Loading...

Κατηγορίες

Παρασκευή 22 Ιαν 2021
Σερ Φράνσις Μπέικον: ο άνθρωπος που επιδίωξε την κατάκτηση όλης της σφαίρας της γνώσης
Κλίκ για μεγέθυνση

 

 
 
 

Ο Σερ Φράνσις Μπέικον, Υποκόμης του Σεντ Όλμπανς (Sir Francis Bacon, Viscount St. Albans, 22 Ιανουαρίου 1561 – 9 Απριλίου 1626) ήταν Άγγλος φιλόσοφος, πολιτικός, επιστήμονας, συγγραφέας και δεξιοτέχνης στη χρήση της αγγλικής γλώσσας. Μνημονεύεται για την ικανότητά του ως αγορητή στο κοινοβούλιο και σε περιώνυμες δίκες, καθώς και ως καγκελάριος του βασιλιά της Αγγλίας Ιακώβου Α’. Επίσης θεωρήθηκε ως ο άνθρωπος που επιδίωξε την κατάκτηση όλης της σφαίρας της γνώσης και που ύστερα από μελέτη και επισκόπηση υποστήριξε νέους τρόπους για να μπορέσει ο άνθρωπος να επιβάλει έναν έλλογο έλεγχο πάνω στη φύση, προς δόξα του θεού και βελτίωση της θέσης του ανθρώπου πάνω στον κόσμο.

Ο Μπέικον γεννήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 1561 στο Γιορκ Χάους κοντά στο Στραντ του Λονδίνου. Ήταν ο νεότερος από τους δύο γιους του υπουργού Δικαιοσύνης σερ Νίκολας Μπέικον. Η μητέρα του Αν Κουκ ήταν συγγενής του λόρδου Μπέργκλι, κυριότερου υπουργού της βασίλισσας Ελισάβετ Α’. Μαζί με τον αδερφό του, Άντονι, ξεκίνησαν να φοιτούν στο Κολλέγιο Τρίνιτι του Κέμπριτζ το 1573. Τα δύο χρόνια σπουδών του στο πανεπιστήμια διακόπηκαν λόγω ασθένειας. Η απέχθεια που ένιωθε ο Μπέικον για την «άκαρπη», όπως την αποκαλούσε, αριστοτελική φιλοσοφία χρονολογείται από τότε.

 
Δικηγορική σταδιοδρομία
 
Ο Μπέικον στράφηκε αρχικά προς το δικηγορικό στάδιο. Το 1576 άρχισε νομικές σπουδές στο Γκρέις Ιν έναν από τους τέσσερις δικαστικούς οίκους που αποτελούσαν τα ιδρύματα διδασκαλίας του Δικαίου στο Λονδίνο και το 1582, έγινε δικηγόρος. Δεν άργησε να εξελιχθεί σε λέκτορα και αργότερα σε έκτακτο βασιλικό σύμβουλο,του γενικού εισαγγελέα και του γενικού συνηγόρου.
Το 1589 μία εργασία του με τίτλο Προειδοποίηση σχετικά με τις διχογνωμίες στην Αγγλικανική Εκκλησία (Αn Advertisement touching the Controversies of the Church of England), κατέδειξε την πολιτική ευθυκρισία του Μπέικον. Το 1593 έλαβε θέση αντίθετη προς την επιβολή φόρων προκειμένου να καλυφθούν οι δαπάνες του πολέμου εναντίον της Ισπανίας. Η βασίλισσα Ελισάβετ οργίστηκε εναντίον του και ο Μπέικον περιέπεσε σε δυσμένεια επί σειρά κρίσιμων ετών.
 
Σχέσεις με τον κόμη του Έσσεξ
 
Πριν τον Ιούλιο του 1591, ο Μπέικον μαζί με τον αδελφό του Άντονι γνωρίστηκαν με τον Ρόμπερτ Ντεβερέ, κόμη του Έσσεξ, προστατευόμενο του Μπέρκλι και ευνοούμενο της βασίλισσας Ελισάβετ. Ο Μπέικον θεώρησε το Έσσεξ ως «το καταλληλότερο όργανο για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο κράτος». Ο Έσσεξ έκανε ότι μπορούσε για να εξευμενίσει τη βασίλισσα, και όταν έμεινε κενή η θέση του γενικού εισαγγελέα υποστήριξε ένθερμα την υποψηφιότητά του. Η προσπάθειά του όμως απέτυχε, ενώ η Ελισάβετ αρνήθηκε επίσης να τον διορίσει γενικό συνήγορο,τον προσέλαβε όμως ως έναν από τους νομικούς συμβούλους της.
 
Ο Μπέικον αργότερα, αμφίβολος για τις κινήσεις του Έσσεξ, προσπάθησε να στρέψει την προσοχή του Έσσεξ στην Ιρλανδία όπου οι Ιρλανδοί καθολικοί είχαν επαναστατήσει εναντίον των αγγλικών στρατευμάτων που στάθμευαν εκεί για να συμβάλλουν στην εγκαθίδρυση της Αγγλικανικής Εκκλησίας. Όταν το εγχείρημα απέτυχε και ο Έσσεξ πανικόβλητος επέστρεψε στην Αγγλία, παρά τις οδηγίες που του είχαν δοθεί, ο Μπέικον ως σύμβουλος της βασίλισσας αναγκάστηκε τον Ιούλιο του 1600 να λάβει μέρος στην άτυπη δίκη του προστάτη του. Μετά την αποτυχημένη επανάσταση του Έσσεξ, στις 8 Φεβρουαρίου 1601, ο Μπέικον τον αντιμετώπισε ως προδότη και συνέταξε αναφορά αποκήρυξής του.
 
Στην υπηρεσία του Ιακώβου Α’
 
Όταν πέθανε η Ελισάβετ το 1603, ο Μπέικον χρησιμοποίησε την επιστολογραφική του δεινότητα προκειμένου να εξασφαλίσει μία θέση κοντά στον βασιλιά Ιάκωβο Ά. Στις επιστολές του υπογράμμιζε το ενδιαφέρον του για τις ιρλανδικές υποθέσεις, για την ένωση των βασιλείων (Αγγλίας και Σκωτίας), καθώς και για την ειρήνευση της Εκκλησίας ως απόδειξη ότι ήταν σε θέση να προσφέρει πολλά στον νέο βασιλιά. Τον επόμενο χρόνο διορίστηκε ως βασιλικός νομικός σύμβουλος και έλαβε μέρος στην πρώτη σύνοδο του Κοινοβουλίου μετά την ανάρρηση του Ιακώβου Α’. Το 1605 δημοσίευσε το έργο Πρόοδος της Μάθησης που το αφιέρωσε στο βασιλιά, και το καλοκαίρι του ίδιου έτους νυμφεύτηκε την Άλις Μπάρναμ.
 
Τον Ιούνιο του 1607 οι προσπάθειές του να πείσει τη Βουλή των Κοινοτήτων να δεχθεί τις προτάσεις του βασιλιά για ένωση Αγγλίας-Σκωτίας αμείφθηκαν επιτέλους, όταν του απονεμήθηκε το αξίωμα του γενικού συνηγόρου. Η πολιτική επιρροή του Μπέικον τότε ήταν ακόμη αμελητέα, γεγονός που ο ίδιος απέδιδε στην ισχύ και το φθόνο του Ρόμπερτ Σέσιλ, Λόρδου του Σόλσμπερι κυριότερου υπουργού του βασιλιά. Το 1612 μετά το θάνατο του Σέσιλ, ο Μπέικον επανέλαβε τις προσπάθειές του για επιρροή στον Ιάκωβο Α’ συγγράφοντας σειρά πονημάτων για τις κρατικές υποθέσεις. Το 1618 διορίστηκε λόρδος καγκελάριος και ονομάστηκε βαρόνος του Βέρουλαμ (Σεντ Όλμπανς),ενώ το 1620-21 του απονεμήθηκε ο τίτλος του υποκόμη του Σεντ Όλμπανς.
 
Το κύριο έργο του την περίοδο αυτή πρέπει να ήταν η καθοδήγηση του βασιλιά Ιακώβου, πάντοτε σε συσχετισμό,άμεσο ή έμμεσο, με τα οικονομικά θέματα. Ο βιογράφος του Μπέικον Τζέιμς Σπέντιγκ παραθέτει μία σημαντική μαρτυρία: ο Ιάκωβος γνώριζε ότι «κατά την τελευταία δεκαπενταετία (ο Μπέικον) υπήρξε ο εργατικότερος, ο περισσότερο αφοσιωμένος,ο πιο πιστός και πλέον μετριόφρων θεράπων, αλλά και εκείνος που αμείφθηκε λιγότερο».
 
Πτώση από την εξουσία
 
Το 1621 η θέση του Μπέικον φαινόταν ακλόνητη. Ήταν ευνοούμενος του βασιλιά λόγω της χρησιμότητας των υπηρεσιών του και της αφοσίωσής του, έχοντας επίσης επισύρει την προσοχή λογίων του εξωτερικού, ως συγγραφέας του Νέου Οργάνου(1620) και ως εισηγητής της Μεγάλης Αναθεώρησης, ενός γενικού σχεδίου για την αναδιοργάνωση των επιστημών και την αποκατάσταση του ανθρώπου στην κυριαρχία της φύσης. Είχε όμως και εχθρούς καθώς διατυπώθηκε δύο φορές εναντίον του η κατηγορία της δωροδοκίας. Ο Μπέικον παραδέχθηκε ότι είχε δεχθεί δώρα, αρνήθηκε όμως ότι αυτά επηρέασαν την κρίση του ως δικαστή. Αδύναμος να δικαιολογηθεί αποφάσισε να δείξει μετάνοια και υποταγή και παραιτήθηκε από το αξίωμά του. Η καταδικαστική απόφαση ήταν βαριά και περιελάμβανε πρόστιμο 40.000 λιρών, φυλάκιση στον Πύργο του Λονδίνου για όσο διάστημα ήθελε ο βασιλιάς, στέρηση του δικαιώματος να καταλάβει δημόσιο αξίωμα, αποκλεισμό από το Κοινοβούλιο και τη Δικαιοσύνη.
 
