δύναμη ο κόσμος».

Τη σχέση της με την σκηνή χαρακτηρίζει ως μια πρόκληση του εαυτού να εκτεθεί, να συνδεθεί, και στο ταυτόχρονο  ξεπέρασμα του φόβου της έκθεσης. «Νομίζω πως οι καλλιτέχνες πάσχουμε από μια ταυτόχρονη ανάγκη απ’ τη μια να κρυφτούμε μέσα σε μια ντουλάπα και απ’ την άλλη να εκτεθούμε μπροστά σε χιλιάδες κόσμου. Όταν τραγουδάω αισθάνομαι πως είναι πιο εύκολο να εκφραστώ και να μοιραστώ τον εαυτό μου. Τώρα κατάφερα να είμαι ο εαυτός μου επί σκηνής. Απελευθερώθηκα με τα χρόνια. Νιώθω βέβαια ότι αυτό που είμαι η σκηνή το μεγεθύνει».

Η επί σκηνής έκθεση για την ίδια ενέχει μια κάποια βία. «Αν και τελευταία έχω καταφέρει να με κρίνω όλο και λιγότερο, υπάρχει πάντα ένας φόβος σε σχέση με το αν αρέσει ή δε θα αρέσει αυτό που παρουσιάζω». Αυτή τη στιγμή περνάει μια περίοδο αισιοδοξίας και δημιουργικότητας. «Είμαι σε μια φάση στη ζωή μου που θέλω να παίξω να χορέψω και να φοράω glitter», αναφέρει κι αυτό φαίνεται, αν ακούσει κανείς την καινούρια της δουλειά. «Σε συνεργασία με τον Θοδωρή τον Κοντάκο, γράψαμε ελληνικούς στοίχους πάνω στις μουσικές μου. Το πρώτο δείγμα, το «Σήμερα» έχει ήδη κυκλοφορήσει». Τη συναντάμε το Σάββατο (06/04/24), στις 20.00 στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

——

_{Πληροφορίες}

^{Η Lou Is μας παρουσιάζει το «Σήμερα», σε δική της μουσική και στίχους μαζί με τον κος Κ. (aka Θοδωρής Κοντάκος)! Είναι το πρώτο τραγούδι από τη νέα της δισκογραφική δουλειά που φέρνει κάτι καινούργιο, διαφορετικό και ιδιαίτερο για την ίδια αλλά και για τους ακροατές!}  

_{Λίγα λόγια την Lou Is (Λουίζα Σοφιανοπούλου)}

^{Η Lou is πειραματίζεται στο χώρο της μουσικής και κινείται σε ένα ευρύ φάσμα μουσικών επιρροών, το οποίο εκτείνεται από την alternative pop & amp rock μέχρι jazz, blues και ethnic μουσική. Έχει συνεργαστεί με πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες όπως οι Φοίβος Δεληβοριάς, Μανώλης Φάμελλος, Πάνος Μουζουράκης, Δήμητρα Γαλάνη, Ελένη Βιτάλη, Γιάννης Κότσιρας, Μαρία Φαραντούρη και άλλους.}

^{Έχει κυκλοφορήσει δύο EP με αγγλόφωνα δικά της τραγούδια με τίτλους “Dragons” και “Fall in your sky”. Είναι μέλος της ομάδας «Heroes-A tribute to David Bowie». Επίσης είναι μία από τις τρεις τραγουδίστριες του ιδιαίτερα επιτυχημένου αφιερώματος στον Leonard Cohen «A tribute to Leonard Cohen». Πρόσφατα κυκλοφόρησε με επιτυχία τη διασκευή του τραγουδιού «Έλα μια νύχτα» σε στίχους των Κώστα Χαριτοδιπλωμένου και Γιώργου Μίτσιγκα και μουσική του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου!}  

^{Ακολουθήστε την Lou is στα social media:
Youtube: https://www.youtube.com/@Louis_musicofficial
Facebook: https://www.facebook.com/lou1smusic
Instagram: https://www.instagram.com/lou_ismusic/}