Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 69 ετών, ο Γιάννης Σπάθας, ένας από τους θρύλους της ελληνικής ροκ σκηνής και από τους σημαντικότερους Έλληνες κιθαρίστες, ιδρυτικό μέλος των εμβληματικών Socrates Drank the Conium ή απλώς Socrates, όπως έμειναν στην ιστορία.

Ο Γ. Σπάθας Γεννήθηκε στους Παξούς το 1950. Ήλθε σε επαφή με τη μουσική κοντά στον πατέρα και τους θείους του, μαθαίνοντας από μικρός ακορντεόν, κιθάρα και τύμπανα.

 

Στον Πειραιά όπου μεγάλωσε, σχημάτισε με τους Αντώνη Τουρκογιώργη και Ηλία Ασβεστοπώλη (τον μετέπειτα ηγέτη των «2002 GR») το ροκ συγκρότημα Persons (1966-1969) και στη συνέχεια τους Socrates, πάλι με τον Τουρκογιώργη (μπάσο, τραγούδι).

Για την εποχή των Socrates, το παίξιμο του Σπάθα έχει συγκριθεί με εκείνο του Ρίτσι Μπλάκμορ των Deep Purple.

 

Το 1983, μετά τη διάλυση των Socrates, ο Σπάθας και παρά το γεγονός ότι είχαν αφήσει ήδη ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στη ροκ μουσική, δεν επαναπαύθηκε στο, έστω εξαιρετικά δημιουργικό, παρελθόν. Δοκιμάστηκε και πειραματίστηκε με την ίδια τη μουσική στην ουσία της, ανεξάρτητα από «ταμπέλες» και συνεργάστηκε ως ενορχηστρωτής και κιθαρίστας με δημιουργούς όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζηδάκις, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Μάνος Λοΐζος, η Ελένη Καραΐνδρου, ο Διονύσης Σαββόπουλος και ερμηνευτές και καλλιτέχνες  όπως η Μαρία Φαραντούρη, ο Γιώργος Νταλάρας, η Χάρις Αλεξίου, ο Μανώλης Λιδάκης, ο Νίκος Αντύπας, η Λίνα Νικολακοπούλου, κ.ά.

 

Επίσης είναι ο συνθέτης τριών δίσκων του Βασίλη Λέκκα. Το 1999 κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, στον οποίο είχε συμμετοχή η Χάρις Αλεξίου.

 

Χαρακτηριστικό της μουσικής ιδιοφυίας του είναι το γεγονός, πως οι μεγαλύτερες επιρροές του υπήρξαν ο Τζίμι Χέντριξ και ο Τάσος Χαλκιάς.

 

Ο ίδιος, είχε ουσιαστικά εξηγήσει την ιδελογική αφετηρία πίσω από αυτό το δημιουργικό ταξίδι, δίχως συμβάσεις και μουσικούς συμβιβασμούς, σε μια συνέντευξή του στον «Ριζοσπάστη» το 2003, με λόγια που μοιάζουν να «επαναφέρουν» τα πράγματα σε σχέση με τα μουσικά είδη, στις πραγματικές διαστάσεις τους: «Σαν έννοια η ροκ μάλλον είναι ένας μύθος. Και τη ροκ μουσική την πήρανε οι εταιρίες και την έκαναν κι αυτήν εμπορικό είδος. Αν θεωρήσουμε ότι είχε ένα λόγο ύπαρξης πιο επαναστατικό, δυστυχώς και αυτή υπέκυψε. Κάποιοι μιλούν για ροκ στάση ζωής. Μα ροκ στάση ζωής έχουν όλοι, όταν παλεύουν για να επιβιώσουν. Μήπως ο κόσμος περνάει καλά; Εχει λυμένα τα προβλήματά του; Δεν παλεύει; Και γιατί να βάλεις ετικέτες;»...