Μοιάζει να κύλησαν μάταια τόσα χρόνια
Στο κούφιο από ιδέες κεφάλι μου
Πού θα με βγάλουν τώρα τα βήματά μου
Οι έμμονες σκέψεις το φύσημά μου•
Μέχρι την ώρα να μετρηθώ με τους φόβους μου
Τους ορκισμένους εχθρούς μου
Τους φίλους που μαχαιρώνουν πισώπλατα
Αγάπες που έχασα σκόρπισα χάλασα
Στα πέρατα τού κόσμου•
Θα νυχτερεύω και πάλι μέσα στην όμορφη σάρκα
Θα λιώσω στον κόρφο
Τής νύχτας που με θήλασε
Τρεχάμενο νερό σε κήπους κρεμαστούς
Σε στέκια σκοτεινά και άθλια
Σε βρώμικα στενά
Γεμάτα ακόμη απ’ τίς φωνές όσων πέρασαν
Και περπάτησαν μόνοι
Παραπατώντας από μεθύσι σε μεθύσι
Μονολογώντας φτύνοντας ξερνώντας
Λόγια φτηνά που τρύπωσαν στο στόμα
Για να σφηνώσουν σα σκέψη στο φτωχό μυαλό
Και όλα να ξεχαστούν ξαφνικά
Σα να κύλησαν αιώνες
Μόλις πιάσω κουπί στα ξένα κάτεργα
Και ξαναγίνω
Το παλιό κορμί
Χαμένο στα κράσπεδα τής Βαβυλώνας.

*Από τις “Σχεδίες”.

Posted by Το κόσκινο on October 11, 2018