Οι μητέρες μας παραμένουν πάντα οι πιο παράξενοι, οι πιο τρελοί άνθρωποι που γνωρίσαμε ποτέ.
Ο καλύτερος τρόπος για να γεμίσεις τον χρόνο σου είναι να τον σπαταλήσεις.
Όποιος σκορπάει τον καιρό, δεν τον ξαναμαζεύει.
Δεν μπορώ να σκεφτώ την παιδική μου ηλικία χωρίς να σκέφτομαι το νερό. Η πατρίδα μου είναι μια πόλη από νερό.
Τα πουλιά είναι σαν την αγάπη. Υπήρχαν πάντα. Όλα τα είδη εξαφανίζονται, αλλά όχι τα πουλιά. Όπως η αγάπη.
Πάντα κάτι μένει από την παιδική μας ηλικία. Πάντα.
Είναι υπέροχο να μη σε νοιάζει για το μέλλον.
Στους άντρες αρέσουν οι γυναίκες που γράφουν, ακόμα κι όταν δεν το λένε. Ένας συγγραφέας είναι μια ξένη χώρα.
Δεν πιστεύω να γνώρισα ποτέ κάποιον χωρίς να αναρωτηθώ: τι κάνουν οι άνθρωποι όταν δεν γράφουν;
Η επιβεβαίωση της θλίψης είναι μια παρηγοριά.
Περιέργως, η ελευθερία του Παρισιού σχετίζεται με την πεποίθηση ότι τίποτα δεν αλλάζει ποτέ. Το Παρίσι, λένε, είναι η πόλη που αλλάζει λιγότερο απ’ όλες. Μετά από απουσία 20-30 χρόνων, το αναγνωρίζεις ακόμα.
Ακόμα και ο πόλεμος είναι καθημερινός.
Εκ των υστέρων συνειδητοποιώ ότι το αίσθημα της ευτυχίας που είχα με έναν άντρα δεν ήταν απαραίτητα η απόδειξη ότι τον αγαπούσα.
Καράβι που αργεί, σκατά είναι φορτωμένο.
Οι άντρες που απάτησα περισσότερο απ’ όλους ήταν εκείνοι που τους αγάπησα περισσότερο απ’ όλους.
Ο Σαρτρ είναι υπεύθυνος για την τόσο θλιβερή πολιτική και πολιτισμική οπισθοδρόμηση της Γαλλίας. Θεωρούσε τον εαυτό του κληρονόμο του Μαρξ.
Πολύ νωρίς στη ζωή μου ήταν πια πολύ αργά.
(από το βιβλίο της «Ο Εραστής»)
Η Marguerit Duras γεννήθηκε σε ένα χωριό της Ινδοκίνας λίγες εβδομάδες πριν από την έναρξη του Α' Παγκοσμίου πολέμου. Έμεινε ορφανή από πατέρα στα τέσσερά της χρόνια. Το πραγματικό της όνομα ήταν Μαργκερίτ Ντοναντιέ. Το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Ντιράς το πήρε από το όνομα ενός χωριού, όπου ο πατέρας της είχε αγοράσει ένα μικρό κτήμα λίγο προτού πεθάνει. Στα 17 της μετακόμισε στο Παρίσι όπου σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες και από το 1935 ως το 1941 εργάστηκε ως γραμματέας στο υπουργείο Αποικιών. Το 1943 έγινε μέλος της γαλλικής Αντίστασης και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος, από όπου αποχώρησε το 1950. Στο μεταξύ είχε παντρευτεί τον Ρομπέρ Αντέλμ, επίσης συγγραφέα. Ο εκδοτικός οίκος Gallimard αρνήθηκε να εκδώσει το πρώτο της βιβλίο, αλλά η Ντιράς δεν πτοήθηκε. Συνέχισε να γράφει και όταν τέλειωσε το δεύτερο έργο της απείλησε ότι θα αυτοκτονήσει αν δεν εκδοθεί. Όταν επιτέλους κέρδισε την πολυπόθητη αναγνώριση, δεν μπόρεσε να τη χαρεί γιατί η Γκεστάπο συνέλαβε το σύζυγό της. Τότε η Ντιράς αποφάσισε να μην γράψει ούτε μία λέξη και δεν δημοσίευσε τίποτε ως το 1950. Μολονότι η Ντιράς βοήθησε τους συγγραφείς να αντιταχθούν στο ναζισμό κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου, μεταξύ των οποίων και το σύζυγό της Ρομπέρ Αντέλμ που ήταν φυλακισμένος στο Νταχάου, κατηγορήθηκε ότι ήταν μέλος μιας λογοτεχνικής επιτροπής ελεγχόμενης από τους Γερμανούς. Μετά τον πόλεμο η Ντιράς εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε πολλά περιοδικά, μεταξύ τον οποίων και το Observateur. Εκτός από μυθιστορήματα έγραψε επίσης θεατρικά έργα, σενάρια για τον κινηματογράφο (μεταξύ των οποίων το διάσημο πλέον Χιροσίμα, αγάπη μου που κέρδισε την υποψηφιότητα για Όσκαρ σεναρίου) και ασχολήθηκε με την παραγωγή ταινιών. Το 1984 έγραψε την αυτοβιογραφία της με τίτλο Ο εραστής και κέρδισε το λογοτεχνικό βραβείο Γκονκούρ.