Ο Μπέικον θεώρησε δύσκολο να δεχθεί τις απαγορεύσεις που του επιβλήθηκαν, αναλώνοντας τα τελευταία χρόνια της ζωής του σε εργασία πολυτιμότερη από εκείνη που είχε κάνει όταν κατείχε τα υψηλότερα αξιώματα. Προσέφερε τις φιλολογικές του ικανότητες για να εξασφαλίσει στον βασιλιά έναν Πανδέκτη των νόμων, μία ιστορία της Αγγλίας, καθώς και βιογραφίες των βασιλέων της δυναστείας των Τυδώρ. Συνέταξε μνημόνια περί τοκογλυφίας και περί προοπτικών ενός πολέμου με την Ισπανία. Διατύπωσε απόψεις σχετικά με τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις. Ολοκλήρωσε δύο φυσικές ιστορίες, την Ιστορία των ανέμων(1622) και την Ιστορία της ζωής και του θανάτου(1623). Το 1623 εξέδωσε το έργο Περί της προόδου των επιστημών και το 1625 εκδόθηκε η τρίτη έκδοση των Δοκιμίων του, που είχαν εκδοθεί για πρώτη φορά το 1597.
 
Ο Μπέικον ποτέ δεν έλαβε την πλήρη συγχώρηση και αμνηστία που θα τον αποκαθιστούσε. Τον Μάρτιο του 1626, καθώς πήγαινε με την άμαξα και βρισκόταν κοντά στο Χάιγκεϊτ, του ήρθε η ιδέα να διαπιστώσει αν το χιόνι ανέστελλε τη διαδικασία της αποσύνθεσης. Σταμάτησε την άμαξα του, αγόρασε μία όρνιθα και τη γέμισε με χιόνι. Έπαθε τότε ψύξη, που εξελίχθηκε σε βρογχίτιδα, και πέθανε στις 9 Απριλίου 1626.
 
Η σκέψη του
 
Η καθοριστική αρχή στην ψυχοσύνθεση του Μπέικον ήταν ο σταθερός ανταγωνισμός ανάμεσα σε δύο τάσεις: θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει πειστικά, πότε για τον πρακτικό πότε για τον θεωρητικό τρόπο ζωής. Η αλλαγή εστιακής απόστασης από βραχυπρόθεσμους σε μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς ήταν ανησυχητική για τον ίδιο και τους κριτικούς του. Οτιδήποτε ίσως σκεφθεί κανείς για τους στόχους του Μπέικον λαμβάνοντας υπόψη τις πολιτικές επιτυχίες και τους πατριωτικούς στόχους, η γνησιότητα του ως φιλοσόφου δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Αν το γεγονός ότι άφησε ημιτελές έργο και και πολλά προγράμματα σε μορφή προσχεδίου σημαίνει αποτυχία, τότε απέτυχε και στις φιλοσοφικές και πολιτικές προσπάθειές του. Μία τέτοια εκτίμηση ωστόσο δεν λαμβάνει υπόψη το αληθινό του όραμα – τον έλεγχο της φύσης, υποτασσόμενος σε αυτή.
 
Κύρια φιλοσοφικά κείμενα
 
  • Instauratio magna(Αναστήλωση των επιστημών)
  • Novum organum(Το νέο όργανο)
  • Parasceve ad Historiam Naturalem et Experimentalem(Σύντομο σχεδίασμα των απαιτήσεων μιας θεμελιακής φυσικής ιστορίας)
  • De Augmentis Scientiarum(Περί της προόδου των επιστημών)
Οι πηγές του
 
Σύγχρονοι κριτικοί έδειξαν ότι άντλησε μεγάλο μέρος των γνώσεών του από τον Μπερναντίνο Τελέζιο (Bernandino Telesio), φιλόσοφο του 16ου αιώνα που στράφηκε κατά του αριστοτελισμού και υποστήριξε την εμπειρική μέθοδο, από τον Χουάν Ουάρτε (Juan Huarte), Ισπανό φιλόσοφο και γιατρό του 16ου αιώνα, και από μεσαιωνικές και αναγεννησιακές συλλογές.
 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου