Loading...

Κατηγορίες

Σάββατο 03 Ιούλ 2021
Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: Τρία συγκλονιστικά ντοκιμαντέρ για τις γυναίκες
Κλίκ για μεγέθυνση







Ηλέκτρα Ζαργάνη


03/07/2021, 19:18

 

Οι μετανάστριες που εργάζονται σαν σκλάβες στον Λίβανο ως οικιακές βοηθοί, οι γυναίκες στην Τουρκία που δολοφονούνται κάθε μέρα από τους συζύγους τους, μία μικρή κολεκτίβα στην Ινδία που πάει κόντρα στην παράδοση και στην πατριαρχία. Σε όλο τον κόσμο, οι γυναίκες παλεύουν καθημερινά για την ελευθερία και την επιβίωση. 

 

Τρία συγκλονιστικά ντοκιμαντέρ που παρουσιάζονται online στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (διαθέσιμα έως 4/07) και φωτίζουν τη σκληρή πραγματικότητα για τις γυναίκες σε κάθε γωνιά του κόσμου. Στην Τουρκία, στον Λίβανο, στην Ινδία κάθε μέρα είναι και ένας αγώνας ενάντια στην πατριαρχία. 

Δωμάτιο χωρίς θέα / Room without a View

Ροσέρ Κορέλα

Η ταινία καταγράφει την αμείλικτη πραγματικότητα των μεταναστριών που εργάζονται ως οικιακοί βοηθοί σε χώρες της Μέσης Ανατολής: από το νομικό πλαίσιο που ορθώνει δομές εξουσίας και ελέγχου ευνοώντας τη διαφθορά και την κακοποίηση, έως την ιδιωτική, οικιακή σφαίρα, που εξυπηρετεί την αναπαραγωγή ενός πατριαρχικού συστήματος διακρίσεων εις βάρος των γυναικών. 

Το ντοκιμαντέρ φωτίζει ένα μεγάλο δίκτυο εκμετάλλευσης από πρακτορεία και γραφεία γύρω από «αόρατες» γυναίκες που εργάζονται ως υπηρέτριες σε σπίτια στον Λίβανο. «Υπέγραψες συμβόλαιο και μου ανήκεις», ακούει μία νεαρή γυναίκα από τον εργοδότη της όταν διαμαρτύρεται για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας. Άθλια «δωμάτια υπηρεσίας» φιλοξενούν ιστορίες φρίκης. Η απόκτηση ξένης οικιακής βοηθού στον Λίβανο είναι απόδειξη κοινωνικού στάτους και οι εργοδότες αντιμετωπίζουν αυτές τις γυναίκες ως ιδιοκτησία τους. «Θέλω κάποιον να με υπηρετεί και να μην μιλάει πολύ», «δυστυχώς μπορεί κάποια να αρρωστήσει», «πρέπει να αγοράζει ρούχα κάθε εποχή», «βρίσκεται παντού στο σπίτι όπως ένα τραπέζι» είναι μερικές από τις φράσεις που ακούγονται για αυτές.

Στις μαρτυρίες τους οι γυναίκες καταγγέλλουν ότι έζησαν για πολύ καιρό φυλακισμένες σε μικρά δωματιάκια, δεν έβλεπαν ποτέ το φως της μέρας, δεν μπορούσαν να τηλεφωνήσουν στους δικούς τους, δεν είχαν ούτε για μία στιγμή ελεύθερο χρόνο. Ακόμα και κατά τη διάρκεια της νύχτας ήταν υποχρεωμένες να προσέχουν τα παιδιά. Αρκετές από αυτές έχουν υποστεί σωματική βία, σεξουαλική παρενόχληση και απίστευτους εξευτελισμούς. Πολλές αποκαλύπτουν ότι φοβήθηκαν για τη ζωή τους, ενώ άλλες αρρώστησαν σοβαρά και κατέληξαν στο νοσοκομείο. Οι εργοδότες κρατούσαν τα διαβατήρια και όλα τα χαρτιά τους και τις κλείδωναν για αρκετούς μήνες μέσα στα σπίτια. Αρκετές έχουν κάνει απόπειρες αυτοκτονίες. Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, δύο υπηρέτριες πεθαίνουν κάθε εβδομάδα στον Λίβανο.

Το σύστημα «καφάλα» με το οποίο εργάζονται οι μετανάστριες χωρίς ουσιαστικά δικαιώματα, δημιουργεί ένα δίκτυο εμπορίας γυναικείων σωμάτων. Στον Λίβανο  περίπου 250.000 μετανάστες δουλεύουν με το σύστημα «καφάλα», στη συντριπτική τους πλειονότητα γυναίκες που απασχολούνται ως οικιακοί βοηθοί. Ο «καφίλ» (ο εργοδότης) είναι παντοδύναμος και επιβάλλει τους δικούς του όρους, όποιοι και αν είναι αυτοί. Οι γυναίκες φτάνουν στον Λίβανο κυρίως από το Μπαγκλαντές, την Αιθιοπία και την κένυα και έχουν διαφορετικές τιμές ανάλογα με την εθνικότητα τους. «Είναι σαν τα καρπούζια, εξαρτάται και λίγο από την τύχη σου αν θα σου βγουν καλές», λέει στο τηλέφωνο ο υπεύθυνος ενός πρακτορείου σε μία υποψήφια εργοδότρια.

