Σαν σήμερα 10 Δεκέμβρη του 1963 είναι η πρώτη φορά που απονέμεται  Νόμπελ Λογοτεχνίας, σε Ελληνα.  Η απόφαση της Σουηδικής Ακαδημίας είχε παρθεί σχεδόν δυο μήνες νωρίτερα. Δέκτης του είναι ο Γιώργος Σεφέρης, ο αστός κοσμοπολίτης, ο διακεκριμένος διπλωμάτης, ο αισθαντικός, μελαγχολικός στοχαστής-ποιητής. (Διαβάστε περισσότερα γι΄ αυτόν).

 

Ενα μικρό απόσπασμα από την ομιλία του Γιώργου Σεφέρη, κατά την τελετή απονομής του Νόμπελ Λογοτεχνίας, στην Στοκχόλμη: 

 Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου...

Πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα – και τι θα γινόμασταν αν η πνοή λιγόστευε; ...

 Σ’ αυτόν τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται....

Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα, κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα.