Η μουσική βιογραφία για τον Μπερνστάιν έγινε για να φέρει ακαδημαϊκή αναγνώριση και βραβεία στον Μπράντλεϊ Κούπερ. Αν και η παραγωγή είναι άρτια, η ταινία μάλλον δεν θα πετύχει τον στόχο της. Ο Κεν Λόουτς επιστρέφει με μια από τις πιο συγκινητικές και ανθρώπινες ταινίες της καριέρας του, την «Τελευταία παμπ», που θα είναι το κύκνειο άσμα του. Την προσοχή του κοινού αυτή την εβδομάδα διεκδικούν ένα road movie με τον Πιρς Μπρόσναν στον ρόλο ενός βετεράνου, αλλά και ένα σαδιστικό slasher με πολύ αίμα.
Η πολυκύμαντη σχέση του μουσουργού Λέοναρντ Μπερνστάιν με τη σύζυγό του
Ο Μαέστρος (Maestro) **1/5
Σκηνοθεσία: Μπράντλεϊ Κούπερ
Πρωταγωνιστούν: Μπράντλεϊ Κούπερ, Κάρεϊ Μάλιγκαν, Mατ Μπόμερ, Σάρα Σίλβερμαν
Μετά την πετυχημένη διασκευή του στο «Ένα αστέρι γεννιέται» ο Μπράντλεϊ Κούπερ επιστρέφει στη σκηνοθεσία με μια ταινία που δεν απομακρύνεται πολύ θεματικά από το ντεμπούτο του. Ο ίδιος κρατά τον κεντρικό ρόλο του Λέοναρντ Μπερνστάιν σε μια μουσική βιογραφία που εστιάζει λιγότερο στην καριέρα, ακόμη λιγότερο στη μουσική διάνοια και περισσότερο σε μια σχέση ζωής, καθώς η σύζυγος του Μπερνστάινν, η Φελίσια Μοντεαλέγκρε, έφυγε από τη ζωή το 1978, αφήνοντάς τον απαρηγόρητο.
Το ραφιναρισμένο φιλμ του Κούπερ ανατρέχει στα ένδοξα χρόνια του μεγάλου μαέστρου της συμφωνικής μουσικής, στα αθέατα περιστατικά και στις δοκιμασίες που σφυρηλάτησαν αυτή τη σχέση που βασιζόταν στη βαθιά αγάπη και στην κατανόηση: από τα χρόνια της συναναστροφής του με τη νεοϋρκέζικη ιντελιγκέντσια και τους πρώτους εραστές μέχρι το τυχερό ξεκίνημα στον ρόλο διευθυντή ορχήστρας και αργότερα στη δημιουργία εμβληματικών έργων. Η βιογραφία ξεκινάει με μια ατάκα του Μπερνστάιν που λέει ότι τα σημαντικά καλλιτεχνικά έργα δεν προσφέρουν απαντήσεις, αλλά εγείρουν ερωτήματα, και η αξία τους προκύπτει από την ένταση των διαφορετικών ερμηνειών που θα δώσει το κοινό. Ο Μπράντλεϊ Κούπερ προφανώς έκρινε ότι αυτό το απόφθεγμα είναι πολύ σοφό για να φέρει ειδικό καλλιτεχνικό βάρος στην ταινία του. Έλα, όμως, που αυτό που ακολουθεί είναι ένα ακαδημαϊκό biopic, που το μόνο που κάνει είναι να προσφέρει ξεκάθαρες απαντήσεις και δεν αφήνει περιθώριο για καμία διφορούμενη ερμηνεία. Εάν, λοιπόν, ο Κούπερ θέλει να κριθεί με βάση το αξιακό σύστημα του Μαέστρου που βιογραφεί, μένει μετεξεταστέος.
Το άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι το κακό μακιγιάζ με την υπερβολική προσθετική μύτη - από το «J. Edgar» του Κλιντ Ίστγουντ έχουμε να δούμε τόσο προβληματικό make up. Τα ουσιαστικά θέματα, όπως η κατανόηση της στωικής και ανοιχτόμυαλης συζύγου για την κρυφή ομοφυλοφιλία του άπιστου και καταθλιπτικού βιογραφούμενου, οι γλυκές στιγμές που διαδέχονταν τις εντάσεις και οι τάσεις φυγής της ναρκισσιστικής ιδιοφυΐας, περιορίζονται σε στρογγυλές περιγραφές και ανώδυνες αφηγήσεις που ακολουθούν την πεπατημένη. Η αδιαφορία για τον μουσικό πλούτο του συνθέτη και η σεμνότυφη προσέγγιση σε όσα ταλάνιζαν την ψυχή του αφήνουν ένα δραματουργικό κενό που χάσκει ενοχλητικά και δεν μπορούμε να το ξεπεράσουμε, όσο κι αν θέλουμε να ξεχαστούμε με την πολυτελή παραγωγή που είναι καλά φροντισμένη.
