Στην ταινία του αγαπημένου Βέρνερ Χέρτζογκ «Εκεί που ονειρεύονται τα πράσινα μυρμήγκια» (1984), ο Γερμανός γεωλόγος τα βρίσκει ...σκούρα όταν μπροστά στη μπουλντόζα της επένδυσης, ένας Αμπορίτζιναλ σταματά με το σώμα του την προέλαση του μηχανήματος γιατί εκεί που επιχειρείται το έργο ...ονειρεύονται τα πράσινα μυρμήγκια.
Στην αντίδραση του δυτικού επιστήμονα απέναντι στο παράλογο -ανορθολογικό- επιχείρημα ο γέρος ιθαγενής απαντά λέγοντας του: «θέλετε εμείς να γκρεμίσουμε τις εκκλησίες σας;».
Ο κινηματογράφος, λοιπόν, για μας είναι η θρησκεία και οι αίθουσες οι ναοί μας.
Με αφορμή τη δημόσια συζήτηση που έχει ξεκινήσει, μήνες τώρα, για το ενδεχόμενο κλείσιμο των κινηματογράφων ΙΝΤΕΑΛ και Άστορ και την επίκληση του επιχειρήματος από τη μεριά της κινηματογραφικής κοινότητας (φορέων, σωματείων, προσωπικοτήτων) ότι η διάσωση των ιστορικών κινηματογράφων οφείλει να γίνει διότι τα κτίρια είναι διατηρητέα, θα ήθελα να καταθέσω μια τελείως αντίθετη προσέγγιση.
Γιατί, λοιπόν, πρέπει οι δυο κινηματογράφοι να είναι ανοιχτοί. Για μένα οι λέξεις "Ιστορικός" και "διατηρητέος" είναι λέξεις ήττας. Οι κινηματογράφοι πρέπει να μείνουν ανοιχτοί όχι επειδή λειτουργούν πολλά χρόνια και επειδή τα κτίρια που τους στεγάζουν είναι διατηρητέα.
Οι κινηματογράφοι πρέπει να μείνουν ανοιχτοί γιατί κανένας χώρος πολιτισμού δεν κλείνει αν αυτός που τον ίδρυσε και τον διακονεί δεν αντέχει άλλο αυτήν την περιπέτεια (για λόγους οικονομικούς, υγείας κ.λ.π.) Είναι προφανές ότι σε συνθήκες απόλυτης κυριαρχίας των νόμων του κερδοσκοπικού κεφαλαίου και της λεγόμενης ανάπτυξης του ιστορικού κέντρου της πόλης, θα υπήρχαν θύματα.
Γιατί εδώ οι ξενοδοχειακές μονάδες (μεγάλες και μικρότερες) επενδύουν πάνω στην κατάρρευση του παραγωγικού χαρακτήρα της οικονομίας και της μετατροπής της χώρας μας σε μια τεράστια χοάνη υπηρεσιών. Αυτή η επερχόμενη λαίλαπα αφήνει πίσω της ερείπια.
Αυτοί οι κερδοσκόποι δεν καταλαβαίνουν ούτε από «διατηρητέα» ούτε από «ιστορία».
Έχουν μάθει στη νιτσεϊκή αρχή : «αυτός που είναι κυρίαρχος διαμοιράζει το δίκιο με τη γροθιά του».
Η απάντηση λοιπόν θα έπρεπε να είναι μια νομοθετική ασπίδα μέσω της οποίας για να αλλάξει χρήση μια αίθουσα κινηματογράφου, θεάτρου, γενικά χώρου πολιτισμού θα πρέπει οι αποζημιώσεις ή τα ανταλλάγματα να είναι τέτοια που να κάνουν τον «επενδυτή» όχι μόνο να αναθεωρήσει τις σκέψεις του για το χώρο, αλλά να υποχρεωθεί να στηρίξει την ίδια την ύπαρξη του κινηματογράφου, βρίσκοντας έξυπνες λύσεις ενσωμάτωσης του στο νέο ...project.
Αν, λοιπόν, η ίδια η πολιτεία συμπεριλαμβανομένης και της δημοτικής αρχής δεν πάρει άμεσα μια τέτοια πρωτοβουλία, κανένα «διατηρητέο» επιχείρημα δεν πρόκειται να αλλάξει τις προθέσεις του Κέρδους.
Το κείμενο δημοσίευσε ο Βασίλης Μαζωμένος στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook.
* Ο Βασίλης Μαζωμένος είναι Έλληνας σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός ταινιών. Είναι μέλος της Ευρωπαϊκής και της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
πηγη: https://www.anoixtoparathyro.gr