Ολος ο κόσμος γνωρίζει τον Μίμη της κωμωδίας. Τον «αγαθό» άνθρωπο που τους κάνει να γελάνε με την καρδιά τους.
Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι ο Φωτόπουλος έγραψε συνολικά εφτά βιβλία (τέσσερις ποιητικές συλλογές: «Μπουλούκια» 1940, «Ημιτόνια» 1960, «Σκληρά τριολέτα» 1961 και ο «Θάνατος των ημερών» 1976) και τρία αυτοβιογραφικά («25 χρόνια θέατρο» 1958, «Το ποτάμι της ζωής μου» και «Ελ Ντάμπα – Ομηρος των Εγγλέζων» 1965) καθώς επίσης σενάρια για δύο θεατρικά και ισάριθμα κινηματογραφικά έργα.
Είμαστε στο 1945. Οι εποχές είναι άγριες, η χώρα στη δίνη του εμφύλιου διχασμού και η Αθήνα φλέγεται από τις συγκρούσεις των Δεκεμβριανών. Ο Μίμης, μέλος του ΕΑΜ και του θιάσου των Ενωμένων Καλλιτεχνών που κατά τη διάρκεια της κατοχής αναδείκνυαν μέσα από τα έργα τους τις ιδέες της Αριστεράς. Οι «χαφιέδες» παρακολουθούν τα πάντα. Και ο Μίμης περιγράφει τα πάντα στο βιβλίο του «Το ποτάμι της ζωής μου».
Από εκείνο το σημείο κι έπειτα ξεκινάει η μεγάλη περιπέτειά του. Το σπίτι του το είχε ήδη χάσει στις συγκρούσεις των Δεκεμβριανών του 1944. Εγινε στάχτη και η τεράστια βιβλιοθήκη του με τα περίπου 2.000 βιβλία...
Και ο Μίμης θυμάται την... έκπληξη που επεφύλαξαν σε αυτόν και σε άλλους 5.000 θεωρούμενους κομμουνιστές οι Αγγλοι και η νεοσύστατη ελληνική κυβέρνηση.
«Στο κρατητήριο που με οδήγησαν ήμουν στην αρχή ο μόνος ένοικος. Μα μέσα σε δύο ώρες αυτό το μπουντρούμι είχε γεμίσει με τόσο κόσμο που δεν είχαμε αέρα να αναπνεύσουμε».
Μετά από λίγες ημέρες φορτώθηκε μαζί με τους συντρόφους του σε ένα καράβι και από τον Πειραιά τούς πήγανε στο άγνωστο. Κανείς τους δεν ήξερε πού πήγαιναν και φυσικά κανείς δεν ήξερε ποια θα ήταν η τύχη τους.
Προορισμός, τελικά, ήταν η Αίγυπτος και το στρατόπεδο της πόλης Ελ Ντάμπα, που βρισκόταν 150 χιλιόμετρα μακριά από την Αλεξάνδρεια. Ηταν ένα στρατόπεδο που είχε στηθεί πρόχειρα σε αμμόλοφους της ερήμου και επιλέχθηκε ως τόπος εξορίας πολιτικών κρατουμένων. Οι υποδομές ήταν σχεδόν ανύπαρκτες. Οι εξόριστοι ζούσαν μέσα σε συρματοπλέγματα, που έμοιαζαν με τεράστια κλουβιά.
Η εξορία κράτησε περίπου 15 μήνες. Τον Μάρτιο του 1945 ο Φωτόπουλος γύρισε στην Ελλάδα. Και έτσι ξεκίνησε η καριέρα ενός εκ των κορυφαίων στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Από το 1948 έως το 1986 έπαιξε σε περισσότερες από 100 ταινίες.
Τα βάσανά του δεν τελείωσαν πάντως με την επιστροφή από την εξορία. Βρίσκει τη γυναίκα του Μαργαρίτα Τσάλα, δημοτική σύμβουλο της Αριστεράς στο Μαρούσι τότε, εξόριστη, στη Γυάρο και ο Φωτόπουλος μένει μόνος με τις δύο κόρες του, Αννα και Μαρία.
Μας «έφυγε» ξαφνικά στις 29 Οκτωβρίου 1986 από ανακοπή καρδιάς. Ηταν 73 ετών. Με την αγάπη των δικών του και τον καθολικό σεβασμό συναδέλφων του και των ανθρώπων της διπλανής πόρτας, που είχαν μόνο καλά λόγια να πουν για το σπάνιο υποκριτικό εκτόπισμα και το ήθος του..
Ο πολυβασανισμένος Μεγάλος μας Δάσκαλος, ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Σαρλό των παιδικών μας χρόνων, με δυο λόγια, λέει τα πάντα, για τους «Αγνωστους» - Διάσημους του κόσμου, για τους Κωμικούς του Κόσμου που είναι οι πιο μελαγχολικοί άνθρωποι... Και για τον Χρόνο που συμπληρώνει όσα «κάποιοι» τους στέρησαν στη ζωή..
«Τι θλιβερό να είσαι αστείος...»
«Ο χρόνος είναι ο καλύτερος συγγραφέας... Πάντα γράφει το τέλειο τέλος..»
www.efsyn.gr