Κοινωνικό δράμα με πολιτικές προεκτάσεις διά χειρός Κεν Λόουτς
H τελευταία παμπ (The Old Oak) ****
Σκηνοθεσία: Κεν Λόουτς
Πρωταγωνιστούν: Ντέιβ Τέρνερ, Κλερ Ρότζερντσον, Τρέβορ Φοξ
Σε ένα ξεχασμένο χωριό της Βορειοανατολικής Αγγλίας έχει ξεμείνει μια τελευταία ανοιχτή παμπ όπου μαζεύονται καθημερινά οι λιγοστοί ντόπιοι. Τα ορυχεία έχουν κλείσει, οι νεότεροι έχουν φύγει και το χωριό έχει ρημάξει. Τα πράγματα θα δυσκολέψουν όταν εκεί θα καταφτάσουν Σύριοι πρόσφυγες, καθώς η αξία των σπιτιών στην περιοχή έχει πέσει σημαντικά. Ο Τι Τζέι, που έχει την παμπ, αποφασίζει να αναπλάσει το κλειστό της κομμάτι στο οποίο κάποτε έτρωγαν οι ανθρακωρύχοι για να ταΐσει τους φτωχούς ανθρώπους. Αυτό θα προκαλέσει την οργή των κατοίκων, που αντιμετωπίζουν τα δικά τους προβλήματα.
Ο σταθερός σεναριογράφος του Κεν Λόουτς, ο Πολ Λάβερτι, φιλοτεχνεί με αφοπλιστική ειλικρίνεια και ουσιαστική ανθρωπιά ένα μωσαϊκό αληθινών, σάρκινων χαρακτήρων που αποτελούν μια μικρογραφία της σύγχρονης εργατικής τάξης. Με την κληρονομιά και το φάντασμα της ιστορικής απεργίας των ανθρακωρύχων στη δεκαετία του ’80 να πλανάται πάνω από το χωριό, ο 87χρονος Κεν Λόουτς σκηνοθετεί ένα ουμανιστικό δράμα για τη δύναμη της αλληλεγγύης. Και μάλιστα το κάνει χωρίς προπαγανδιστικές κορόνες. Άλλωστε, πάντα τον διέκριναν η στωικότητα και η ουσιαστική κατανόηση της ανθρώπινης κατάστασης. Οι πρόσφυγες του Λόουτς είναι αληθινοί άνθρωποι με συναισθήματα και ανησυχίες, που νοιάζονται για τον τόπο που τους φιλοξενεί και οι οποίοι δεν προέκυψαν από τα κινηματογραφικά στερεότυπα της Δύσης. Ο Λόουτς και ο Λάβερτι μιλούν πολιτικά χωρίς να βάζουν ούτε ένα τσιτάτο στα χείλη των ηρώων τους. Παρατηρούν με αληθινό ενδιαφέρον τη δύσκολη συνύπαρξη, αλλά δεν είναι αχρείαστα επικριτικοί στους ανθρώπους που δεν τολμούν να τα ρίξουν στην εξουσία, αλλά επιμένουν να βλέπουν την απειλή στον φτωχότερο.
Η ταινία δεν έχει έτοιμες απαντήσεις και δεν σερβίρει συνθήματα και φανφάρες. Το παρεμβατικό, ανθρώπινο, πολιτικοποιημένο και μορφωμένο σινεμά του Λόουτς δυστυχώς φτάνει στο τέλος του με αυτή την ταινία του. Με τον αγνό μελοδραματισμό του και την πολιτική συγκρότησή του ο Λόουτς ποντάρει για τελευταία φορά στη δική μας ενσυναίσθηση και αφήνει μια ελπίδα σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και χειρότερος, με μια ιστορία που κρύβει έναν μικρό θρίαμβο της ανθρώπινης ανιδιοτέλειας και της αρμονικής συμβίωσης.
Ενα road movie με θέμα την άσβεστη μνήμη του πολέμου
Ο τελευταίος στρατιώτης (The last rifleman) **1/5
Σκηνοθεσία: Τέρι Λόουν
Πρωταγωνιστούν: Πιρς Μπρόσναν, Κλεμάνς Ποεζί, Τζον Έιμος, Ντέσμοντ Ίστγουντ
Ενας βετεράνος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ξεκινάει ένα επίπονο ταξίδι στη Γαλλία για να παρευρεθεί στον εορτασμό της 75ης επετείου από την Απόβαση στη Νορμανδία. Ο Πιρς Μπρόσναν υποδύεται με αρχοντιά έναν 92χρονο βετεράνο πολέμου σε μια δραμεντί μνήμης που αξιοποιεί τις αρχές του κλασικού road movie. Ο σκηνοθέτης αφηγείται μια αληθινή ιστορία, αυτή του Ιρλανδού Μπέρναρντ Τζόρνταν, ο οποίος το είχε σκάσει από έναν οίκο ευγηρίας για να δώσει απρόσκλητος το «παρών» στην επέτειο της D-Day. Στη διαδρομή θα γνωρίσει έναν νεαρό θαυμαστή του Ένιο Μορικόνε, μια οδηγό φορτηγού που τους μαζεύει από τον δρόμο με οτοστόπ όταν χαλάει το λεωφορείο και μια Γαλλίδα μητέρα.
