Μου αρέσεις, της είπε. Δεν απάντησε. Έκλεισε το τηλέφωνο. Πήρε ένα χαρτοκούτι. Άρχισε να πετάει μέσα ό,τι μπροστά της έβρισκε. Πτυχία κορνιζομένα. Σιδερωμένα ρούχα. Παπούτσια γυαλισμένα, ψηλοτάκουνα. Καλλυντικά κι αρώματα. Ψεύτικες βλεφαρίδες. Έναν τσελεμεντέ. Μια κάρτα κόμματος. Επιθέματα σιλικόνης. Ένα πτυσσόμενο ποδήλατο γυμναστικής. Μια στοίβα βιβλία αυτοβοήθειας. Ένα μάτσο άρθρα από περιοδικά «τι να κάνεις για να τους αρέσεις». Ένα μαγιό. Ένα βότσαλο. Μια γόπα με ίχνη από κραγιόν. Το κοραλλί κραγιόν. Μισοτελειωμένο. Το κλειδί του σπιτιού. Το χαλινάρι του Ροσινάντε. Μισή καρτέλα χάπια. Το κινητό της μ’ άπειρες φιλτραρισμένες φωτογραφίες. Μια αποξηραμένη μαργαρίτα. Μια φλούδα από μανταρίνι. Ένα χαρτάκι με τους κωδικούς της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μηνύματα εκτυπωμένα. Το μαύρο το μαντίλι της γιαγιάς, τη μαντίλα μιας προσφύγισσας, της μάνας τα ποιήματα τα γιαχνισμένα, την κάρτα της εργάτριας, την κόκκινη τη λάμπα του οίκου της ενοχής, δαντέλες ξεσκισμένες και τσαλαπατημένα όνειρα. Τις βελόνες πλεξίματος για τη φανέλα του στρατιώτη. Ένα λουκέτο για το αμπάρι. Ένα τάπερ με κατεψυγμένο παστίτσιο. Της Barbie το κουκλόσπιτο, τη χάρτα των δικαιωμάτων, τον κώδικα γυναικοσύνης, το ματωμένο ζιπουνάκι ενός μωρού που δεν τ’ αφήσανε να μεγαλώσει. Τη μακριά κοτσίδα της.
Έκλεισε το κουτί με χαρτοταινία. Όπως-όπως. Με τα δόντια την έκοβε. Το έστειλε με το ταχυδρομείο που ήξερε ότι αργεί τις παραδόσεις.
Ό,τι απόμεινε, κάτι σημειωματάρια, χαρτάκια, παραχαρτάκια, υπομνήματα απευθυντέα ενώπιον ανευθύνων υπευθύνων, ένα φλασκί με δάκρυα κι έναν ασκό με γέλια τα πέταξε σ’ έναν μεταλλικό κάδο για σκουπίδια. Απογοητεύτηκαν οι γάτες. Θα προτιμούσαν σίγουρα κάτι φαγώσιμο. Κρίμα να βάλει το παστίτσιο στο κουτί.
Βιάστηκε να χαθεί μες τα στενά. Στην τελική του άρεσε.
Και, επιτέλους, δεν της είπαν ότι αύριο είναι η διεθνής ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών; Δεν θα χτυπήσουν αύριο, έτσι;


ΓΙΩΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