Στα πάθη της εβδομάδας δεν θέλω να συμπαρασταθώ.
Τα πάθη Του να μετρώ μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο.
Με τρομάζει ο πόνος του Ανθρώπου
με τρομάζει η απονιά του Θεανθρώπου.
Με αηδιάζουν τα αγκαθωτά στεφάνια που τρυπάνε τα κρανία σμιλεύοντας
σμαραγδάκια αναμνήσεων στο μέτωπο.
Δεν θέλω πληγές αγάπης σε παλάμες, πατούσες και καρδιές να μου θυμίζουνε τον
χρόνο.
Τον θνητό προσπελάσιμο εκείνο χρόνο, που γερνά τα ξωτικά
και τις ονειροπαρμένες Μαγδαληνές.
Θέλω μέσα σε επτά μέρες θρήνου ή και χρόνια να προλάβω να χαρώ τον Θάνατο μου.
Τόσο σύντομα.
Και μέχρι ξάφνου να καταφτάσει του χρόνου αυτή η ίδια μέρα να ξαναπενθήσω
περίχαρα,
θα κουβαλώ αγκομαχώντας, κληρονομιά Άγιας κατάρας, έναν περίτεχνο χρυσό
σταυρό στον ανήφορο του λαιμού μου.
Στο Μυστικό Δείπνο δεν ήμουνα παρών.
Μα πρόφτασα κόντρα στο γλυκόπιοτο και το ψωμί το αυγό το κόκκινο να
τσουγκρίσω.
Και μέσα σε λίμνες αίματος, ή σε ποτάμια, ή σε χείμαρρους
να ψαρέψω τα τσόφλια της Ανάστασης μου.
Ένα ένα.

Κροάζοντας Ευαγγέλια βυζαντινά
κατόρθωσα να φιλήσω τελικά το πόδι,
πλυμένο και ευωδιαστό
και να τραβήξω κατά νου την βαριά βελούδινη κουρτίνα,
καθώς και να εισακούσω του ντελάλη Ιούδα την κραυγή,
την προειδοποίηση που ξημερώματα Κυριακής εκλιπαρούσε τρίπτυχο συγνώμης.
Από μένα.
Από σένα.
Από Αυτόν.

Την Αποκαθήλωση δεν θα αδειάσω φέτος να την δω
έχω να γαλακτίσω το ρημάδι αυτό το σάβανο
που αιώνες τώρα πια άρχισε να σαπίζει.

*Από την ποιητική συλλογή «Σκέψεις» εκδ. manifesto, 2013.

Posted by Το κόσκινο on April 22, 2019