Η ταινία έχει την ατυχία να συμπίπτει χρονικά με τον σαφώς πιο συγκινητικό «Great Escaper» με τον Μάικλ Κέιν στον ίδιο ρόλο και την ίδια ακριβώς ιστορία - αν και καμωμένη διαφορετικά. Ο «Τελευταίος στρατιώτης» αποτελεί μια σπάνια απόπειρα του Πιρς Μπρόσναν να κάνει έναν αληθινά δραματικό ρόλο και να ξεφύγει από τις κοσμοπολίτικες περιπέτειες που τον έχουμε συνηθίσει. Και παρά τη γοητεία της σε ορισμένα σημεία φορτισμένων διαλόγων, είναι φανερό πως είναι προϊόν συνταγής που δεν ξεφεύγει από το προφανές.
Αιματοβαμμένο θρίλερ με παρανοϊκό δολοφόνο
Thanksgiving
Σκηνοθεσία: Ιλάι Ροθ
Πρωταγωνιστούν: Άντισον Ρέι, Πάτρικ Ντέμπσεϊ, Τζέιλεν Μπρουκς Τόμας, Τζίνα Γκέρσον
Ανήμερα της Black Friday ένας όχλος από αφιονισμένους καταναλωτές σε κατάστημα προκάλεσε μακελειό σε μια αμερικανική κωμόπολη. Έναν χρόνο μετά ένας παρανοϊκός δολοφόνος αρχίζει να κυνηγάει όσους σχετίζονταν με εκείνο το τραγικό γεγονός.
Ο Ιλάι Ροθ συνεχίζει την αναθεωρητική εξερεύνησή του στα B movies και κυρίως στο υποείδος του slasher τρόμου που άνθισε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και μέχρι τα μέσα του ’80. Το «Thanksgiving» τιμάει μια παράδοση της αιματοχυσίας σε χρονιάρες μέρες (όπως λέμε Halloween) με τις γνωστές τάσεις του σκηνοθέτη του «Hostel» για «κανιβαλιστικό» χαβαλέ και σκηνές βασανιστηρίων, δοσμένα με κάποια δείγματα σινεφιλικής δεξιοτεχνίας. Η ιδέα του «Thanksgiving» προέρχεται από ένα ψεύτικο τρέιλερ που εμπεριεχόταν στο πειραματικό «Gringhouse» του Κουέντιν Ταραντίνο και του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ (όπως και το «Machete» και αρκετές ακόμη δημιουργίες β΄ διαλογής). Όσοι έχουν δει το ψεύτικο τρέιλερ της ταινίας γνωρίζουν, λοιπόν, ότι περιελάμβανε μια βίαιη σκηνή με μαχαίρι μέσα από τραμπολίνο και μια ακόμη πιο ενοχλητική σκηνή με μια ανθρώπινη γαλοπούλα. Μόνο για όσους αντέχουν τέτοια γεύματα τρόμου.
Μια ήσυχη οικογενειακή ιστορία από την Ιαπωνία
Αγάπη και ζωή (Love, Life) **
Σκηνοθεσία: Κότζι Φουκάντα
Πρωταγωνιστούν: Bιν Μορισάκι, Φουμίνο Κιμούρα, Κέντο Ναγκαγιάμα
Ενα ζευγάρι έχει μια ήσυχη καθημερινότητα με τον γιο του, μέχρι που ένα ατύχημα θα φέρει στη ζωή τους τον βιολογικό πατέρα του αγοριού, που είναι κουφός. Μητέρα και γιος, λοιπόν, μαθαίνουν τη νοηματική γλώσσα και τη χρησιμοποιούν για να επικοινωνούν κρυφά, χωρίς ο πατριός να καταλαβαίνει τι λένε. Πρόκειται για μια ταινία της οποίας οι ήρωες δοκιμάζονται με μερικές άγευστες ανατροπές.
Ο Ιάπωνας Κότζι Φουκάντα αφηγείται με απλότητα μια ιστορία για τη διάσπαση της οικογένειας και την απουσία επικοινωνίας χωρίς σοβαρές ψυχολογικές διακυμάνσεις, μέχρι το λυρικό φινάλε. Όμως στη διαδρομή είναι εμφανές ότι ο μηχανισμός της αφήγησης υπερτερεί από το υλικό και τις αρχικές ιδέες. Με άλλα λόγια, έχουμε ένα μικρό δράμα που δεν έχει να επικοινωνήσει πολλά στον θεατή και ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί τεχνάσματα, όπως η έντεχνη πλανοθεσία, το πιάνο στο soundtrack και οι παρατεταμένες σιωπές, για να μας κάνει να το ξεχάσουμε και να παρασυρθούμε από την αίσθηση της ατμόσφαιρας.
www.avgi.gr