Πόσο ολιγόνοες και μικρόψυχοι αποδείχτηκαν όσοι 40 χρόνια πριν, τo 1983, είχαν λοιδορήσει την ταινία «Ρεμπέτικο» σε σκηνοθεσία Κώστα Φέρρη, ο οποίος υπέγραφε και το σενάριο μαζί με την αείμνηστη Σωτηρία Λεονάρδου, ενώ είχαν μεμφθεί τον μεγάλο μαέστρο και ανυπέρβλητο μύστη του ρεμπέτικου Σταύρο Ξαρχάκο που με τους στίχους του θεόπνευστου Νίκου Γκάτσου παρέδωσαν ένα τέτοιο μουσικό αριστούργημα καταχωρισμένο πια στα κλασικά ελληνικά μουσικά έργα.

Πόσο ανεξίτηλα μιλάει στο πέρας του χρόνου και αυτό και η ταινία που τόλμησε να σηκώσει την κουρτίνα αποκαλύπτοντας τις δυσκολίες της προσφυγιάς, της πραγματικής ρεμπέτικης ζωής και του μεσοπολέμου κόντρα στο επίσημο αφήγημα.. Και τραγική ειρωνεία: πόσο επίκαιροι είναι την εποχή τού brain drain οι στίχοι «και δεν δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς», για να μην πιάσουμε και το «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» από το ίδιο τραγούδι, όπως και όλα τα τραγούδια που έχουν εγγραφεί στον συλλογικό μας πολιτισμό για να τον φορτίσουν συγκίνηση, συναίσθημα και νόημα.

Και πόσο τυχεροί όσοι εξασφάλισαν εισιτήριο, καθώς αυτά έχουν εξαντληθεί, για να παρακολουθήσουν τη μοναδική τελετουργία «Ρεμπέτικο - 40 χρόνια μετά» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, σήμερα και αύριο 17-18/1 στις 20.00.

Η μουσική και τα τραγούδια που σφράγισαν την ταινία-σταθμό στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, μετά τη θριαμβευτική παρουσίασή τους το καλοκαίρι στο Ηρώδειο, κάνουν στάση για αυτές τις δύο βραδιές στο Μέγαρο όπου ο Σταύρος Ξαρχάκος, μαζί με είκοσι μουσικούς, τραγουδιστές και ψάλτες, μας μεταφέρει τη συγκίνηση, το φως της ελπίδας, αλλά και τα σκοτάδια της δυσκολίας της ζωής για τους απόκληρους μέσα από τα ορχηστρικά κομμάτια και τα τραγούδια που έγραψε για το εμβληματικό φιλμ, επιλέγοντας τις ιδιαίτερες φωνές που ταιριάζουν σ’ αυτό που ονειρεύτηκε και διατηρώντας την ομαδικότητα, συνθέτοντας μια σύγχρονη ρεμπέτικη κομπανία όπως απαιτεί η συνθήκη του ρεμπέτικου πάλκου. Και μπορεί τα τραγούδια να μην έχουν γεράσει κι ακόμη να μιλούν πάλλοντας στα μύχια της ψυχής, ωστόσο ο άοκνος συνθέτης καταφέρνει να δώσει μια σύγχρονη μουσική ματιά πάνω στο ιστορικό έργο του, δείχνοντας πως 40 χρόνια μετά ακόμη και ένα κορυφαίο έργο συνεχίζει να εξελίσσεται, να πρωτοπορεί και να συγκινεί.

Η ταινία-ορόσημο παρακολουθεί την πορεία μιας τραγουδίστριας του ρεμπέτικου, υπονοώντας τη Μαρίκα Νίνου, καταγράφοντας μια πτυχή από την Ελλάδα του μεσοπολέμου, τη ζωή των καλλιτεχνών, τη ζωή στα προσφυγικά και τα ρεμπέτικα. Και ο Σταύρος Ξαρχάκος κατάφερε για τις ανάγκες της ταινίας να δημιουργήσει νέα τραγούδια φτιαγμένα με την παλιά συνταγή, που όχι μόνο δίνουν την εντύπωση ότι πρόκειται για αυθεντικά ρεμπέτικα, αλλά προδίδουν και την αγάπη του συνθέτη για το είδος και τη σχέση του με αυτά και καταφέρνουν να μιλούν για το σήμερα και το παντοτινό του καημού των ανθρώπων που δοκιμάζονται, που αγωνίζονται να ζήσουν, που ελπίζουν να τα καταφέρουν.

Οπως γράφει και ο Γιώργος Νοταράς στο βιβλίο του «Το ελληνικό τραγούδι των τελευταίων 30 χρόνων»: «Το ταλέντο του Ξαρχάκου πέτυχε κάτι μοναδικό: να γεννήσει ρεμπέτικα, με βάση όλα τα κλισέ και όλους τους δρόμους του είδους. Πήρε στα χέρια του τους ειδικούς κώδικες και τα κλειδιά και τα χρησιμοποίησε με τη μεγαλύτερη δυνατή προσήλωση και αυστηρότητα. Η ποίηση του Γκάτσου έπαιξε καταλυτικό ρόλο».

Διόλου τυχαία ο δίσκος «Ρεμπέτικο» γνώρισε έκτοτε πολλές επανακυκλοφορίες και τεράστια αποδοχή, πούλησε περισσότερα από 250.000 αντίτυπα και έδωσε νέα ώθηση στο ρεμπέτικο τραγούδι.

Και ποιο τραγούδι να πρωτοδιαλέξει κανείς για να αποτυπώσει τη συγκίνηση και το μεγαλείο που εμπνέουν; «Καίγομαι», «Μάνα μου Ελλάς», «Το δίχτυ», «Το πρακτορείο», «Στου Θωμά», «Στης πίκρας τα ξερόνησα», «Μπουρνοβολιά», «Στην Αμφιάλη», τραγούδια που έγραψαν τη δική τους αυτόνομη ιστορία, αγαπήθηκαν και γνώρισαν άπειρες εκδοχές καθώς πλήθος καλλιτέχνες από όλα τα είδη τα διασκεύασαν δίνοντάς τους νέους δρόμους.

από:  https://www.efsyn.gr