Το ντοκιμαντέρ καταγράφει τις προσπάθειες να γυναικών να γνωριστούν, να μιλήσουν για την κακοποίηση που υφίστανται, να βρουν τρόπους να οργανώσουν τις αντιστάσεις τους, να διαδώσουν το μήνυμα από τα δικά τους δίκτυα. «Δεν ήρθα εδώ για να πουλήσω το σώμα μου. Ήρθα για να ζήσω», λέει στο τέλος μία από αυτές. 

Πεθαίνοντας για ένα διαζύγιο | Dying to Divorce

Κλόι Φεριγοέδερ

Η Ιπέκ είναι μέλος μια ομάδας ακτιβιστών που παλεύει για να προστατεύσει τις γυναίκες από την κακοποίηση και τον φόνο. Στην Τουρκία 1 στις 3 γυναίκες πέφτει θύμα ενδοοικογενειακής βίας, το μεγαλύτερο ποσοστό που εμφανίζεται στις αναπτυγμένες χώρες. Η δικαιοσύνη προστατεύει δολοφόνους που θέλουν να τιμωρήσουν τις συζύγους, τις κόρες ή τις συντρόφους τους. Η ομάδα «σταματάμε τις γυναικοκτονίες» προσπαθεί να παλέψει ενάντια σε αυτή τη σκληρή πραγματικότητα και στέκεται δίπλα στα θύματα ενισχύοντας τους συγγενείς τους και τη διαδικασία του δικαστικού αγώνα. «Δεν παλεύω για να μην συμβεί κάτι σε μένα, παλεύω επειδή μπορεί να συμβεί κάτι σε οποιαδήποτε», αναφέρει η Ιτέκ.

Η βία δεν εμφανίζεται μόνο στις ανατολικές και στις νότιες περιοχές της Τουρκίας, αλλά όπου μία γυναίκαθέλει να κάνει ελεύθερα προσωπικές επιλογές. Το ντοκιμαντέρ καταγράφει την ταραγμένη πολιτική πραγματικότητα στην Τουρκία, τη διαφθορά, την καταστολή, τη λογοκρισία στα κοινωνικά δίκτυα, ενώ παράλληλα εστιάζει στις συγκλονιστικές ιστορίες δύο γυναικών. Η Κιουμπρά Εκέν ήταν μία από τις πιο γνωστές παρουσιάστριες ειδήσεων της Τουρκίας και έπεσε θύμα κακοποίησης από τον ίδιο της τον σύζυγο δυο μέρες αφότου γέννησε τον γιο της. Ο άνθρωπος που την άφησε ανάπηρη δεν πέρασε ούτε έναν χρόνο μέσα στη φυλακή. Το ντοκιμαντέρ κλείνει με αισιοδοξία και με μία υπόσχεση ότι οι γυναίκες δεν θα σταματήσουν ποτέ να παλεύουν για την ελευθερία τους. 

Γράφοντας με τη φωτιά | Writing with Fire

Ριντού Τόμας και Σουσμίτ Γκος

Στην Ινδία σε ένα ανδροκρατούμενο και κορεσμένο ειδησεογραφικό τοπίο, κυκλοφορεί μία και μοναδική εφημερίδα που εκδίδεται από γυναίκες Ντάλιτ («κατώτερης κάστας»). Οπλισμένες με smartphones, η αρχισυντάκτρια Μίρα και οι συνεργάτιδές της αψηφούν τις παραδόσεις, φωτίζουν τις δυσκολίες των γυναικών, καταγράφουν κοινωνικά προβλήματα και φέρνουν στην κοινότητα τους μία μικρή επανάσταση.

«Οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να διαχειρίζονται  υπεύθυνα την εξουσία τους, αλλιώς τα μίντια γίνονται σαν τις άλλες επιχειρήσεις», αναφέρει στην αρχή η υπεύθυνη της έκδοσης. Οι γυναίκες αποφασίζουν να περάσουν στην ψηφιακή εποχή, ωστόσο κάποιες από αυτές δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν ούτε το κινητό τηλέφωνο. Στο ντοκιμαντέρ καταγράφονται τα κοινωνικά προβλήματα της Ινδίας, η φτώχεια, οι αποκλεισμοί, οι δυσκολίες του ρεπορτάζ που έρχεται σε κόντρα με την παράδοση, την κυβέρνηση και τις τοπικές μαφίες. «Κουβαλάω την κάστα ως ένα βάρος στην πλάτη μου», αναφέρει μία από τις γυναίκες. Ο αγώνας τους να ανταποκριθούν ως εργαζόμενες, γυναίκες, δημοσιογράφοι και μητέρες είναι συναρπαστικός όπως και η προσήλωση στον στόχο τους που αποτελεί ένα πραγματικό μάθημα δημοσιογραφίας. Η ταινία «Γράφοντας με τη Φωτιά» σκιαγραφεί ένα μικρό θαύμα αλληλεγγύης, αυτοοργάνωσης και τρυφερότητας. 


 πηγη: https://www.koutipandoras.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου