Από τον «Οίκτο» του Μπάμπη Μακρίδη, μέχρι το «1968» του Τάσου Μπουλμέτη, το 2018 υπήρξε ένα γόνιμο έτος για τον ελληνικό κινηματογράφο. Στην Κινηματογραφική Στήλη του Tvxs.gr γυρνάμε τον χρόνο πίσω και επιχειρούμε σταδιακά μία ανασκόπηση στο Σινεμά μέσα από τις σημαντικότερες δημιουργίες, οι οποίες έλαβαν επίσημα διανομή και προβλήθηκαν στις Ελληνικές Αίθουσες. Μετά τα δέκα σημαντικότερα ντοκιμαντέρ του 2018, τη σκυτάλη παίρνουν οι πέντε καλύτερες ελληνικές ταινίες μυθοπλασίας, της χρονιάς που ολοκληρώνεται.

«Σ’ Αυτή Τη Χώρα Κανείς Δεν Ήξερε Να Κλαίει» (In This Land Nobody Knew How To Cry - 2018) του Γιώργου Πανουσόπουλου
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 20 Σεπτεμβρίου

 

Τι μαγικό συμβαίνει σε ένα αχαρτογράφητο νησάκι κάπου στο Αιγαίο; Δύο ανυποψίαστοι ξενομερίτες, ένας Γάλλος ευρωβουλευτής (Serge Requet Barville) και μία νεαρή οικονομολόγος (Μαργαρίτα  Πανουσοπούλου), φτάνουν με καΐκι στο ειδυλλιακό Αρμενάκι και έρχονται σε επαφή με τον αλλόκοτο τρόπο ζωής και τις ανατρεπτικές ηθικές αξίες των κατοίκων του. Τα λεφτά είναι ντεμοντέ και όχι μόνο… no banks, nο streets, no cars, no rooms to let. Εκεί θα γνωριστούν με τον αλλοπρόσαλλο δάσκαλο (Μπάμπης Χατζηδάκης) και την πληθωρική  χήρα του νησιού (Φωτεινή Τσακίρη), θα παραδοθούν στη δίνη του έρωτα και στον σαγηνευτικό αυτόν τόπο, που μπορεί να αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων για πάντα.

Ο Έλληνας δημιουργός που έχει αιχμαλωτίσει με τον φακό του, το ελληνικό καλοκαίρι, τη θερινή ραστώνη, την ανεμελιά και το διονυσιακό ελληνικό φως, επιστρέφει με μία ηλιόλουστη, θυμοσοφική κωμωδία, ποτισμένη από την αλμύρα ενός επινοημένου και ξεχασμένου μικρού νησιού στο Αιγαίο. Με πρωτότυπη πλοκή και σαγηνευτική αφήγηση, η ταινία είναι μία ωδή στη ζωή. Στη νέα του ταινία - με τίτλο βγαλμένο από τους στίχους του «Ήτανε λέει» του Άκη Πάνου - ο Γιώργος Πανουσόπουλος (Ταξίδι του Μέλιτος, Οι Απέναντι, Μανία,  Μ’ αγαπάς;, Ελεύθερη Κατάδυση,  Μια Μέρα τη Νύχτα, Τεστοστερόνη) εξερευνά έναν ιδεατό τόπο και τρόπο ζωής στα καθηλωτικά τοπία της Ικαρίας και θέτει, ανέμελα και μεθοδικά μαζί, τις βάσεις για να ζήσουν οι ήρωες του ελεύθεροι. Με φόντο το Αρμενάκι, όπου κανείς δεν ήξερε να κλαίει, οι χαρακτήρες της ιστορίας ξεδιπλώνονται, φιλοσοφούν, γλεντάνε και ερωτεύονται την ίδια τη ζωή με πρωτόγνωρο πάθος. Ηθοποιοί: Σερζ Ρεκέ Μπαρβίλ, Μαργαρίτα Πανουσοπούλου, Φωτεινή Τσακίρη, Μπάμπης Χατζηδάκης, Βαλέρια Χριστοδουλίδου, Θάνος Πρίτσας, Σταύρος Μερμήγκης, Γιάννης Χατζηγιάννης.

 
 
 
 

«1968» (2018) του Τάσου Μπουλμέτη
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 25 Ιανουαρίου

 

4 Απριλίου 1968. Το φωταγωγημένο Καλλιμάρμαρο βουίζει με χιλιάδες κόσμο και η περιγραφή του Βασίλη Γεωργίου αναμεταδίδεται μέσα από εκατομμύρια τρανζιστοράκια. Ο αγώνας της ΑΕΚ με την Σλάβια Πράγας αρχίζει. Μία ερωτευμένη κοπέλα κάνει πρόβα νυφικού μπροστά στον καθρέφτη της, ενώ ο μελλοντικός γαμπρός βρίσκεται σε απόγνωση κάθε φορά που η ελληνική ομάδα σκοράρει. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων θυμάται την πατρίδα που άφησε πίσω. Ένας νεαρός κομμουνιστής κρατούμενος πανηγυρίζει με κάθε πόντο και ένα πρακτορείο ΠΡΟΠΟ γίνεται εξομολογητήριο παλιών και πρόσφατων τραυμάτων. Χρόνια πριν από αυτή τη βραδιά, τρεις Πολίτες αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα αθλητικό σωματείο για να πουν την ιστορία τους. Μέχρι το τέλος της βραδιάς, η ιστορία της Ελλάδας θα αλλάξει για πάντα. Μέχρι το τέλος του 1968, η ιστορία του κόσμου θα αλλάξει για πάντα.

Ο Τάσος Μπουλμέτης, σκηνοθέτης της «Πολίτικης Κουζίνας» και του «Νοτιά», επικεντρώνει την καινούρια του ταινία σε έναν πραγματικό αθλητικό άθλο που έγραψε ιστορία. Ο σκηνοθέτης εμπνέεται από τον επικό αγώνα ΑΕΚ - Σλάβια Πράγας του 1968 και 50 χρόνια μετά, επιστρατεύει ένα πλούσιο και ταλαντούχο καστ για να αποκαλύψει το συναρπαστικό παρασκήνιο πίσω από το άπιαστο όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Ο Αντώνης Καφετζόπουλος, ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, ο Γιώργος Μητσικώστας, η Βασιλική Τρουφάκου, ο Ορφέας Αυγουστίδης, ο Στέλιος Μάινας, ο Γιάννης Βούρος και πολλοί ακόμα αξιόλογοι ηθοποιοί, ενσαρκώνουν καθημερινές ιστορίες σε μια χρονιά που σημαδεύτηκε από καθοριστικές αλλαγές σε όλο τον πλανήτη. Μια χρονιά, το 1968, όταν η αναπάντεχη νίκη μιας ομάδας με ψυχή ανακήρυξε για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού την Ελλάδα Κυπελλούχο Ευρώπης.

Διαβάστε επίσης:

 
 
 
 

«Γυναίκες Που Περάσατε Από Δω» (2017) του Σταύρου Τσιώλη (Ελλάδα)
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 13 Δεκεμβρίου

Δύο άνδρες αναλαμβάνουν μια παράξενη υποχρέωση: να φυλάξουν τσίλιες έξω από ένα παλιό σπίτι Αθηναϊκής συνοικίας, στο οποίο γίνονται παράνομες εργασίες ώστε να προστεθεί ένα δωμάτιο. Μπροστά από τους δυο στωικούς ήρωες, θα περάσουν διαφορετικές προσωπικότητες, που κοντοστέκονται και κουβαλάνε μαζί τους αφηγήσεις. Ίσως να περάσουν πολεοδόμοι από μπροστά τους που παριστάνουν τους αθώους διαβάτες για να συλλάβουν τους παρανομούντες. Ίσως να περάσουν φαντάσματα γυναικών που άφησαν πληγές και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Ίσως περάσουν θραύσματα μιας αληθινής ζωής με τη μορφή ονείρου. Το πεπρωμένο των ηρώων που λιάζονται στις καρέκλες τους έχει τα δικά του σχέδια, ενώ ταυτόχρονα η πολεοδομία καραδοκεί.

 
 

 

Ο Κωνσταντίνος Τζούμας και ο Ερρίκος Λίτσης αναλαμβάνουν τους ρόλους των δυο κεντρικών ηρώων, οι οποίοι έχουν χρεωθεί με ένα αόρατο καθήκον που τους εγκλωβίζει στις καρέκλες τους. Γίνονται διακριτικοί παρατηρητές μιας αναπάντεχης παρέλασης ανθρώπων που πυροδοτεί αρσενικές φιλοσοφίες για τα παράλογα ζητήματα της καρδιάς. Ο Τζούμας και ο Λίτσης βάζουν το δικό τους ξεχωριστό στυλ στο αντικομφορμιστικό έργο του Σταύρου Τσιώλη, ο οποίος ολοκληρώνει την τριλογία των «Γυναικών», με ένα ακίνητο road movie με εκλεκτούς περαστικούς και εκ βαθέων (και μη) εξομολογήσεις.

 
 
 
 

«Too Much Info Clouding Over My Head» (2017) του Βασίλη Χριστοφιλάκη
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 17 Μαΐου

Ένας φιλόδοξος τριαντάρης σκηνοθέτης γεμάτος ψυχαναγκασμούς και σε υπαρξιακή κρίση μπαίνει σε περιπέτειες προσπαθώντας να μαζέψει χρήματα για μια ταινία που δεν θέλει να κάνει. To «Too Much Info Clouding Over My Head» είναι μια ασπρόμαυρη μεγάλου μήκους με μαύρο χιούμορ, ωραίο ρυθμό και γρήγορους διαλόγους. Μια ιστορία ενηλικίωσης και παράλληλα, ένας φόρος τιμής στη δεκαετία των 80s και 90s, αλλά και στους σημερινούς 30+ οι οποίοι ψάχνουν να βρουν τον δρόμο τους ψυχικά, ερωτικά και επαγγελματικά. Η ταινία λειτουργεί κι ως ένα σχόλιο πάνω στη σύγχρονη καλλιτεχνική και όχι μόνο πραγματικότητα με όλη (μα όλη) την τρέλα που την περιβάλλει.

Η ταινία πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της, τον Νοέμβριο του 2017, στο 57ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, όπου και απέσπασε το μεγάλο βραβείο FIPRESCI της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου για την Καλύτερη Ελληνική Ταινία του Φεστιβάλ, το Βραβείο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου για Πρωτοεμφανιζόμενο Σκηνοθέτη, καθώς και το Βραβείο της ΕΡΤ "New Cinema". Μία ταινία - one man show κυριολεκτικά, από τον εξαιρετικό Βασίλη Χριστοφιλάκη, ο οποίος υπογράφει το σενάριο, πρωταγωνιστεί, ενώ παράλληλα πραγματοποιεί το σκηνοθετικό του ντεμπούτο!

 
 
 
 

«Οίκτος» (Pity - 2018) του Μπάμπη Μακρίδη
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 27 Σεπτεμβρίου

Η ιστορία ενός άνδρα που νιώθει χαρούμενος μόνο όταν είναι δυστυχισμένος, ενός άνδρα εθισμένου στη θλίψη, που έχει τόση ανάγκη τον οίκτο, που είναι πρόθυμος να κάνει τα πάντα για να τον εκμαιεύσει από τους άλλους. Αυτή είναι η ζωή ενός άνδρα σ' έναν κόσμο που δεν είναι αρκετά σκληρός γι' αυτόν. Μία ταινία για την ισορροπία ανάμεσα στις δύο αντίθετες αυτές έννοιες, για την ισότιμη σημασία τους και για την αυθόρμητη τεχνητή ανακατασκευή τους στην καθημερινότητα όλων.

Ο άντρας της ιστορίας είναι δυστυχισμένος όταν είναι χαρούμενος, και είναι χαρούμενος όταν είναι δυστυχισμένος. Ο ήρωας δεν δέχεται την δυστυχία των άλλων παρά μόνο την δική του, ζηλεύει αφόρητα το σκοτάδι, τον χαμό και τα δάκρυα όταν δεν τον αφορούν. Το φιλμ εξετάζει τα άκρα μιας τέτοιας συμπεριφοράς και περιγράφει την πορεία του άντρα που χάνει το δικαίωμα στην θλίψη και τον μοναχικό αγώνα του για την απόκτηση αυτού του δικαιώματος. Όπως λοιπόν οι άνθρωποι παλεύουν για την ευτυχία, με τον ίδιο τρόπο, ίσως λίγο πιο έμμεσα, ο ήρωας της ιστορίας παλεύει για την δυστυχία. Η ιστορία αναπτύσσεται απλά, με καθαρή δομή και με τον τραχύ, σαφή, στερεοτυπικό τρόπο του κλασικού αφελούς μελοδράματος. Εξαιρετικός στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Γιάννης Δρακόπουλος, ακροβατεί ιδανικά ανάμεσα στην αυτοθυματοποίηση και στο μαύρο χιούμορ.

tvxs.gr