Κάθε καλοκαίρι υπάρχει μια ελληνική ταινία για την οποία γίνεται ιδιαίτερος λόγος, τόσο για εκείνα που αναφέρει αλλά και για όλα εκείνα που αφήνει να εννοηθούν. Κουβέντες στον δρόμο της επιστροφής από τα θερινά σινεμά, αναλύσεις μικρού μήκους κάνουν τις παρέες να βουίζουν από ζωντάνια. Το «Black Stone» του Σπύρου Ιακωβίδη μέσα σε 87 λεπτά άγγιξε θέματα άχρονα και επίκαιρα μαζί, τα οποία και σέρβιρε με χιούμορ και ωμό ρεαλισμό.

Η Ελένη Κοκκίδου και ο Γιώργος Κατσής υποδύονται στην ταινία τη Χαρούλα και τον Λευτέρη. Δύο φανταστικούς χαρακτήρες που, παρότι γεννήθηκαν από ένα σενάριο, στην ουσία αποτελούν δημιουργήματα της ίδιας της κοινωνίας. Συναντηθήκαμε στα Εξάρχεια ένα ζεστό απόγευμα Κυριακής με αφορμή το «Black Stone», αλλά η κουβέντα μάς ταξίδεψε πολύ πιο μακριά. Πειράγματα και γέλια, ατάκα στην ατάκα και ένα κλίμα παρέας από το καλησπέρα.

«Ο Γιώργος με εντυπωσίασε με το χιούμορ του, με την άνεση και με τη δυναμική που έχει σαν άνθρωπος. Εχει μια ενέργεια που είναι πολύ to the point σε αυτό που χρειάζεται. Στη ζωή είναι σούργελο γενικώς αλλά είναι τρομερά ενδιαφέρων άνθρωπος. Εχει ασχοληθεί με πολλά, γράφει μουσικές, τραγουδάει, παίζει στο θέατρο, σκηνοθετεί. Είναι ένα πολυεργαλείο και τα νεότερα παιδιά πρέπει να τα συναντήσεις για να το δεις αυτό. Συναντάς ανθρώπους που σε βάζουνε σε ένα mood πολύ ακμαίο, δροσερό, αυτό που έχετε εσείς οι νέοι» αναφέρει γελώντας η Ελένη και θυμάται αστεία σκηνικά από τα γυρίσματα με τον Γιώργο και τον Κέβιν (Νέγρος του Μοριά).

«Δεν φαντάζεσαι τι έχει κοπεί. Ενας σκληρός δίσκος με τις μαλακίες που έχουμε κάνει με τον Κέβιν. Πάλι καλά, είναι σοβαρός ο Σπύρος και μας μάζευε» συμπληρώνει ο Γιώργος και συνεχίζει στρέφοντας το βλέμμα στη συμπρωταγωνίστριά του, με την οποία έχουν μια συγγενική σχέση μέσω του «Σπιρτόκουτου» του Γιάννη Οικονομίδη. Η Ελένη έπαιζε στην ταινία του 2002 και ο Γιώργος στο μιούζικαλ που απολαύσαμε λίγους μήνες πριν στη Κεντρική Σκηνή της Στέγης.

«Εσύ με έχεις τρελάνει, Ελενίτσα μου. Εσύ που μοιάζει να παίζεις από πάντα. Ηξερα ότι είναι υπερδιάσημη. Είχα δει και το “Σπιρτόκουτο” και λέω “θα παίζουμε μαζί!” Πολύ χιούμορ, τεράστια υπομονή. Την ευχαριστώ πολύ για την υπομονή της στις λήψεις. Η Ελένη είναι πραγματική ηθοποιός, διαβάζει το σενάριο. Εγώ δεν το διαβάζω, λέω “τι γίνεται εδώ;” και “πάμε λήψη”. Οπότε δεν έχει σε τι να απαντήσει, κάθε φορά έρχεται η φρίκη “τι θα κάνει ο μ@λακας”». «Λέει ψέματα», σχολιάζει γελώντας η Ελένη Κοκκίδου και συμπληρώνει: «Είμαστε άλλης γενιάς άνθρωποι, είχαμε άλλη πειθαρχία, άλλη υπομονή, περιμέναμε να έρθει η σειρά μας γι’ αυτό. Μεγαλώσαμε σε κανονικούς ρυθμούς, πολύ πιο αργούς και ήσυχους. Τα αγαπώ όμως τα νεότερα παιδιά γιατί έχουν γρήγορη αντίληψη. Μπαίνουν με έναν τσαμπουκά που εμείς δεν τον είχαμε. Περιμέναμε, μας μάθανε σε μια οργάνωση οι μεγαλύτεροι. Ηταν άλλη η διαδρομή μας. Τούτοι εδώ μπαίνουν και ορμάνε».

Στην ταινία υπάρχει μια σχέση εξάρτησης ανάμεσά τους. «Η Χαρούλα αρπάζεται από πάνω του και έτσι ολοκληρώνουν ο ένας την ύπαρξη του άλλου. Ενώ μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του, δεν το κάνει επειδή δεν θέλει να χειραφετηθεί. Σαν ένα συμβόλαιο που έχουν υπογράψει οι δυο τους» μου εξηγούν.

«Τελικά πώς γίνεται να δραπετεύσεις από την αθάνατη ελληνική οικογένεια;» ρωτάω τον Γιώργο.

«Οσο περισσότερο δεν απορρίπτεις αυτό το περιβάλλον, τόσο περισσότερο σε καθορίζει. Οταν μετά χάσεις και το στήριγμά σου, τους γονείς σου, θα πρέπει να αναλάβεις τις ευθύνες σου και θα είσαι ανέτοιμος. Οτιδήποτε κοινωνιολογικά προβληματικό βλέπεις σήμερα εκεί οφείλεται. Υπάρχει μια άρνηση ενηλικίωσης και άρνηση ανάληψης της ευθύνης. Ο Λευτέρης έλεγε “μαμά, χέζομαι” και εκείνη πηγαίνει να τον καθαρίσει, αλλά κάποια στιγμή όταν ο αδελφός του ο Πάνος σταματάει να το κάνει και του λέει “δεν θα σου πλύνω τον κώλο”, αναγκάζεται να το μάθει μόνος του και αυτοεξυπηρετείται. Αυτό το γερό χαστούκι είτε χρειάζεται να δοθεί, είτε θέλει και μια εσωτερική καλλιέργεια για να έρθει. Ακόμα και στο κομμάτι του #metoo που έγινε μια απόπειρα αποκαθήλωσης μιας ιεραρχίας, μπορώ να σου πω ότι ακόμα και τώρα ηθοποιοί επιτρέπουν πάρα πολλές συμπεριφορές σε μια πρόβα που για μένα είναι ανήκουστες. Επιτρέπουν πάρα πολλά γιατί δεν θέλουν να έρθουν σε μια ρήξη ριζική για την ωρίμανσή τους και την ενηλικίωσή τους και να απαιτήσουν σεβασμό από τον άλλον, μια ίση μεταχείριση, και αν χρειαστεί να ρισκάρουν τη δουλειά τους γι’ αυτό. Η κακή μεταχείριση, οι παραπάνω ώρες, τα σκατά λεφτά, όλα αυτά δεν τα διεκδικεί εύκολα ένας άνθρωπος της δικής μου γενιάς. Σε άλλες δουλειές είναι αυτονόητα. Η δική μου γενιά αφήνει περιθώριο για πολλή φάπα. Το μέλλον είναι αν θα επιλέξεις την ενηλικίωση ή όχι».

Στην παλέτα της ταινίας υπάρχει και το σκοτάδι του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Ο Νέγρος του Μοριά υποδύεται ουσιαστικά τον εαυτό του μέσα από τον ρόλο του Αφροέλληνα οδηγού ταξί και περνάει μηνύματα με απλή και καθημερινή γλώσσα, σε σκηνές που έχουν βασιστεί σε αληθινά γεγονότα. Σε μια χώρα που κινείται όλο και πιο ακροδεξιά, ο Γιώργος Κατσής εξηγεί τη λογική πίσω από το κλισέ “έρχονται οι ξένοι και μας παίρνουν τις δουλειές” του κάθε κυρ Παντελή στην Ελλάδα του 2023.

«Ο Ελληνας υποβάλλει τον εαυτό του σε μια θέση του ραγιά. Εφόσον είσαι Γερμανός, Γάλλος, Βορειοευρωπαίος, Αυστραλός ή Αμερικάνος με λεφτά, ο Ελληνας μπορεί να γίνει χαλί να τον πατήσεις. Τον απωθεί ο φουκαράς, ο μετανάστης. Τον αισθάνεται ως ενδεχόμενο κίνδυνο που θα του πάρει τη θέση του ραγιά. Οτι αυτός θα σερβίρει τον πλούσιο Γερμανό, όχι ο Πακιστανός. Το πρόβλημα όμως θα έπρεπε να είναι ότι έχουν αγοράσει τα πάντα, σε έχουν διώξει από την περιοχή σου και την έχουν κάνει ένα τουριστικό θέρετρο. Οτι η Ελλάδα έχει γίνει ένα τεράστιο Airbnb όπου θα είσαι και ευτυχισμένος που σερβίρεις τους πλούσιους τουρίστες. Οργανώνεται ένας υπερτουρισμός πάνω σε μια απέραντη δυστυχία. Ερχεται ο άλλος για να δει την Αθήνα που γίνονται πράγματα και κάνει τουρισμό στη δυστυχία σου, ενώ εσύ υποφέρεις. Το απόλυτο αντι-ταξίδι. Το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι αυτού του είδους ο τουρισμός και η νοοτροπία του» εξηγεί ο Γιώργος, για να κλείσει ιδανικά την τοποθέτησή του η Ελένη. «Το έχει πει ο Παπαβασιλείου αυτό το 1989, το ότι “θα γίνουμε οι σερβιτόροι της Ευρώπης”».

Το «Black Stone» παίζεται εδώ και ενάμιση μήνα στα σινεμά, γιατί αυτά που θίγει παίζουν εδώ και πολύ καιρό στην ταινία της ζωής μας. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, μεταξύ άλλων, αξίζει να πάτε μια βόλτα στα θερινά για να δείτε το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Σπύρου Ιακωβίδη.

«Black Stone»

Σκηνοθεσία: Σπύρος Ιακωβίδης
Σενάριο: Ziad Semaan, Σπύρος Ιακωβίδης
Ηθοποιοί: Ελένη Κοκκίδου, Γιώργος-Julio Κατσής, Αχιλλέας Χαρίσκος, Κέβιν Ζανς Ανσόνγκ («Νέγρος του Μοριά»)

Δύο κινηματογραφιστές πέφτουν τυχαία πάνω σε μια περίεργη ιστορία εξαφάνισης. Ο 30χρονος Πάνος, ένας υπάλληλος του ΟΑΕΔ, μοιάζει να σκάρωσε μια απάτη, να έκλεψε χρήματα και να το έσκασε από τη χώρα. Οι κινηματογραφιστές αποφασίζουν να ψάξουν αυτή την ιστορία κι έτσι ανακαλύπτουν το σπίτι του εξαφανισμένου Πάνου και γνωρίζουν τη μάνα του, τη Χαρούλα. Μία υπερπροστατευτική χήρα που έχει γίνει θυσία για να μεγαλώσει τα παιδιά της - τον Πάνο, αλλά και τον ανάπηρο αδελφό του, τον 25χρονο Λευτέρη. Η Χαρούλα, που δεν πιστεύει με τίποτα ότι ο γιος της είναι κλέφτης, ξεκινά μαζί με τον Λευτέρη να τον αναζητά βρίσκοντας στην πορεία έναν απρόσμενο σύμμαχο: έναν μαύρο ταξιτζή, στην ηλικία του χαμένου γιου της (τον οποίο υποδύεται ο γνωστός μουσικός της σκηνής του χιπ-χοπ «Νέγρος του Μοριά»).

Ο Σπύρος Ιακωβίδης έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με αυτήν την κατάμαυρη σάτιρα για τη νεοελληνική πραγματικότητα, η οποία μέχρι εδώ σάρωσε τα βραβεία νεότητας και κοινού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και κοινού επίσης στο Φεστιβάλ Τεργέστης, ενώ είχε αποσπάσει και επτά υποψηφιότητες στα βραβεία «Ιρις» της Ελληνικής Ακαδημίας, χαρίζοντας τελικά αυτό του Α’ Γυναικείου Ρόλου στην Ελένη Κοκκίδου για την εκπληκτική της ερμηνείας ως «Χαρούλα»,

πηγή:  https://www.efsyn.gr