«Μου αρέσει να ζωγραφίζω. Αν δεν ζωγραφίσω, είναι σαν να είμαι άρρωστος. Ζωγραφίζω κάθε μέρα. Αυτή είναι η δουλειά μου. Ετσι υπάρχω» έλεγε ο Χρόνης Μπότσογλου (1941-2022) στο «Μονόγραμμα» της ΕΡΤ το 2017. Από παιδάκι λάτρεψε τα χρώματα και τη ζωγραφική. Σε ηλικία 6 ετών είπε στη μητέρα του ότι θα γίνει ζωγράφος και η οικογένεια, με τα περιορισμένα οικονομικά, τις τεράστιες δυσκολίες της εποχής, τον ενθάρρυνε.
Και εκείνος προχώρησε και διέπρεψε. Ξεχωριστή προσωπικότητα, με ευρεία καλλιέργεια και συναισθηματικό πλούτο, πολιτικοποιημένος -«πάντοτε και τώρα λέω ότι είμαι αριστερός»-, υπήρξε από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες της σύγχρονης ελληνικής τέχνης. Στο πολυεπίπεδο έργο του αφιερώνει το Ιδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή την καλοκαιρινή έκθεση στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Ανδρο.
Χρόνης Μπότσογλου «Αυτοπροσωπογραφία»
Με τίτλο «Η αδιάλλακτη ειλικρίνεια της ενσυναίσθησης» η αναδρομική έκθεση του καλλιτέχνη, ο οποίος πέθανε πέρυσι τον Μάρτιο, παρουσιάζει περισσότερα από εκατό έργα, με μολύβι, παστέλ, ελαιογραφίες, ακουαρέλες, ορειχάλκινα και γύψινα. Καλύπτουν την περίοδο 1953-2018, δηλαδή περισσότερα από εξήντα πέντε χρόνια, από τα νεανικά χρόνια έως το τέλος της ζωής του. Εξάλλου ο Μπότσογλου ζωγράφιζε ολόκληρη τη ζωή του με τον ίδιο τρόπο που ανέπνεε.
Ζωγράφος, χαράκτης, γλύπτης και δάσκαλος (καθηγητής και πρύτανης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών), διανοούμενος και συγγραφέας, έθεσε στο επίκεντρο της ζωγραφικής του τον άνθρωπο με σκοπό «...να αποδώσει τους τρόπους με τους οποίους τον αντιλαμβανόταν με τη μεγαλύτερη δυνατή υποκειμενικότητα. Τα έργα του είναι κατ’ εικόνα των γραπτών κειμένων του: γεννήθηκαν μέσα στον ασκητισμό, στην οδύνη και σε μια γνήσια έγνοια για ειλικρίνεια» είπε η επιμελήτρια της έκθεσης Μαρία Κουτσομάλλη-Moreau, υπεύθυνη Συλλογής Ιδρύματος Β.&Ε. Γουλανδρή, κατά τη χθεσινή παρουσίαση της νέας διοργάνωσης που θα εγκαινιαστεί το Σάββατο 1η Ιουλίου στην Ανδρο.
Χρόνης Μπότσογλου - Πορτρέτο του Γιαννούλη Χαλεπά
Η έκθεση πλαισιώνεται από ανέκδοτο φωτογραφικό αρχείο και γραπτά του Χρόνη Μπότσογλου, μια «γενναιόδωρη συνεισφορά» της οικογένειάς του, της γυναίκας του Ελένης (αγαπημένο μοντέλο του που βρίσκεται σε πολλά έργα του) και των δύο θυγατέρων τους. Μαζί με τα έργα-ορόσημα εκτίθενται και πολλά άλλα για πρώτη φορά, τα οποία παραχωρήθηκαν από ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές.
Η έκθεση
Η διάρθρωση της έκθεσης γίνεται θεματικά και όχι με χρονολογική σειρά. «Η έκθεση ξεκινάει από τα “Τοπία”, την “τελευταία πρόκληση” όπως έλεγε ο Μπότσογλου», είπε η κ. Κουτσομάλλη και εξήγησε ότι με γραπτά κείμενα ο Χρόνης Μπότσογλου είχε φροντίσει να ξεχωρίσει τις θεματικές του. «Γι’ αυτό αποφασίσαμε να μείνουμε πιστοί στη δική του μέθοδο». Για την ενότητα «Τοπία» ο Χρόνης Μπότσογλου είχε πει: «Σε όλη τη ζωή μου ήθελα να κάνω τοπία. Δεν τα κατάφερνα. Δεν ήξερα πώς να τα κάνω. Δεν καταλάβαινα πώς είναι το τοπίο. Και μάλιστα έλεγα πειράζοντας τον εαυτό μου, “αν γεράσω θα κάνω και τοπία”. Με ρωτούσαν “και γιατί θα κάνεις τότε τοπία;” Γιατί θα γίνω λίγο πιο καλός. Και με το καλός δεν εννοούσα ζωγράφος, αλλά λίγο πιο καλός άνθρωπος... θα ξεπεράσω τις φοβίες μου».
Ακολουθούν τα
■ «Νεανικά έργα», όπου πρωταγωνιστές είναι αγαπημένα πρόσωπα.
■ «Ερως», με τα πρώτα ερωτικά σχέδια να γίνονται το 1986. Ωστόσο μόλις το 2001, σε ηλικία ήδη 60 χρόνων, επιστρέφει στην ερωτική ζωγραφική, με μια σειρά ανάγλυφων και έργων σε χαρτί, εκπλήσσοντας ή και σοκάροντας πολλούς.
■ «Το πέρασμα από τον ρεαλισμό στον υπαρξισμό».
Οταν επιστρέφει από το Παρίσι το 1972, είναι πολιτικοποιημένος. Καταγγέλλει τη δικτατορία και τον καπιταλισμό, εντάσσεται σε καλλιτεχνικές ομάδες και προσεγγίζει το κίνημα του Νέου Ρεαλισμού που τοποθετεί τη φωτογραφία στη βάση της καλλιτεχνικής έμπνευσης. Η βαθιά απογοήτευση που βιώνει από την πολιτική ζωή στα τέλη του ‘70 σηματοδοτείται στο έργο του από την αφαίρεση.
■ «Ζωγραφίζω ανθρώπους επειδή είναι το ωραιότερο πράγμα που υπάρχει» έλεγε. Αποθέωσε την ανθρώπινη ύπαρξη στα έργα του, την απόλυτη ομορφιά, αλλά και τη φθορά σε σώματα, πορτρέτα, αυτοπροσωπογραφίες.
■ «Μια προσωπική Νέκυια».
Το 1993 ξεκινάει την προσωπική του Νέκυια, που ολοκληρώνει το 2000. Είναι ένα πολύπτυχο που αποτελείται από 26 έργα. Πηγή έμπνευσης είναι η ραψωδία λ’ της «Οδύσσειας». Ο Μπότσογλου ζωγραφίζει τις αναμνήσεις του από αγαπημένα πρόσωπα όπως οι γονείς και οι συγγενείς, ο ποιητής Νίκος Καββαδίας, οι ζωγράφοι Νίκος Παραλής, Λευτέρης Κανακάκις (ως «Ψαράς της Σαντορίνης») και ο Ασαντούρ Μπαχαριάν.
■ «Αναφορές». Η σειρά ξεκινάει το 2003 ως φόρος τιμής στους δασκάλους του. Δημιουργεί φανταστικά πορτρέτα των Γιαννούλη Χαλεπά, Γιώργου Μπουζιάνη, Βαν Γκογκ, Χαΐμ Σουτίν, Τζιακομέτι και Φράνσις Μπέικον.
Η έκθεση συνοδεύεται από δίγλωσσο κατάλογο (ελληνικά και αγγλικά). Τον Αύγουστο θα πραγματοποιούνται ξεναγήσεις για το κοινό και εκπαιδευτικά προγράμματα.
Kαινούργια περιοδική έκθεση στην Αθήνα
Τουλούζ-Λοτρέκ από την έκθεση «Μνήμες λουσμένες στο όνειρο»
Περισσότερες από ενενήντα λιθογραφίες, γκραβούρες και κεραμικά από τη Συλλογή του Ιδρύματος Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή παρουσιάζονται στην καινούργια περιοδική έκθεση που διοργανώνεται στην Αθήνα.
Η έκθεση «Μνήμες λουσμένες στο όνειρο» αφιερώνεται στην τέχνη του πολλαπλού και στον πρωταγωνιστικό ρόλο που διαδραμάτισε στη μοντέρνα και σύγχρονη τέχνη αποτελώντας πρόκληση και δίνοντας έμπνευση σε μεγάλους καλλιτέχνες.
Περίπου το 85% των έργων παρουσιάζονται για πρώτη φορά και φέρουν την υπογραφή των οκτώ κορυφαίων καλλιτεχνών του 19ου και του 20ού αιώνα: Αριστίντ Μαγιόλ (1861-1944), Ανρί ντε Τουλούζ-Λοτρέκ (1864-1901), Ανρί Ματίς (1869-1954), Φερνάν Λεζέ (1881-1955), Πάμπλο Πικάσο (1881-1973), Ζορζ Μπρακ (1882-1954), Χουάν Μιρό (1893-1983) και Balthus (1908-2001). Η έκθεση (Ερατοσθένους 13) θα ανοίξει για το κοινό στις 5 Αυγούστου και θα παραμείνει έως τις 3 Δεκεμβρίου 2023.
πηγη: https://www.efsyn.gr